Պարզ հիշում եմ այդ օրը, որը, սակայն, այն ժամանակ ինձ համար ոչնչով չտարբերվող էր։ Երևի տասը տարեկան էի, երբ դպրոցում ունենում էինք հոգեբանի ժամ։ Անկեղծ ասած, ես միշտ տխրում էի, երբ իմանում էի, որ ընկերներիս հետ խաղալու փոխարեն պետք է զրուցենք հոգեբանի հետ (հետագայում հասկացա, որ դրանք մանկությանս ամենալուրջ զրույցներն էին)։ Այդ օրն էլ նա եկավ։ Փոքրիկ զրույցից հետո հարցրեց, թե ըստ մեզ, ի՞նչն է կյանքում ամենակարևորը։
-Հայրենիքը…
-Սերը…
-Մայրիկը…
Վերջին պատասխանից հետո բոլորը համաձայնեցին, որ, այո, աշխարհում ամենակարևորը մայրիկն է։ Իսկ հոգեբանի երեսին հայտնվեց անչափ բարի մի ժպիտ։
- Դուք ճիշտ եք,-ասաց նա,- մայրիկը շատ կարևոր է, նաև հայրենիքը, նաև սերը, բայց կա մի շատ ավելի կարևոր բան՝ ԺԱՄԱՆԱԿԸ։ Մտածե՜ք այդ մասին։
Լավ խորհուրդ էր, պետք էր իրոք հենց այն ԺԱՄԱՆԱԿՎԱՆԻՑ էլ մտածեի ԺԱՄԱՆԱԿԻ կարևորության մասին, բայց տասը տարեկանում այնքան զբաղված ես լինում, որ նույնիսկ դրա ԺԱՄԱՆԱԿՆ էլ չես ունենում։
Այժմ՝ շատ տարիներ անց, ես դեռ հիշում եմ այս խոսակցությունը, նույնիսկ գտել եմ ԺԱՄԱՆԱԿ ԺԱՄԱՆԱԿԻ մասին մտածելու համար։ Ես մի քիչ մեծացել եմ, լրիվ ուրիշ մտածելակերպ ունեմ, ու փորձում եմ ԺԱՄԱՆԱԿ գտնել ամեն ինչի համար։ Ափսոսում եմ, սակայն, որ չեմ կարևորել այն, ինչն իրոք ամենաարժեքավորն է։ Ես վատնել եմ այն՝ հաճախ փոխարենը ոչինչ չստանալով։ Չեմ գնահատել…
Արդեն հասկացել եմ, ԺԱՄԱՆԱԿԸ վազում է, փախչում մարդկային անտարբերություններից։
Միգուցե այդքան էլ ուշ չէ՞ հասկանալու համար, որ պետք է ԱՊՐԵԼ կյանքի ամեն մի րոպեն, որովհետև ինչ էլ որ անենք, միևնույն է, ՆԱ միշտ գնում է՝ չմտածելով վերադառնալու մասին։
