Լուսանկարը` Եվա Խեչոյանի

Հոկտեմբերի 31-ին Ամերիկայում նշվում է Հելոուինը: Բազմաթիվ քրիստոնյաների կողմից քննադատվող ու «հակակրոնական» համարվող Հելոուինն իրականում ոչ մի հակակրոնական կամ դիվական հիմք չունի, քանի դեռ չի հասել էն կետին, որտեղից սկսվում են բուն տոնի հետ բացարձակ կապ չունեցող նորարարությունները (վախ, արյունահեղության տեսարաններ, քայլող դիակներ, հոգիներ): Տոնն իրականում կարելի է նշել որպես ջերմ ընտանեկան տոն:

Աշնանային արձակուրդի ընթացքում հյուրընկալ ընտանիքի հայրս առաջարկեց դդումներ փորագրել, որպես Հելոուինի առթիվ տան շեմի դեկորատիվ մաս: Դդմի փորագրումն ամբողջովին կախված է փորագրողի երևակայությունից, ու եթե դու գտնում ես, որ մինիոնի դեմքով դդումն ավելի գրավիչ կլինի տանդ շեմին՝ արա էդպես: Միյուն (փոխանակման ծրագրով մյուս աշակերտը, որին հյուրընկալում է Ռիչարդսոնների ընտանիքը), մինիոնների մեծ սիրահար է: Մինիոնի տեսքով դդում փորագրելն իր մտահղացումն է:

Հոսթ (հյուրընկալ) հայրս փորագրում է անհոգ դեմքով, անատամ, բայց անկախ ամեն ինչից, ժպտացող դդում: Ես էլ… Դե, ինչ մտքովս անցավ:

Իսկ հիմա ամենակարևոր պահը: Ավարտելուց հետո դդումների ներսում մոմեր ենք դնում: Մութն ընկնելուն պես վառում ենք մոմերն ու դդումները շարում տան շեմին: Երեքս մի քանի քայլ հետ ենք կանգնում, որ ավելի տեսանելի լինի: Ահա դրանք:

Հելոուինը մոտենում է…

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Ամերիկայում օրը սկսվում է առավոտվա 6:00-ից: Դու էլ էնքան ինքնավստահ չես, որ քնես մինչև 8-ն ու 20 րոպե ուշացած դպրոց հասնելով՝ պատճառաբանես, որ ջերմությունդ հանկարծակի բարձրացել էր, հոպարդ թռչում էր Ռուսաստան, իսկ փոքր քույրդ լացում էր հետևիցդ:

Դպրոցական դեղին ավտոբուսը (հա, հա, հենց էն դեղին ավտոբուսը, որը բազմաթիվ հասակակիցներիս համար ամերիկյան «թինեյջերական» կյանքի եթերային մի դետալ է կազմում) ժամը 07:36 կանգ է առնում մեր փողոցի խաչմերուկում: Հա, կատակը մի կողմ, ոչ թե 7-ին կամ 07:30, այլ ուղիղ 07:36: Ու մտքովդ էլ չանցնի, որ կարելի է թեկուզ մի վայրկյան ուշանալ: Կթողնի կգնա:

Տան մեջ ինձ բնորոշ գերբնական արագությամբ իջնում եմ աստիճանները, մի մազի տարբերությամբ շրջանցում ոտքերիս տակ ընկնող Սնիկլ Ֆրեդին, գրկում հոսթ մամային, վերցնում պայուսակս ու Միյուի հետ վազում խաչմերուկ: Ուղիղ 7:36 րոպեին ավտոբուսը մեր փողոցում է:

-Բարի լույս:

-Բարի լույս, տիկին Լիզա:

Տիկին Լիզան մեր ավտոբուսի վարորդն է՝ ժպտերես մի կին, որը չի զլանում ավտոբուս բարձրացող յուրաքանչյուր աշակերտին ժպիտով «բարի լույս» ասել:

Մոտ 20 րոպե անց, շրջելով մյուս փողոցներով ու հավաքելով աշակերտներին՝ ավտոբուսը հասնում է դպրոց: Իջնում ենք ավտոբուսից:

-Շնորհակալություն, տիկին Լիզա:

-Չարժի, քաղցր: Բոլորիդ լավ օր եմ մաղթում:

Սկսվում է դպրոցական օրը՝ նոր թեստերով, քննություններով ու բացահայտումներով:

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Ուիլոուբենդ:

Հենց էս փողոցի մի խաղաղ անկյունում էլ ապրում եմ ես՝ հոսթ (հյուրընկալող) ընտանիքիս, նրանց երկու շների՝ Սեյդիի ու Սոֆիի (կամ Սնիկլ Ֆրեդի, նայեք՝ ոնց հարմար է), ու Միյուի հետ:

Չնայած իր յուրահատուկ ազգային ու մշակութային համադրության, մեր ընտանիքն այնքան էլ մեծ չէ: Ավելի ճիշտ՝ մինչև այն պահը, երբ մոտենում են տոներն ու Ռիչարդսոնների երեք զավակներից երկուսը՝ Ջեքին ու Բրայսը, ովքեր ուսման նպատակով տեղափոխվել են Արկանզաս, վերադառնում են տուն: Էս երևույթը կոչվում է «ընտանեկան վերամիավորում»: Երևի թե ամերիկյան մշակույթի ամենասիրուն երևույթներից մեկն է: Վերադարձողները իրենց հետ բերում են բոլոր իրենց բնորոշ ձայներն ու սովորությունները, որոնք տարել էին: Բրայսի ճոճվող բազկաթոռի ճռռոցն արդեն երկար ժամանակ է չի լսվել: Ջեքին չի շրջում տանը՝ գրկելով բոլորիս ու անընդհատ կրկնելով, որ կկարոտի: Մոտ երկու ամսվա բաժանումից հետո՝ նոյեմբերյան տոներին, Ռիչարդսոնների ընտանիքն իր ողջ կազմով նորից կհավաքվի այս տանը, ու ամեն ինչ կվերականգնվի:

Հասանք ԱՄՆ: Ասում են՝ մինչև ինքդ չվերապրես՝ չես հասկանա: Չնայած Ֆլեքս շրջանավարտների բազմաթիվ խորհուրդներին ու փորձի փոխանակմանը,մինչև ինքդ չհասնես ԱՄՆ՝ չես հասկանա, թե ինչ է իրենից ներկայացնում «տարբեր ժամային գոտիներում ապրել» երևույթն ու ամեն քայլափոխին հարազատ հայերենի փոխարեն անգլերեն լսելը: Առաջին մի քանի օրը մղձավանջի է նման՝ չես գիտակցում թե որտեղ ես, դժվարությամբ ես ընկալում օտար լեզուն, որը լսում ես ամեն քայլափոխիդ՝ անգամ տանը, որտեղ ապրում ես: Երբեմն անգլերենի հետ միասին օգտագործում ես հայերեն, մեկ-մեկ էլ անգամ ռուսերեն բառեր, որովհետև մինչև էստեղ հասնելը մեկ օր անցկացրել ես Ուկրաինայում:

Ինչ խոսք, դժվար է, մինչև այն պահը, երբ հանդիպում ես հյուրընկալ ընտանիքիդ հոգատարության ու տան ջերմ մթնոլորտի հետ: Այն, ինչ կատարվում ու կատարվելու է, Ֆլեքս ընտանիքը բնութագրում է մեկ նախադասությամբ՝ «Ոչ լավ, ոչ վատ, ուղղակի տարբեր»: Այս տարին Հայաստանում ապրած բոլոր տարիներից տարբեր է լինելու: Հայաստանից մեկնած 39 երիտասարդները ապրելու են մի ամբողջ կյանք մեկ տարվա ընթացքում: