Պատանի թղթակիցների ցանցի յոթօրյա մեդիա ճամբարն ավարտելուց հետո վերջապես վերադարձա իմ հայրենի գյուղը` Բաղանիս: Չնայած որ, ճիշտն ասեմ, ոչ մի բան և ոչ ոքի չէի հասցրել կարոտել: Երբ հասա տուն, դե գիտեք, հարց ու փորձը հաստատ կար: Տատիկս մի կողմից, պապիկս` մյուս:

-Դավիթ ջան, լա պատմի տենունք` ո՞նց անցավ, ի՞նչ արիք, ի՞նչ չարիք:

Իսկ ես նեղվում եմ, որ ինձ շատ հարցեր են տալիս:

-Դե, տատի, համարյա ամեն ինչ էլ արինք, էլի: Հմի խու էդքանը պատմե՞լ  չտիմ:

Հետո դուրս եկա փողոց, ասի` մի քիչ գյուղով շրջեմ: Գյուղում գրեթե բոլորը գիտեին, որ ճամբարում եմ եղել և նոր եմ եկել: Տեսնողները շարունակ հարցեր էին տալիս: Քայլում էի մայթով և ընկերոջս տեսա.

-Բարլուս, ախպեր, ի՞նչ կա-չկա:

-Բան չէ, դու ասա` լա՞վ անցավ, տեղը լա՞վն իր, վերջըմը գոնե մի լավ բան տվի՞ն:

Դե գյուղացուն էլ գիտեք, էլի, ուշք ու միտքը փողն ա կամ ինչ-որ թանկարժեք նվեր:

-Ինձ նենց բան են տվել, որ էս գյուղում ոչ մինը չունի:

-Էտ ի՞նչ ին տվիլ, որ ոչ մինը չունի:

-Գիտելիք:

-Էհ, ես էլ գիդիմ, թե մի նորմալ բան ին տվիլ:

Եվ գյուղում ամեն տեսնող հարցնում էր նույն բանը և ստանում նույն պատասխանը: Մեկը չկար, որ հարցներ` ի՞նչ էիք անում կամ ինչո՞վ էիք զբաղվում: Չնայած ես ամեն բան պատմում էի:

Արդեն երկու օր էր, ինչ գյուղում էի և հասցրել էի տեսնել բոլոր բարեկամներիս, գնալ գետ լողալու և ֆուտբոլ խաղալ: Բայց ափսոս, էս նյութս «աշխատասենյակում»` մեր սարի գագաթին չեմ գրում, որովհետև խոզերս սարում են: Դե, մենակ ելնեմ սարի գլուխ, ի՞նչ անեմ: Վերջապես հասա հայրենի գյուղս: