Անի Ղուլինյանի բոլոր հրապարակումները

Ես ձմեռը սիրում եմ, բայց ոչ հոկտեմբերին

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

-Ան, վե´ր կաց, վե´ր կաց,- քնածս տեղից ինձ փորձում էր արթնացնել քույրս:
Նախորդ երեկոյան մինչև գիշերվա 1-ը ֆուտբոլ եմ նայել, էնպես, որ ինձ արթնացնելը հեշտ գործ չի:
-Վեր կաց, ձյուն ա եկել:
-Լավ էլի ,- սա լսելուն պես միանգամից սթափվեցի,- խնդրում եմ ասա, որ խաբում ես:
-Չեմ խաբում:
Ինչու ինձ չեն խղճում: Գոնե միանգամից չասեր, նախապատրաստեր նոր: Ես տանել չեմ կարողանում ձյունը: Անձրևը դեռ տանելի է, ինչպես ասում են, ռոմանտիկ է, բայց ձյունը…
Առավոտյան 8-ն էր: Վեր կացա անկողնուցս, նայեցի պատուհանից, տեսա ձնախառն անձրևից առաջացած ցեխը, ու միանգամից տրամադրությունս ընկավ:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Կես ժամից դպրոցի ճանապարհին էի: Նայում էի, թե ոնց են իմ սիրելի կեդերը մխրճվում ցեխի մեջ, հետո փոքրիկ ջրափոսերում հայտնվում: Ավելին, գրքերս քիչ են, դեռ պիտի փոխնորդ կոշիկ էլ տանեմ դպրոց: Նախորդ օրը փոխտնօրենը անցավ դասարաններով ու ասաց, որ վաղը պարտադիր բոլորս փոխնորդ բերենք: Ինչ էլ գիտեր, որ ձյուն է գալու: Հազիվ ճանապարհները չորացել էին, նոր էի ուշքի եկել նախորդ անձրևից:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Ու ամենավատն այն է, որ այս ամենը սկսվում է իմ նախատեսածից մեկուկես ամիս շուտ: Ինչպես ընկերներիցս մեկն է ասում. «Ես ձմեռը սիրում եմ, բայց ոչ հոկտեմբերին»: Ձյունն իր հետ շատ հոգսեր է բերում. ամեն օր պիտի կոշիկներս մաքրեմ ցեխից, հովանոցով գնամ դասի, հետո տեղ փնտրեմ` հովանոցս դնելու համար, պայուսակիս մեջ դրված գրքերին տոպրակ հագցնեմ, որ չթրջվեն… Ու այս ամենի թերևս միակ լավ բանը` հաստ գլխարկի տակից ականջակալներ դնելն ավելի հաճելի է: Այս ամենը կշարունակվի մինչև մարտ, վատագույն դեպքում` ապրիլ:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Սիրում եմ պայծառ եղանակը, այդպես հոգիդ էլ է պայծառանում: Չեմ ուզում ընդունել, որ աշունն այսքան շուտ վերջացավ: Ձյան հազարավոր փաթիլների մեջ ես իմ կորցրած աշունն եմ փնտրում, բայց այդպես էլ չգտնելով, համակերպվում եմ իմ և աշնան բաժանման հետ, որովհետև այլ ելք չկա:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Ani Ghulinyan

Ֆուտբոլային սիրավեպ

2014 թվականի ամռանը, երբ ողջ ֆուտբոլասեր հասարակությունը շունչը պահած դիտում էր Ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությունը և սպասում նրա հաղթողին, ես նույն այդ ժամանակ հեռուստաալիքներն էի թերթում` որևէ հետաքրքիր հաղորդում գտնելու հույսով:

Մի երեկո էլ, ոչ մի հաղորդում չգտնելով, կանգ առա Հանրային հեռուստատեսության վրա, որով հեռարձակվում էր ֆուտբոլի առաջնությունը:

Մինչ այդ երբեք ֆուտբոլ չէի նայել, ավելին, չէի հասկանում ֆուտբոլասերներին, ովքեր ինչ որ խաղի պատճառով լաց էին լինում կամ ուրախանում: Տեսնելով, որ խաղին մնացել է 2 րոպե, ալիքը չփոխեցի: Մտածեցի` կավարտվի, մի ֆիլմ կսկսվի`կնայեմ: Խաղը համարյա ավարտվելու վրա էր, հաշիվը` 0:0, վայրկյաններն էի հաշվում, թե երբ է ավարտվելու, իսկ մրցավարը, ի դժբախտություն ինձ, ավելացրեց 3 րոպե: Երբ ավելացված վերջին րոպեն էր ավարտվում, ինչ որ ֆուտբոլիստ գոլ խփեց Իրանի հավաքականին: Մեկնաբանի բարձր գոռոցից հասկացա, որ այդ ֆուտբոլիստի անունը Լեոնել Մեսսի էր: Շատ էի լսել նրա մասին, բայց երբեք չէի տեսել:
Այդ օրվանից իմ կյանքը 180 աստիճանով փոխվեց: Սկսեցի ուսումնասիրել այն հավաքականը, որտեղ խաղում էր Մեսսին`Արգենտինայինը: Մինչև հաջորդ խաղը արդեն նրանց ողջ կազմը սովորել էի, բոլոր խաղերին հետևում էի: Մինչև որ հասավ եզրափակչի օրը: Եզրափակիչ էին հասել Արգենտինան ու Գերմանիան: Խաղի 90 րոպեներին աչքս չէի կտրում հեռուստացույցից, բայց թեև երկու կողմերն էլ գրոհներ էին կազմակերպում, խաղը ավարտվեց ոչ ոքի, եկավ ավելացված ժամանակի հերթը: Երբ արդեն բոլորս պատրաստվում էինք 11 մետրանոց հարվածաշարին, Մարիո Գյոտցեն գնդակն ուղարկեց արգենտինացիների դարպասը` վճռելով խաղի ելքը: Իմ իմացած ու չիմացած բոլոր աղոթքներն էի ասում, խնդրում, որ արգենտինացիները գոնե մի գոլ խփեն, բայց հրաշք չկատարվեց:

Մունդիալ 2014-ի հաղթող դարձավ Գերմանիան: Այդ մեկ ամսից էլ քիչ ժամանակում այնքան էի կապվել Արգենտինայի հավաքականի հետ, որ ամեն ֆուտբոլիստի կարծես շատ վաղուց արդեն ճանաչում էի: Աշխարհի առաջնության գավաթի մոտով անցնելիս Մեսսիի հայացքը վեջին կաթիլն էր: Սկսեցի բաց թողնել այն արցունքները, որոնք համառությամբ զսպում էի մինչ այդ (ուժեղ մարդ էի ուզում խաղալ):

Այդպես շարունակեցի մոտ մեկ ամիս: Տանից դուրս չէի գալիս, ողջ ժամանակս տրամադրում էի ֆուտբոլին: Պարզեցի, որ Լեո Մեսսին խաղում է «Բարսելոնա» ֆուտբոլային ակումբում, հետո հետաքրքրվեցի այս ակումբով`պատմությամբ, ֆուտբոլիստներով: Հասկացա, որ իմ կյանքի ակումբը «Բարսելոնան» է: Հետո իմ կյանքի թելը սահուն կերպով միահյուսվեց ֆուտբոլի հետ: Իմ կյանքը բաժանվեց 2 մասի` ֆուբոլից առաջ և ֆուտբոլից հետո:
Ամեն անգամ, երբ Բարսան պարտվում է, նստում եմ տան մի անկյունում, ամուր գրկում Բարսայի տարբերանշանը ու երգում եմ Tot el Camp-ը (Բարսելոնայի օրհներգը): Ծնողներս դժվար, բայց համակերպվեցին իրենց երեխայի այս նոր քմահաճույքի հետ, բայց ի զարմանս նրանց, այդ քմահաճույքը երկար տևեց, մինչև այսօր: Ընկերներս էլ սովորեցին, որ եթե ես նրանց ոգևորված որևէ ֆուբոլային խաղ եմ պատմում, ինձ ընդհատել պետք չի:
Մինչև հիմա էլ Մունդիալ -2014-ի եզրափակիչը չեմ կարողանում առանց հուզմունքի հիշել: Թե ինչպես «մենք» կարող էին հաղթել, բայց չհաղթեցինք:
Դրանից հետո Լեոնել Մեսսին ունեցավ ևս 2 պարտված եզրափակիչ, ես էլ նրա հետ: Ու թեև այս տարին շատ հետաքրքիր անցկացրեցի, ու այն հավակնում էր դառնալ մինչև հիմա իմ ապրած լավագույն ամառը, բայց այս տարի Արգենտինան Ամերիկայի գավաթի եզրափակիչ խաղում երկրորդ անգամ անընդմեջ պարտվեց Չիլիին:

Ամեն անգամ, երբ փակում եմ աչքերս, տեսնում եմ Մեսսիի արցունքները պարտությունից հետո, նրա չիրացրած 11 մետրանոցը, արդեն որերորդ անգամ գլխիկոր հեռանալը մարզադաշտից… Չէ, այս տարին հաստատ լավագույնը չի:
Ես երբեք լուրջ մրցույթների չեմ մասնակցել, բայց այնպիսի զգացում ունեմ, որ պարտվել եմ 3 եզրափակչում: Հիմա սպասում եմ 2018 թվականի աշխարհի առաջնությանը. դա իմ ու Մեսսիի վերջին շանսն է:
Հիմա իմ բոլոր երազանքները, նպատակները կապված են ֆուտբոլի հետ: Չգիտեմ, իմ այս սերը ֆուտբոլի նկատմամբ մի օր կանցնի՞: Գուցե այն ժամանակ, երբ ես իսկապես սիրեմ:

Գնացին, հետ չեկան

Ինչպես Խորհրդային Միության մյուս համայնքները, այնպես էլ իմ գյուղը` Դսեղը, իր մասնակցությունն է ունեցել Հայրենական մեծ պատերազմին:
Յուրաքանչյուր պատերազմ իր հետ վիշտ է բերում, զոհեր ու հերոսներ: 1941-1945 թվականների պատերազմին գյուղից մասնակցել է 19-48 տարեկան 763 տղամարդ, որոնցից 252-ը չի վերադարձել (ըստ Ս. Քոչարյանի «Դսեղ» գրքի տվյալների): Այդ 763 քաջերն էլ հավասարապես հերոսացվել են դսեղցիների կողմից:
Մեր դպրոցի ամենաերևացող ու լուսավոր պատին փակցված են այդ 252 հերոսների լուսանկարներն ու անունները, որպեսզի գալիք սերունդները միշտ հիշեն և առաջնորդվեն իրենց նախնիների սխրանքով:
Պատերազմին մասնակցած հայորդիներից այսօր գյուղում ողջ են միայն երկուսը: Յուրաքանչյուր մայիսի 9-ի մենք նրանց պատվին միջոցառում ենք կազմակերպում, ուշադիր զննում հագուստից կախված շքանշանները ու լսում մոտ 70 տարվա վաղեմության պատմությունները:
Պատերազմի այս երկու ականատեսների ծերացած աչքերում նշմարվում է պատերազմի դառը կնիքը, որը մեզ հավասարապես և ցավ, և երջանկություն է պարգևում:
Զոհվածների տապանաքարերի վրա գյուղացիք հաճախ գրել են ոչ թե մահվան, այլ պատերազմի տարեթվերը`«1941-1945»:
Մեր մոտ ընդունված չէ օգտագործել «զոհվել» բառը, դրա փոխարեն աշխարհամարտի զոհերին հիշատակելիս ասում են` «գնացել ա, հետ չի եկել»:

Եվ երևի սա հույս է,որ գուցե ինչ-որ մեկը դեռ կգա…

Թումանյանական օր Դսեղում

Հոկտեմբերի 9-ին, ինչպես ամեն տարվա աշնանը, Դսեղում անցկացվեց արդեն ավանդույթ դարձած «Թումանյանական օրը»: Այս օրը Հայաստանի տարբեր մարզերից ժամանած հյուրերի և դսեղցիների առաջ բեմադրվում, երգվում կամ արտասանվում են Թումանյանի ստեղծագործություններից հատվածներ: Նախկինում միջոցառումն ավելի մարդաշատ էր, և´ հյուրերն էին շատ, և´ գյուղացիները: Այսօր գյուղում քիչ մարդ է մնացել, մնացածների մի մասն էլ կարևոր չի համարում միջոցառմանը նեկա գտնվելը:
Այս տարին յուրահատուկ էր նրանով, որ առաջին անգամ գյուղ էր գալու Մշակույթի նորանշանակ նախարարը` Արմեն Ամիրյանը: Հյուրերի թվում էին նաև Լոռու մարզպետ Արթուր Նալբանդյանը,Սերգո Երիցյանը, Գուգարաց թեմի առաջնորդ Սեպուհ արքեպիսկոպոս Չուլջյանը, Հովհաննես Թումանյանի թոռնուհի Իրմա Թումանյանը,  Գրողների միության Լոռու մարզային բաժանմունքի նախագահ Մանվել Միկոյանը և այլոք:
Հյուրերը ծաղիկներ դրեցին հուշաքարին, որտեղ թաղված է բանաստեղծի սիրտը:
Երեք տարի անց մենք տոնելու ենք բանաստեղծի 150-ամյակը, որը ըստ հյուրերի, անց է կացվելու ավելի մեծ շուքով: Ցանկանում եմ հուսալ, որ մի օր, թեկուզ հենց 150-ամյակի միջոցառումների ժամանակ, տուն-թանգարանի բակում, և մարդկանց մեջ կզգացվի Թումանյանական շունչը, որը արդեն քանի տարի է, մարած է, և որ Թումանյանական օրը չլինի միայն միջոցառում, որը մի քանի օր անց պետք է մոռացվի, այլ տոն, որը ընդարձակվելով իր մեջ կներգրավի բոլոր մասնակիցներին, նրանց հոգիներում դնելով սերը, հարգանքը ու երախտագիտության զգացումը Թումանյանի նկատմամբ: Մենք ենք Թումանյանի ժառանգները, համագյուղացիները և մենք ենք պարտավոր միշտ վառ պահել ամենայն հայոց բանաստեղծի հիշատակը: Նա մերն է, մեր հոգու մի մասնիկը, շատ բաներով ենք պարտական, և ամենաքիչը, որ կարող ենք անել նրա համար, մի փոքր ուշադրություն ցուցաբերելն է:

Արհե՞ստ, թե՞ արվեստ

Հարցազրույց ժողովրդական վարպետ Անահիտ Աթոյանի հետ:

-Բարև, Անահիտ տատիկ: Մի քիչ ձեր գործից պատմեք. ինչպե՞ս որոշեցիք այս գործով զբաղվել:

-Զբաղվում եմ ձեռագործությամբ և շյուղագործությամբ, տիկնիկներ եմ պատրաստում: Աշխատանքներս սկսել եմ Թումանյանի հերոսներին պատկերելով: Թումանյանի 140-ամյակին որոշ գործեր ունեի պատրաստած, առաջարկեցին ցուցադրել, հետագայում մտահաղացում առաջացավ շարունակել:

Լուսանկարը` Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը` Անի Ղուլինյանի

-Բացի ձեռագործությունը, որևէ մասնագիտություն սովորե՞լ եք:

-Այո: Մասնագիտությունս բուժքույր է:

-Իսկ ինչո՞ւ չշարունակեցիք ձեր մասնագիտությամբ:

-Գյուղում այն տարիներին իմ մասնագիտության համար աշխատանք չկար, հարմարվել եմ ու սկսել այլ գործով զբաղվել:

-Ինչո՞վ է մեր գյուղը առանձնահատուկ, և ինչո՞ւ սկսեցիք աշխատել հենց Դսեղում:

-Դսեղ եկել եմ ամուսնանալուց հետո, մինչ այդ էլ ձեռագործությամբ զբաղվել էի: Ամուսինս Դսեղից է, ես էլ սկսեցի ընտանիքիս հետ այստեղ ապրել:
Դսեղը առանձնահատուկ է և´ իր բնությամբ ու տեսարժան վայրերով, պատմամշակութային կոթողներով, և´ ժողովրդով`դսեղցիք շատ հյուրընկալ ու բարի ժողովուրդ են: Բացի այդ, գյուղն ինքնին առանձնահատուկ է դարձնում Հովհաննես Թումանյանի ծննդավայր լինելու փաստը:

Լուսանկարը` Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը` Անի Ղուլինյանի

-Ծնունդով որտեղի՞ց եք:

-Սպիտակից եմ: Այնտեղ ապրել եմ յոթից-ութ տարի:

-Ինչպե՞ս հարմարվեցիք գյուղին ու նրա մարդկանց:

-Ես շատ մոտ եմ եղել գյուղին, թեև ապրել եմ քաղաքում, բայց սերել եմ հասարակ ու համեստ ընտանիքից: Բացի այդ, հանուն ընտանիքի ամեն ինչի էլ հարմարվում ես:

-Ստեղծագործելու համար ի՞նչն է ծառայել ոգեշնչման աղբյուր:

-Ընտանիքիս համերաշխությունը:

Լուսանկարը` Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը` Անի Ղուլինյանի

-Իսկ ի՞նչն է ձեզ խանգարել:

-Երբեմն խանգարել է նյութականի, ստեղծագործելու համար անհրաժեշտ պարագաների բացակայությունը: Ցուցասրահիս տեղն էլ է փոքր, կցանկանայի ավելի մեծ լիներ: Բայց քանի որ միտքս միշտ աշխատել է, երբեք խոչընդոտների առաջ կանգ չեմ առել:

-Որո՞նք են ձեր գործի վատ կողմերը:

-Վատ կողմեր չեմ տեսնում: Թերևս միայն շատերի կողմից չգնահատված լինելը, բայց երբ տեսնում եմ ցուցասրահ մտնող մարդկանց զարմացած աչքերը, լսում նրանց խորհուրդները ու շնորհակալական խոսքերը, վատ կողմերը կորչում են: Ես ի սկզբանե, ամեն բան արել եմ առանց որևէ հատուցման սպասելու: Ժամանակի ընթացքում ստեղծել եմ նաև նյութականը, շնորհիվ իմ ընտանիքի մշտական աջակցության:

-Ե՞րբ եք ստացել ժողովրդական վարպետի կոչում:

-Թումանյանի 140-ամյակի միջոցառումների ժամանակ:

-Ձեր գործը համարում եք արհե՞ստ, թե՞ արվեստ:

-Երևի Արվեստ: Յուրաքանչյուրն ինքն է որոշում ինչպես գնահատի այն:
Ես մի գրքույկ եմ պահում, որի մեջ խնդրում եմ իմ ցուցասրահի մասին իրենց կարծիքը հայտնել նշանավոր մարդկանց, թեև յուրաքանչյուր այցելու ինձ համար նշանավոր է: Իմ մեջ տպավորվել է Սոս Սարգսյանի գրառումը. «Անահիտ ջան, հրաշալի է, ինչ-որ տեսա, հայոց արվեստի համար նոր տաղանդավոր երևույթ»: (Սոս Սարգսյան 17.08.2011թ.)
Ես իմ տիկնիկների, աշխարհի հետ կապված ամեն բան պահում եմ, նույնիսկ իմ մասին նյութ տպագրած ամսագրերը:

Լուսանկարը` Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը` Անի Ղուլինյանի

-Ի՞նչն եք ամենից շատ գնահատում ձեր գործում:

-Ժողովրդի գնահատականը:

-Մի քիչ պատմեք ձեր հետագա անելիքների մասին:

-Անելիքներ, եթե առողջությունս ների, շատ ունեմ: Քանի որ Թումանյանի ստեղծագործությունների հերոսները շատ են, ու նրանց բոլորին դեռ պատկերել է պետք:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք այն մարդկանց, ովքեր ցանկանում են ձեր նման յուրահատուկ գործով զբաղվել:

-Համբերություն, համառություն և սեր ժողովրդի հանդեպ:

-Շնորհակալություն հետաքրքիր ու բովանդակալից հարցազրույցի համար:

-Ես էլ եմ շնորհակալ, որ ձեր նման երիտասարդները սկսել են հետաքրքրվել մեր նման ստեղծագործողներով:

ani ghulinyan

Ես եմ պատուհանի մոտ նստելու

Դասարանական էքսկուրսիաներ բոլորս էլ գնացել ենք: Դրանք ուսումնական ծանր տարվա ընթացքում, դպրոցական հոգսերից հանգստանալու հիանալի միջոց են: Ասում են` մարդու հետ մինչև ճանապարհ չգնաս, չես իմանա, թե ինչպիսին է նա: Այդ առումով էքսկուրսիաները մեզ լավ հնարավորություն են տալիս մեր ընկերներին ու համադասարանցիներին ավելի լավ ճանաչելու:

Կան արտահայտություններ, որ արվում են էքսկուրսիաներից առաջ ու դրանց ընթացքում, այդ արտահայտությունների գործածումը արդեն ավանդույթ է դարձել, համենայն դեպս մեր դասարանում: Օրինակ`«Ես եմ պատուհանի մոտ նստելու», «Վարորդին ասեք` երգի ձայնը բարձացնի» և այլն:

Գոյություն ունեն նաև չգրված օրենքներ էքսկուրսիաների համար`
Օրենք համար 1. Ավտոբուսի հետևում միշտ ավելի ուրախ է անցնում, քան առջևում:
2. Միշտ մեկը ճանապարհին իրեն վատ է զգում, ու իր պատճառով մեքենան կանգնեցնում են:
3. Վարորդի երգերը սովորաբար երեխաների ճաշակով չեն:
4. Միշտ կա մեկը, ով ամբողջ ընթացքում թթված նստում է ու բոլորի տրամադրությունը փչացնում:
5. Կա մեկը, որի աչքերը բոլոր դասարանական նկարներում փակ են:
6. Ուտելիքը միշտ ավելանում է:
7. Բոլորն սկսում են ակտիվանալ էքսկուրսիայի միայն վերջում:
Եվ այսպես շարունակ:
Դասարանական էքսկուրսիաները դպրոցականների կյանքի կարևոր ու անմոռանալի պահերից են: Տարիներ անց կարոտով ենք հիշելու դրանք ու մեր խենթությունները: Առաջ էքսկուրսիաները մեզ համար միայն ընկերների հետ ժամանակ անցկացնելու միջոց էին, դե…հիմա էլ, բայց դրանք հիմա մեծամասամբ կրում են ուսումնաճանաչողական բնույթ:
Արդեն 10-րդ դասարան եմ, ավարտելուն մնացել է երեք տարուց էլ քիչ ժամանակ, որը չեմ էլ հասկանալու ինչպես է անցնելու, և հիմա նոր սկսել եմ գնահատել դպրոցական տարիներիս քաղցրությունը, իսկ ավարտելու մասին բոլոր մտածմունքները իմ մեջ ինչ որ տխուր զգացում են առաջացնում:
Դպրոցը կավարտվի, մեր հուշերում կմնան միայն մեր խենթությունները, լավագույն ընկերները ու էքսկուրսիաների անմոռանալի պահերը:

Ս. Գրիգորի վանքն ու նրա շրջակայքը

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Սուրբ Գրիգորի Բարձրաքաշ վանքը կառուցել են Մամիկոնյանները 13-րդ դարում: Այն գտնվում է Դսեղ գյուղից մոտ 3 կմ հեռավորության վրա, անտառապատ ձորում, Մամիկոնյանների համար ծառայել է որպես տոհմական գերեզմանատուն: Վանքը մեզ է հասել ավերված`մեծ մասամբ երկրաշարժերից:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Տեղանքի խոնավ կլիման նպաստում է վանքի կանգուն մնացած մասի քանդվելուն: Այժմ միջոցառումեր են ձեռնարկվել վանքը իր իսկ քարերով վերակառուցելու համար: Ըստ բանվորների՝ վերակառուցման առաջին փուլը ավարտվելու է մինչև այս տարվա վերջ, մյուս փուլերը առաջիկա տարիներին:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Վանքի պատվին ձորի այդ հատվածը կոչվել է Սուրբ Գրիգորի ձոր: Վանք հասնելու ճանապարհին`ծառերի տակ տեղադրված են գրեթե նույն ժամանակաշրջանի խաչքարեր, որոնք ավելի են զարդարում վանքն ու իր շրջակայքը:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Վանքից մի քանի մետր հեռավորության վրա է գտնվում ձիթհանքի մի մասնիկ, որով նախկինում ընկույզից ձեթ են ստացել գյուղացիք: Հիմա այն զբոսաշրջիկների ու գյուղացիների համար ծառայում է որպես կլոր սեղան «մի կտոր հաց» ուտելու համար:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Ձորում`վանքի հարևանությամբ է գտնվում մի մատուռ, որը հայտնի է Ագռավախաչ կամ Ագռավաքար անունով: Մատուռի հետ կապված մի հետաքրքիր ավանդություն կա, որը փոխանցվել է բերնեբերան, ինձ էլ պապս է պատմել: Ասում են, երբ բանվորների մի խումբ վանքը կառուցելիս է եղել, մի ուրիշ խումբ էլ վանքից մի փոքր հեռավորության վրա նրանց համար ուտելիք է պատրաստել` մեծ կաթսայով: Այն պահին, երբ կաթսայի մոտ ոչ ոք չի եղել, մի թունավոր օձ եկել ու մտել է ուտելիքի մեջ: Տեսնելով սա, ագռավը, որը երկար ժամանակ հսկում էր խոհարարներին, նետվել է կաթսայի մեջ: Մարդիկ տեսել են ու մտածել, որ ճաշը հարամ է: Աստծու կամքով է ագռավը այնտեղ ընկել, ու թափել են ուտելիքը, մեջը տեսել արդեն խաշված ու խեղդված ագռավին ու օձին: Բոլորը հավաքվել են, և որպես երախտագիտության նշան, ագռավի համար մատուռ են կառուցել, անունն էլ կնքել Ագռավաքար կամ Ագռավախաչ, հստակ անունը պատմողները չեն հիշում:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Ձորում է գտնվում նաև «Գիքորի աղպիրը», որից հավանաբար Թիֆլիս գնալիս ջուր է խմել Թումանյանի հերոս Գիքորը:
Ս. Բարձրաքաշ վանքն ու նրա շրջակայքի պատմամշակութային կոթողները գյուղացիների ամենասիրելի վայրերն են, օտարականներին էլ առաջինը այստեղ են առաջնորդում:

ani ghulinyan

Պատուհանագոգի գրքերը

Առաջ ես չէի հասկանում, թե ինչու են մարդիկ գիրք կարդում, ժամեր, օրեր անցկացնում գրքերը` թերթելով ու աչքերը ցավեցնելով: Չէ որ կյանքը շարունակվում է, և այնքան շատ բան կա անելու, հաստափոր գիրքը կարդալու փոխարեն կարելի է  մեկուկես ժամանոց ֆիլմը դիտել կամ կարդալ կրճատումներով տարբերակը…
Ամենամոտ ընկերուհիս շատ էր կարդում, հետո գալիս էր կարդացածը ինձ պատմում: Սկսեցի հետաքրքրվել նրա կարդացած գրքերով: Նախկինում միայն Ժյուլ Վեռն էի կարդացել, ու էլի դպրոցական ծրագրի որոշ հեղինակների:
Առաջին գիրքը, որ կարդացի առանց դպրոցում հանձնարարելու, իմ ցանկությամբ, «Գևորգ Մարզպետունին» էր: Շատ հավանեցի, շարունակեցի հայոց պատմավեպերի ընթերցանությունը: Հետո  պապիս  խորհրդով սկսեցի  կարդալ համաշխարհային գրականության դասականներին` Դյումա, Ռեմարկ ու Քամյու:
Հիմա սկսել եմ ավելի շատ կարդալ, ազատ ժամանակս միշտ դրան եմ հատկացնում, ինչ մեղքս թաքցնեմ, երբեմն դասերի ժամանակ էլ եմ կարդում, հետո դասի մասին ուսուցիչների տված հարցերին պատասխանելու փոխարեն ասում եմ. «Կներեք, էլ չի՞ կրկնվի»:

Ուզում եմ լրացնել չկարդացած տարիներիս բացը, ափսոսում եմ կորցրած տարիների համար:
Գրքեր կարդալուց հետո իմ մեջ մեծ փոփոխություններ եմ նկատում, խոսակցականս ավելի է բացվել, բառապաշարս զարգացել, ու երևի ավելի հասուն եմ դարձել:
Իմ պատուհանագոգին միշտ գրքեր կան, այն գրքերը, որոնք կարդում եմ, կարդացել եմ կամ նախատեսում եմ կարդալ: Գիտեմ, որ երբեք չեմ հասցնի բոլոր լավ գրքերը կարդալ` ժամանակը թույլ չի տա, բայց գիտեմ նաև, որ մինչև վերջին օրը կշարունակեմ պայքարել ժամանակի հետ, ու իմ պատուհանագոգի գրքերը երբեք չեն պակասի: