Լուսանկարը՝ Անուշ Աբրահամյանի
Մի քանի օր անցկացրի տատիկիս տանը: Կարծում եմ՝ այս նախադասությունը շատ բան ասաց նրանց, ովքեր գոնե մի քանի օր անցկացրել են իրենց տատիկի տանը: Տատիկներն ուրիշ են՝ նրանք միշտ կարծում են, որ մենք սոված ենք կամ տաք չենք հագնված:
Լուսանկարը՝ Անուշ Աբրահամյանի
Իհարկե, իմ տատիկի տունը անտառում չէ, բայց ես, ցավոք սրտի, նրան հաճախ չեմ այցելում: Տատս միշտ շուտ է վեր կենում, իսկ ես ամեն երեկո որոշում եմ նրա հետ արթնանալ ու դիմավորել արևածագը, բայց ոչինչ չի ստացվում: Մինչ ես ծուլորեն պատրաստվում եմ դպրոց գնալուն, տատս արդեն տնային գործերի կեսը վերջացնում է (չափազանց արագաշարժ է տատս): Նա միշտ ասում է՝ գործը պետք է հաճույքով անել, որ շատ չհոգնես: Եղել է այնպես, որ գործ անելու ընթացքում հիշել է դպրոցում սովորած բանաստեղծությունները և երկար ժամանակ ինձ համար արտասանել դրանք:
Լուսանկարը՝ Անուշ Աբրահամյանի
Երբ փոքր էի ու տատիս հետ մեր տնից շատ հեռու գտնվող հողամաս էինք գնում, նա ինձ իր կարդացած պատմություններն էր պատմում: Այդպես անցնում էր ողջ օրը, միչև հիմա էլ առանձնապես ոչինչ չի փոխվել: Տատս փորձում է ինձ ամեն բան սովորեցնել. «Էրա իմ համար, սովորի քո համար»: Նա շատ համեղ է պատրաստում ոչ միայն ճաշերը, այլ նաև գաթան: Հաճախ է եղել այնպես, որ թաղի կանայք խնդրել են նրան իրենց համար էլ թխել: Տատս արդեն ձուն շաքարավազի հետ խառնել, ալյուր էր ավելացրել ու պատրաստվում էր գրտնակել, երբ ես որոշեցի լուսանկարել:
Լուսանկարը՝ Անուշ Աբրահամյանի