Ինչքան էլ ասեն, որ ժամանակակից երաժշտություն են լսում, ինչքան էլ ասեն, որ ժամանակակից են հագնվում, չեմ հավատա, որ ունեն ներքին մշակույթ, հոգու մաքրություն կամ հոգում խաղաղություն։

Ես էլ չունեի այս ամենը, մինչև «Որոտնա»-յի իմ կյանքում հայտնվելը։ Հիմա ամեն բան բացատրեմ…
«Որոտնա»-ն Սիսիանում գործող միակ ազգային պարի խումբն է։ Խումբը ձևավորել ենք մենք՝ համայնքի ակտիվ երիտասարդներով, և ունենք գեղարվեստական ղեկավար՝ Նարեկ Հայրապետյանը, ով ավելին է, քան ղեկավարը, քան լավագույն ընկերը։ Բոլորին հայտնի պարի խմբում սովորում ենք պարել ազգային պարեր (ամենասիրելիներից՝ «Շավալի-Խոշ Բիլազիգ», «Ռոստամ Բազի», «Քերծի», «Փափուրի», տղաների համար՝ «Յարխուշտա»), երգել ազգային երգեր (հավերժ սրտի երգ «Ելիր ի Զէն», «Լեբլեբջիների խմբերգը»), լինել մարդասեր, հասկանալ դիմացինին, լինել զիջող, երբեք դիմացինի վատը չցանկանալ, կյանքում ամենակարևորը մարդ մնալ և պաշտել այն հողը, որի վրա ապրում ենք։
Դեռ երկու ամսական «Որոտնան» հասցրել է ելույթ ունենալ Սիսիանում (մի շարք միջոցառումների ժամանակ), Կապանում (երիտասարդության միջազգային օրը)։ Խմբում 20 հոգի ենք, սակայն չենք մերժում խմբին միանալու ցանկություն ունեցողներին։
Ամենահիշվող իրադարձություններից մեկը կապված «Որոտնայի» հետ այն է, երբ «Ազնվամորու փառատոնին» մոտեցան մի խումբ երեխաներ և ցանկություն հայտնեցին նկարվել մեզ հետ։ Անասելի հպարտություն ու երջանկություն էինք զգում այդ պահին։

Շատ են գովաբանություններն ուղղված մեզ, դրանք են ոգևորում մեզ, ստիպում գիտակցել, որ ճիշտ ուղի ենք ընտրել։ Մեր մասին գրել էին անգամ Սիսիանում գործող երկու լրագրողական էջերում: Հաճելի էր և պարտավորեցնող։
Այս է այն ամենը, ինչ 12 տարի դպրոցում չսովորեցի, բայց 2 ամսում «Որոտնայի» հետ անգիր արեցի։
Չեն հերիքի բառերը, արտահայտելու համար իմ սերը դեպի ազգային արժեքները, դեպի հայրենիքը և հողը։ Այս է, ինչ տվել է ինձ «Որոտնան»։
Եվ վերջում, երբեք չենք երազել, բայց հստակ գիտեմ, մեծ բեմեր են մեզ սպասվում:

Ամփոփվեցին Արմաթ ինժեներական լաբորատորիաների 2018-2019 ուսումնական տարվա հաջողությունները

Սեպտեմբերի 28-ին Արագածոտնի մարզի Աշնակ գյուղում տեղի ունեցավ Արագածոտնի մարզի Արմաթ ինժեներական լաբորատորիաների հաջողությունների տարեկան ամփոփումը, որին ներկա էր Արագածոտնի փոխմարզպետ Գառնիկ Աթանեսյանը,  Արագածոտնի մարզում World Vision հասարակական կազմակերպության երիտասարդական ծրագրերի ղեկավար Գայանե Սիմոնյանը, Աշնակի միջնակարգ դպրոցի տնօրեն Վահրամ Մարտիրոսյանը, համայնքապետեր, խմբակավարներ եւ արմաթականներ։ Միջոցառումը իրականացվում էր World Vision-ի աջակցության շնորհիվ։

Միջոցառման ընթացքում Արմաթ ինժեներական լաբորատորիաների Արագածոտնի մարզային համակարգող եւ խմբակավար Եղիշե Ամիրյանը ներկայացրեց 2018-2019 ուսումնական տարում Արագածոտնի մարզի արմաթականների ունեցած հաջողությունները, որից հետո հենց իրենք՝ արմաթականները կիսվեցին իրենց հաջողության պատմություններով։

Այնուհետեւ տեղի ունեցավ պանելային քննարկում «ՏՏ ոլորտի հեռանկարները Արագածոտնի մարզում» թեմայով, որի ընթացքում փոխմարզպետ Գառնիկ Աթանեսյանը կարեւորեց ՏՏ ոլորտի զարգացումը Արագածոտնի մարզում եւ ներկայացրեց մարզպետարանի ջանքերը ՏՏ ոլորտը զարգացնելու ուղղությամբ։

Արագածոտնի մարզում World Vision հասարակական կազմակերպության երիտասարդական ծրագրերի ղեկավար Գայանե Սիմոնյանն էլ ամփոփեց World Vision-ի եւ ԱՏՁՄ-ի համագործակցության արդյունքները, որի շնորհիվ Արագածոտնի մարզում հիմնվեցին թվով 6 Արմաթ ինժեներական լաբորատորիաներ եւ համալրվել են տեխնիկական միջոցներով՝ 4-ը։

Աշնակի միջնակարգ դպրոցի տնօրեն Վահրամ Մարտիրոսյանն էլ հորդորեց երեխաներին ՏՏ ոլորտում նվաճումներ գրանցելուց զատ գրքեր կարդալ՝ միտքն ու հոգին առավել զարգացնելու համար։

Նախկին ռոբոտաշինության ծրագրերի ղեկավար Արծրուն Օրդյանն էլ խոսեց ՏՏ ոլորտի զարգացումից, զարգացման միտումներից եւ հորդորեց պատանիներին սիրել ու համարձակ քայլեր անել՝ չվախենալով սխալվելուց եւ ինչ-որ բաներ փչացնելուց։

Միջոցառման ընթացքում խոսեց նաեւ Յուրի Գագարինի անվան Արմաթ ինժեներական լաբորատորիայի խմբակավար Սարգիս Մելքոնյանը, ով հորդորեց երեխաներին դնել նպատակներ եւ մեծ աշխատանքով հասնել դրանց՝ բացահայտելով սեփական ներուժն ու ինքնակրթվելով։

Միջոցառման ավարտին ուսումնական տարվա ընթացքում աչքի ընկած արմաթականները ստացան հավաստագրեր՝ 2018-2019 ուսումնական տարվա ընթացքում  տարատեսակ ՏՏ մրցույթ-միջոցառումներին ակտիվորեն մասնակցելու եւ հաջողություններ գրանցելու համար։

Միջոցառման ողջ ընթացքում իրենց ելույթներով ներկաներին ուրախացրին Աշնակի միջնակարգ դպրոցի եւ Աշնակի Արմաթ ինժեներական լաբորատորիայի սաները։

Գնահատել։ Սիրուն բայ է, չէ՞։ Մենք ամեն քայլափոխի հանդիպում ենք մարդկանց, ովքեր պաթոսով են արտահայտվում. գնահատիր այն, ինչ ունես ու նման բաներ, ու թվում է, թե նրանցից խելացի մարդ չկա այս աշխարհում։ Ընդունում ենք բոլոր ասածները, բայց ընդունել չի նշանակում` հասկանալ։ Խորհուրդ են տալիս, արտահայտվում են, մեզանից ու բոլորից խելացի են թվում, բայց որքանո՞վ են իրենք հասկանում այդ գնահատելու իմաստը։

Դուք երբևէ ապրե՞լ եք ներառական խնդիրներով տարբեր տարիքի անձանց հետ։ Հա, հենց ապրել։ Մեկ շաբաթ։ Շատ դժվար է քեզ չառանձնացնելը։ Զգում ես վախ, անհանգստություն, լարվածություն, հուզմունք, հաց չես կարողանում ուտել։ Նստելով մի սեղանի շուրջ, նայելով նրանց ու քեզ, մեղադրում ես քեզ ու նեղվում շատ։ Սայլակներով մարդիկ, աուտիզմ, մտավոր զարգացման խնդիր ունեցող մարդիկ, Դաունի համախտանիշ, տեսողության խանգարում, իսկ դո՞ւ։ Շուրջդ կանգնածները նայում են քեզ ու երազում են քայելու, տեսնելու ու մարդկանցից չառանձնացվելու մասին։ Իսկ դո՞ւ, ես ու մնացածը ի՞նչ ենք անում։ Մի փողոց ավել չենք քայլում, նստում ենք երթուղային, գիրք չենք կարդում, մեր ուզած կոշիկը չենք գտնում խանութում, ասում ենք, որ ամեն ինչ շատ վատ է։ Երբ շփվում ես, ձեռքն ես բռնում և պարում, հասկանում ես, որ ոչ թե նրանք են քեզանից մեկը, այլ դու ես նրանցից մեկը։ Երբեմն երեկոյան ժամերին, երբ բոլորս մի սենյակում էինք՝ գրեթե 40 հոգի, նայում էի շուրջս ու ինչ-որ բան խեղդում էր։ Նստում էի, նայում ու ինքնաքննադատությամբ էի զբաղվում։ Նրանք չէին հագնվում մոլերից, չգիտեին՝ ինստագրամի սթորին ինչ է, բայց գիտե՞ք՝ ոնց էին ուրախանում, երբ միասին պարում էինք, կամ ինչ որ հարցեր էինք տալիս, որ պատասխանեն։
Մեկ շաբաթում հասկացա, իմի բերեցի ու գնահատեցի այս կյանքում ամենակարևորը՝ թե ինչ արժեք ունի մարդկային կյանքը։
Գնահատել։ Սիրուն բայ է, չէ՞։

Խորհրդավոր հարցի հեղինակը հանրահայտ դերասան Դենզել Վաշինգտոնն է, երբ հարցազրույց էր տալիս BBC-ին։ Վերջերս նմանատիպ հարց ինձ էի տալիս ու լրիվ անտեղյակ էի Վաշինգտոնի հարցազրույցից։ «Սարք» ասելով նկատի ունեմ մեզնից անբաժան սմարթֆոնին։ Սրա ու այսօրվա աշխարհի մասին գրել եմ «Բացի կոճակը սեղմելու կարողությունից» հոդվածում։ Հիմա մի քայլ առաջ գնամ ու սկսենք քննարկել սոցիալական ցանցերը ու դրանց ազդեցությունը մեզ վրա։

Առավոտյան բոլորս միանգամից վերցնում ենք հեռախոսը ու սկսում անընդհատ news feed-ով ներքև իջնել, ստուգել ծանուցումները, insta-ից FB, FB-ից․․․(ստեղ կարա լինի ցանկացած կոմբինացիա) ու նման բաներ, հա ու ընդունում եմ՝ բացառություններ լինում են։ Իսկ, երբ սովորական ու շատ հաճախ ռեֆլեքսային դարձած գործողությունները չես անում, մի տեսակ տարօրինակ, ես կասեի նույնիսկ դատարկության զգացողություն է առաջանում։ Զգացողությունը կանվանեմ «մենակության սինդրոմ»։ Սրա պատճառը փորձեմ կարճ բացատրել․ երբ մենք սոցիալական ցանցերից ենք օգտվում, մեզ ընկերներով շրջապատված ենք զգում, որը, բնականաբար, արհեստական հոգեբանական աջակցություն է, բայց, երբ դադարում ենք դրանցից օգտվել, կանգնում ենք լուրջ հոգեբանական խնդրի առաջ։  Էս թեմայով խորհուրդ կտամ նայել հետևյալ վիդեոն։

Բոլորս էլ քիչ թե շատ կախվածության մեջ ենք։ Ռեֆլեքսորեն ստուգում ենք՝ ով լայքեց, նույնիսկ ստանում որոշակի բավականություն ու արդեն սկսում մտածել հաջորդ հրապարակման մասին։ Ավանդական կախվածություններին փոխարինելու են եկել սոցիալական ցանցերը։ Սրանք ունեն մարդկանց վրա ազդելու հզոր ռեսուրսներ։ Օրինակ ֆեյսբուքը, որը ունի մոտ 2 մլրդ օգտատեր (ավելին քան քրիստոնեության հետևորդներն են) վարձում է «ուշադրության մասնագետներին», ովքեր նույնականացնում են Լաս Վեգասի խաղատներից որոշ սկզբունքեր։ Այսպիսով աշխարհում պայքար է ընթանում մեր ուշադրության համար, իսկ մենք չենք էլ նկատում։

The Economist-ը շատ հետաքրքիր հետազոտություն է արել 14-24 տարեկան բրիտանացիների շրջանում, ովքեր օգտվում են սոցիալական ցանցերից։ Հետազոտության արդյունքում առանձնացվեցին հետևյալ խնդիրները, որոնք ամենից հաճախ են հանդիպում՝ քնի խախտում, կարևոր իրադարձություն/նորություն բաց թողնելու մտավախություն, բուլլինգ, վախ արտաքինից (body image), անհանգստություն, դեպրեսիա և միայնություն։

Թեման շատ բարդ է ու ժամերով կարելի է քննարկել։ Ես ծայրահեղությունների կոչ չեմ անում, որովհետև ներկայում ունենք այն, ինչ ունենք` աշխարհը առանց սոցիալական ցանցերի անհնար է պատկերացնել։ Հա, չմոռանամ նշել, որ դրանք ունեն նաև բազմաթիվ դրական կողմեր, ուշադիր ուսումնասիրեք The Economist-ի արդեն մեզ հայստնի հոդվածը։

Գլուխս առնեմ ու կորչեմ

Մի անգամ հորեղբորս տղայի և տատիկներիս հետ գնացել էինք օպերա: Մի տատիկիս անունը Իննա է, մյուսինը` Ասյա: Իննա տատիկս շատ բարի է և շատ քիչ է բարկանում: Համեմատաբար, Ասյա տատիկս ավելի շատ է բարկանում և հետաքրքիր պատիժներ է հորինում:

Երբ վերջացավ օպերան, ես ու եղբայրս վազեցինք շատ հեռու: Հետո ես շրջվեցի և տեսա, որ Իննան ու Ասյան չկան: Ես շատ վախեցա: Կանգնեցրի եղբորս և ասացի նրան այդ վատ լուրը.

-Երազանքս կատարվեց: Ես ուզում էի ապրել առանց ծնողների, որպեսզի նրանք ինձ չդաստիարակեն:

-Հա, բայց պատկերացնում ես…,- վախից երեսը ծամածռեց եղբայրս:

Ես լռեցի, որովհետև չէր ուզում անգամ դրա մասին մտածել: Միջանցքը լցված էր մարդկանցով: Մենք չէինք կարող անգամ տատիկիս նման մարդ գտնել:

Հետո մեզ տեսավ Ասյա տատիկը և նայեց մեզ վրա այնպես, որ ավելի լավ կլիներ, որ ես ընդհանրապես ծնված չլինեի:

Իսկ Իննա տատիկը պարզապես ասաց.

-Բա ինչո՞ւ էիք փախչում:

Իննա Ազնաուրյան, 11 տ.

 

Դժբախտության ընկերները

Ամռանը ես միշտ գնում եմ Ստեփանավան` հանգստանալու: Այնտեղ է ապրում իմ տատիկի եղբայրն իր ընտանիքով: Անուշիկը` տատիկիս եղբոր աղջիկը, վախենում էր մթից:

Մի անգամ, երբ մենք բակում նստած էինք, տատիկիս եղբայրն ասաց.

-Անուշի՛կ, գնա՛ սենյակի լույսն անջատիր:

-Չէ, չեմ գնա, վախենում եմ,- ասաց Անուշիկը:

Մայրս խնդրեց, որ ես գնամ: Ես էլ, առանց մորս հակառակվելու, գնացի ու անջատեցի լույսը: Երբ ուզում էի դուրս գալ սենյակից.

-Ճըռռ, ճըռռ…- տարբեր կողմերից լսեցի այդ ձայնը:

Ես այնպես վախեցա, որ վազելով իջա ներքև և ճանապարհին սայթաքեցի ու ընկա: Ոտքս շատ ուժեղ ցավեց: Դա դեռ ոչինչ, արյուն էլ եկավ:

Երբ նրանք ինձ տեսան, բոլորը միաձայն հարցրեցին.

-Ի՞նչ է եղել, ո՞նց է եղել:

Ես պատմեցի ամեն ինչ: Բոլորը ծիծաղեցին, բացի Անուշիկից:

-Վերջապես ինչ-որ մեկը հասկացավ ինձ,- գոհ-գոհ ասաց նա:

Քրիստինե Սարգսյան, 12 տ.

 

Փիլիսոփայական հիմնավորում

Ես շատ եմ վախենում մթությունից: Հիմա ես կգրեմ պատճառը:

Իմ մեջ գլխավոր վախը առաջացնում են ֆիլմերը: Գիտնականները ապացուցել են, որ սարսափ ֆիլմերը առաջացնում են նյարդային դող և անհանգստություն:

Շատ մարդիկ մթությունը պատկերացնում են որպես չարության նշան:

Ըստ հռոմեացիների, երբ արևը անհետանում է սարերի հետևը, լուսնից իջնում են ստվերները, որոնք փնտրում են անգետ երեխաներին և քաշում են նրանց հոգին ու տանում լուսին, մինչև որ նրանք խելացի դառնան:

Մի անգամ ես ու ընկերս մի ֆիլմ նայեցինք` «Խավարի տիրակալը»: Մանրամասն չեմ ուզում գրել ֆիլմի մասին: Ֆիլմից հետո ես դողացող ձայնով ասացի «ցտեսություն» ու հեռացա ընկերոջս տնից: Արդեն ուշ էր: Ճանապարհին վախենալով նայում էի ծառերին և քարերին, որոնք մթության մեջ հրեշների տեսք էին ընդունել: Իմ հետևից քայլում էին երկու տղա: Նրանք հասան ճանապարհի կեսին և տղաներից մեկը հեռացավ ճանապարհից, իսկ մյուս տղան բացականչեց.

-Հաջող:

Ինձ թվաց, որ դա իմ կողքի ծառն ասաց, և ես սկսեցի վազել մութ բակով: Դուրս եկա բակից լուսավոր հրապարակ և երբ համոզվեցի, որ իմ հետևից ոչ մի ծառ չի վազում, հանգստացա և գնացի տուն:

Արման Շառոյան, 10 տ. 

 

Մեծ տեղահանություն

Մի քանի տարի առաջ, ամռանը, երբ մեր վերևի փողոցը քանդում էին, այդտեղի բոլոր օձերը տեղափոխվել էին մեր փողոց:

Մի օր, երբ ես պատուհանից դուրս էի նայում, տեսա մի գծավոր օձ և ամբողջ ձայնով ասացի.

-Օձը, մամ ջան, օձը:

Մայրիկս վազելով եկավ և հարցրեց, թե ինչ է պատահել: Ես վախեցած ձայնով ասացի, որ օձ եմ տեսել: Մայրիկս դուռը փակեց և ինձ ասաց, որ դուրս չգամ: Այդ օձը մի քանի օր մնաց մեր բակում: Այդ օրերին ես տանից դուրս չէի գալիս: Չնայած, որ օձը վախենալու էր, բայց նա մի շատ լավ գործ կատարեց: Մեր բակի մի քանի առնետներին կերավ: Մինչ օրս էլ մեր բակում առնետներ չկան: Երբ առնետներին կերավ, տեղափոխվեց մեր հարևանի նկուղ: Այնտեղ նա մնաց մի քանի օր, բայց քանի որ օձը չէր կարող անընդհատ տնից տուն տեղափոխվել, մեր հարևանները կանչեցին օձ որսացողներին, և նրանք բռնեցին օձին:

Չնայած ես վախենում եմ օձերից, բայց միշտ կարոտով եմ հիշում գծավոր օձին:

Անի Վահանյան, 15 տ.

«Ու հայացքներն դատարկ, ոչինչ չասող

Ու գլուխներն այդ՝հայացքներից դատարկ…»

Լավ էլի

-Ի՞նչ ես կարծում, մարդուն տեսնելիս, ի՞նչն եմ առաջինը նկատում:

-Դոշե՞րը:

-Առաջ մի ընկի, ասում եմ` առաջինը:

-Էշ… Չգիտեմ: Ի՞նչը:

-Ասում եմ, նկատե՞լ` էս մարդկանց մեծ մասի աչքերը չեն փայլում:

-Կա տենց բան, գիտե՞ս: Տենաս` ինչի՞ց ա:

Ես՝ հողեղենս, խոնարհաբար և ծնկաչոք, որպես աստվածների բարի համակրանքին արժանանալու նպատակով մատուցվող զոհ՝ բամբ ձայնով ու թաց աչքերով ներողություն եմ հայցում ռաբիզի աստվածներից համարձակությանս համար, բայց և այնպես չէի կարող, մեղմ ասած, չապշել այն փաստից, որ միևնույն ավտոբուսում կարող եմ հանդիպել հինգ տարբեր մարդկանց, որոնք ո՛չ խմած, ո՛չ ուռած երակներով, ո՛չ էլ դրսում գարուն ունենալով հանդերձ՝ ականջակալներով ի զորու են առանց լուրջ մարմնական վնասվածքներ ստանալու, ասենք՝ ներքին արյունահոսության, մեկ ժամ շարունակ լսել Մանվել Փաշայանի, Փաշիկ Սողոյանի ու Խատուբայի շեդևրները: Էստեղից ուրեմն չի կարող չհետևել ծաղկավոր վերնաշապիկի, «Նիվա» մակնիշի մեքենայի, սև ակնոցների ու մինչև գոտկատեղը մի ուղղությամբ սանրած մազերի նկատմամբ պաշտամունքը: Փնտրելով ապաստան բռնաբարված հոգիների համար՝ հարկ համարեցի մխիթարում որոնել գոնե աղջիկների երգացանկում, ու փոխարենը գտա մարդկանց, ովքեր համացանցից փորձում էին ներբեռնել Ջասթին Բիբերի նկարները՝ էկրանն աչքին ավելի հաճելի դարձնելու համար: Միակ հույսն ու հավատս Մերին էր. Ջոն Լենոն, միանշանակ:

Հավատացեք, սա ֆանտազիա, կամ էլ գոռոզ երևակայությանս արդյունք չի, այլ մերկ իրականություն, որի բացահայտումն այնքան ապշեցուցիչ էր, որքան անիրական:

«…լոկ աղջիկներ մոմե,

և տղաներն այս բութ,

պիտի ծնեն երթեր ՝մեղկ հորթերին հլու»…

Սա չի կարող լինել պատճառն այլ բանի, քան թերդաստիարակությունն ու թերուսումն է, ոչ միայն տանը, այլ նաև կրթական հաստատություններում, և հետևանքն այլ բանի, քան ցածր IQ մակարդակը: Եվ պատահական չէ, որ ըստ TIMSS-ի տվյալների, Հայաստանը աշակերտների գրագիտության, տրամաբանության ու գիտելիքները գործնականում օգտագործելու մակարդակով զիջում է հարևան բոլոր երկրներին:

Լինելով ամենահինն ու մշակութապես զարգացած երկիրը, մենք տվյալային շատ միջավայրերում գլուխ ենք խոնարհում մնացածի առջև՝ ասես միայնակ ճոճանակ բաց անապատում: Ու մեր՝ տեղում արմատ գցելու պատճառը, կրթական հետամնացությունից բացի, ներքին մշակույթից զուրկ երիտասարդություն ունենալն է: Էն երիտասարդությունը, որ բացբերան հայհոյում է դիմացի այգում համբուրվող զույգին, ու ճակատ առ ճակատ կռվում հետս՝ հակառակ կարծիք լսելու պատճառով: Փաստորեն,  մենք դեռ գտնվում ենք մարդկային հասարակ հարաբերությունների ընկալման այն փուլում, երբ գրկախառնությունը, հասարակայնորեն համբուրվելը, ազատ սերն ու սեքսը ինդիկատորներ են այլասեռության (ակնկալում եմ ստանալ նշված բառի բացատրությունը), լկտիության, եվրոպամետության, ու քայլերի, որոնք ուղղված են «փչացնելու» երիտասարդությանը:

«Մենք ապրում ենք ազատ ու անկախ Հայաստանում»

…մի խումբ ավանակներ:

Փորձի փոխանակման ծրագրերից մեկի ժամանակ ինձ մոտեցավ ընկերներիցս մեկն ու ասաց.

-Մի հարց, խնդրում եմ: Բարում, երբ դուրս եկա հեռախոսով խոսելու, դու անընդհատ ինձ էիր նայում: Կարո՞ղ եմ իմանալ` ինչո՞ւ:

Դե արի ու իտալացուն բացատրիր, որ դու իմ հյուրն ես, իսկ Աբովյանի դեգեներատ բնակչի համար առանց առանձնակի դժվարության կրծքերիդ ութսուն տոկոսը տեսնելը գարնան գալուստ է ավետում: Ու չնայած հագուստիդ պարզությունը աչքերիցդ հետո եմ նկատել, այդ առիթից ոչ թե օգտվում եմ, այլ պատասխանատվություն եմ զգում քեզ համար:

Մեր հասարակարգում թեթև հագուստը հարմարության համար օգտագործող ցանկացած մեկը շարքային պոռնիկ է, թեթև հագնվածին աչք չածողը՝ ուլ, նրա ազատությունը քննադատելը ՝առաջադիմություն, իսկ դրանք հարգելը՝ անպատվություն: Իսկ ի՞նչ, եթե ռուսական աղբի փոխարեն Pink Floyd եմ լսում, վերնաշապիկն առանց օձիքի եմ սիրում, նախընտրում եմ գետնին նստել՝ նստարանի փոխարեն, սևից բացի ուրիշ գույներ էլ գիտեմ, ինստագրամում խոշոր հետույքավորներն ուղղակի չեն գրավում, լրբերին չեմ սրբացնում ու մի շարք այլ չափանիշներ, որոնց համար, չեմ կասկածում, պիտակներ հաստատ կճարվեն:

Չարժե՞ ընդունել, որ իմ ու քո հարաբերությունը միշտ մոդուլի մեջ է դրված, իսկ արդյունքը մեկից բացի այլ արժեք երբեք չի ընդունում:

«Նայի՛ր,

Տե՛ս՝ ինչպես են վայրի մանուշակները ծաղկում

արգելված փշալարերի արանքից»:

28.09.2018

Տանը խառնաշփոթ է: Ամեն անկյունը, պատը, սեղանը, դատարկված պահարանը, ծաղկամանում չորացող ծաղիկները, դատարկ սենյակը, խոհանոցը, ամեն ինչ հեռացում է արտաշնչում: Ամեն մի անկյունում անբառ տխրություն է նստած: Հա, ճիշտ է, որ տունը առանց այդ էլ խոսել չի կարող, բայց երբ դու հեռանում ես՝ թողնելով ամեն ինչ, քեզ թվում է, որ տունը քեզ հետ հավասար փշրվում է, քեզ հետ հավասար լցվում ու դատարկվում է, էդպես էլ չհասկանալով վերջին քայլերի նշանակությունը: Սենյակում կուտակված ճամպրուկների կողքով անընդհատ անցնելիս նորովի ես տակն ու վրա լինում, նորից սթափվում, ասում՝ ի՞նչ է որ, որոշել եմ, ուրեմն գնալու եմ, ու ամեն բան լավ է լինելու: Էս տողերը մի րոպեով փրկում են քեզ, բայց երբ նայում ես հարազատներիդ աչքերին, որոնք մի հրաժեշտի տխրությամբ են ժպտում, իբր իրոք ամեն ինչ լավ է, էդ տողերը չքանում են, ու նորից ճամպրուկը քմծիծաղով աչքիդ առաջ է հայտնվում: Այնքան տարօրինակ անհանգստություն կա ներսումդ: Դու պատկերացում էլ չունես՝ ինչ ահռելի կարոտ է քեզ սպասվում հրաժեշտի վերջին գրկախառնությունից հետո: Հենց այսպիսի անհասկանալի զգացումներով էլ արդեն լքել ես:

 

28.09.19

 

Մեկ տարի է անցել: Գիտեք, էդ զգացումները հետ անդրադառնալու հակում ունեն՝ ամբողջովին նույնությամբ: Դու արդեն հազարավոր կիլոմետրեր հեռու ես, չկա հրաժեշտ, չկան հարազատներդ, չկան տան՝  քեզ մեղադրողի հայացքով նայող պատերը, կա միայն նոր քաղաք, որը արդեն մեկ տարի է ջանում է դառնալ քո տունը, կան նոր դեմքեր, բայց որոնցում շարունակ փնտրում ես այն աչքերը, որ անգիր գիտեիր, այն վերջին գրկախառնությունները, ամեն ինչ, ինչ կարոտ է առաջացրել մեջդ: Գնում ես համալսարան, այն տարօրինակ զգացումը ներսումդ, կարծես էլի հրաժեշտի ես պատրաստվում: Կմտածեք, գժվել է: Ինձ թվում է, երբ ինչ-որ երևույթ ապրում ես ամբողջ սրտով, եղանակը, օրը, ժամը նույնիսկ նոր քաղաքի օդը ստիպում է վերապրել մի տարի առաջ զգացածդ, ու դու խելառ ես երևում մարդկանց աչքերում, որովհետև պատրաստվում ես մի հրաժեշտի, որը անցել է արդեն, էլ գոյություն չունի: Դու տակնուվրա եղած ես, երեք օրից մեկնում ես՝ չգիտակցելով, որ արդեն հասել ես, արդեն մի տարի է հասել ես: Քո ու կարոտի միջև շարունակ վեճեր են, վեճեր, որոնք միշտ ավարտվում են այն տողերով, որ «ամեն ինչ լավ է լինելու»: Բայց դու համալսարանից դուրս ես գալիս խառնված, որովհետև երեք օրից թռիչքդ է, թռիչքդ՝ դեպի իրականություն: