Կանգ եմ առել մի հին տան առաջ ու լուռ նայում եմ: Նայում եմ. տունն արդեն «կյանքն ապրել է»: Բոլոր գույները լքել են նրան, պատուհաններն էլ արդեն խարխուլ են: Ներկի միայն մի հաստ շերտ է մնացել՝ պատուհանին անդավաճան: Ներկի շերտն արդեն մաշվել է ու գույնը գցել, կախվել է հին պատուհանից, բայց չի էլ պոկվում: Նա նայում է ծերունուն, ով կանգած է պատուհանի կողքին և նրա պառավ կնոջը, որը սեղանն է դնում: Նայում է ծերունուն ու հիշում, թե ինչպես էր նա շա՜տ տարիներ առաջ իր անփորձ ձեռքերով փորձում ներկել հին տան պատուհանները, թե ինչպես էր կինը օգնում նրան, և թե որքան ուրախ իրենց շուրջն էին վազվզում երեխաները: Երջանիկ ընտանիքի առօրյայի վկան էր ինքը. լսում էր նրանց զրույցներն ու ծիծաղի ձայնը, տեսնում էր, թե որքան էր ջանում ծերունին արագ տուն հասնել ու, գրպանից հանելով երեխաների հերթական ցանկությունների իրականացումը, ամուր գրկում էր նրանց ու ինքնագոհ ժպտում:
Իսկ հիմա չկան ո՛չ ձայներն անհանգիստ, ո՛չ ծիծաղները բարձր, լոկ խորը հառաչանք է ու կարոտի կանչ:
Ամեն առավոտ ծխախոտը բերանին՝ կանգնում է պատուհանի կողքին ու նայում հեռու՝ դեպի այն ճանապարհը, որով գնացին իր երեխաներն ու այդպես էլ հետ չեկան, գնացին ու իրենց մենակ թողեցին:
Բայց ինքը՝ այդ համառ ներկի շերտը, ով նույնպես վաղուց ծերացել է, նրանց մենակ չի թողնում: Հիմա նրանք երեքով են՝ ծերունին, կինը ու ինքը, որ ամեն առավոտ սպասում է նրան ու լսում խեղճի բողոքն ու անհույս սպասումի խոսքերը: Եթե ինքն էլ լքի նրան, էլ ո՞ւմ հետ խոսի ծերունին, առավոտ կանուխ էլ ո՞ւմ իր բողոքն արտահայտի կնոջից թաքուն: Չի ցանկանում կնոջ հետ խոսել իր կարոտից, իր զայրույթից. կնոջ վիշտն ավելին է:
Երբ տեսնում եմ չներկված, հին պատուհաններ ու պատուհաններից կախված ներկի շերտեր, սկսում եմ նման պատմություններ հնարել մտքումս, մտածում, որ երևի ներկող ձեռքեր չկան, որ տան տերերն արդեն ծերացել են, ու նրանց օգնող ձեռքեր չկան…