Գիտե՞ք, ես արդեն որոշել եմ՝ պիտի տնտեսագետ դառնամ։ Ավելի կոնկրետ՝ ուզում եմ շուկայագետ դառնալ։ Ու շատ մարդիկ զարմանում են իմ այս որոշման վրա։ Անկեղծ ասած՝ ես ինքս էլ պակաս զարմացած չեմ, որ ի վերջո կանգ եմ առել այս մասնագիտության վրա, բայց հոգուս խորքում հպարտ եմ, տնտեսագիտությունն ինձ համար մի ուրիշ «վեհ» երևույթ է։ Ինչևէ։ Հիմա ասեմ՝ ինչու են բոլորը զարմանում։ Դեռ առաջին դասարանից դպրոցական բոլոր հանդեսների ամենաշատ բանաստեղծությունները ես էի արտասանում, տոնական խնջույքները, դասարանի «քեֆերը» ես էի վարում, հա, համ էլ դպրոցում ամեն տարի Ձյունանուշիկը ես էի, դպրոցական պարահանդեսներն էլ էի ես վարում։ Դե հա, կասեք՝ բայց դրա մեջ ի՞նչ մի արտասովոր բան կա, բոլորս էլ դպրոցում միջոցառումներին արտասանել ենք, երգել ենք։ Հա, համաձայն եմ, բայց իմ սերն ու նվիրվածությունն այդ «խոսելու» ոլորտին այնքան շատ էր, որ ոչ ոք չէր կասկածում, որ պիտի հռետոր, լրագրող կամ էլ հաղորդավարուհի դառնամ։ Եվ անկեղծ ասած՝ այս բոլոր մասնագիտություններն իմ գլխով եկել ու անցել են, բայց դե արդյունքում ունենք այն, ինչ ունենք։

Չնայած՝ ես որոշել եմ տնտեսագետ դառնալ, հոգուս մի գողտրիկ անկյունում ես գրականության ու արվեստի մեծ սիրահար եմ։ Ու ես ամեն անգամ համոզվում եմ դրանում, երբ փշաքաղվում կամ հուզվում եմ ինչ-որ մեկի ասմունքից, երգից կամ նվագած մեղեդուց։ Ասածս ի՞նչ է։ Օրեր առաջ Կապանում անգլերենի ասմունքի ազգային մրցույթն էր․․․

Ես արդեն երրորդ անգամ եմ մասնակցում այս մրցույթին, բայց ամեն տարի մի յուրօրինակ զգացողությամբ եմ սպասում։ Բանաստեղծությունները տարեցտարի ավելի խորիմաստ են դառնում, կամ էլ չգիտեմ՝ գուցե ինձ է էդպես թվում։ Այնուամենայնիվ, այս տարի ես շատ էի սպասել այս մրցույթին, և ահա, այն վերջապես կայացավ։

Իմ սպասումներն ավելի քան արդարացված են։ Ուրախությամբ ասում եմ, որ այս տարի դահլիճն իսկապես լեփ-լեցուն էր, ակնհայտ էր՝ մեր քաղաքում մեծացել էր հետաքրքրությունն այս մրցույթի նկատմամբ։ Եվ ես շատ ուրախ եմ այս առիթով, որովհետև կարծում եմ, որ մենք գրականությանն ու ասմունքին այնքան ուշադրություն չենք հատկացնում, ինչքան հարկավոր է։ Հիմա պատմեմ մրցույթի մասին։ Մինչ այդ ասեմ, որ ես այդ օրը և՛ մասնակից էի, և՛ լրագրող, և՛ լուսանկարիչ։ Եվ դա ինձ իսկապես դուր էր գալիս։

Մրցույթը չէր լինի այնպիսին, ինչպիսին կար, եթե չլիներ Լիզը՝ Խաղաղության կորպուսի կամավորներից մեկը, ով ժամանել է ԱՄՆ-ից և այժմ ապրում է Գորիսում։ Ես իսկապես ուրախ և հպարտ եմ, որ ճանաչում եմ նրան և առիթ ունեմ նրա հետ շփվելու։

Կազմակերպչական մի շարք աշխատանքներ իրականացնելիս՝ մրցույթում իրենց մեծ ներդրումն ունեցան Խաղաղության կորպուսի կամավորներ Էնը և Կարիսսան։

Մասնակիցներից հետո ամենածանր ու պատասխանատու գործը երևի հենց այս մարդկանց էր հանձնարարված՝ ժյուրիի անդամներին։

Դե, իսկ վերջում՝ մրցույթի հաղթողները. պատվոգրերով ու նվերներով։ Եթե ուշադիր եք, ես էլ եմ նրանց մեջ, և այս նկարը այն եզակիներից է, որ ես չկարողացա ինքս նկարել։

Դե ինչ, մենք մայիսի հինգին մեկնելու ենք Երևան՝ Հայաստանի Ամերիկյան Համալսարանում կայանալիք հանրապետական փուլին մասնակցելու։ Ես արդեն երկրորդ անգամ եմ մասնակցելու հանրապետական փուլին, և դա ինձ համար շատ տպավորիչ է ու պարտավորեցնող։ Բայց կա ևս մի մրցանակ, որն ինձ համար ամենակարևորներից է։ Ամռանը մենք մասնակցելու ենք ճամբարի, որի շրջանակներում բարելավելու ենք անգլերեն հաղորդակցության և բազմաթիվ այլ հմտություններ։ Ես առաջին և վերջին անգամ նման ճամբարի մասնակցել եմ չորս տարի առաջ, և իմ կյանքի ամենաթանկ հիշողությունները համարձակորեն վերագրում եմ այդ օրերին։ Սպասենք հանրապետական փուլին, իսկ մինչ այդ տքնաջան աշխատենք՝ լավ արդյունք ապահովելու համար։

Հ․Գ․ Շնորհակալություն բոլոր-բոլորին, ովքեր մի փոքր անգամ մասնակցություն են ունեցել այս մրցույթի իրականացմանն ու կազմակերպմանը։

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

Ինձ համար անսովոր էր կիրակի սովորականից շուտ արթնանալը: Վերցրի ուսապարկս և տատիկի հետ առավոտյան ժամը ութին տնից դուրս եկա: Տասը րոպե անց մենք հորեղբորս տանն էինք:

-Հոպար, բա ե՞րբ ենք գնալու:

-Հեսա բոլորը հավաքվեն, կգնանք:

Մենք վերելակով իջեցրինք բոլոր գրքերը և համակարգիչը: Երբ բոլորը հավաքված էին, շարժվեցինք:

Իսկ եթե մինչև հիմա չես հասկանում, թե ուր էինք գնում, հիմա ամեն ինչ կբացատրեմ: Մենք գնում էինք Տավուշի մարզի սահմանամերձ գյուղերից մեկը՝ Չորաթան: Հորեղբորս աղջիկը՝ Նանեն, Շիրակացի ճեմարանի իր ընկերների հետ գրքահավաք էր կազմակերպել Չորաթանում գրադարան բացելու համար: Մեզ հետ նաև գյուղի համար համակարգիչ էինք տանում:

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

-Բա ինչքա՞ն ժամանակում կհասնենք,- տվեցի մեծերի ամենաչսիրած հարցերից մեկը:

-Մի չորս ժամից կհասնենք երևի, Լիլիթ, երկար ա ճանապարհը:

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

Մենք պետք է ինչ-որ բանով զբաղվեինք այդ երկար ժամանակի ընթացքում: Վեց հոգով էինք (չհաշված ծնողներին)՝ Նանեն, Անահիտը, Դավիթը, Արայիկը, Արամը և ես: Խաղացինք, զրուցեցինք, երաժշտություն լսեցինք, կերանք, ճանապարհին մի տեղ կանգ առանք՝ հանգստանալու և վերջապես ժամը մեկին տեղ հասանք:

Առաջին բանը, որ նկատեցի գյուղում՝ մանկապարտեզն էր: Տեղափոխեցինք գրքերը:

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

Մանկապարտեզի երեխաները վաղուց մեզ էին սպասում: Նրանք պարում էին ու երգում: Արամն ու Արայիկն էլ հավաքվածների համար կիթառ նվագեցին:

Գյուղի երեխաներն ուրախ էին գրքերի և համակարգչի համար:

Գյուղապետը և մանկապարտեզի տնօրենը մեզ ցույց տվեցին ապաստարանը: Չորաթանը սահմանին մոտ է, ու երբեմն ադրբեջանական կողմից կրակում են գյուղի վրա: Հենց նման դեպքերի համար էլ պետք է ապաստարանը, որ երեխաներն այնտեղ սպասեն, մինչև վիճակը հանդարտվի: Ապաստարանը վերակառուցվում էր: Այնտեղ կային մահճակալներ, դեղատուփ, նույնիսկ հեռուստացույց: Բայց, ճիշտն ասած, այնտեղ սառն էր:

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

Ճաշելուց հետո երեխաներով գնացինք զբոսնելու: Շատ երկար չգնացինք, մանկապարտեզի մոտակայքում էինք:

-Երեխեք, հլը նայեք,- ասաց Անահիտը:

Նա ցույց էր տալիս մեր բերած՝ արդեն դասավորած գրքերի շարքերը:

-Վա՜յ, մենք էսքան գի՞րք էինք տանում «մարշրուտկայի» մեջ,- ասաց Նանեն:

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

Ես էլ լուսանկարեցի մեր բերած գրքերը:

Մենք գյուղում երկար չմնացինք: Ժամը հինգին արդեն շարժվում էինք: Ճանապարհը թվում էր շատ հոգնեցուցիչ, բայց կարճ: Ժամը իննին ես տանն էի: