Ես սովորություն ունեմ մի բանով տարվելու: Տարվելը մեղմ է ասված: Հիմնականում այդ ինչ-որ բաները լինում են կա´մ ֆիլմեր, կա՛մ գրքեր՝ իրենց հերոսներվ հանդերձ: Ու վերջ, սկսվեց պաշտամունքի երկարատև ու տանջալից շրջանը: Եվ այն վերջանում է միայն այն ժամանակ, երբ հայտնվում է մի նոր պաշտամունքի առարկա: Ստացվում է՝ ես երբեք առանց իդեալի չեմ մնում:

Հիմա բոլորը կասեն, թե իրենց հետ էլ է այդպես: Բայց՝ չէ: Ես չափազանց խորն եմ տարվում:

Մի օրինակ բերեմ: Ես ու քույրս սկսեցինք միասին նայել մի ամերիկյան սերիալ: Երկուսս էլ շատ սիրեցինք այն: Ուրախանում էինք նույն չափով, տառապում՝ նույն ուժգնությամբ: Թվում էր՝ մենք հավասար չափով էինք սիրում հերոսներին, առհասարակ ֆիլմը: Նույնիսկ ինձ էր սկսել այդպես թվալ:

Բայց երբ սերիալի հերթական եթերաշրջանը ավարտվեց, և մենք պետք է սպասեինք հաջորդին, որը սկսվելու էր մեկ տարի հետո՝ քույրս շատ արագ մոռացավ այն, իսկ ես՝ ոչ: Ընդհակառակը, էլ ավելի էի կապվում սերիալին, տարվում նրանով: Հետևում էի սերիալի մասին բոլոր նորություններին: Ես ապրում էի դրանով:

Ֆիլմի նոր մասերը դուրս էին գալիս ամեն ուրբաթ: Այսպիսով, ինձ համար շաբաթվա մյուս օրերը գոյություն չունեին: Դրանք լոկ խոչընդոտ էին, որ ինձ բաժանում էրն բաղձալի ուրբաթից: Ու հենց նայում էի սերիան, նորից անհամբերությամբ սպասում էի հաջորդին: Եվ հաշվի չէի առնում, որ բացի ուրբաթից էլի օրեր կան:

Իմ բոլոր ծանոթները, ովքեր նույնիսկ չէին էլ նայել, ատում էին այն: Հիմա ասեմ՝ ինչու: Ես այնքան էի նրանց մոտ խոսում սերիալիցս, պատմում, պատմում ու էլի պատմում, որ նրանց հոգնեցնում էի: Իսկ իմ պատմելու և խոսելու նյութը անսպառ էր: Ես խոսում էի դրանից այնքան, մինչև դիմացինս հոգնում էր և էլ չէր լսում:

Եթե իմանային, թե ես ինձ ինչքան բավարարված ու լավ էի զգում այն պատմելուց՝ երևի հավերժ լսեին ինձ: Խոստովանում եմ ձեզ, հասկանում եմ, որ այդպես չի կարելի, բայց չգիտեմ` ինչպես վարվել:

Հ.Գ. Մոռացա սերիալի վերնագիրը ասել «The 100»:

Սկսվեցին դասերը՝ իրենց հետ բերելով մի շարք դրական և բացասական երևույթներ: Այդ բացասական երևույթներից գլխավորը և ամենասարսափելին շներն են: Հիմա պարզաբանեմ:

Իմ դպրոց գնալու ճանապարհը բավական երկար է: Եվ այդ ընթացքում ես մի շարք դաժան փորձությունների միջով եմ անցնում: Ամբողջ ճանապարհին շներ են՝ մեկը մեկից մեծ ու սարսափելի: Բոլորն էլ արձակ ու առանց հսկողության: Գիտե՞ք` ինչն է զարմանալի, որ նրանք միշտ ինձ են հանդիպում, և ոչ նրանց, ովքեր նույնիսկ չեն նկատում իրենց շրջապատող հսկայական շներին: Ու հետո էլ, որ պատմում եմ՝ մի տեսակ չեն հավատում: Մտածում են` ես շներից վախենում եմ, դրա համար էլ փոքրիկ շունը գամփռ է երևում: Բայց դա այդպես չէ: Եվ չափազանց հաճելի է, երբ այդ չհավատացողներն էլ են նրանց հանդիպում ու վերջապես համաձայնում են ինձ հետ ու զարմանում են, թե ինչպես են մարդիկ նրանց կողքով անտարբեր անցնում:

Բայց ամենազարմանալին նրանց տերերի (եթե իհարկե այդպիսիները գոյություն ունեն) պահվածքն է: Նրանք ոչ մի պատասխանատվություն չեն կրում իրենց շների համար: Միայն մի բան են ասում.

-Չի կծում, մի վախեցի,- իհարկե, հավանական է, որ չեն կծում, բայց միայն տեսքներին նայելը հերիք է` սարսափելու համար:

Բնականաբար ձեր շունը ձեզ չի կծում, և դա միանգամայն նորմալ է, բայց դա չի նշանակում, որ այդ կանոնը բոլորի վրա է տարածվում: Մի բան էլ իրենք են զարմանում: Այնպիսի տպավորություն է, որ ես եմ նեղացրել այդ «խեղճ ու անմեղ» էակներին:

Հենց այսօր դպրոց գնալիս հանդիպեցի մի, մեղմ ասած, «հսկայի»: Փողոցում ոչ ոք չկար բացի ինձնից ու իրենից: Մենք քայլում էինք համընթաց, որոշակի հեռավորությամբ, ու նա անընդհատ ինձ էր նայում: Դե, պատկերացրեք իմ վիճակը: Նրա ամեն մի հայացքից մարմնովս դող էր անցնում: Այդ պահին ինձ թվում էր, թե երկրի երեսին էլ մարդ գոյություն չունի: Ու նրա հնարավոր հարձակման դեպքում՝ ինձ ոչ ոք օգնության հասնել չի կարող:

Վերջապես որոշ ժամանակ միասին գնալուց հետո՝ նա իր ճանապարհը շեղեց, և ես հանգիստ շունչ քաշեցի, բայց ոչ լիարժեք՝ նկատի ունենալով հնարավոր նոր շների հայտնվելու վտանգը: Մի քիչ քայլելուց հետո հանդիպեցի մարդկանց: Օ՜հ, ինչ ուրախություն՝ մարդիկ գոյություն ունեն:

Ահա այսպես է անցնում իմ ամենօրյա ճանապարհը տնից դպրոց և հակառակը:

Հ.Գ. Եվ հետաքրքիրն այն է, որ ես վախենում եմ իմ ամենասիրելի կենդանիներից:

Ես փոքր ժամանակ շատ էի ուզում շուն ունենալ: Ճիշտն ասած, ես բոլոր ժամանակներում էլ այդ ցանկությունը ունեցել եմ: Դե, ո՞վ շուն չի սիրում՝ միայն ալերգիա ունեցողները և ես, միայն այն դեպքերում, երբ նրանց հանդիպում եմ մենակ և նրանք կապած չեն: Այդ ժամանակ ես ուղղակի ատում եմ նրանց, ավելի շուտ նրանց տերերին, որ պատասխանատվություն չեն կրում իրենց շների համար, և ինձ միշտ սարսափահար վիճակի մեջ են գցում: Լավ, ոնց որ շեղվում եմ բուն թեմայից: Սա առանձին հոդվածի թեմա է: Ուզում էի պատմել շանս մասին:

Ընդհանրապես, երբ մի բան եմ ուզում, այնքան եմ ասում, մինչև նպատակիս հասնում եմ: Եվ այսպես՝ ամենօրյա երկար ճառերի և համոզիչ ձևակերպումների շնորհիվ, իմ տանեցիք վերջապես տեղի տվեցին, և ինձ համար մի փոքրիկ շուն բերեցին, հազիվ մեկ ամսեկան: Նա արժանացավ փառավոր ընդունելության մեր կողմից, մասնավորապես` իմ: Ես նրան կոչեցի Ջեկո՝ ի պատիվ մեր հարևանի սարսափազդու շան: Այն ժամանակ ինձ թվում էր, որ եթե Ջեկո ավագը իմանա այդ մասին՝ իմ հանդեպ լավ կտրամադրվի, ու ես էլ իրենից վախենալու պատճառ չեմ ունենա: Ցավոք՝ ես սխալվում էի:

Ջեկոն սպիտակ՝ շագանակագույն պուտերով շունիկ էր: Եվ քանի, որ Ջեկոն մենակ կձանձրանար՝  նրան ընկերացավ իր տարիքի մի կատու, որի ամբողջ գերդաստանը մեր բակում էր մեծացել, և ինքն էլ ինքնըստինքյան ապրում էր մեր բակում՝ իր նախնիների տանը՝ չխախտելով իր պապերից ժառանգած ավանդույթը: Կատուն անուն չուներ, որովհետև ես փոքր ժամանակ մտածում էի, թե միայն շներն են անուն ունենում: Իսկ կատուներին ուղղակի կանչում ենք՝  փիսո-փիսո ասելով: Նրանք մեծանում էին միասին հաշտ ու համերաշխ՝ խախտելով բոլոր կարծրատիպերը այն մասին, թե շներն ու կատուները իրար հետ «յոլա» չեն գնում: Ամբողջ օրը խաղում էին:

Մենք Ջեկոյի համար բուն էինք սարքել, իսկ մայրս նրա համար վերմակ, ներքնակ ու բարձ էր կարել: Ես ամեն երեկո, երբ կարծում էի, թե Ջեկոյի քնելու ժամն է՝ նրան պառկեցնում էի իր անկողնում՝ միշտ հուսալով, որ երբ առավոտյան գնամ նրա մոտ, նա նույն վիճակում կլինի: Բայց ստացվում էր հակառակ պատկերը: Նա այնպես էր խառնած լինում անկողինը, որ ես հասնում էի բարկության գագաթնակետին: Եվ իրական բարձը օգտագործելու փոխարեն որպես բարձ օգտագործում էր կատվին: Չնայած այդ հարցում չեմ մեղադրում: Ես էլ դեմ չէի լինի այդքան փափուկ բարձ ունենալուն:

Մի դեպք էլ պատմեմ: Միշտ տեսնում էի, որ բոլորը իրենց շներին տանում են զբոսանքի՝ որոշեցի ես էլ հետ չմնամ: Իմ խաղալիքից շան վզի կապոցը անցկացրի Ջեկոյի վզին ու տուկի թելով կապեցի, որ տանեմ զբոսանքի: Էն էլ պարզվեց Ջեկոն շատ էր սիրում ազատությունը, թույլ չտվեց:

Այսպես ուրախ ու անհոգ ես ու Ջեկոն ապրում էինք: Նա բակում, ես՝ տանը:  Սակայն մի օր մեր հարևանի տղան, չգիտեմ, որ հովերով տարված, որոշել էր իր հրաձգարանի հրացանը  փորձարկել կենդանիների վրա: Եվ նրա զոհը դարձավ իմ Ջեկոն: Նա իմ աչքի առաջ մի կաղկանձ արձակեց, վազեց, ապա ընկավ ու սատկեց: Ես ուղղակի ողբում էի: Չափազանց ծանր տարա նրա սատկելը: Ամեն օր մտածում էի` ինչպես վրեժ լուծեմ նրա համար: Ու մինչև օրս էլ չեմ կարողանում առանց տխրելու ու զայրանալու հիշել այս պատմությունը:

Հ.Գ. Հետո ես ևս մեկ շուն ունեցա, բայց նրա հետ չկապվեցի այնպես, ինչպես Ջեկոյիս հետ: Առաջինը միշտ էլ ուրիշ է լինում ու տարբերվում է:

Էս ի՜նչ լավ բան ա մարզվելը: Ես առաջ մտածում էի՝ ուղղակի տանջանք ա, իսկ դրանից առաջ ուզում էի գնալ կարատեի՝ չթողեցին, իսկ կարատեից առաջ, ըմմ… Հա, կարատեից առաջ փոքր էի ու չեմ հիշում՝ ինչ էի ուզում: Բայց հիմա կարծում եմ, ավելի շուտ վստահ եմ՝ հեչ էլ տանջանք չի: Ընդհակառակը՝ հրաշալի բան ա: Մտածում էի` կամ կմոռանամ, կա´մ հարմար չի լինի, կա´մ… Լավ, խոստովանում եմ՝ ալարում էի: Բայց ինչպես մեր ժողովուրդն ա ասում. «Ով ալարի՝ ոչ դալարի»: Որոշեցի չալարել, որ դալարեմ (չնայած,  էնքան էլ ինձնից կախված չի): Ու մեկ էլ վախենում էի՝ «ժանգոտելուց»:

Մի խոսքով, երկու շաբաթ առաջ ես որոշեցի՝ պետք է զբաղվել մարմնամարզությամբ: Եվ այդպես էլ արեցի: Ի զարմանս ինձ, ես արդեն 2 շաբաթ է, ինչ մարզվում եմ: Ու ամենակարևորը՝ չեմ ալարում:

Էս ամեն ինչը ինձնից խլում ա ամենաշատը մեկ  ժամ: Արդյունքում՝  ես ինձ զգում եմ առույգ և լիարժեք: Մեկ էլ գիտե՞ք ինչ եմ նկատել: Մարզվելուց հետո մտավոր յուրաքանչյուր աշխատանք ես անում եմ ավելի հավեսով, քան առաջ:

Հ.Գ. Այնպես որ, բոլորին խորհուրդ եմ տալիս մարզվել:

17.am-ին թղթակցելուց հետո կարդում էի կայքում տեղադրված նյութերը: Նախ դրանք շատ հետաքրքիր են և նոր նյութերի գաղափարներ են տալիս և, բացի այդ, հոդվածները կարդալով՝ հեռակա ծանոթանում ես թղթակիցների հետ: 

Իմ հեռակա ծանոթներից մեկն էր Տաթև Աղազարյանը: Նրա առաջին հոդվածը, որ կարդացել եմ իր բնակավայրի մասին էր: Կարդալով նյութը՝ հասկացա, որ երկուսիս նախնիներն էլ հայրենադարձվել են Պարսկաստանից: Հենց այդ փաստը ստիպեց հարազատ և առանձնահատուկ վերաբերվել նրան, առանց նույնիսկ մեկ բառ հետը փոխանակելու: Դրանից հետո միշտ կարդում էի նրա հոդվածները (իմիջիայլոց ես շատ եմ հավանում նրա նյութերը) և շատ էի ցանկանում հանդիպել նրան: Երբ ճամբարի ֆեյսբուքյան խմբում կարդում էի մասնակիցների հոդվածները, որտեղ իրենց էին ներկայացնում, նկատեցի, որ Տաթևը նույնպես մասնակիցներից մեկն է: Շատ ուրախ էի, որ կհանդիպեմ իմ հեռակա բարեկամին: Եվ հանդիպեցի:

Ճամբար գնալու օրը հավաքվել էինք «Մանանա» կենտրոնում ՝ ծանոթանալու ճամբարի մասնակիցների և կենտրոնի հետ: Այնտեղ էլ հանդիպեցինք ես ու Տաթևը: Ես նրան ասացի, որ կարդացել եմ նրա հոդվածը բնակավայրի մասին:

Մենք շատ արագ մտերմացանք: Եվ հասկացա, որ նա շատ հետաքրքիր և շփվող մարդ է: Ես վստահ եմ, որ մեր շփումը կշարունակենք նաև ճամբարից հետո:

Այսօր նկարահանող մեր խումբը մեկնել էր քաղաք Աբովյան: Ես զրուցեցի խմբի անդամ Ժորա Պետրոսյանի հետ:

-Ժորա, որտե՞ղ էիք այսօր գնացել նկարահանման: Ինչի՞ մասին էր ֆիլմը:

-Մենք գնացել էինք Ս. Ստեփանոս եկեղեցի նկարահանման: Մենք ուզում ենք ֆիլմ նկարել եկեղեցու հոգևոր հովվի` Տեր Մաշտոցի մասին: Այսօր, քանի որ կիրակի էր, նկարահանեցինք Ս.Պատարագը: Պատարագի ընթացքը ամբողջովին նկարահանել ենք: Նաև նկարահանել ենք առանձին դրվագներ եկեղեցի բակում:

-Առաջին անգա՞մ էիր մասնակցում ֆիլմի նկարահանման:

-Այո՜, առաջին անգամ էի նկարահանման մասնակցում, չնայած  փոքր ծրագրերի նկարահանումների մասնակցել եմ: Անկեղծ ասած, ինձ միշտ շատ է հետաքրքրել ֆիլմի նկարահանման ընթացքը և այսօր ինձ հուզող բոլոր հարցերի պատասխանները լիովին ստացա:

-Իսկ  ի՞նչ դեր էիր ստանձնել նկարահանման ժամանակ:

-Զբաղվում էի օպերատորական աշխատանքով:

-Իսկ նկարահանման մասնակցելուց հետո արդյո՞ք փոխվեց վերաբերմունքդ կինոյի հանդեպ:

-Անկեղծ ասած՝ ես ֆիլմեր այնքան էլ շատ չեմ սիրում, ինձ ավելի շատ հետաքրքրում է նկարահանման ընթացքը: Եվ, ընդհանրապես՝ կինոյում կադրից դուրս մնացած հատվածները միշտ ավելի շատ եմ սիրել: Հաճախ նույնիսկ առանց ֆիլմեր նայելու, նայում եմ կադրից դուրս հատվածները: