Գրեթե երեք ամիս է, ինչ 17.am-ի թղթակից եմ ու մի օր չներկայացա ու չպատմեցի իմ մասին: Այսօր կփորձեմ:

Ես Լիլիթն եմ Լիճքից (հպարտ եմ, որ լիճքեցի եմ),16 տարեկան եմ: Նախ ասեմ, որ ֆուտբոլ չեմ սիրում և ոչ մի ֆուտբոլային ակումբի չեմ երկրպագում: Բնավորությամբ հանգիստ մարդ եմ, փորձում եմ ինձ հեռու պահել կռիվներից և անիմաստ վեճերից: Ավելի շատ նախընտրում եմ մասնակցել բանավեճերի և պաշտպանել իմ տեսակետը:

Շատախոս չեմ, բայց որ սկսեցի խոսել, ավելի լավ կլինի չասեմ` դե շատ-շատ, կխոսեմ:

Մեկ-մեկ, երբ սկսում եմ խոսել, ընկերներս ասում են. «Դե, հերիք է փիլիսոփայես»:

Դե չէի ասի, որ փիլիսոփա եմ, բայց դե անկեղծ և ճիշտ խոսքի կողմնակից եմ: Սիրում եմ անկեղծությունը և գնահատում եմ այդ արժեքը յուրաքանչյուր մարդու մոտ: Փորձում եմ լինել գոնե մինիմալ անկեղծ, ձգտելով մաքսիմալի…

Ֆիլմեր դիտում եմ, եթե իհարկե հեռուստացույցով մի լավ ֆիլմ ցույց տան: Ռոմանտիկայի սիրահար եմ, սիրով եմ կարդում ռոմանտիկ գրքեր, արկածային գրքեր նույնպես կարդում եմ: Սիրում եմ գաղտնիքներ և անսպասելի բացահայտվող արկածներ: Դա գուցե և չհամապատասխանեց իմ հանգիստ բնավորությանը, բայց դե…

Երաժշտություն լսում եմ, այստեղ էլ հատուկ երաժշտական խումբ չունեմ, ում կառանձնացնեմ: Լսում եմ այն, ինչ հավանում եմ և համապատասխանում է տրամադրությանս:

Ռոք երաժշտություն ընդհանրապես չեմ լսում, դե երևի` չի համապատասխանում իմ խառնվածքին:

Դեռ մանկուց որոշել էի դառնալ բժիշկ, բայց եկավ մի պահ, որ միտքս փոխեցի, ու այժմ կարծում եմ, որ կընտրեմ հենց լրագրողի մասնագիտությունը: Չեմ թաքցնի, որ դրան նպաստել է «Մանանա» թիմը:

Դե, առաջ Աստված… Ամեն դեպքում անում եմ ամեն ինչ՝ երազանքիս հասնելու համար:

Վայ, մոռացա ասել, մի բան կա` երկրպագում եմ, դա շոկոլադն է: Քաղցրավենիք շատ եմ սիրում: Դե, ինչ անեմ, ես էլ այդպիսին եմ: Տանել չեմ կարողանում թթու ճաշերը, որովհետև դրանք քաղցր չեն:

Դե, քաղցր բարևներ ձեզ, մի մասն էլ հետո կպատմեմ:

Երկու տարի առաջ մեր ընտանիքը այլ երջանկությամբ լցվեց: Ծնվեց երկրորդ եղբայրս` Արեգը: Նա իր անվան պես պայծառ է և լուսավոր: Արդեն երկու տարի, անգամ մեկ վայրկյան չենք պատկերացնում առանց Արեգի: Եղբայրս ամեն ինչով էլ հետաքրքիր է:

Դե, երբ սկսեց արտասանել իր առաջին բառերը, նա ասաց նաև «ավտո» բառը: Հա-հա, մի զարմացեք, նա մեքենաների համար գժվում է: Բավական է նրան նվիրենք մի խաղալիք մեքենա, ժամերով կառանձնանա ու կխաղա` առանց չարություն անելու:

Դե, ոնց կասի քեռիս.

-Իսկական տղա ա, է~:

Գիտե՞ք, ինչն է հետաքրքիր, որ յուրաքանչյուրիս անունը իր ձևով է արտասանում:

Քրոջս անունը Սոֆի է, բայց եղբայրս նրան ֆու-ֆա է ասում: Ծիծաղելի է, չէ՞: Չգիտեմ`Սոֆին և ֆու-ֆան իրար հետ ինչ կապ ունեն, բայց նա այդպես է ասում:

Մեկ-մեկ Սոֆիի նյարդերի հետ խաղալու համար, մենք էլ ենք նրան այդպես անվանում: Մի լավ ծիծաղում ենք, հետո լրջանում:

Դե, ինձ էլ մինչև հիմա Իլիթ է ասում` լ-տառր չի կարողանում արտասանել:

Ու գիտեք, ես մտածում եմ, թե երեխաները առանձին այբուբեն ունեն մինչև մեր լեզվով խոսելը:

Երևի յուրաքանչյուր երեխա իր հասակակիցներին հասկանում է, հենց այդ «իրենց» լեզվով: Ուրեմն, այդ լեզվին տիրապետել ենք նաև մենք:

Ինձ համար յուրաքանչյուր երեխա չբացահայտված հանելուկ է, իր առանձին լեզվով և տարբերվող պահվածքով:

Գիտեք, չէ՞, մեկ-մեկ էլ մտածում եմ. երեխեքին այդքան էներգիա որտեղի՞ց: Անդադար շարժման մեջ են, ու էլի չեն հոգնում: Քնելն էլ լացելով է լինում, որովհետև չեն սիրում քնել: Էհ քնեն՝ ի՞նչ անեն: Մենք ենք, որ ամեն ինչ կտանք կես ժամ ավել քնելու համար: Լավ, չշեղվեմ:

Մինչ ես գրում էի երեխաների մասին, եղբայրս` Արեգը, իրեն դրել էր մեքենայի տեղ, ու «վու-վու» անելով, վազում էր մի սենյակից մյուսը: Տատս ասում է.

-Այ, Արեգ ջան, ոչ մի րոպե հանգիստ չես նստում: Էլ որտեղի՞ց չաղանաս:

Այդպիսին են աշխարհի ամենաանմեղ արարածները` երեխաները:

Աշխարհում ամենաքաղցր մարդիկ մեր հարազատներն են, այն մարդիկ, ովքեր մեծացրել են մեզ, միշտ մեր կողքին են եղել:

Ինձ համար ամենահաճելի ու սպասված օրերը տատիկիս և պապիկիս այցի գնալու օրերն են: Իմ մայրական տատի և պապի առաջին թոռնիկը եղել եմ ես: Գուցե դա է պատճառը, որ տատիս և պապիս սերը իմ նկատմամբ անսահման է:

Երբ գնում եմ տատիկիս տուն, նրա սերն ու քնքշանքը այնքան ջերմ է, որ քիչ է մնում երես առնեմ: Նրանց տուն այդքան էլ հաճախակի չեմ գնում, բայց երբ գնում եմ, 1 ժամվա ընթացքում էլ կարող եմ դառնալ Գնդլիկ-Բոքոնիկը:

Կարծում եմ ինձ շատերը կհասկանան: Դե ինչպե՞ս Գնդլիկ-Բոքոնիկը չդառնաս, երբ անդադար տատիկը կերակրում է… Անկեղծ ասած՝ ինձ համար դա էլ է հաճելի:

Պապիկենց տուն ոտք դնելուն պես, տատիկն արդեն մառանում է: Երբ վերադառնում է, իր հետ բերում է ամենահամեղ մուրաբան, հյութը և իր ձեռքով պատրաստած շատ այլ պահածոներ:

Տատիկը շա՜տ համեղ է պատրաստում. ահա ևս մեկ պատճառ Գնդլիկ-Բոքոնիկ դառնալու:

Իմ պատկերացրած իդեալական տունն ու ընտանիքը հենց պապիկինս է: Ամեն ինչ կարգ ու կանոնի մեջ է: Պապիկս ամեն ինչ կարողանում է անել, ես միշտ հպարտանում եմ նրանով:

Մի օր քեռիս կատակով հարցրեց.

-Քո մա՞յրն է լավ պատրաստում, թե՞ իմը:

Երկար մտածեցի ու ասացի.

-Իմ մայրը քո մոր աղջիկն է, դաստիարակվել է նույն կերպ, այնպես որ՝ ես տարբերություն չեմ տեսնում:

Ես շատ եմ սիրում իմ տատիկին ու պապիկին: Ուզում եմ բոլորն էլ սիրեն մեծերին: Տատի և պապի սերը անփոխարինելի է:

Պապիկենց տուն գնալու օրերն ինձ համար տոնական օրեր են…