Եթե հիմա փորձեմ հիշել, թե երբ եմ վերջին անգամ նյութ կամ հոդված գրել, դժվար թե որևէ բան ստացվի: Բանն այն է, որ վերջին ամիսների ընթացքում ինձ ամբողջությամբ նվիրել էի շտեմարաններին և այլ բանով զբաղվելու ուժ և ժամանակ ուղղակի չէր մնում: Միայն դիմորդները կհասկանան, թե որքան ցավ և տառապանք է թաքնված այդ մեկ բառի մեջ: Միգուցե հիմա կմտածեք. «Լավ, էս աղջիկը ինչի՞ ա սենց չափազանցնում»: Ուղղակի շատ ցավալի է երկար ժամանակ ջանք ու եռանդ չխնայել մի բան անելու համար, իսկ հետո հասկանալ, որ դա անիմաստ էր, որովհետև քննություններից հետո անգիր արած շտեմարանները դժվար թե պետք գան:

Ես դեռ ընդամենը մեկ առարկայի շտեմարանների վրա եմ աշխատել: Զարմանում եմ՝ ինչպես են ծանոթներիցս շատերը համատեղել նաև անգլերենը, հայոց պատմությունը կամ էլ մաթեմատիկան, այն էլ՝ երկու տարի շարունակ: Շատ ուրախ եմ, որ այժմ հույս կա, որ հաջորդ տարվանից այլևս քննությունները այսպես չեն լինի, այլ շեշտը կդրվի տրամաբանության զարգացման վրա: Կարծում եմ՝ նաև դպրոցներում կրթությունը կդառնա 11-ամյա: Դժվար թե մեկը չհամաձայնվի, որ ավագ դպրոցում սովորելը անիմաստ է: Այդ երեք տարին նախատեսված է նրա համար, որ կրկնենք անցածը և հենց դպրոցում պատրաստվենք քննություններին, սակայն այդպիսի մեկին գտնելը անհնար է: Բոլորն էլ դպրոցից դուրս պարապում են ընդունելության համար, որովհետև դպրոցում անհնար կլինի հավաքել անհրաժեշտ գիտելիքները: Սակայն եթե միայն դրանով սահմանափակվեին դպրոցի խնդիրները, ամեն ինչ շատ լավ կլիներ: Կարծում եմ, որ բոլոր խնդիրները սկսվում են դասագրքերից: Բոլոր առարկաների դասագրքերը գրված են բարդ տերմիններով և դպրոցականների համար ոչ մատչելի ձևով: Իհարկե, մենք ունենք ուսուցիչներ, ովքեր պետք է պատասխանեն մեզ համար անհասկանալի հարցերին, սակայն այստեղ ծագում է հաջորդ խնդիրը՝ ոչ բոլոր ուսուցիչներն են այդքան սիրալիր և իրենց առարկայի գիտակը դա անելու համար: Որպես օրինակ հիշեմ աշխարհագրության կամ հասարակագիտության դասերը: Աշակերտի պատասխանից հետո, որ դասը չի հասկացել և կխնդրեր բացատրել, հնչում է այսպիսի պատասխան. «Էս էլ հո մաթեմ չի՞, որ չես հասկացել»: Իհարկե շատ առիթներ եմ ունեցել դպրոցը և ուսուցիչներին չսիրելու համար, բայց չսիրելս հասավ գագաթնակետին, երբ հեղափոխության օրերին բացառապես բոլոր ուսուցիչները փորձում էին աշակերտներին հետ պահել ցույցերին մասնակցություն ունենալուց և պահում էին վախի մթնոլորտում և անդադար կրկնում՝գործ չունեք, իհարկե, ապարդյուն: Ես հասկանում եմ, որ այդ անորոշ պահին նրանք մտածում էին իրենց աշխատանքը չկորցնելու մասին, սակայն գոնե այդպիսի հորդորներով հանդես չգալը նրանց կողմից ավելի ճիշտ կլիներ: Չէ որ այդ ամենը արվում էր մարդկանց կյանքը փոխելու համար, իսկ ուսուցիչները ամենից շատ էին բողոքում իրենց ցածր աշխատավարձից՝ հակառակ իրենց կատարած մեծ աշխատանքի: Իսկ այժմ ուսուցիչների աշխատավարձը բարձրացնելու միտում կա: Եվ սա ամենաչնչինն է այն բարեփոխումներից, որոնց կատարման գործընթացը արդեն իսկ սկիզբ է առել:

Երբ ասում են՝ բարեփոխվելու է ամեն ինչ, ինչպես միշտ մտածում ես, որ դու վերջինն ես լինելու ու վերջինն ես տեսնելու բարեփոխումները։ Բայց, ի զարմանս ինձ ու երևի շատերի, Կոտայքում բարեփոխումները չեն ուշանում։

Մարզպետի հետ հանդիպման ժամանակ երիտասարդ հրազդանցիները մեր նորանշանակ մարզպետին հարցրին, թե ի՞նչն է առաջինը ցանկանում փոխել Հրազդանում, նա պատասխանեց.

-Ես հրազդանցիներին բնակչից դարձնելու եմ քաղաքացի։

Ինչքան մեծ ու պատասխանատու գործ է, չէ՞։ Շատերը իրենց նույնիսկ հրազդանաբնակ չեն համարում, քանի որ արտագնա աշխատանքի են գնում։

Հանդիպման ժամանակ պարոն Պետրոսյանին բողոքում էին Հրազդանի անմխիթար վիճակից՝ տրանսպորտը 7-ից հետո չի աշխատում, շենքերի տանիքները անմխիթար վիճակում են, «քաղաքային այգու» միայն ցուցանակը կա, այգին անմշակ է, գիշերային ակումբները տնամերձ են: Պարոն մարզպետն ուղղակի լսում էր։ Մարդիկ վերջացրին, ու նա ասաց.

-Մի՛ ասեք՝ ինչ չունենք, ասեք՝ ինչպես անենք, ունենանք։ Ա՛յ ժողովուրդ, մի՛ բողոքեք, ես ամեն խնդրի լավ տեղյակ եմ, դուք ասեք՝ ինչպես մեր մարզը դարձնենք զբոսաշրջության կենտրոն, ինչպես դարձնենք էտալոնային մարզ։ Մեր առաջին խնդիրն է՝ մանկապարտեզներ, դպրոցներ, մշակույթ։

Ու սկսվեց առաջարկների տեղատարափ՝ վթարային շենքը վերանորոգենք, դարձնենք կինոթատրոն, քաղաքային այգին գնանք բոլորով մաքրենք, մանկապարտեզները ջեռուցենք, մեծ էկրան դնենք այգում, շատրվաններ ավելացնենք Միկրոյում (թաղամաս Հրազդանում), գրքեր բերենք մարզպետարանի գրադարան, արվեստանոցներ բացենք։

-Ապրե՛ք, բա դրել ու բողոքում եք՝ թե էս չունենք, էն չունենք, միասին կունենանք։ Դե, ժողովուրդ ջան, կհանդիպենք այգին մաքրելու ժամանակ։

Ինչքան սիրով լցվեցին մարդիկ, ինչքան հույսով լցվեցին, որ բարեփոխումները իրենց դուռն էլ թակեցին։

Տեսություն. Ինչպես աղջիկ խոսեցնել

Դաս Ա

Եթե դուք ուզում եք աղջիկ խոսեցնել, ապա պետք չէ ասել. «Քուրի՛կ, ժամ ունե՞ս», կամ` «Քուրի՛կ, անունդ ո՞նց է»: Այս վերջին հարցին նա կպատասխանի, թե` «Ոչինչ, լավ է», և բանն այսքանով կվերջանա: Եթե ուզում եք աղջկան դուր գալ, ապա եղեք քաղաքավարի և կրթված: Եթե դուք նրան մոտենաք և ասեք. «Քուրի՛կ, ի՞նչ է ձեր անունը», և ոչ թե` «ինչպես», միգուցե նա համաձայնի ասել իր անունը:

Աղջկան տղամարդ երևալու համար պետք չէ ծխել, ընդհակառակը, այդպես դուք նրան դուր չեք գա: Ճիշտ է, չէ՞, անշնորհք կլինի քայլել աղջկա կողքով, երբ նա խեղդվում է ձեր ծխախոտի ծխից:

Մի խոսքով, աղջկան պետք է գրավեք ձեր գեղեցկությամբ և խելքով:

Պրակտիկա. Չհաջողված սիրո խոստովանություն

Մենք ծանոթացել էինք մեր դպրոցում գործող թատերական խմբակում: Մի անգամ էլ, երբ մեր առաջին բեմադրությունն էինք ներկայացնում, նա հանկարծ մոտեցավ և ուրախությունից գրկեց, համբուրեց ինձ: Ես չիմացա ինչ անել և ոչինչ չասացի: Իմ դերը խաղացի ցրված, բառերը մոռանալով, նույնիսկ բեմից վայր ընկա, որովհետև մտածում էի նրա արարքի մասին:

Հաջորդ օրը որոշեցի ասել, որ սիրում եմ: Սպասեցի, մինչև պարապմունքը վերջանա: Մոտեցա նրան, ուզում էի խոսել, հանկարծ տեսա իմ ընկերոջը: Աղջիկը վազեց նրան ընդառաջ, և նրանք հեռացան:

Էդգար Թաթիկյան, 15տ., 1999թ.

Վանաձոր։ Շատերի համար փոքր-ինչ քուն մտած այս քաղաքում արդեն բավականին երկար ժամանակ է՝ երիտասարդները ձգտում են արթնացնել բոլորին:

Բնությունն է այստեղ արթուն, ինչ գեղեցիկ կլինի, երբ այն իր շունչը տա բոլորին։

Վանաձորցի երկու խելացի և հնարամիտ տղաներ, մտահոգված լինելով քաղաքի խնդիրներով, որոշեցին իրենց ներդրումն ունենալ քաղաքի զարգացման գործում:

ԵՊԲՀ նախկին ուսանող Դավիթ Ամիրյանի, և ՎՊՀ ուսանողական խորհդի նախագահ Արեն Հովհաննիսյանի շնորհիվ ստեղծվեց «Canyon Park» արկածային տուրիզմի կենտրոնը:

Այն հարցին, թե ինչպես, երբ ստեղծվեց «Canyon Park»-ը, և որն է դրա նպատակը՝ հիմնադիրներից Դավիթը պատասխանեց.

-Գաղափարը դեռևս կար 2017 թվականին, սակայն այն գործի դրվեց 2018 թվականի հունվարից: Նպատակները շատ են, սակայն ամենագլխավորը՝ ստեղծել ինչ-որ մի բան, որ դեռևս չկա Լոռու մարզում, որ կլինի նորություն, և այն էլ՝ միակը: Մենք ցանկություն ունենք Լոռու մարզը դարձնել ամենաակտիվ տուրիստական մարզը:

Արենը, շարունակելով միտքը, ասաց.

-Մեր մյուս ոչ պակաս կարևոր նպատակն է միավորել երիտասարդներին մեկ հարկի տակ: Միավորել նրանց գաղափարները, մտքերը, և գործի դնել մեր բոլոր ուժերը՝ մարզը տուրիզմի տեսանկյունից ավելի հետաքրքիր դարձնելու համար:

Ըստ հիմնադիրների՝ ծրագիրը նաև տարածում կգտնի մարզի սահմաններից դուրս՝ միավորելով այլ մարզեր և մայրաքաղաք Երևանը:

70 և ավելի երիտասարդներ հանդիսանում են «Canyon Park»-ի կամավորներ: «Canyon Park»-ում դասավանդվում է նաև անգլերեն՝ հատուկ արշավների և տուրիզմի համար:

Հուսով ենք «Canyon Park»-ն իրեն կարդարացնի, իսկ այն, որ մեծ արդյունքի կհասնի, արդեն երևում է նրանց աշխատանքից և ջանասիրությունից: