Ֆուտբոլի աշխարհի 2018 թվականի առաջնությանը մնաց մի տարուց էլ քիչ ժամանակ, ու ինչքան օրերը մոտենում են, այնքան սպասելը դառնում է դժվար: Ֆուտբոլ սկսել եմ սիրել հավաքականների խաղերի ժամանակ՝ նախորդ աշխարհի առաջնությունից, որը, թվում է, բոլորովին վերջերս էր, բայց արդեն երեք տարի է անցել:
Ֆուտբոլային այս ողջ կրքերի արանքում ամենաշատը ռուսների բախտն է բերում: Դժվար թե առաջնությունը մեկ այլ երկրում անցկացնելու պարագայում նրանց հավաքականը խմբային փուլից այն կողմ անցներ, էլ չեմ ասում, որ մի ամիս վայելելու են այնպիսի աստղերի խաղեր, ինչպիսիք են՝ Մեսսին, Ռոնալդուն, Բուֆոնը, Ինիեստան:
Կատարյալ երջանկությունը ինձ համար այն օրը կլինի, երբ մեր հավաքականն էլ այլ թիմերի հաղթի ու վերջապես դուրս գա եզրափակիչ փուլ, երբ ներքին որակյալ առաջնություն կունենա, լավ կազմ, արդյունավետ տակտիկա, կայուն խաղ ու լավագույն հայ ֆուտբոլիստներին հրավիրելու հնարավորություն:
Հրաշալի է, երբ առաջին խաղում դրամատիկ վերջաբանով հաղթում ենք մեզնից ուժեղ թիմի, ուրախանում ենք, բայց ամեն անգամ մեկ-երկու ստացված խաղով միավորներ չես վաստակի: Իհարկե, այս շրջափուլը մեր հավաքականի համար բոլոր հնարավոր ու անհնար ձևերով ձախողված էր, խնդիրների ու սխալների մասին ժամերով կարելի է խոսել, բայց ամեն խաղից առաջ ինչ-որ բան ինձ միշտ ստիպում է հավատալ հաղթանակին:
Դեռ այսօր էլ շարունակվում է պայքարը «Մունդիալ-2018»-ի ուղեգրեր նվաճելու համար: Հավաքականների մեծամասնությունն արդեն ճամպրուկներն է հավաքում Ռուսաստան մեկնելու համար: Բայց մինչ այդ, երբ դեռ պարզ չէր Պորտուգալիան ու Արգենտինան կանցնե՞ն արդյոք հաջորդ փուլ, թե՞ ոչ, սոցցանցերում շատ էի հանդիպում ռեալ-բարսայական հակամարտության ևս մեկ ձևի, որտեղ մի մասը այն խորին համոզմունքին էր, որ Մեսսին պետք է դուրս մնա առաջնությունից, մյուս մասն էլ՝ հակառակը: Իրականում թե՛ առանց Մեսսիի, թե՛ առանց Ռոնալդուի դժվար է պատկերացնել ուժեղագույնների առաջնությունը: Վերջիվերջո, չորս տարի չենք սպասում, որ տեսնենք, թե ինչպես է մի ուժեղ թիմ ջախջախում մնացածներին, մեզ մրցակցություն է պետք, պայքար, իսկական, դիտարժան ֆուտբոլ:
Ռուսաստանը Բրազիլիան չէ, ոչ էլ երկրպագուներն են նման, բայց հուսով եմ՝ այն, ինչ կլինի հաջորդ տարի, ոչնչով չի զիջի 4 տարի առաջ եղածին:
Մնում է սպասել, իսկ ամռանը թեժ է լինելու:
Վերջին շրջանում, եթե ինչ-որ տեղ իմ անունը հանդիպած լինեք, պիտի նրա կողքին մեկ այլ անուն էլ նկատեիք՝ Մկրտչյան Անուշինը, որը շատ է սիրում իր գյուղը, ֆուտբոլ ու ապագա դիվանագետ է: Ամռան սկզբին՝ «ՖեմՔեմփին» մասնակցելիս (դրա մասին արդեն պատմել ենք), մեզ հանձնարարվեց մի ծրագիր կազմել, որը կկարողանանք իրականացնել փոքր դրամաշնորհի շրջանակներում: Սկզբում, քանի որ մասնակից մյուս խմբերը կազմված էին տարիքով ավելի մեծ ու ավելի փորձառու մարդկանցից, կարծում էինք, որ մեր ծրագիրը հեռանկարային չէ, բայց, միևնույնն է, գրում էինք: Ծրագրի վերջնաժամկետը հուլիսի վերջին էր, ու այն ներկայացնելուց հետո այնքան գործեր կուտակվեցին երկուսիս համար էլ, որ նույնիսկ իմանալով դրամաշնորհը հաղթելու մասին՝ այնքան էլ խանդավառված չէինք, բայց ինչ-որ լավ բան անելու ձգտումը միշտ ոգևորում էր:
