Անսովոր դաս

Լիճքի Հովհ. Թումանյանի անվան միջնակարջ դպրոցի 9-րդ «բ» դասարանում անցկացվեց յուրահատուկ մի բաց դաս՝ նվիրված Սևանա լճի բնապահպանական հիմնախնդիրներին: Ինչու եմ ասում յուրահատուկ, որովհետև այն վարում էր պատմության ուսուցիչ իննսունամյա Սերյոժա Գևորգյանը:

-Ընկեր Գևորգյան, ինչպիսի՞ն եք պատկերացնում այսօրվա բաց դասը: Ըստ Ձեզ, ինչպե՞ս պետք է լինի այն:

-Իմ կարծիքով, աշակերտների պատասխանները պետք է լինեն համակարգված, ամբողջական, պետք է, որ լավ պատրաստված լինեն, որովհետև դասի թեման հեշտ է, և բացի դրանից, աշակերտների մեծամասնությունը լավ սովորողներն են կազմում: Նրանց դասավանդում են հոյակապ և գրագետ ուսուցիչներ:

-Ընկեր Գևորգյան, այսօրվա աշխարհագրության բաց դաս վարելը վերապահված է Ձեզ, ի՞նչ ձևով Դուք այն կվարեք, ինչպե՞ս կհետաքրքրացնեք:

-Ես իմ ուսուցչության տարիներին ունեցել եմ բազմաթիվ բաց դասեր, որոնց ժամանակ սկզբից աշակերտներին տեղեկացրել, բացատրել եմ նրա մասին, ինչի մասին փորձել են ինձ ներկայացնել: Կարծում եմ, որ այս անգամ աշակերտները լավ պատրաստված կլինեն և թող այս անգամ էլ նրանք հետաքրքրացնեն բաց դասը:

Ընկեր Գևորգյանը շուրջ 45 րոպե տրամադրեց աշակերտներին և նրանց հասկանալի բացատրեց Սևանա լճի հիմնահարցը, առաջ քաշելով մի քանի վարկածներ և փաստեր: Նա երեխաներին պատմեց նաև մի քանի տարվա վաղեմություն ունեցող դեպքեր, կապված ևս Սևանա լճի հետ, իսկ աշակերտները զարմացել ու հիացել էին ուսուցչի արտակարգ հիշողության վրա:-Դուք ավելի քան 60 տարվա մասնագետ եք և Ձեր ուսուցչության տարիներին մասնակցել, կազմակերպել եք բազմաթիվ բաց դասեր, սակայն այս մեկը ինչո՞վ է տարբերվում մնացածներից, կամ արդյոք կա՞ն ընդհանրություններ:

-Հիմնականում ոչնչով չի տարբերվում, գրեթե նույնն է, միայն փոխվել են աշակերտները:

-Ինչպես տեսանք, այսօրվա բաց դասը կապված էր Սևանա լճի աղտոտվածության հետ, և աշակերտները նշեցին մի քանի տարբերակներ, թե ինչպես կանխել աղտոտվածությունը, իսկ Դուք ի՞նչ կառաջարկեք, արդյոք այժմ հնարավո՞ր է կասեցնել լճի աղտոտումը:

-Հնարավորություն միշտ էլ կա, ուղղակի մնում է ջանք ու եռանդ չխնայել և ուշքի բերել այն աղտոտողներին: Պետք չէ արհեստականորեն իջեցնել ջրի մակարդակը, թափոնները և կոմունալ-կենցաղային կեղտաջրերը բաց չթողնել լիճ:

-Շնորհակալություն, և հուսով եմ, առիթներ դեռևս կունենանք Ձեզ դպրոց հրավիրելու, որպեսզի նմանատիպ բաց դասեր վարեք և ձեր հմտությունն ու փորձը հաղորդեք երիտասարդ սերնդին:

Տատիկիս վարդերի ջերմոցը

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Արդեն մի քանի ամիս է, ինչ տատիկս վարդերի ջերմոց է ստեղծել: Առաջին ամիսներին փոքրիկ վարդեր էին աճում, կարճ ծիլեր էին տալիս: Վաճառքը շատ քիչ էր, հիմնականում չէր էլ լինում: Դե գիտեք, մեր ժամանակներում ո՞վ կգնի կարճ և նոր ծաղկած վարդեր, պետք է հասունացած լինի բույսը և բավականին լավ մշակված:

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Բայց անդադար աշխատանքը՝ բույսի մշակումը, ջրումը, տարածքի ջեռուցումը այս ցուրտ ամիսներին, տվեց իր լավագույն արդյունքը: Այժմ մինչև մեկ մետրանոց վարդեր են աճում: Տատիկս, պապիկս և քեռիս ամեն առավոտ արթնանում են՝ մշակում, ջրում, հավաքում արդեն ծաղկած վարդերը: Դրանք փաթեթավորում են, բուժիչ նյութեր են ներարկում, ինչը չի թողնում, որ բույսը փչանա և պաշտպանում է միջատներից:

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Վարդերը հիմնականում երկու տեսակ են՝ վառ կարմիր (red naomi) և սպիտակ՝ վարդագույն ծայրերով (dolce vita, bella  vita): Տեսականին քիչ է, բայց վաճառքը բավականին մեծացել է: Հարյուրավոր վարդեր քեռիս առաքում է Աշտարակ քաղաքի տարբեր ծաղկի սրահներ:

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Հարակից գյուղերից նույնպես գնում են վարդեր, բայց համեմատաբար ավելի մատչելի գներով: Եթե փորձենք ավելիին հասնել, ապա միայն քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ: Ինձ թվում է՝ մեր բիզնեսը կաճի և կզարգանա, ու բազմաթիվ հաջողությունների կհասնենք միասին:

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

Լուսանկարը՝ Վիոլետա Մկրտչյանի

elada

Հարևանի աչքով գնան-գան

Դե՛, սկսեմ այնտեղից, որ վերջերս սրտի թրթիռով սպասում էի Նոր տարվան՝ 2017 թվականին, որովհետև Նոր տարուց հետո երկու տարի առաջ բանակ զորակոչված տղաներն են հետ գալիս, որոնց մեջ է նաև եղբայրս:

Ծնողներս արդեն պատրաստվում են իրենց զավակներին դիմավորել հունվարի 20-ին:

Գյուղի մի շարք ընտանիքներ արդեն սպասումով վայրկյաններն են հաշվում և նախապատրաստական աշխատանքներ են տարվում:

Արդեն հասել է ժամանակը…

Դե, իրենց որդիների համար, որ անփորձանք հասան տուն, խոստացել են գառ մատաղ անել և մի գառ էլ՝ բոլոր զինվորների անփորձանք ծառայության համար:

Իսկ գյուղի մի քանի ընտանիքներ բանակ են ճանապարհում իրենց զավակներին՝ անփորձանք վերադառնալու հույսով:

Ճանապարհելու «քեֆը» այդքան ուրախ և հյուրառատ չի լինում, որքան դիմավորելունը…

Սպասում… Գժվել կարելի է… Անընդհատ հետ հաշվարկ ենք կատարում … Հունվարի 20-ին լրանում է ճիշտ երկու տարին, որ եղբայրս զորակոչվել է, և ծնողներիս անհամբեր խոսում են.

-Տեսնես՝ նույն օրը կզորացրեն երեխեքին, որ նույն օրն անենք բանակի քեֆը: է՜հ, առաջ Աստված… Ա՛յ, մարդ, թող անփորձանք հասնեն տուն, թող «քեֆ» էլ չանենք, մենակ՝ թող գան, հասնեն տուն…

Իսկ գնացողներին էլ մաղթում ենք. «Հարևանի աչքով թո սաղ էլ գնան- գան»:

Մնաց՝ 1 օր, 4 ժամ, 59 րոպե, 10 վայրկյան…

Angelina Karapetyan

Նոր քննակարգը եւ տասներկուերորդ դասարանցիները

Հարցազրույց տասներկուերորդ դասարանցի Թամարա Գրիգորյանի հետ:

-Ինչպե՞ս անցան քննությունները:

-Քննություններն անցան իմ սպասածից էլ լավ: Սկզբում շատ անհանգիստ էինք, քանի որ դասագիրքը չէինք հասցրել ամբողջությամբ վերջացնել, սակայն քննական հարցաշարը բավականին հեշտ էր, հիմնականում ներառված էր անցած տարվա ծրագիրը:

-Արդյո՞ք լավ էր կազմակերպված:

-Ամեն ինչ կազմակերպված էր ըստ օրենքի և համապատասխան կանոնների, այնպիսի դեպք տեղի չի ունեցել, որը չհամապատասխաներ նոր ծրագրին:

-Քննություն հանձնելիս կայի՞ն բարդություններ:

-Կարծում եմ միակ բարդությունն այն էր, որ հասցնեինք պատրաստվել քննությանը: Ինչ վերաբերում է հարցաշարին և քննության կազմակերպչական մասին՝ բարդություններ չկային:

-Արդյո՞ք գոհ ես քո արդյունքներից:

-Բնականաբար ամեն քննությունից հետո մտածում ենք, որ կարող էինք ավել լավ արդյունք ցուցաբերել: Իսկ ինչ վերաբերվում է հավաքածս միավորներին, հաշվի առնելով, որ պատրաստվելու ժամանակը քիչ էր, վատ չէր, դժգոհություններ չկան:

-Արդեն սկսվել է երկրորդ կիսամյակը: Ի՞նչ կարգով պետք է հաճախեք դասի, ի՞նչ փոփոխություններ կան:

-Կարգը նույնն է. պարտավոր ենք հաճախել դպրոց, բացակայության դեպքում՝ բացական դրվում է: Միայն ունենք ազատ ինքնապատրաստման ժամեր, որոնց ժամանակ կարող ենք զբաղվել այն առարկայով, որից միասնական քննություն ունենք հանձնելու:

-Ինչպե՞ս ես վերաբերվում նոր փոփոխություններին:

-Փոփոխություններն ինձ համար դրական են, քանի որ հիմա ավելի ազատ ժամանակ եմ ունենում, և հեշտ է պատրաստվելը տարեվերջյան քննություններին:

Ani avetisyan

Շարունակելով Գայանեին. լրագրողի տեղն ու դերը

Տեսնելով 17-ում սկսված բանավեճը՝ գրագողության մասին, հատկապես Տաթևի նյութից հետո ցանկացնում էի ես էլ միանալ, բայց ինչպես Գայանեն նշեց, թե Տաթևը և թե Արտյոմը ճիշտ տեսակետներ էին հայտնել. շարունակելու այնքան էլ շատ բան չկա:

Այս նյութս էլ կգրեմ՝ շարունակելով Գայանեին՝ իսկական լրագրողի մասին ունեցած պատկերացումներս կիսելով ձեզ հետ: Դե, նա բավականին հստակ ու ճիշտ գրել էր ԶԼՄ-ների, նրանց սխալների ու մեդիագրագիտության մասին, ուստի ես կշարունակեմ նրան լրացնելով ու անդրադառնալով հատկապես լրագրողի տեղին ու դերին մեր հասարակության մեջ:

Ըստ իս՝ այսօր լրագրողի իրական կերպարն այնքան էլ չի համապատասխանում նրան, որն իմ պատկերացումներում էր, և որը պիտի լիներ իրականում, իսկ ավելի ճիշտ՝ ներկայումս բոլոր ու հատկապես էլեկտրոնային լրատվամիջոցներում լավ մասնագետների կողքին կան ինքնահռչակ «լրագրողներ», ովքեր իրենց մասնագիտական պարտքն են համարում այս կամ այն կայքի համար ընթերցողներ, իսկ ֆեյսբուքյան էջերի համար՝ լայքեր ապահովելը: Ինձ համար դա ոլորտի ամենամեծ թերությունն է, ինչն էլ «լրագրող» մասնագիտությունն արժեզրկում է:

Հետևելով լրատվությանը, աստիճանաբար համոզվում եմ, որ ընթերցողներ ու հետևորդներ ունենալու համար ամենևին էլ պետք չեն ապշեցուցիչ վերնագրերով նյութեր, որոնք իրականում ոչինչ են: Լրատվամիջոցն իր ռեյտինգը կարող է ապահովել ոչ թե ամեն արձակուրդների ավարտին «Շտապ լուր դպրոցականների համար» վերնագրով նյութերով, այլ պարզապես ունենալով սեփական ոճ, նյութերի ու լուրերի վերլուծության սեփական տեսակետ: Համոզված եմ, որ գրագետ ընթերցողին այդ ամենն ավելի հետաքրքիր կլինի, քան, իզուր ժամանակ վատնելով, լաբիրինթոս թվացող կայքերի գովազդները մեկը մյուսի հետևից փակելով ու արդյունքում ոչինչ չկարդալով:

Կարևորում եմ նաև լրատվամիջոցներում նյութի սկզբում կամ վերջում հեղինակի անվան առկայությունը:

Լրագրողի համար հաջորդ կարևոր պայմանն ըստ իս յուրաքանչյուր իրադարձություն իր լավ ու վատ կողմերով ներկայացնելն է: Կարծում եմ՝ արդեն անցել են այն ժամանակները, երբ մարդիկ տեղեկատվություն ստանալու հնարավորություններ չունեին: Այսօր, եթե անգամ որևէ լրագրող կամ լրատվամիջոց իրադարձությունը ներկայացնում է միայն մակերեսորեն, ապա կգտնվի մեկ ուրիշը, որը բացթողումներ կամ առավելություններ կգտնի ու կներկայացնի լսարանին: Երևի համակարծիք եք, որ այնուհետ երկրորդի լսարանն ավելի մեծ կլինի. մարդիկ միշտ էլ նախընտրում են մանրամասնորեն ծանոթանալ աշխարհում տեղի ունեցողին:

Եվ, կցանկանամ խոսել ևս մեկ կարևոր, իսկ ինձ համար՝ ամենակարևոր հարցի շուրջ: Լրագրողի մարդ տեսակը:

Հաճախ կարդում եմ լրագրության մասին հայտնի ու կայացած լրագրողների կարծիքն ու գրեթե բոլորում հանդիպում այն փաստին, որ նրանք ամենքն էլ մասնագիտությունից ու մասնագիտական հաջողությունից առավել կարևորում են մարդ լինելը: Փորձեմ բացատրել:

Նման իրավիճակ առավել հաճախ կարող է պատահել ֆոտոլրագրողների հետ, բայց մյուսները ևս ապահովագրված չեն: Խոսքը որևէ «դեպք»-ի ականատես լինելն ու այն լուսանկարելը կամ տեսանկարահանելն է, երբ դրա փոխարեն կարող ես օգնել ինչ-որ մեկին, կամ նույնիսկ փրկել նրա կյանքը: Հենց այդ «ճակատագրական» պահին էլ անհրաժեշտ է լինում որոշել՝ մարդ, թե լրագրող:

Երբ ընտրում ես երկրորդը, կյանքը քեզ ժամանակավոր հռչակ է բերում եզակի լուսանկարի կամ տեսանյութի համար, բայց դրանից հետո պատրաստ պետք է լինել քննադատության ալիքի, որը չի վերջանալու անգամ, երբ լրագրողն այլևս չլինի:

Մյուս դեպքում մարդ-լրագրողը գուցե չստանա մրցանակ իր աշխատանքի համար, բայց փոխարենը կվարձատրվի ու կգնահատվի մարդ լինելու համար, ինչն ավելին է, քան ցանկացած նյութական պարգև: Այլ հարց է, երբ մարդ ոչինչ փոխել չի կարող: Կարծում եմ՝ այդ դեպքում լրագրողին քննադատելն այնքան էլ ճիշտ չէ:

Հիմա ասածս բացատրեմ մի փոքր ավելի պատկերավոր: Ոչ մի վատ բան չկա որևէ կղզում հրաբխի ժայթքում նկարելու մեջ, բայց եթե այդ հրաբխից ու քիչ այն կողմ կամ լրագրողի աչքի առաջ մարդիկ վտանգի մեջ են՝ կանգնելն ու լուսանկարելը հավասար է սիրտն այդ լավաների մեջ այրելուն:

Ամեն ինչ լավ կլինի

Հարցազրույց 12-րդ դասարանի աշակերտ Շիրազ Կիրակոսյանի հետ:

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի

-Որպես ապագա շրջանավարտ ի՞նչ մտավախություններ կամ հուզող հարցեր ունես:

-Ես ուսուցիչների խորհրդով քննություններս տեղափոխեցի մայիս ամիս, բայց փոշմանել եմ, որովհետև դեկտեմբերին անցկացված քննություններին մարզից ստուգողներ չկային, իսկ մայիսին հնարավոր է գան: Ինձ ասում էին՝ մյուս կիսամյակ կնստես դասի, մի բան կսովորես, կգրես: Բայց եթե ես այս 12 տարիների ընթացքում չեմ սովորել, ու ցանկություն չի էլ առաջացել սովորելու, ինչպե՞ս կսովորեմ մի քանի ամիսների ընթացքում:

-Իսկ ի՞նչ ես կարծում, մայիս ամսի պարտադիր 3 քննությունները կարո՞ղ ես հանձնել:

-Դե, պիտի արտագրեմ, բայց ումից՝ չգիտեմ: Բոլոր լավ սովորողները արդեն հանձնել են:

-Ինչպես հասկացա, չես սիրում սովորել: Իսկ որևէ հոբբի կամ նախասիրություն ունե՞ս:

-Արդեն 2 տարի է գնում եմ նկարչության ու շատ եմ սիրում նկարել: Դաս չեմ սիրում անել, հոգնում եմ, իսկ նկարելով հանգստանում եմ, ոչ թե հոգնում: Ես փոքր ժամանակ միշտ նկարում էի ու մայրս տեսնելով, որ սեր ունեմ, ուզում էր գնամ սովորելու այդ ուղղությամբ: Ցերեկը այդքան ժամանակ չի լինում նկարելու համար, դրա համար գիշերն եմ միշտ նկարում: Մայրս գալիս, լույսը անջատում է, ես էլ նորից միացնում ու շարունակում եմ: Իմ ուսուցիչը միշտ ինձ ասում է, որ երբ հավեսով չեմ նկարում, դադարեցնեմ, թե չէ կհիասթափվեմ: Ես հենց այդպես էլ անում եմ: Քանի որ հայրս վատառողջ է, ու իրեն օգնելու շատ բաներ եմ ունենում, դրա համար չեմ հարմարեցնում նկարել: Հայրս միշտ ասում է, որ չհիասթափվեմ:

-Ունե՞ս երազանքներ:

-Ես իմ կյանքը առանց նկարչության չեմ պատկերացնում, հետևաբար իմ երազանքները կապված են նկարչության հետ: Երազում եմ իմ արվեստի տունը ունենալ ու շատ աշակերտներ: Ուզում եմ, որ իմ աշակերտները ինձ հպարտանալու առիթ տան, ինչպես որ մենք՝ մեր ուսուցչին: Սոն ջան, հույս ունեմ, որ կընդունվեմ, ուղղակի վարձավճարի հարցն է:

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի

-Կա՞ այնպիսի հարց, որը քեզ միշտ մտահոգում է ու տխրություն է պատճառում:

-Հա: Ես ժամանակին արել եմ մի սխալ, չգիտակցելով, որ ինձ մտերիմ ընկեր ձևացողները ինձ վատ դրության մեջ կդնեն ու կծիծաղեն վրաս: Ես չէի մտածել հետևանքների մասին: Ես հիմա ամենաշատը ընկերության կարիք ունեմ: Գիտե՞ս, Սոն, որ ընկեր կոչվածներս երբ ինձ դիմում էին, միշտ փորձում էի օգնել, բայց իրենք… Շատերն են ասում՝ ընկերությունը սուտ է, հա, ես էլ էի էդպես մտածում, բայց դու ինձ հակառակը համոզեցիր, Սոն՝ դժվար պահերին կողքս մնալով: Առաջ, որ ընկերներս բարև էին տալիս, սովորական էր, իսկ հիմա թանկարժեք է դարձել էդ մի սովորական «բարև»-ը:

-Ամենաշատը ի՞նչ կցանկանայիր, որ կատարվեր քեզ հետ:

-Եթե հայրս բուժվի, ամեն ինչ լավ կլինի:

rafik tumnayan

Սպիտակ քաղաքը, սպորտը և կարծրատիպերը…

Ես ապրում եմ Սպիտակում: Ապրելով այս քաղաքում, ես անընդհատ բախվում եմ տարբեր խնդիրների հետ: Սպիտակ քաղաքի ամենամեծ հիմնախնդիրներն են՝ մտածելակերպը, կարծրատիպերն ու կաղապարները, որոնք նկատում եմ մարդկանց մեջ: Օրինակ` սպիտակցիների կարծիքով աղջկան հարիր չէ, որ սպորտով զբաղվի: Իմ ընկերուհիներից մեկը ցանկացավ զբաղվել սպորտով: Դա իր համար և՛ անհրաժեշտություն է, և՛ առողջ ապրելակերպ: Սկզբում մենք ուշադրություն չէինք դարձնում սպիտակցիների կարծիքներին և շատ հետաքրքիր պարապմունքներ էինք անցկացնում: Մենք զբաղվում էինք ձեռնամարտով: Ձեռնամարտը Հայաստանում մեծ տարածում չունի, և միայն Սպիտակում են զբաղվում այդ սպորտաձևով: Սակայն չկան համապատասխան պայմաններ, սպորտային գույք: Նաև չկան այլ խմբակներ, որպեսզի մենք կարողանանք մրցումներ կազմակերպել նրանց հետ: Մեր մարզիկները ստիպված են մրցումների մասնակցել այլ մարզաձևերում: Վատ պայմանների պատճառով տղա մարզիկներն էլ են շատ քիչ՝ 13 հոգի, իսկ միակ աղջիկ մարզիկը զույգ չունի, որի հետ կարողանա սովորել սպորտային հնարքներ, մրցել և կատարել լիարժեք պարապմունք: Բայց անգամ այս պայմաններում, նա չէր դադարում պարապել, քանի որ նպատակ ուներ և իսկապես սիրում է այս սպորտաձևը: Այս պայմանները նրան այնքան թևաթափ չարեցին, որքան այն մարդկանց խոսքերը, ովքեր կարծում են, թե աղջիկը չպիտի զբաղվի սպորտով: Նա վերջնականապես որոշեց թողնել սպորտն այն ժամանակ, երբ իմացավ, որ իր մտերիմ մարդկանցից մեկն էլ է իր մասին այդպիսի կարծիք արտահայտել:

Մենք՝ երկուսով, իսկապես չէինք կարող փոխել ամբողջ Սպիտակի մտածելակերպը…

Բացի այս, ուրիշ շատ դեպքեր էլ են եղել, երբ հասարակության կարծրատիպերի պատճառով շատ հետաքրքիր նախագծեր չեն իրագործվել Սպիտակում:

Այս խնդիրն ինձ ավելի շատ է հուզում, քանի որ մյուս բոլոր խնդիրները ֆինանսական են, ու քիչ թե շատ, լուծվում են: Իսկ մտածելակերպը, որն արմատացած է, դեռ երկար ժամանակ հնարավոր չի լինի փոխել, քանի որ այդ ուղղությամբ գրեթե ոչ մի քայլ չի արվում…

Հրաժեշտի զբոսանք

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

-Բարև: Ինչպե՞ս ես: Այս էլ երևի քեզ գրում եմ… Արդեն էլ չեմ հիշում` որերորդ անգամ: Գրում եմ, որ ասեմ՝ գնում եմ, գնում եմ` պարտքս տալու հայրենիքիս: Հա, Վայքից պիտի գնամ, իմ ծննդավայրից ու հասնեմ ընկեր-եղբայրներիս:

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

Ինչքան էլ չսիրեմ Վայքը, մեկ է, պետք ընդունեմ, որ այստեղ է անցել կյանքիս լավագույն պահերը, այստեղ եմ ունեցել առաջին ընկերներ: Արի, արի քայլենք Վայքի հարազատ փողոցներով, չխոսես, ուղղակի լուռ լսիր` ինչ եմ ասում:

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

Տես, Երիտասարդական փողոցն է: Աննայի հետ միշտ այստեղ ենք հեծանիվ քշել: Անտառը, մի րոպե. սա ո՞րերորդ անտառն է, հա՜, առաջինն անտառն է: Այստեղ ճամբարի ժամանակ խաղեր ենք խաղացել: Երեխաների անհոգ մանկության Վայքի միակ խաղալու վայրը` ՄՍԿ-ն, ինչքան ժամանակ ենք անցկացրել այստեղ ճամբարի ժամանակ: Նայի′ր սարին, որն ամբողջությամբ մառախուղի մեջ է, սարը` իր այդ գագաթով նմանվում է Ռիո դե Ժանեյրոյի հայտնի սարին:

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

Մի′ կանգնիր, կմրսես, շարունակի′ր քայլել Վայքի կիսադատարկ փողոցներով, որը ժամանակին լիքն էր մարդկանցով, քայլի′ր, որտեղով ժամանակին վազվզել ու խաղացել ենք, որտեղ ընկել, բայց նորից կանգնել ու շարունակել ենք բռնոցի խաղալը, քայլիր… Քայլիր առաջ ու չմտածես հետ դառնալու մասին:

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

Լուսանկարը՝ Մուշեղ Կուրեխյանի

Ամեն բան ցույց տվեցի՞: Հուսամ երկու տարի հետո, երբ վերադառնամ, միասին նորից կանցնենք այս փողոցներով, որոնք պահում են իմ մանկության ու պատանեկության ուրախ հուշերը:

Իսկ հիմա, մնաս բարով, իմ սիրելի Վայք:

melsida malkhasyan





Քնկոտը

-Շուտ արա՛, ուշացար:
-Լավ էլի, մա՜մ, 5 րոպե, ու վերջ:
-Ի՞նչ 5 րոպե, արդեն 8:30 է, արագացրո՛ւ: Եթե արձակուրդներին մինչև կեսօր չքնեիր, հիմա հեշտ ու հանգիստ կարթնանայիր:
-Ո՜ւֆ, մամ, գնա՛, հիմա կգամ:

Ինձ թվում է, բոլոր դպրոցակաները կհասկանան ինձ: Արձակուրդներին քնում ենք մինչև 11, 12-ը ու հետո լաց լինում, որ չենք կարողանում արթնանալ:

Մի կերպ վազելով հասա դպրոց.
-Կարելի՞ է, ընկեր Բոշյան:
-Ինչո՞ւ ես ուշացել, ի՞նչ է, քնա՞ծ էիր մնացել:
-Դե…
-Լա՛վ, լավ, արի՛, նստի՛ր, քնկոտ:
Դասից անցավ 5 րոպե, ու մի գեղեցիկ ձայն մեղմ շշնջաց ականջիս.
-Հե՜յ, քնկո՜տ:
-…
-Հը՞, տեղդ լա՞վ է:
-Ըհը, շա՜տ:
Հետո հասկացա, որ մեր տանը չեմ․․․Տեղիցս ցատկեցի ու գոռացի.
-Կներե՜ք, այլևս չի կրկնվի:
Բայց դե ինքս էլ գիտեի, որ 5 րոպե էլ չեմ դիմանա:
-Լավ, լա՛վ, նստի՛ր քնկո՛տ:
Բոլորը սկսեցին ծիծաղել, իսկ ես, միևնույն է, երազում էի քնել․․․

milena araqelyan

Նրա մեկ ժպիտը կյանք է

Մեր տանը ապրում է մի նոր մոլորակ, ում անունն Ամելի է: Այո, իմ 5 ամսեկան քույրիկը մեր նոր  «Երկիրն» է: Նա շրջապատված է երեք մայրիկներով` ես, ավագ քույրս և մեր երեքի մայրիկը այդ մոլորակի մայրիկներն ենք: Ինչ-որ բան չհիշեցի՞ք: Ինչպես «Մայրիկ» ֆիլմում Ազատը ուներ երեք մայրիկներ՝ Աննան, Գայանեն և Արաքսին, այնպես էլ մեր ընտանիքում մենք երեքս Ամելիի մայրիկներն ենք: Հերիք է մի փոքր անհանգիստ ձայն, և մենք կհասնենք նրա մահճակալի մոտ: Նրա մեկ ժպիտը, փայլող աչքերը մեր տրամադրությունը կարող են 0-ից անսահմանություն հասցնել: 

Ամելիին լողացնելը մի արարողություն է, կերակրելը մի ուրիշ տոն է, իսկ քնելը նրա միջնեկ մայրիկի պարտականությունն է, որը վերածվում է մի գեղեցիկ երաժշտական տոնակատարության, քանի որ մեր մոլորակը գիշերը քնում է բավականին ուշ: Անցնելով ձեռքից ձեռք և ի վերջո իր մահճակալ, երևի մտածում է. «Մայրիկ, Սրբուհի ու Միլենա, սիրո երրորդություն, իմ երեք մայրերը, երեքն էլ շաղախված միևնույն սիրուց, իրենց անկողիններում նստած, անքուն, համբերությամբ սպասում են, որ իմ քունը տանի»:

Դուք չեք էլ կարող պատկերացնել, թե իր ծնունդով քույրս ինչքան լույս է բերել մեր տուն: Բոլորս ապրում ենք նրա ժպիտով, լացով, ամեն մի նոր շարժումով, դեմքի ամեն մի նոր արտահայտությամբ: Հա, չմոռանամ ասել, որ նրա անունը ես ու հայրիկս ենք դրել: Քույրս ու մայրս ուրիշ անուն էին մտածել, բայց մենք հաղթեցինք: Կցանկանամ, որ բոլոր ընտանիքներում լինի այն սիրուն անհանգստությունը, այն սիրուն անքնությունը ու վերջապես այն ամենասիրուն լուսավորությունը, որը մեզ փոխանցում է մեր փոքրիկ, բայց միաժամանակ մեր սրտերում մի ամբողջ տիեզերք զբաղեցնող մոլորակը: