Ինեսա Զոհրաբյանի բոլոր հրապարակումները

«Գլօ Հայաստան»

Lilit GrigoryanԿարոտած գրում եմ

Առաջին անգամն է, որ անհնար է հինգ օրվա մասին մի ընդհանուր բան ասել: «Գլօ» ճամբարից եմ վերադարձել: Լսած կլինեք, դիմած էլ կարող է լինեք: ճամբարները ստեղծում են ապահով և աջակցող միջավայր սովորելու, մշակութային փոխանակման, անհատականության, ստեղծագործական մտքի և առաջնորդության զարգացման, ինչպես նաև զվարճանքի համար: «Գլօ Հայաստանը» ձգտում է հզորացնել հայ աղջիկներին կրթության, կանանց ու կազմակերպությունների անվտանգ ցանցի միջոցով: Ճամբարների նպատակն է՝ հզորացնել տարբեր պատկանելություն, կարողություններ և տարիք ունեցող աղջիկներին: «Գլօ Հայաստանը» երիտասարդ կանանց հնարավորություն է տալիս զարգացնել առաջնորդության հմտություններ և ինքնավստահություն՝ իրենց համայնքներում իրենց որպես ուժեղ կերպարներ կերտելու համար: Ու երբ դու կարդում ես «Գլօ»-ի մասնակցության հայտը, լրացնում այն, այնքան մեծ խանդավառություն չկա, պատկերացում էլ չկա ճամբարի մասին, ինչքան այն ժամանակ, երբ զանգում ու ասում են, որ դու որպես «Գլօ»-ի մասնակից ես ընտրվել: Սկսում ես փնտրել այլ մասնակիցների, մեկ ընդհանուր չաթում ծանոթանում եք, հանկարծ հիշում ես ճամպրուկի մասին, հավաքվում: Ու մեկ էլ գալիս է հուլիսի 2-ը, երբ կայարանում ես, պատրաստվում ես գնացքով հասնել Գյումրի, հետո Թորոս գյուղ՝ անհամբերությամբ ժպտալով, անհանգստությամբ շուրթերդ կծմծելով: Հասնում ես, տեսնում սիրուն-սիրուն աղջիկների, հանդիպում հավես ջոկատավարների, որոնցից շատերին գիտեիր: Գրկում ես բոլորին անխտիր, սենյակդ մտնում, իմանում, թե ովքեր են ապրելու հետդ նույն սենյակում ու լիքը-լիքը թռվռում ես: Ամերիկացի հրաշք կամավորների ես հանդիպում, սիրում, սիրված դառնում:

Սկսվում են օրերդ: Առավոտյան 09:00-ին մարմնամարզություն, հետո՝ նախաճաշ, «Օրվա կինը» դասընթաց, ջոկատիդ հետ հավաքվում եք դասերի: Հա, ասեմ, որ ունես հրաշք ջոկատավարներ՝ Դոնարան, Գոհարն ու Ռենատան, որը դառնում է քո մայրիկը: Դասերի ընթացքում հասկանում եք, թե ինչ է խտրականությունը, բազմանազանությունը և այլ կարևոր երևույթներ: Խաղեր, տարբեր միջոցառումներ, հայտնի կանանց հետ հանդիպումներ: Էնքան խիտ օր ես ունենում, որ դու՝ ինտերնետի գերիդ, ժամանակ չունես հեռախոսը ձեռքումդ պահելու համար: Ձեռք ես բերում հրաշք ընկերներ, ինչպիսիք են Ինեսան, որին ճանաչում էիր որպես 17-ի թղթակից, ու նա դառնում է քո ժպիտի պատճառը, Մարիետային, որի հետ ողջ գիշերը խոսում ես, լսում նրան, դառնում վստահելի ընկեր, Մարիամին, որը դառնում է քեզ համար քո երկրորդ «եսը», Ռուբինային՝ քո միակ ու անկրկնելի լուսանկարչին: Դե, հիսուն կատարյալ ու հրաշք դեմքերի ես հանդիպում, ովքեր քեզ լուսավորում են, մտքերդ գունավորում: Գտնում ես Թամարային, ում ժպիտը աշխարհ է շուռ տալիս, ու որը պատմում է իր կյանքի հետ կապված սիրուն պատմություններ: Դոնարային, որը քո մեծ քույրն է դառնում, ու նրան գրկելիս առավել շատ ջերմություն ես ստանում: Ամեն մի մեկ հիսուներորդ քեզ ինչ-որ առանձնահատուկ էներգիա է հաղորդում, հատկապես՝ Լաուրենի անվերջանալի ժպիտը: Ժպիտ, ժպիտ, յուրաքանչյուր երկրորդ խոսքը՝ ժպիտ, որովհետև առանց դրա չէր էլ ստացվի:
Գիշերն ատամի մածուկ ես լցնում Նանեի, Սյուզիի վրա ու լսում Ալեքսանդրիայի զիլ ծիծաղը:

Ու երբ գալիս է հուլիսի 8-ը, դու առավոտյան լաց ես լինում, անընդհատ գրկում դիմացդ դուրս եկած յուրաքանչյուրին, ոտքերդ դողում են, խեղդվում ես, որովհետև կապվել ես տեղանքի, քարի, ջրի, հիսուն առաջնորդ-աղջիկների, ամենա-ամենա ջոկատավարների, ամերիկացի անկրկնելի կամավորների հետ: Դու դու չես քեզ զգում, երբ հասնում ես քո տուն, չնայած, որ կարոտել էիր տունդ, ընտանիքիդ անդամներին: Դու դու չես դառնում, երբ առավոտյան վեր ես կենում՝ առանց լսելու «Լիլ, վեր կաց, էլի» կամ՝ «Ո՞վ կգա հետս լվացվելու» արտահայտությունները: Դու դու չես լինելու, երբ գիշերները քնես առանց Մարիամի հետ զրուցելու: Իրականում դու էլ դու չես, որովհետև «Գլօ»-ն քեզ փոխել է ՝ դարձնելով իսկական առաջնորդ, խիզախ, նպատակասլաց աղջիկ, ապագա ճանաչված կին: «Գլօ»-ն քեզ սովորեցրել է հավասարություն: «Գլօ»-ն քեզ միշտ ասել է, որ հայտնի կանանցից հետո, հաջորդը դու ես լինելու: «Գլօ»-ն կյանքի լավագույն դպրոցն է:
Դու դու չես, երբ հիմա նստած հիշում ես բոլոր դեպքերը, ուզում այստեղ գրի առնել, բայց մտածում ես՝ չի հետաքրքրի մարդկանց: Դու դու չես, որ այդ դեպքերն ուղղակի հիշում ես, ոչ թե զգում…

Լիլիթ Գրիգորյան, Կոտայքի մարզ, ք. Հրազդան

Inesa Zohrabyan aragacotn

Եթե դեղին է

Իմացա, որ անցել եմ Glow ճամբարը, որը աղջիկների ինքնակրթության և զարգացման համար է: Շատ ուրախացա, որովհետև ճամբարները հենց ինձ համար են ստեղծված, չնայած՝ չեմ սիրում հրաժեշտի պահերը: Մինչ ճամբար գնալս մեր ջոկատավարներից մեկին ճանաչում էի, իսկ մյուսին ուղղակի սիրահարվեցի՝ կարդալով նրա ֆեյսբուքյան մականունը՝ «դեղին անձնավորություն»: Առանց այդ էլ դեղինն ու երիցուկներ շատ էի սիրում: Իմ և նրա ուրախությունը կրկնապատկվեց, երբ հասա ճամբար ու իմացա, որ նա իմ ջոկատավարն է, իսկ սենյակը, որտեղ պետք է ապրեի այդ յոթ օրը, ևս դեղին է: Ամեն օրը շատ հագեցած էր, բացի օրակարգից՝ երեկոյան հավաքվում էինք, երգում, ամպերին նայում, նվագում: Նախավերջին օրը պետք է ներկայացնեինք մեկին, ով մեզ ոգեշնչում է, ու ես ընտրեցի հենց դեղինը սիրող Թամարային: Նա հուզվեց, միգուցե հիմա էլ հուզվի, իսկ ես չէի պատկերացնի, որ ինձանից մեծ՝ 21 տարեկան աղջկա հետ կարող էի այդքան շատ կապվել: Glow ճամբարը ես կհիշեմ ամենաշատը հենց նրանով: Իհարկե, նաև շատ մեծ փորձ, գիտելիքներ ստացա, շատ ընկերներ ձեռք բերեցի:

 Ինեսա Զոհրաբյան, Արագածոտնի մարզ, գ. Արտենի

Inesa Zohrabyan aragacotn

Եթե պարապ մնալ չես սիրում

Չորեքշաբթի է: Շատերի համար սովորական աշխատանքային օր է, իսկ մեր տանեցիների համար այն օրն է, երբ ամբողջ օրը կարող են տեսնել ինձ:

Երևի հասկացաք, որ մյուս օրերին ազատ չեմ ու քիչ եմ տանը լինում: Լինում եմ, բայց դաս եմ սովորում, քիչ եմ ժամանակ անցկացնում ընտանիքիս հետ: Ես մասնակցում եմ IMPACT երիտասարդական ծրագրին, շահերի պաշտպանության ծրագրին, աշակերտական խորհրդի նախագահն եմ ու ծրագիր ենք անում, անգլերենի խմբակի եմ հաճախում, TEDxKidsYerevan 2017 ի խոսնակ եմ, ու էլի շատ սեմինարների ու դասընթացների եմ մասնակցում, ու այս ամենի մասին ու նաև ինձ հետ կատարվող շատ բաների, գրում եմ էստեղ:

Շատերն են հարցում՝լավ, ո՞նց ես հասցնում: Ասեմ՝ ես էլ չգիտեմ, թե ոնց: Բայց սիրում եմ զբաղված լինել, չեմ սիրում պարապ մնալ, ուզում եմ միշտ մի բան սովորել կամ մի լավ բան անել: Դու էլ կարող ես:

Inesa Zohrabyan aragacotn

Երկու օր Երևանում

-Զգույշ կլինես, հենց հասնես տեղ՝ կզանգես:

-Լավ, մամ:

-Հենց մրցանակաբաշխությունը վերջացավ, որ արդեն պիտի երթուղային նստես՝ կզանգես:

-Լավ, մամ:

Գալիս էի Պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությանը, երկու օր պետք է Երևանում մնայի, որովհետև հաջորդ օրն էլ գործեր ունեի ու պետք է գնայի բարեկամիս տուն: Բոլորիս ծնողներն էլ անհանգիստ են, երբ երեխան միայնակ քաղաք է գնում, բայց պետք է սովորեն: Չէ ՞ որ շուտով ուսանող ենք դառնալու ու պետք է մի քիչ ինքնուրույն լինենք: Ես հանգիստ հասա, մասնակցեցի ու գնացի բարեկամուհուս տուն, իսկ իմ բարեկամուհին բողոքում  էր, որովհետև մայրիկս նրան էլ էր շատ-շատ զանգել:

Մեր ծնողները, հատկապես մայրերը, շատ են սիրում իրենց երեխաներին, բայց նրանք աղջիկների նկատմամբ ավելի ուշադիր են, քան տղաների: Իսկ ինչո՞ւ, հետաքրքիր է: Մի օր ես էլ կիմանամ:

Մերը սիրուն է

Լուսանկարը՝  Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը՝ Ինեսա Զոհրաբյանի

Շատերը սպասում են, որ ծառերը բողբոջեն, որ իրենք դուրս գան «սելֆի» անեն ու տեղադրեն ֆեյսբուքում, իսկ ես սպասում էի, որ բողբոջեն ծառերը, որ դուրս գամ իրենց նայեմ ու իրենց նկարեմ, որ շնչեմ իրենց, հա, շնչեմ, իրենց սիրունությունը, մաքրությունը: Վերցնում եմ հեռախոսս, դուրս եմ գալիս ու սկսում նկարել, մեկ էլ հանկարծ Նուռիկ տատին է ձայն տալիս.

Լուսանկարը՝  Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը՝ Ինեսա Զոհրաբյանի

-Ինես ջան, արի մեր հայաթն էլ նկարե:

-Մի օր կգամ, Նուռիկ տատի:

Ու շարունակում եմ նկարել` ծառերի բողբոջները, տերևները, յասամանը, խոտի դեզը: Փորձում եմ մեղվին բռնացնել բողբոջի վրա, մեկը ստացվեց: Ամպերն էլ շատ սիրուն են, ամեն ինչ միախառնվում ու ձուլվում է, ու հասկանում եմ, որ իրոք, մեր երկիրը, մեր ծառերը, մեր ամպերը, մեր ամեն ինչը շատ սիրուն է:

Լուսանկարը՝  Ինեսա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը՝ Ինեսա Զոհրաբյանի

Inesa Zohrabyan aragacotn

Ահա և փոփոխությունը

9-րդ դասարանում եմ սովորում, ու քննությունները դարձրին բանավոր, չնայած եթե գրավոր լինեին, նույն վիճակն էր լինելու: Ու ես, 6-րդ,7-րդ, 8-րդ, դասարանի գրքերը ձեռքիս մտնում եմ տուն: Գնում ճաշում եմ, դասերս եմ անում, ու սկսվում է կրկնության ժամանակը: Նստում եմ բազկաթոռին, կարդում եմ ու նորից կարծես հիշում, թե մի քանի տարի առաջ այդ դասը ո՞նց եմ սովորել, հիշում եմ՝ ուսուցչին այդ դասը պատմե՞լ եմ, թե՝ չէ: Նույնիսկ հիշում եմ, թե այդ դասերից ի՞նչ հարցեր կային գրավոր աշխատանքներում:

«Գիտությունը կրկնության մայրն է»,- ասում են: Այո, ճիշտ է բայց երբ դու կրկնում ես գրականություն, ֆիզիկա , անգլերեն, հանրահաշիվ առարկաները միաժամանակ, ուղեղիդ մեջ «կարճ միացում» է լինում: Կարելի է առանձին կրկնել, բայց ժամանակ չկա`վերջին զանգ, կիսամյակայիններ ու քննություններ:

Ճիշտ է, հա՞: Ճի՞շտ է մեզ էսպես տանջելը: Չէ, փոփոխություն է պետք, փոփոխություն: Չնայած՝ ահա և ձեզ փոփոխություն…

Inesa Zohrabyan aragacotn

Մեր գյուղի մեծերը

Մեր գյուղի՝ Արտենիի բոլոր մեծերը միշտ կարոտով են հիշում խորհրդային տարիների մասին և շատ են գովում այդ ժամանակները: Նրանք համով-հոտով են զրուցում, նրանց բարբառը, խոսելաձևն ինձ շատ է դուր գալիս: Մեր մեծերը բարի են ու արժանի են փոխադարձ բարության ու սիրո: Մի օր էլ որոշեցի, որ պիտի հարցուփորձ անեմ նրանց հենց իրենց գոված «կոլխոզի տարիներից»:

-Պապի՜, պապի՜, սպասի, քո կարիքը ունեմ:

-Հա, բալես, ասա:

-Կպատմե՞ս «կոլխոզի» մասին, էն, որ էդքան գովում էիր, հիմա ուզում եմ գրել դրա մասին:

-Լավ, պատմեմ, բայց ի՞նչն է քեզ ավելի շատ հետաքրքրում:

-Դե, պատմիր, այն ժամանակ ի՞նչ կար, որ հիմա չկա:

-Դե, էն վախտ մեր գյուղի կողքը գինու գործարան կար, մարդիկ հանգիստ առավոտը տնից դուրս էին գալիս ու գնում գործի, ամեն մեկն իր գործն ուներ: Ապրուստն էլ կար, բոլորը հավասար էին: Էն ժամանակ, գիտես, չէ՞, իմ հերը ճաշարան ուներ գյուղում, մենք էլ էինք աշխատում, գործ ունեինք:

-Իսկ հիմա ի՞նչ է փոխվել, պապի:

-Էհ, Ինեսա ջան, գինու գործարանը քանդեցին, գյուղի փոքր աշխատատեղերն էլ քիչ-քիչ փակվեցին: Գյուղացին էն ժամանակվանից մինչև հիմա գյուղատնտեսությամբ, հողագործությամբ է զբաղվում, իսկ ով սեր չունի դրա հետ, կամ գլուխ չի հանում, հարմար տարբերակ են գտել՝ խոպան են գնում: Էն ժամանակ ես վարորդություն էլ էի անում, գյուղացիներին տանում էի մեր գյուղի վերևի դաշտերը՝ բերքահավաքի, իսկ հետո բերքն էինք բեռնում ու բերում գյուղ, խաղողն ու ոչ պիտանի մրգերն էլ գինու գործարան էինք տանում, մի բան պատրաստում էին դրանցից: Էդպես մեր օրն անցնում էր, բոլորը գոհ էին, արդար քրտինքով աշխատում, ապրում էին: Իսկ հիմա մարդ կա գնում է խոպան, աշխատավարձ էլ չեն տալիս: Է՜հ, էն ժամանակ էդպիսի խաբեություն չկար, աղջի՛կ ջան, «կոլխոզի» ժամանակ բոլորս էլ մեր աշխատավարձը ստանում էինք, մի բան էլ ավելին:

Մեր զրույցից հետո դուրս եկա փողոց. Ռազմիկ պապն էր փողոցում: Երբ նրան տվեցի նույն հարցը, նա էլ երանությամբ հիշեց հին տարիների մասին: Բոլոր մեր մեծերն էլ կարոտում են այդ ժամանակները, իրենց հին ու բարի, երիտասարադ տարիները: Ու հիմա մենք պետք է մեր մեծերին այնքան ջերմություն ու սեր տանք, որ նրանք քիչ կարոտեն հին ժամանակները:

Inesa Zohrabyan aragacotn

Մեր գյուղի ճանապարհները

Ձյունը արդեն մեկ ամիս է, ինչ «նստած» է գետնին: Մի օր հալվում է, մյուս օրը սկսում է նորից ձյուն տեղալ ու վերադառնում է նախկին վիճակին: Ես գնում եմ պարապմունքի: Քայլում եմ: Մեր տնից մինչև ուսուցչուհուս տուն բավականին երկար ճանապարհ է: Դեպի այնտեղ տանող մի քանի ուղիներ կան՝ տարբեր փողոցներով: Ես ընտրում եմ ամենալուռ, հանգիստ ճանապարհը, համենայնդեպս, այս սեզոնին հանգիստ, որովհետև այդտեղ գյուղի միջնակարգ դպրոցի ֆուտբոլի դաշտն է, ու մյուս եղանակներին մարդաշատ է լինում: Այստեղ մի մեծ ձնապատ հարթ տարածք է, միջով մի նեղ արահետ է բացված, որով մեկ հոգի հազիվ կարող է անցնել: Մյուս կողմերից հարյուրավոր ոտնահետքեր են, դրանց գումարվում է նաև իմը:

«Ինես, Ինես, ամեն անգամ ասում ես՝ ճամփեն փոխեմ ու նորից էստեղով ես գալիս»,- հանդիմանում էի ինքս ինձ: Ու իրոք, ամեն անգամ ոտքերս ինձ այս ճանապարհով են տանում: Այդ ճանապարհը ամենահանգիստն է ու նպաստավոր՝ մտածելու ու նաև սովորած դասը վերհիշելու համար: Դուրս եմ գալիս, փողոցները մարդաշատ են: Եթե ձյունը դեռ թարմ է, հանգիստ քայլում ես մի փոքր չոր տեղ փնտրելով, որ հանկարծ չսահես: Բայց եթե արդեն հալոցն է սկսվել, դա լավ մտահոգվելու առիթներ է տալիս: Արտենիի գյուղամիջյան ճանապարհները դեռ ասֆալտապատված չեն, դրա համար էլ չգիտես՝ ցեխի՞ վրայով ես քայլում, ջրի՞, թե՞ ձյան: Երբ հալոցն է սկսվում, տեղ եմ փնտրում, որ ձյուն լինի, որ հանգիստ քայլեմ, իսկ երբ հակառակն է, չոր տեղ եմ փնտրում: Երևի կյանքում էլ է այդպես. միշտ սպիտակը, անկեղծը, մաքուրը չեն գնահատվում ու հիշվում են այն ժամանակ, երբ արդեն չկան ու մոռացված են: Արդեն հասնում եմ խաչմերուկին, թեքվում եմ ու հասա: Իրականում այս նյութը մտքիս եկել է հենց ճանապարհին: Մտածում էի՝ ինչ գրեմ ու որոշեցի գրել ճամփաների մասին՝ երկար ու կարճ, բարեկարգ ու ցեխոտ:

Inesa Zohrabyan aragacotn

Արտենին մեր տունն է

Եթե երկու-երեք տարի առաջ հարցնեիք, թե ինչն է ինձ հուզում իմ համայնքում, ես կպատասխանեի` «գրեթե ամեն բան», բայց հիմա այդ «ամեն բանը» փոխվել է «գրեթե ոչնչի»: 

Մեր գյուղը շատ խնդիրներ ուներ: Բայց հիմա այդ խնդիրներից քչերն են մնացել: Ի ՞նչ ունեինք մենք 2-3 տարի առաջ։ Ունեինք սովորական մի մշակույթի տուն, իսկ հիմա այդ մշակութի տուն տանող ճանապարհին գեղեցիկ «Ուրախ այգի» է կառուցված` «Արտենի» անվամբ փորագրված նստարաններով, շատ գեղեցիկ ծաղիկներով, ծառերով, նաև այս տարի տեղադրեցինք Արտենիի պատմությունը պատմող վահանակներ: Իսկ գիտեք ո՞վ դա արեց` մենք՝ համայնքի բնակիչերս, համագործակցելով այլ կազմակերպությունների ու գյուղապետարանի հետ: Մենք 2-3 տարի առաջ ընդհանրապես գյուղամիջյան փողոցներում չունեինք լուսավորություն, իսկ հիմա ունենք։ Ոչ լիովին, բայց կարևորը ունենք: Նախկին հիվանդանոցից մինչև նորը տանող ամբողջ ճանապարհը լուսավորված է, իսկ երկու փողոցների լուսավորման աշխատանքները շարունակվում են: Մենք ունենք գեղեցիկ մատուռ, որը բոլոր գյուղացիները այցելում էին, սակայն հետևողական չէին, աղտոտում էին, և այն շատ վատ վիճակում էր։ Մաքրեցինք, թարմացրինք, ներկեցինք տանիքը, նստարաններ դրեցինք:

Մեր դպրոցներում ակտիվ գործում է աշակերտական խորհուրդը։ Գյուղում իրականացվում է աղբահանություն, և շուտով նաև վահանականեր են տեղադրվելու աղբի վնասակարության մասին։ Ջրագծերի աշխատանքները ևս ավարտված են, շուտով նաև գազ կունենանք։

Մենք դեռ ավելի ենք զարգանալու, ավելի ենք շենացնելու մեր համայնքը, որովհետև այն մեր տունն է, մեր համընդհանուր տունը։

Մենք կարող ենք կերտել մեր երազած տունը, համայնքը, երկիրը:

Inesa Zohrabyan aragacotn

Ես Ինեսան եմ

Բարև, ես Ինեսան եմ Արագածոտնի մարզի Արտենի գյուղից: Ես 14 տարեկան եմ, սովորում եմ 9 -րդ դասարանում և լավ եմ սովորում: Ես շատ եմ սիրում մասնակցել սեմինարների, կոնֆերանսների,  քննարկումների, բանավեճերի և համայնքային ծրագրերի: Այս տարի ավարտելու եմ հիմնական դպրոցը և դեռ չեմ կողմնորոշվել. կրթությունս շարունակել տեղի միջնակարգ դպրոցո՞ւմ, թե՞ որևէ վարժարանում: Մասնագիտություն ընտրելու հարցում արդեն կողմնորոշվել եմ. լեզվաբան եմ դառնալու: Արդեն 3 տարի է մասնակցում եմ ԻՄՓԱՔԹ ծրագրին, որի միջոցով ծրագրեր ենք իրականացնում և ազդեցություն ունենում համայնքի կյանքի վրա: Նաև ոչ ֆորմալ կրթությունն ենք ուսումնասիրում: Ասում են`գյուղի ակտիվ երեխաներից մեկն եմ. չկա որևէ միջոցառում, ծրագիր համայնքում իրականացվող, որին չեմ մասնակցել ու մասնակցում: Հաճախում եմ պարի, անգլերենի պարապմունքների: Շատ եմ սիրում զբաղվել լուսանկարչությամբ, դա իմ հոբին է: Գյուղում, նաև գյուղից դուրս, շատ ընկերներ ունեմ: Շատերի հետ ծանոթացել եմ հենց տարբեր ծրագրերի մասնակցելու շնորհիվ: Մասնակցել եմ «Արքանե» աղջիկների զարգացման ամառային դպրոցին`2015 թվականին: Դրանից հետո սկսեցի սիրել այդպիսի ծրագրերը, որոնց միջոցով, թե գիտելիք եմ ձեռք բերում, թե նոր ընկերներ:

Այս տարի էլ մասնակցեցի ՖԼԵՔՍ ծրագրին` ուժերս փորձելու, ինչու չէ, նաև հաղթելու համար: Եվ իմ շատ ընկերների 17.am-ի հոդվածները ինձ շատ ոգևորեցին, և ցանկացա ես էլ դառնալ նրա մի մասնիկը:

Սա իմ առաջին հոդվածն էր, և համոզված եմ, որ շարունակական է լինելու: