Հիմնված է իրական իրադարձությունների վրա:

Պատմության ընթացքում ոչ ոք չի տուժել:

Ժամը 15:00:

-Արմ, հաստա՞տ կդիմանանք:

-Արդեն եկել ենք, հետդարձի ճանապարհ չկա, Դավ ջան: Պետք է սպասենք ու դիմանանք:

Ժամը 15:30:

-Քառասունհինգ հոգի,- ասաց մի ծերունի:

«Պարապությունից դրել հատ-հատ հաշվել է»,- մտածեցի ես:

Հինգ րոպե անց մեզ մոտեցավ բարձրահասակ, օպտիկական ակնոցներով, սափրված գլխով մի տղամարդ և հարցրեց.

-Դո՞ւք էլ եք սպասում:

-Հա:

-Հա-հա-հա-հա,- բարձր ծիծաղեց սափրագլուխը և հեռացավ:

Ժամը 16:17:

-Վայ, չէ, այլևս չեմ դիմանում:

-Հա, լավ, դիմացեք, բան չմնաց,- ասացի ես մի երիտասարդ տիկնոջ:

-Չէ, ես գնացի:

«Ավելի լավ, գնա»,- մտքում ասացինք ես և Դավիթը:

Ժամը 16:50:

Մարդիկ սկսեցին անհետ կորչել:

-Անուշիկ, բալես, ո՞ւր ես:

-Մա՜մ, այ մամ, ո՞ւր ես:

-Դա՜վ, Դավո՜…

Մնացի մենակ:

Մարդիկ սկսեցին պակասել: Դա լավ էր, բայց մրցակցությունն ավելանում էր: Ամեն մեկն իր համար էր. ոչ մի զիջում, ոչ մի գրամ խիղճ:

Միայն դաժան պայքար:

Ժամը 17:55:

Սոված եմ, հոգնել եմ, ծարավ եմ:

Մի պահ մտածում էի հանձնվելու մասին, ուզում էի լքել կռվի դաշտը, բայց հավաքեցի ուժերս, քանի որ միայն ուժեղներն են հաղթում:

Ժամը 18:30:

-Դավ, արի այս կողմ:

-Ես արդեն մտածում էի, որ կորցրել եմ քեզ ընդմիշտ:

-Ոչ, ես քեզ երբեք չեմ լքի:

Ժամը 19:47:

Վերջապես:

Մենք արեցինք դա:

Մենք հասանք մեր նպատակին:

-Բարև ձեզ, մեզ 15 հատ լավաշ տվեք…

Բա՜րև, իսկ դու երազանքներ ունե՞ս…

Գիտե՞ս, այնքան տխուր է,երբ բոլոր երազանքներդ լքում են քեզ. հոգիդ նմանվում է լքված ու դատարկ նավակի, որի բոլոր նավաստիները հեռացել են ու թողել նավակին միայնակ՝ բաց ու կատաղի օվկիանոսում: Ավելի տխուր է, երբ դու չես կարողանում երազել, երբ հոգիդ հրաժարվում է ենթարկվել, երբ երազում ես միայն երազելու մասին:

Գիտե՞ս, վերջերս ամեն երեկո՝ քնելուց առաջ, մահճակալիս կողքի դարակում փնտրում եմ երազանքներս, հետո հիասթափված ու փնթփնթալով բացում եմ գրքերս, թերթում դրանց էջերը ու գտնում նրանց մեջ միայն չորացրած տերևներ ու ծաղիկներ. փնտրում եմ սենյակիս բոլոր անկյուններում, բայց երազանքներս անհետացել են:

Ինձ երբեմն թվում է, թե չարաճճի էլֆերը նրանց գողացել են ու փակել մութ ամրոցում, քնելուց առաջ ես դիմում եմ նրանց ու ետ պահանջում իմ երազանքները, բայց նրանք այնքան բարձր են բղավում ու ծիծաղում, որ խլացնում են իմ ձայնը: Կամ էլ, երբեմն, մտածում եմ, որ երազանքներս փակված են ապակե փոքրիկ շշերում, դասավորված են՝ կանոնավոր՝ մեկը մյուսի հետևից, մայրիկիս ամանեղենի պահարանում: Ես բացում եմ պահարանն ու երկար կանգնում դռան առաջ, խառնում եմ բաժակների դասավորությունը, ափսեների մեծ ու փոքր հերթականությունը, դանակը դնում պատառաքաղի տեղում, իսկ գդալը՝ դանակի: Բայց այդպես էլ շշերը չեմ գտնում: Փնտրում եմ ճամպրուկումս, մի՞թե նրանց ինչ-որ անծանոթ աշխարհում եմ թողել ու նրանք էլ ինձ են փնտրում. չգիտե՜մ:

Հետո, վազում եմ դուրս, իջնում նկուղ, երկար փնտրում նրանց խնձորի արկղում, բայց նրանք չկան ու չկան… Ու փնտրտուքներիս ճանապարհին ամեն բան խաղաղվում է, երբ դուրս է գալիս լուսինը, ու փայում են աստղերը. իսկ գուցե իմ երազանքներն էլ աստղե՞ր են դարձել ու հիմա վերևից ինձ են նայում, իսկ, եթե, լուսի՞նն է նրանց գողացել ու իր մոտ տարել:

Երազանքներս փորձում եմ գտնել բարձիս վրա, որն ավարտվում է լոկ նրա թրջվելով ու անհանգիստ քնով:

Գիտե՞ս, Ամանորին բոլորը մաղթում են երազանքների իրականացում, իսկ ես մտքումս խնդրում եմ նորից գտնել երազանքներս:

Տարվա վերջին կեսգիշերից մի քանի ժամ առաջ, երբ մութը գերիշխող դառնա, մեր թաղի այն հատվածում, որտեղ տարեվերջյան կեսգիշերին երազանքներ էին պահվում, ոչի՜նչ տեղի չի ունենալու:

Սրանից դեռ տարիներ առաջ տարվա վերջին կեսգիշերը մեր թաղում վեր էր ածվում իսկական տոնակատարության, տոն, որ չես գտնի օրացույցներում, նոթատետրերում, տոն, որի մասին ոչ մի տեղ ոչ մի հիշատակություն չկա, բայց քանի որ այն ամրագրված էր մեր հիշողություններում, ուրեմն այն պիտի կատարվեր:

Անվադողեր վառելու գեղեցիկ արարողությունը դարձել էր ավանդական…

Թաղի տղաները իրենց նկուղներից երկու-երկու դուրս էին բերում ողջ տարվա հավաքած անվադողերը (չգիտեինք՝ ոնց էին էդքանը հավաքում, իրենց ասելով՝ դա մի բարդ ու հետաքրքիր գործընթաց էր, մեզ՝ անհասկանալի) ու տանում այնտեղ, որտեղ հիմա արտասովոր ոչինչ տեղի չի ունենալու: Մենք անվադողերը տեղ հասցնելու գործընթացին հետևում էինք պատուհաններից կամ էլ ծայրահեղ դեպքում ամանորյա գնումներից ինչ-որ բան պակասած էր լինում, և մենք մոտակա խանութ գնալու ճանապարհին հանդիպում էինք նրանց:

Տղաներից ոմանք գլորում էին, նրանք, որոնք զգում էին իրենց հավանած աղջիկների հայացքը պատուհաններից, կամ որոնց աչքի առաջ պատահաբար հայտնվում էին այդ նույն աղջիկները, միայնակ գրկում էին անվադողն ու հերոսաբար տանում, ինչը գրեթե անհնար է, եթե չունես հսկային հատուկ տվյալներ: Դա լինում էր իրենց կողմից այդ օրվա միակ տեղ հասցրած անվադողն ու միաժամանակ միակ հերոսությունը: Ուրիշները, որ ավելի համեստ էին, հատկապես, որ հավանած աղջիկ էլ չունեին, տանում էին անվադողերը մի քանի անգամով՝ չհրաժարվելով նույնիսկ առաջարկվող օգնություններից: Ոմանք էլ տեղափոխելու արարողությանը մասնակցում էին դիտորդի կարգավիճակով, բայց որ իրենց հարցնեին, իրենք ահագին գործ էին արել. նրանք մի քիչ պարծենկոտ ու մի քիչ էլ ինքնահավան տղաներն էին, որոնք սակայն ամեն վայրկյան պատրաստ էին կյանք տալու իրենց ընկերների համար:

Հերթը հասնում էր բուրգին: Ու քանի որ այդտեղ հավանած աղջիկներ չկային, ու տղաները միմյանց աչքերում հերոսանալու կարիք կարծես թե չունեին, մի մարդու պես իրար օգնելով անվադողերից բուրգ էին կառուցում: Այնպիսի բուրգեր, ինչպիսին նրանք էին կառուցում, հանդիպում են միայն հեքիաթներում, որոնց հերոսները հսկաներ են:

Երբ հերթը հասնում էր կախարդական հեղուկին, որ պիտի ազդարարեր ամենագեղեցիկ պահի սկիզբը, այն այդտեղ հայտնվում էր անհասկանալի կերպով, չէր իմացվում՝ ով ու երբ հասցրեց բերել:

Սա ծիսակատարություն էր՝ իսկակա՜ն, առեղծվածայի՜ն…

Երևում էր առաջին բոցը, հետո՝ երկրորդը, երրորդը, ու հետո հաշվելը դառնում էր անհնար: Սկսվում էր խրախճանքը: Սա նման էր հեթանոս աստվածների խրախճանքներին, սա մի քիչ ավելին էր քան այդ խրախճանքները: Կայծերը շատանում էին, երկինք էին բարձրանում՝ ավելացնելու աստղերի թիվը:

Դե իհարկե, մենք դրան չէինք մասնակցում, դա տղայական գործ էր, դա մեր տեղը չէր, մեզ չէր կարելի, բայց նրանք վստահ էին, որ մենք մեր պատուհաններից հետևում ենք ծիսակատարությանը: Դրա համար էլ կրակը գնալով թեժանում էր, բարձրանում, որ բոլորիս տներից երևա: Իսկ անվադողերը վառվում էին: Նրանք ճիշտ էին, մենք գիտեինք՝ ինչով պիտի ավարտվի տարվա վերջին կեսգիշերը, դրա համար բոլոր գործերն անում էինք նախօրոք, կամ թողնում ամենափրկիչ մայրիկներին ու հայտնվում պատուհանագոգերին: Անվադողերը վերջանալու միտք չունեին, մեկին հաջորդում էր մյուսը, իսկ երբ թվում էր՝ ուր որ է կվերջանան, կրակի ճիրաններում էին հայտնվում նորերը, նախորդներից ավելի սև, ավելի մեծ…

Այդ ամենն այնքան գեղեցիկ էր: Ու մեզ ոչինչ անել չէր մնում, քան երազանքներ պահել ու բոցերի հետ երկինք ուղարկել: Թե մեզնից քանիսի՜ երազանքը համընկավ, ո՜ւմ երազանքը երկինք հասավ, ո՜ւմը մնաց կիսաճամփին, ոչ ոք այդպես էլ չիմացավ: Թե ի՜նչ էին խոսում կրակի շուրջը հավաքված տղաները, ինչո՜ւ էին ծիծաղում, ինչի՜ մասին էին մտածում ու ի՜նչ երազանքներ էին պահում, այդ էլ ոչ ոք չիմացավ: Նրանք ժպտում էին, երբեմն ծիծաղում կրակի բոցերի ներքո, իսկ մենք երազում էինք պատուհանագոգերին նստած, ու դա նմանվում էր ֆիլմերի վերջին դանդաղեցված հատվածներին, երբ բոլորը համերաշխ են ու երջանիկ…

Երբ կրակն սկսում էր աստիճանաբար թուլանալ, տղաները ցրվում էին, իսկ մենք հետ էինք քաշվում պատուհաններից, որովհետև կեսգիշերին րոպեներ էին մնում: Նոր տարին ազդարարող զանգերի հետ մենք նորից երազանքներ էինք պահելու, ճիշտ նույն երազանքները, ինչ րոպեներ առաջ էինք պահել լուսամուտների մոտ ու անվադողերի կրակների ներքո՝ անվերապահորեն հավատալով դրանց կատարմանը:

Դա մեր հեքիաթն էր, տարվա վերջին գիշերվա հեքիաթը, ամենաիսկական հեքիաթն աշխարհում: Շենքերում բոլոր արթուն էին…

Տարվա վերջին կեսգիշերից մի քանի ժամ առաջ, երբ մութը գերիշխող դառնա, մեր թաղի այն հատվածում, որտեղ հրաշքներ էին կատարվում, ոչինչ տեղի չի ունենալու:

Եվ այսպես, 2018 թվականը մոտեցավ իր տրամաբանական ավարտին: Մինչդեռ մեր տանը իսկական ամանորյա իրարանցում է, բոլորը զբաղված են, փորձեմ կտրվել առօրյա բոլոր խնդիրներից և ինչքան հնարավոր է կարճ ամփոփել այս տարին (ինչպես անում եմ ամեն տարի):

2018-ը տարի էր, որը լի էր տարատեսակ հաջողություններով և ձախողումներով: Նախևառաջ ինձ տրվեց մի մեծ հնարավորություն ինքս ինձ բացահայտելու մի այլ, շատ տարբերվող կողմից: Ես այս 365 օրվա ընթացքում այնքան փոխվեցի, որ չեմ էլ կարող նկարագրել: Իմ ներքին փոփոխությունների վրա ազդել են նաև որոշակի իրադարձություններ և մարդիկ, ում ես անսահման շնորհակալ եմ: Նախկին ամաչկոտ, ինքնամփոփ, կոմպլեքսներով լի Անահիտից գրեթե ոչինչ չի մնացել: Հիմա կա ինքնավստահ (ընկալեք այս բառը իր դրական կողմից), պոզիտիվ, միշտ զվարթ, աշխատասեր և պատրաստակամ Անահիտը, ով դեռ շատ պատնեշներ պետք է հաղթահարի:

2018-ին ես շատ բաներ առաջին անգամ փորձեցի անել: Ես առաջին անգամ կամավոր աշխատեցի, առաջին անգամ երեխաների հետ աշխատեցի և հասկացա, որ ուսուցչի աշխատանքը ամենադժվարն է: Ես առաջին անգամ մասնակցեցի միջազգային ճամբարի և ուղիղ երկու շաբաթ օտար երկրում ապրեցի և աշխատեցի 100-ից ավելի մարդկանց հետ: Թավշյա հեղափոխության օրերին արթնացավ իմ քաղաքական գիտակցությունը, ես սկսեցի հետաքրրվել քաղաքականությամբ(ինչը մի քանի տարի առաջ ուղղակի անհավանական էր):
Հենց այդ իրադարձությունից հետո ես մեկնարկեցի իմ սեփական, «ներքին հեղափոխությունը»` ընդդեմ իմ բոլոր վախերի, թույլ կողմերի և անիմաստ սովորությունների: Հենց 2018-ին ես արեցի իմ առաջին քայլերը դեպի իմ կյանքի ամենամեծ նպատակը, որը արդեն 95%-ով իրականություն է: Ես հասկացա, թե ինչի համար եմ ապրում, թե ինչի համար ես գոյություն ունեմ, ես գտա շատ հարցերի պատասխաններ, որոնք երկար ժամանակ ինձ համար անբացատրելի էին թվում: Եթե ես նախկինում մտածում էի, որ ապագայում անպայման դուրս եմ գալու Հայաստանից, գնամ շատ հեռու ու էլ չվերադառնամ, ապա միայն հիմա եմ հասկանում, որ սա ամենահիմար որոշումը կլիներ: Ես պարտավոր եմ մնալ իմ հայրենիքում և շենացնել այն(իմ փոխարեն դա ոչ մեկ չի անի): Իսկ ինչ վերաբերվում է իմ ձախողումներին, ապա ես միայն կասեմ, որ դրանք ինձ համար շատ մեծ դասեր էին, հնարավորություն՝ մի պահ կանգ առնելու և շունչ քաշելու: Ես կարող եմ այս շարքը անվերջ թվարկել, բայց եկեք այսքանով սահմանափակվենք:

Ես անհամբեր սպասում եմ 2019-ին, սպասում եմ բոլոր մարտահրավերներին և փորձություններին: Մնացած բոլոր մարդկանց նման ես էլ եմ նոր տարվա գիշերը երազանք պահելու, մեկը շատ անձնական է, չեմ կիսվի, իսկ մյուսը այն է, որ 2019-ը նույնքան հաջողակ և ուրախ լինի, ինչքան 2018-ն էր: Թող բոլոր- բոլորիս համար էլ այն հաջողակ տարի լինի: Թող բոլորս երջանիկ լինենք, խաղաղ երկնքի տակ ապրենք, բոլորս ամեն օր ժպտալու մինիմալ 1 պատճառ ունենանք: Լավ, եկեք ևս մեկ անգամ սահմանափակվենք, որովհետև գնալով ավելի ու ավելի եմ ծավալվում: Ուղղակի ցանկանում եմ բոլորից լավ Ամանոր և Սուրբ Ծնունդ: Իսկ հիմա վազեմ խոհանոց և օգնեմ մայրիկիս, միաժամանակ մի քանի հատ բլինչիկի լիստ «թռնցեմ» ու Ֆրենկ Սինատրայի սուրբ ծննդյան երգերը լսեմ: