Բարև, էլի ես եմ: Գուցե արդեն սովորական բան ասեմ, բայց ես նույնպես շատերի նման՝ երկար ժամանակ չէի գրում, ու ինքս էլ վատ էի զգում դրա համար: Իսկ պատճառը մեկն էր՝ գրելու բան չկա: Բայց գիտե՞ս ինչ եմ նկատել, ճամբարից հետո երեխեքի մի մասը մի պահ դադարեց գրել: Իսկ մյուս մասը՝ ընդհակառակը, սկսեցին ավելի ակտիվ գրել: Իսկ նյութերն ինչպես միշտ, ակտուալ ու հետաքրքիր են: Կարդում եմ ու մտածում՝ ախր, ո՞նց, ո՞նց չէի մտածել գրել դրա մասին: Գուցե կորցրե՞լ եմ հետաքրքիր թեմաներ գտնելու կարողությունս: Իսկ եթե այդպես է, բա հիմա ինչպե՞ս եմ գրում այդ դեպքում: Է՜, մտքերս էլի խառնվեցին իրար: Ի՞նչ էի ասում, հա՛, հիշեցի: Չեմ պատմել, չէ՞, թե ինչպես լրացրեցի «Մանանայի» ճամբարի հայտը: Քիչ էր մնում չհասցնեի, պատկերացնո՞ւմ եք ինչքան կտխրեի: Ուրեմն, «Մանանայի» Դիլիջանի ճամբարից առաջ, ևս մեկ ճամբարի հայտ էի լրացրել և հաղթել, իմիջիայլոց, այդ ճամբարում «Մանանայից» ևս երեք թղթակիցներ կային, իսկ մի քանիսն էլ՝ մեզանից տեղեկանալուց հետո սկսեցին թղթակցել: Ինձ համար հանգիստ ճաշում էի, մեկ էլ ինձ մոտ վազեց Սոֆյան ու հարցրեց, թե ե՞րբ եմ վերջին անգամ էլ. -փոստս ստուգել, «Մանանայից» լավ լուր կա: Արագ բացեցի էլ.-փոստս ու իմացանք, որ եթե մինչև ժամը հինգը չլրացնենք հայտը, չենք կարողանա մասնակցել: Հիմա ի՞նչ, էդտեղ էլ միայն հանգստի ժամերին կարելի էր հեռախոսից օգտվել, իսկ հայտը համակարգչով պետք էր լրացնել: Ժամանակը կարճ էր, զանգահարեցի տուն, ասացի գաղտնաբառս ու խնդրեցի ավագ քրոջս, որ հերթով կարդա հարցերը, իսկ ես՝ պատասխանեմ: Հատկապես մի հարց կար, որի պատասխանը հիշելու համար շա՜տ տանջվեցի։ Պիտի գրեի, թե քանի՞ նյութ էի ուղարկել կայքին ամբողջ ընթացքում: Հայտն ուղարկեցինք, ու կարելի էր, գրեթե հանգիստ շունչ քաշել: Բա, որ չանցնե՞մ, բա, որ սխա՞լ պատասխանած լինեմ մի քանի հարցի: Մտքերիցս ազատվելու համար իջա ընդհանուր սենյակ ու փորձեցի մոռանալ, որ նման հայտ եմ ուղարկել: Իսկ պատասխանը փոքր ինչ ուշացավ, արդեն հույսս կտրել էի, որ անցած կլինեմ։ Ու հենց այդ ժամանակ պատասխան նամակ եկավ. անցել էի: Երջանկությանս չափ չկար, ով ճամբար է գնացել՝ կհասկանա, իսկ ով ոչ՝ մի նեղվեք, դեռ կհասցնեք ապրել այդ հաճույքը: 7 օր անծանոթ, բայց հարազատ ու ջերմ, քո մեծ ընտանիքում: Օրեր, որ երբեք ոչ մի բանի հետ չեմ փոխի…
Հ.Գ. Շնորհակալ եմ «Մանանայի» ողջ անձնակազմին, որ իրենց ուժերին չհավատացող երիտասարդներից ինքնավստահ ու կայուն սերունդ է մեծացնում: Սիրում ու կարոտում եմ բոլորիդ՝ շա՜տ-շա՜տ: Գրկիկներ, պաչիկներ:
Վերջերս թողարկվող «Մերժվածը» հեռուստասերիալը դարձել է քննադատությունների և քննարկումների առարկա: Այդ սերիալը դիտում են մեծ թե փոքր՝ անկախ սեռից: Այդ սերիալը ես նայել եմ կեսից: Մի քանի սերիա բաց եմ թողել սկզբում, մի քանիսը` մեջտեղում: Դպրոցում, փողոցում, տանը, ամենուր հիշատակվում է այդ սերիալը: Սկզբում ես այն նայում էի, քանի որ անելու ավելի հետաքրքիր բան չկար, բայց հետո, երբ տեսա, թե ինչ ոգևորությամբ է տատիկս նայում այդ սերիալը, հարցրեցի նրան, թե ի՞նչ կա դրա մեջ, որ նա այդպես ոգևորվում ու տխրում է հերոսների հետ միասին:
Փողոցում, ավտոբուսներում, դպրոցներում, տանը, մի խոսքով, ամենուր, քննարկում են Իչայի և Տապուի արարքները: Ինչը ճիշտ արեցին, ինչը` սխալ, ով ինչի է արժանի, և այդպես շարունակ: Անգամ փոքր երեխաներն էլ են մեծ հաճույքով, առանց հոգնելու նստում նայում են, հետո էլ նմանակումներ անում:
