Լուսանկարը՝ Լիդա Արմենակյանի

Վանաձորը տրամադրության, կամ ավելի ճիշտ, անտրամադրության, չտրամադրության ու մելանխոլիայի քաղաք է, ուր անհրաժեշտ է ու պետք է վերադառնալ: Վանաձորն ինձ համար Արենի նկարած «սյուռ» կինոներն են, իր ինստագրամյան էջը, Անահիտի բանաստեղծությունները, Դիանի ընտանիքը ու Հրաչի գրկախառնությունները…

Լուսանկարը՝ Լիդա Արմենակյանի

Ես հուլիս ամսից գրում եմ Վանաձորի մասին «սքեչբուքիս» մեջ, սենյակիս պատին ու ձեռքիս տակ ընկած ամեն թղթի կտորի վրա: Ամեն օր տրամադրվում էի նյութը հավաքել և ուղարկել, բայց միշտ մի բան չէր հերիքում: Անահիտն էր պակասում: Ու հիմա, եթե սա բացել ես ու պատահաբար չես կարդացել Անահիտի Վանաձորի մասին, ապա լսիր ինձ ու գնա առաջնահերթ դա կարդա: Չէ՞ որ ես էլ քեզ եմ լսում, երբ ասում ես, որ նյութդ ինչ-որ երգի տակ կարդամ կամ ինչ-որ բան պատկերացնեմ ու նոր կարդամ: Ուրեմն, արի իրար չնեղացնենք, բարեկամ:

Լուսանկարը՝ Լիդա Արմենակյանի

Վանաձորի հետ առաջին հանդիպումս երեք տարի առաջ եղավ, ժամանակի մեջ «վերջինը»՝ հուլիսին: Հիմա էդ հուլիսի հանդիպումից եմ պատմելու, ու եթե անհավես ես, կարող ես գնալ, որովհետև Վանաձորի, իմ ու ընկերներիս մասին հավեսով է պետք կարդալ:

Եղվարդ-Վանաձոր ճանապարհը ինչքան երկարում, էդքան էլ կրճատվում էր ամսի 23-ին: Դիանի դիմավորելուց, տնեցիների հետ ծանոթանալուց, պապայի արհեստանոց գնալուց հետո իջանք քաղաք՝ Արցախ պուրակ: Երբ հեռվից Հրաչին ձեռքով արի, Հրաչն անշարժացավ մի պահ, հետո վազելով եկավ ու գրկեց, բայց շարունակեց չհավատալ իրական լինելուս: Ես էլ չէի հավատում, որ Վանաձորում եմ, որովհետև Վանաձորը մի քիչ երազի քաղաք է: Չնայած մի քիչ չէ, մի քիչ շատ: Հետո Անահիտը միացավ, և ուրախությունս պահի տակ լիակատար էր: Էդ օրը Վարդավառն էր, ու մեզ արդեն կարգին ջրել էին, որովհետև էդ սեր-քաղաքում «ջրուկի»-ն մի թույն արարողակարգ է:

Լուսանկարը՝ Լիդա Արմենակյանի

Հետո անձրևի տակ մնացինք ու հնարավորի ու անհնարի չափ թրջվեցինք ներսից ու դրսից: Երեկոյան Անահիտենց տանը ընթրիքի էինք հրավիրված ու մեծավարի մտանք խանութ, հայավարի «դատարկ ձեռքով չգնալ»-ու համար: Տնեցիք կոլորիտով մարդիկ էին ու են: Անահիտի պապայի հետ կենաց էինք ասում ու խմում ու 5 րոպեն մեկ կրկնում, որ իրոք չենք ամաչում ու անպայման կուտենք էդ խորովածից: Օրվա վերջում էլ «The Jerm»-ի Ռոզայի հետ «Искала» ու «Creep» էինք երգում գիշերային Վանաձորում: Հետո գնացինք տուն, բայց օրը չվերջացավ, որովհետև արդեն գիշերվա 2-ն էր, երբ Դիանը գինին բերեց…

Բաներ, որ երբեք չեմ մոռանա.
1. Չեմ մոռանա արևածագը, որ էդպես էլ չտեսանք:
5:05, լուսաբաց, չէինք էլ քնել:
2. Դիանայի հետ պատրաստած շոկ-մանժեն:
3. Վանաձորի հրապարակում «Օ, քամի-քամի՜» երգելը:
4. Դիանի ու Անահիտի տանեցիների ջերմությունը:
5. Թեյնիկում աստղադիտակով բզբզալը, ձկանը Պոսեյդոն անունը տալն ու կիթառ նվագելը:
6. Ամենահամով շաուրման:
7. Կերպարվեստի թանգարանը:
8. Դիանի տատի հոգատարությունը:
9. Պապի կատակները ու ինձ իր թոռը որակելը:
10. Պապայի՝ Եղվարդի բոթասի մասին «բոցերը» մասնագիտական տեսանկյունից:
11. Կարգինի սկետչներն անգիր անելը:
12. Գիշերային Վանաձորում թափառելը:
13. Հրաչին Սոչի ճամփելը:
14. VTC-ի դեղին պատերը:
15. Դատարկին գրկելը:
16. Փողոցներում գիշերվա հազարին երգելը:
17. Դիանենց հողամասը,
18. Ամեն օր «սնեփչատով» նկարվելու ավանդույթը:
19. Տատի հետ հնդկական նայելը:
20. Գիշերները ռաբիզ երգելը:
Ու դե, վերջին գիշերվա խմած կոնյակը, զրույցը, ծիծաղն ու հաջորդող լացը…

Լուսանկարը՝ Լիդա Արմենակյանի

Ու քանի որ ես ատում եմ հրաժեշտները, ինչքան էլ, որ դրանք նոր հանդիպում խոստանան, մեր խոսակցությունը ավարտում եմ հենց էստեղ, առանց նկարագրելու հրաժեշտս ու վերադարձս, որը լի էր հետվանաձորյան դեպրեսիայով ու տխրությամբ: