Տասնչորս տարեկան եմ, բայց արդեն զգում եմ, որ Հայաստանի վիճակը օրեցոր վատանում է, և հիմա առանց ամաչելու խոսելու եմ ժողովրդի սրտից:
Ինձ սխալ չհասկանաք, ես ոչ մի խնդիր չունեմ, փառք Աստծո, ծնողներս ինձ ամեն ինչով ապահովել են: Բայց երբ նայում եմ շուրջս, հայրենակիցներիս, լռել չի ստացվում:
Լավ, վերջին զանգը հասկացա, վերջին դասն էլ մի տեղ ընդունեցի, բայց ի՞նչ է նշանակում մանկապարտեզներից սկսած, առաջին դասարանից մինչև չորրորդ դասարան՝ ավարտել, ավարտել ու անվերջ ավարտել, այդպես էլ չավարտելով:
Լավ, բա վե՞րջը: Այս տեմպերով ո՞ւր ենք հասնելու: Ինձ թվում է՝ սահմանը վաղուց հատել ենք:
Ախր, ժողովուրդն էլ է մեղավոր: Ո՞ւմ ենք ինչ ապացուցում, ոչ ոք չգիտի:
Իսկ այդ միջոցառումների համար ի՞նչ պիտի անի: Էլ ի՞նչ անի, վարկ պիտի վերցնի: Երկու օր կուրախանան և ամբողջ տարին լացեն:
Ինչպե՞ս չխոսեմ, ինչպե՞ս չգրեմ, երբ տեսնում եմ, թե հասակակիցներս ինչ միջոցներով են մասնակցում միջոցառումներին և ինչ ձևերով են բերում գումարը՝ պարզապես իրենց վատ չզգալու համար:
Լավ, մի քանի հարցադրում անեմ, թող իշխանությունները մտածեն:
Ինչո՞ւ է երկրի ամենակարևոր աշխատանքին մասնակցող մարդը ստանում նվազագույն աշխատավարձ, երբ պետք է առավելագույնս վարձատրել մի մարդու, ով երեխաներին ուսուցանում է: Խոսքս, իհարկե, ուսուցիչների մասին է:
Առաջ երազում էի դառնալ ուսուցչուհի, հիմա հարց ունեմ.
Ինչո՞ւ եք կոտրել երազանքներս, ու ինչո՞ւ է պատանին արդեն ապագա մասնագիտությունների ցուցակից ջնջել ուսուցչի մասնագիտությունը:
Դե, պատասխանեք, սպասում եմ: