Նախ և առաջ ուզում եմ շնորհավորել բոլորի Նոր տարին՝ 2017 թվականը, մաղթելով ամենալավն ու բարին, նաև նյութս կարդացողին: Այս նյութս 2017-ի առաջին նյութն է: Հուսով եմ, այս տարի ավելի լավ կգրեմ և ավելի հաճելի կլինի ընթերցողին: Բայց մինչ նյութս գրելը, ես պետք է վերցնեմ համակարգիչը քեռուցս: Այո, այո, մի զարմացեք, քեռուցս: Ես համակարգիչ չունեմ: Մինչ իրենք Ռուսաստանում էին, համակարգիչը իմ տրամադրության տակ էր, և գիշերները ես մեծ հաճույքով տրամադրում էի նյութ հավաքելուն և ուղարկում 17.am-ին և հետևում տեղադրված նյութերին: Բայց հիմա մի բան պակասել է, չեմ ասում ընդհանրապես թողել եմ, բայց ես էլ եմ զգում, որ ուշ-ուշ եմ նյութ գրում: Չմտածեք ալարում եմ, ոչ: Ուղղակի ոչ միշտ է հարմարվում վերցնել ուրիշի համակարգիչը, քանի որ ինձնից բացի նույնպես օգտագործող կա: Բայց ես հեռախոսով կամ պլանշետով չեմ դադարում հետևել 17.am-ի զարգացումներին ու նորանոր ավելի կատարելագործված նյութերին ու ֆոտոշարքերին:

Համաձայն եմ ուշ-ուշ եք կարդում նյութս, բայց դա չի նշանակում, որ մոռացել եմ ձեզ: Մեկ է, չեմ մոռացել մեր համատեղ կատարած աշխատանքները: Այդ իսկ պատճառով թղթի վրա գրի եմ առնում և սպասում հարմար պահի, որ համակարգչը վերցնեմ: Հաճախակի չեմ ուղարկում, բայց ուղարկելիս մի քանի հատ եմ ուղարկում: Էստեղ են ասել. «Լավ է ուշ, քան երբեք»: Դե ինչ ասեմ, մնում է սպասեմ, որ էլի գնան Ռուսաստան, որպեսզի համակարգիչը վերցնեմ և անցնեմ իմ հին ռեժիմին:

Եվս մեկ անգամ շնորհավորում եմ բոլորի 2017 թվականը և մաղթում նորանոր հաջողություններ:

Մի քանի օր առաջ գնացել էինք Վրաստան: Երբ իմացա Վրաստան գնալու մասին, առաջինն ուրախացա, որ հաճելի ժամանակ անց կկացնեմ՝ աշխարհ կտեսնեմ ու դրա վերաբերյալ 17-ում նյութ կգրեմ: Որոշել էի նյութի համար ֆոտոներ անել, սկսած անցակետից: Երբ Հայաստանի անցակետը անցանք ու մտանք Վրաստանի անցակետ, այդ ժամանակ հանեցի հեռախոսս և սկսեցի նկարել այն ամենը, ինչ հետաքրքրություն կառաջացներ դիտողին: Անցակետում հերթեր էր գոյացել ու որոշեցի դուրս գալ ֆոտոներ անելու և նկարել` սկսած սարի վրայի գրված Georgia-ից մնչև վրացական առօրյա, բայց արի ու տես, որ ինչը չէի պատկերացրել, եկավ գլուխս: Որ ճիշտն ասեմ, մի քանի անգամ մտա անձնագրի աշխատակիցների սենյակ և դուրս եկա, որպեսզի տեսնեմ` շա՞տ մարդ է մնացել, թե ոչ: Մինչ ես ազատ ելումուտ էի անում, չգիտեմ, թե ինչ կասկածներ եմ առաջացրել: Երբ սկսեցի ֆոտոներ անել, մեկ էլ վրացերեն բարձր ձայներ լսեցի ու աղավաղված ռուսերենով՝ «Выклучи камеру, быстро!»: Որ ճիշտն ասեմ, սիրտս մի պահ կանգնեց էդ գոռոցներից ու այդ ժամանակ, իբր թե միամիտ, հեռախոսս դրեցի գրպանս ու սուսուփուս մտա անցակետային սենյակ: 3 րոպե սպասելուց հետո եկավ իմ հերթը: Վախը սրտումս կանգնած եմ ու աննկարագրելի շտապում եմ, թե երբ են անձնագիրս տալու, որ անցնեմ շուտ գնամ: Հենց կնիքը ուզում էր վերցներ, մեկ էլ ռացիայով հաղորդեցին՝ «В таможне был парень, её был сини джинс и каричнивы каришон, уберите её»: Աշխատակիցը երկար նայեց վրաս ու տեսավ, որ բոլոր ասածները ինձ է համապատասխանում: Այդ ամենը լսելուց հետո մտածեցի` վերջ, Նոր տարին ճաղերի հետևում անց կկացնեմ: Աշխատակիցը բարկացած հայացքով նայեց ու ասաց. «Дай мне телефон». Հասկացա, թե ինչ է կատարվում, չկորցրեցի ինձ՝ հանգիստ հանեցի հեռախոսս ու թաքուն ջնջեցի այն բոլոր անցակետի լուսանկարները՝ թողնելով միայն մեծ տառերով գրված Georgia-ն, կասկածներից ազատվելու համար: Նկարը տեսավ ու հասկացավ, որ միայն գեղեցիկ ֆոտոներ անելու համար եմ նկարել ու ներս թողեց: Այդ երկար սպասված պահին էի սպասում, թե երբ էին անձնագիրս տալու, որ րոպե առաջ գնամ այդտեղից: Անգամ զարմացել էի, թե վախից ինչպես կարողացա այդքան երկար ռուսերեն խոսել:

Ամեն ինչ բարեհաջող ավարտվեց: Ես հիմա տանն եմ, ու ամենածիծաղելին այն է, որ ինձ մեղադրում էին լրտեսության մեջ, ու իբր ֆոտոներն էլ նկարելիս եմ եղել իբր պլաններ մշակելու համար, որ առանց անձնագիր անցնեմ սահմանը: Բայց դե արի ու բացատրի, որ այդ ամենը նկարել եմ ընդամենը մի հոդվածի համար:

Չգիտեմ ինչու, բայց որ այս պատմության հետ վրացական նկարներ չունեմ, մի տեսակ անավարտ եմ համարում հոդվածս: Բայց նկարները ստիպողաբար ջնջվել են: Ես այս ամենը ներկայացրեցի ձեզ, որ իմանաք, թե որտեղ և ինչ չի կարելի լուսանկարել:

Զգույշ եղեք, տասնյոթցիներ:

Այսօր ուզում եմ պատմել «Հայրենիքի դարպասներ» կազմակերպության հիմնադիր Արման Հայրապետյանի մասին: Մարդ, ում կարելի է անվանել հայրենասեր, ու եթե ֆիզիկապես` ոչ, ապա հոգով, սրտով միշտ սահմանամերձ գյուղերում է: 

Իր կազմակերպած մտահղացումների մասին կպատմեմ, բայց մինչ այդ կներկայացնեմ, թե ինչու սկսեցինք իրեն Թումոյի Արման ասել:

Մեր գյուղ՝ Բաղանիս, Դիլիջանի Թումոյից մարդիկ եկան, որպեսզի հարցերի միջոցով ընտրեն այն հինգ երեխաներին, ովքեր կանցնեն և կսովորեն Դիլիջանի Թումոյում: Այդ ամենը ներկայացնողը Արմանն էր: Երբ ինքը ներկայացավ, թե ով է, ինչի համար է եկել, այդ կարճ ժամանակահատվածում երեխաները երկու անուն փոխեցին. մեկը` պարոն Հայրապետյան, իսկ ծանոթանալուց հետո` Արման:

Սկզբից չէի ուզում մասնակցել, հյուրեր ունեինք տանը, բայց հետո ասացի` հյուրերին տեսնելու հնարավորություն միշտ էլ կլինի, բայց անվճար Թումո գնալու հնարավորություն ամեն մեկին չի տրված: Մտքումս ասացի ու վազեցի դեպի դպրոց: Երևի առավոտվա 10:00-ից մինչև 18:00 շունչներս պահած, այդ լարված ապրումներից հետո սպասում էինք լավագուն հնգյակի հայտարարմանը: Որոշ ժամանակ անց, երբ պարզ դարձավ հնգյակի անունը, այդ ժամանակ լսեցի իմ անունը՝ Առաքելյան Սերյոժա, շնորհավորում եմ: Ու երբ շնորհավորում էին ինձ, չգիտեմ ինչու` խառնվել էի իրար ու չէի հավատում, որ անցել եմ: Մի խոսքով, քվեարկությունից անմիջապես հետո մենք մոտեցանք Թումոյի Արմանին, վերցրեցինք հեռախոսահամարը, որպեսզի կապի մեջ լինենք և իմանանք, թե երբվանից ենք Թումո գնալու: Անցավ երկու ամիս, արդեն երեխաներից շատերը հույսեր չունեին, որ կգնանք: Բայց գնացինք. Թումոյի Արմանը զանգեց: Անցան այդ ամիսները, և մեր դասաժամերը վերջացան: Շատ ժամանակ, երբ գնում էինք Դիլիջան, մի պահ ուրախանում էինք, մի պահ տխրում: Ուրախանում էինք, որ նոր շրջապատի ունենք, համակարգիչներով զբաղվում ենք: Իսկ տխրում էինք, որովհետև ամեն մեկ այցից հետո մեկ դասաժամ էր պակասում:

Ուրիշների համար չգիտեմ, հնարավոր է` ժամանակ անցկացնելու վայր էր, բայց ես ստացա այն գիտելիքները, ինչը գյուղում հաստատ չէի ստանա:

Եթե Արմանի կատարած բարեգործությունների մասին պատմեմ, երևի էջը չբավականացնի: Բայց կնշեմ մի քանիսը, որոնք դժվար թե մոռանանք: Օրինակ, «Տատիկից Զինվորին» ծրագիրը, երբ տատիկներին բաժանվեցին թելեր և շյուղեր` տաք գուլպաներ գործելու, ինչպես նաև խմորեղենի անհրաժեշտ բաղադրամասեր` ավանդական թխվածքներ թխելու համար: Տատիկների գործած գուլպաները և թխած քաղցրավենիքը ուղարկվեց սահմանամերձ զորամասեր: Դրանից հետո մեր գեղարվեստի դպրոցն ապահովվեց այն պարագաներով, ինչը բացակայում էր կամ հաշված քանակով էր. թուղթ, ռետին, մատիտ, գունավոր ներկեր և այլն: Եվ իհարկե, այս ամենը Արմանի շնորհիվ: Հա, մոռացա նշել նաև մի քանի ամիս առաջ Արմանի խոստացած Երևան Թումոյի այցի մասին: Մի քանի շաբաթ առաջ մենք այցելեցինք Երևանի Թումո: Դիլիջան Թումոյից գնացինք Beeline-ի գրասենյակ, որովհետև տրանսպորտի և սննդի հովhանավոր էր հանդիսանում Beeline Armenia-ն: Գնացինք Երևանի Թումո: Շրջեցինք ամբողջ շենքով, ծանոթացանք ուսանողների, տեղի առօրյայի և մասնագետների հետ:

Հենց էնպես չէի գրել, որ ինքը՝ Արմանը, միշտ սահմանամերձ գյուղերի կողքին է: Արմանին ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել թե իր շնորհիվ ձեռք բերած նոր շրջապատի, թե ստացած գիտելիքներ համար:

Սեպտեմբերի մեկ, շնորհավորանքներ, պայուսակ, գրիչ, տետր ու ամենակարևորը՝ մեկ դասարան ևս բարձրացանք, ու վերջին սեպտեմբերի մեկը, որը նշելու եմ մեր դպրոցում: Դարձա ավարտական դասարան, և կունենանք երեք հոգանոց անմոռանալի վերջին զանգ:

Սեպտեմբերի 1-ը ինձ համար միայն գիտելիքի օրը չէ, այլ նաև ամենակարևոր օրերից մեկը իմ կյանքում՝ ծննդյանս օրը: Մեկ-մեկ կատակով ասում եմ «Այ մարդ, սենց էլ բան կլինի՞, դեռ չծնված դպրոց են ուղարկում»:

Ծննդյանս օրվա հետ կապված նույնպես նյութ ունեմ տպագրված 17.am-ում: Եթե կարդացած լինեք, հաստատ տեղյակ կլինեք, որ կրակոցների պատճառով ոչ մեկը վախից չեկավ մեր գյուղ` Բաղանիս, ու ոչ մի ծնունդ էլ չեղավ: Բայց արդեն եկար ժամանակ է կրակոց չկա, իրավիճակը հանգիստ է, ու ամեն ինչ իմ պլանավորածով է գնում:

Ուզում եմ սեպտեմբերի մեկի կապակցությամբ շնորհավորել բոլորին՝ ուսուցիչներին, աշակերտներին և ուսանողներին, այդ թվում նաև նրանց, ովքեր իրենց առաջին քայլերն են կատարում թե դպրոցում, թե բուհում:

Շնորհավորում եմ բոլորի սեպտեմբերի մեկը` մաղթելով բոլորին նորանոր հաջողություններ: