«Բա մի հատ ստրուկ չունենայի~»…

Հենց այս մտքով էլ ես բացում եմ իմ աչքերն ամեն առավոտ ժամը 13:54: Ի դեպ` ինձ համար առավոտը սկսվում է այն ժամանակ, երբ ես բացում եմ աչքերս: Միջին վիճակագրական ուսանողը պարտավոր է իրեն հասանելիք 21+3 օր արձակուրդը ծախսել քնելու և միմիայն քնելու վրա: Ստրուկ էլ արժի պահել` դասերս կաներ, լեկցիաներս սիրուն կգրեր, նյութերս, գրքերս, սերիալներս… Չնայած, սերիալներս ես ինքս կնայեի:

Բայց, ցավոք սրտի, ո՜չ փոքր եղբայր ունեմ, ո՜չ էլ քույր, այսինքն, ստրուկ էլ չունեմ, իսկ Հին Եգիպտոսից բերելը թանկ է:

Հողաթափերովս «քստքստացնելով» (վատ սովորություն է մնացել) գնում եմ խոհանոց` մի բաժակ ջուր վայելելու, ապա նույն ոգով շարունակելով գնում եմ գրատախտակիս մոտ` գրելու օրվա պլանը:
Խոսքը մեր մեջ` ես ամեն օր էլ գրում եմ օրվա պլանը, բայց դե չափից դուրս ալարկոտ եմ:

1. Գերմաներեն
2. Անգլերեն
3. Գիրք
4. Նյութ
5. Սերիալ

Պարտաճանաչ կերպով կատարում եմ հինգերորդ կետն ու վերջ` քնելու:

Հա, մոռացա: Առաջին ու երկրորդ կետերը միշտ նույն տեղում են: Գրում եմ, որ արձակուրդի ընթացքում ուղեղս չժանգոտի, սակայն արդեն ուշ է:

-Ալո:
-Ի՞նչ ես անում:
-Ըըը, նստած…
-Էլի պառկած ե՞ս:
-Հա, մամ,- խորն ընկճվածությամբ արտաբերում եմ բառերս: Չնայած` ու՞մ եմ խաբում:
-Օրը ճաշ դառավ, տնաշեն:
-Էհ…

Նշեմ, որ ես «էհ» ասում եմ միայն արտիստիկ երևալու համար, կամ էլ երբ ասելու բան չունեմ:
Մի խոսքով…
Մտածում եմ, որ կարելի է նվագել, կամ ասենք, դաս անել: Աչքս գցում եմ ժամացույցին` 18:27: Նոր չէի՞ արթնացել: Մյուս կողմից էլ նայում ես` էս «ազիզ» օրով ի՞նչ դաս:

Լավ չի, լավ չի, Նոր տարին շատ թանկ է նստում: Լավ, ոչինչ, վաղը կանեմ:

Ահա և վերջ… Ճոխ ու առատ սեղաններից, տոնական զարդարանքից, հյուր գնալուց ու տոնական տրամադրությունից կամաց-կամաց պետք է հրաժարվենք, և միանգամից մենք՝ ուսանողներս, անցում կատարենք քննական շրջան: Այս անցումն առավել դժվար ու անսովոր է հատկապես առաջին կուրսեցիներիս համար: Այս անցումն անսովոր է թվում, քանի որ դպրոցական արձակուրդների ժամանակ մի կուշտ հանգստանում էինք տոներից, և բացի դա, էլ չէինք նախապատրաստվում քննությունների: Անհոգ կյանք եմ ասել, է՜… Բայց ինչ արած, պետք է կտրվենք այս ամենից և մեզ «հանձնենք քննություններին»:

Հոգեբանական տերմիններով ասված, սա կոչվում է հետտոնական դեպրեսիա:

Այս դեպրեսիան առաջանում է հատկապես այն ուսանողների մոտ, որոնց քննաշրջանը սկսվում է հունվարի 8-ից: Նրանք ստիպված տոնական օրերի, հյուրերի հետ մեկտեղ, պետք է հասցնեն պատրաստվել քննություններին:

Եվ իրոք իրական հերոսներ են նրանք, ովքեր տոնական տրամադրությունը մի կողմ են դնում, և իրենք իրենց տրամադրելով, նախապատրաստվում քննական շրջանին:

Այսպես սկսվեց առաջին կուրսի ուսանողներիս համար 2019 թվականը:

Ասում են վաղը շատ ցուրտ է լինելու: Պետք է պատրաստվել, եղած գործերը հետաձգել, որովհետև ուժեղ քամին փակելու է ճանապարհները։ Ա՜խր, ինչպե՞ս, ես էլ ուզում էի դահուկներով բարձրանալ սար ու մի քիչ հիշել մանկությունս։ Մի՛ ծիծաղեք, ես էլ այդպես եմ հիշում մանկությունս, ու գիտեք ինչու՞, որովհետև ոչինչ էլ առաջվանը չէ։

Առաջ ամեն ինչ ուրիշ էր: Երևի պետք չէր, որ իմ այդքան երանելի երազանքը իրականանար, ու ես մեծանայի։ Այնպիսի տպավորություն է, որ ես մեծանալով խլել եմ իմ գյուղից ջերմությունը, մանկական անհոգ խաղերը, մեկս մյուսի օրով ապրելը: Ասես ես եմ խլել այդ ամենը։

Կրկին ձմեռ է, դուք չեք էլ կարող պատկերացնել թե ինչ գեղեցիկ է ձմեռը իմ գյուղում. փորձեմ ձեզ համար պատկեր ստեղծել։

Արագած լեռը իր թևերի տակ է առել իմ գյուղը, իմ փոքրիկ ու հարազատ անկյունը, այն ծածկված է սպիտակ սավանով, իսկ վերևից նայելիս տեսնում ես ծխնելույզներից բարձրացող ծուխը: Ճիշտ է, վառվող ծխնելույզների թիվը պակասել է, բայց միևնույն է, հասկանում ես, թե ինչքան ջերմություն կա այդ փոքրիկ անկյունում:

Պատկերացրեցի՞ր, երևի այո, բայց գիտե՞ս, ես հիմա այդքան չեմ երջանկանում դրանից, ինչպես առաջ, այնուամենայնիվ գիտեմ, որ ոչինչ առաջվանը չէ։ Երբ ընկերներիս հետ բարձրանում էինք ձյունածածկ սարը ու այդ ընթացքում ամբողջովին թաղվում ձյան մեջ, հետո շարունակում էլի բարձրանալ, ինչ է` ուզում էինք ամենաբարձր տեղից սահել։

Ես այդ մանկությունն ու ջերմությունն եմ ուզում, հասկանո՞ւմ ես։ Ուզում եմ թաղվել ձների մեջ, ձնագնդիկով դաժան հարվածներ հասցնել ընկերներիս, սահելու ընթացքում ունենալ ոչ բարեհաջող կանգ, ինչպես գրեթե միշտ էր լինում։

Գիտեմ, որ այդ ամենը ես էլ երբեք չեմ ապրի, բայց ուզում եմ աչքերս տեսնեն, թե երեխաները ինչպես են ապրում իմ ապրած քաղցր, ուրախ մանկությունը տաք ձմեռներով։

Երեխաների համար տաք ձմեռը տանն է, վառարանի կողքին, հեռախոսները ձեռքներին, բայց նրանք չեն պատկերացնում, որ ցուրտ դրսում խաղերը, ջերմ հայացքները, մանկական ժպիտներն են ձմեռը դարձնում հեքիաթային։

Իմ երջանիկ ձմեռը ես դիմավորել եմ ընկերներիս հետ, հացատանը` թոնիրում կախված (թոնիրի կողքին նստած, ոտքերը ներքև կախած), ջերմ մթնոլորտում, ուր չկար ոչ մի հեռախոս, ոչ մի ճոխություն, բայց կայինք մենք մեր հումորներով ու հետաքրքիր պատմություններով։ Դա կախարդական էր, այդ պահին առաջին ձյունն էր տեղում։

Էլի ձմեռ է, նույնքան գեղեցիկ, ինչքան առաջ էր: Վառարանը էլի տաքացնում է մարդկանց, ամեն ինչ գեղեցիկ է, բացի այն հեռվում թողած ջերմությունից։

Ոչինչ կարծես թե առաջվանը չէ ….

(տղայի անունից)

Երբ քեզ անվերջ ուղեկից տխրությանդ հետ էլ յոլա չես գնում, երբ մի երեկո մենակ ես մնում ինքդ քեզ հետ անտանելի կիսախավարի մեջ, ուզում ես, որ էդ պահին գոնե մեկը կողքիդ լինի։

Ուզում ես՝ մեկը լինի, որ ամենաուժեղ ցավիդ պահին ամուր գրկես, ու ցավն ինքն էլ մոռանա, որ կար։

Ուզում ես, որ երբ տղերքի հետ կերուխումից հետո տուն գնաս, մարմինդ շպրտես բազմոցին, մեկը լինի՝ զանգես, օրվա արկածներդ պատմես ու խմածդ բաժակների քանակը «զեկուցես», հեռախոսի մեջ կամացուկ, քո համար անհանգստացող ձայն լսես, որ պահանջի խոստանալ, որ էլ երբեք էդքան չես խմի ու մյուս անգամ հարբած մեքենայի ղեկին մոտ չես գնա։

Ուզում ես, որ մեկը լինի, որ իր համար թեյ պատրաստելուց միշտ մեկն էլ քո համար խոհանոցում թողնի, որ աշխարհում վերջապես գտնվի մեկը, որ քեզնից էլ լավ իմանա, թե սուրճն ինչքան շաքարավազով ես նախընտրում, որ հաճախ սեղանիդ քո սիրած քաղցրավենիքը թողնի ու կոնֆետների մեջ քո սիրածը գուշակելու հարցում երբեք չսխալվի։

Ուզում ես՝ լինի մեկը, ամբողջ օրը գնա-գա, մեկ՝ խառնված մազերդ կարգի բերի, մեկ՝ օձիքդ ուղղի, միշտ հոգ տանի քո մասին, իր ջերմությունը տա քեզ ու երբեք չհոգնի։

Ուզում ես, որ երբ ծխելուց լինես, մեկը՝ մի փոքր-մոքր մեկը, անսպասելի հայտնվի կողքիդ, կլորացած աչքերով քեզ նայի, ու դու ինքդ քեզ խոստանաս, որ գոնե էդ խոշոր աչուկների փայլի համար էս անգամ կփորձես ծխելը թողնել։

Ուզում ես, որ մեկը լինի՝ աշխատանքից հետո տուն ուղեկցես, դու էլ հետը քայլես, մեկի փափուկ ձեռքը ձեռքիդ մեջ՝ կտրվես օրվա ծանր մտքերից ու քեզ մի քիչ երջանիկ զգաս։

Ուզում ես, որ մեկի համար լինես ուժեղ, իսկական հերոս, ինքն էլ լինի քո աղջիկը, որ իրեն կողքիդ ապահով զգա, որ դու իր հայացքում անսահման վստահություն տեսնես, որ ինքդ էլ քեզ վրա զարմանաս, թե ինչքան ուժեղ կարող ես սիրել փոքրիդ․․․

Ուզում ես՝ մեկը լինի, որ դու էլ երբեք մենակ չլինես։

Լրագրողները հասարակության պահապան շներն են

Ասում են, թե լրագրող դառնալու համար կարող ես չսովորել համալսարանում, չստանալ բարձրագույն կրթություն, դա կարող ես ինքնուրույն սովորել: Եվ ուրեմն ի՞նչ, այսօր աշխարհի բոլոր անկյուններում պիցա են վաճառում, բայց մարդիկ շարունակում են այցելել Իտալիա: Իհարկե, ինքնակրթությունը ամենակարևորն է, բայց յուրաքանչյուր մասնագիտություն ունի իր նրբություններն ու գաղտնիքները, որը կարող ես սովորել ուսումդ ստանալու տարիներին: Ես դեռ երեք տարի առաջ եմ որոշել դառնալ լրագրող:

Այն ինձ համար ամենահետաքրքիր, բազմաբնույթ, տեղեկատվական ոլորտն է: Ուզում եմ սովորել, զարգացնել ունակություններս և տիրապետել այս մասնագիտությանը: Կարծում եմ, որ լրագրողները իշխանության և ժողովրդի միջև կապող օղակ են, ովքեր կարող են շատ խնդիրներ բացահայտել և հետևողական լինել դրանց լուծման գործում:

Իսկ մամուլը հնարավորություն է տալիս արտահայտել մտքերը, գրել բոլոր այն մարդկանց մասին, ովքեր կատարում են կարևոր աշխատանք, բայց հանրության կողմից ճանաչում չունեն:

Կարծում եմ այս մասնագիտությունը հեռանկարային է:

Այսօր մարդիկ ամեն ինչի մասին տեղեկանում են լուրերի միջոցով, առանց մեդիայի դժվար է պատկերացնել մեր կյանքը:

Հիմնված է իրական իրադարձությունների վրա:

Պատմության ընթացքում ոչ ոք չի տուժել:

Ժամը 15:00:

-Արմ, հաստա՞տ կդիմանանք:

-Արդեն եկել ենք, հետդարձի ճանապարհ չկա, Դավ ջան: Պետք է սպասենք ու դիմանանք:

Ժամը 15:30:

-Քառասունհինգ հոգի,- ասաց մի ծերունի:

«Պարապությունից դրել հատ-հատ հաշվել է»,- մտածեցի ես:

Հինգ րոպե անց մեզ մոտեցավ բարձրահասակ, օպտիկական ակնոցներով, սափրված գլխով մի տղամարդ և հարցրեց.

-Դո՞ւք էլ եք սպասում:

-Հա:

-Հա-հա-հա-հա,- բարձր ծիծաղեց սափրագլուխը և հեռացավ:

Ժամը 16:17:

-Վայ, չէ, այլևս չեմ դիմանում:

-Հա, լավ, դիմացեք, բան չմնաց,- ասացի ես մի երիտասարդ տիկնոջ:

-Չէ, ես գնացի:

«Ավելի լավ, գնա»,- մտքում ասացինք ես և Դավիթը:

Ժամը 16:50:

Մարդիկ սկսեցին անհետ կորչել:

-Անուշիկ, բալես, ո՞ւր ես:

-Մա՜մ, այ մամ, ո՞ւր ես:

-Դա՜վ, Դավո՜…

Մնացի մենակ:

Մարդիկ սկսեցին պակասել: Դա լավ էր, բայց մրցակցությունն ավելանում էր: Ամեն մեկն իր համար էր. ոչ մի զիջում, ոչ մի գրամ խիղճ:

Միայն դաժան պայքար:

Ժամը 17:55:

Սոված եմ, հոգնել եմ, ծարավ եմ:

Մի պահ մտածում էի հանձնվելու մասին, ուզում էի լքել կռվի դաշտը, բայց հավաքեցի ուժերս, քանի որ միայն ուժեղներն են հաղթում:

Ժամը 18:30:

-Դավ, արի այս կողմ:

-Ես արդեն մտածում էի, որ կորցրել եմ քեզ ընդմիշտ:

-Ոչ, ես քեզ երբեք չեմ լքի:

Ժամը 19:47:

Վերջապես:

Մենք արեցինք դա:

Մենք հասանք մեր նպատակին:

-Բարև ձեզ, մեզ 15 հատ լավաշ տվեք…

Արդեն տոները ավարտվեցին, և մարդկանց աշխուժությունն էլ նվազեց: Գիտե՞ք, այս տարվա առաջին օրերին զարմանում էի, երբ մեր մի քանի հյուրերից լսում էի, որ այս ամանորյա եռուզեռը դարձել է իմաստազուրկ: Այն ժամանակ, երբ այսպիսի ճոխ սեղաններ չեն կարողացել պատրաստել, ամեն ինչ ավելի համ ու հոտով է եղել, իսկ հիմա ամեն ինչ չափազանց շատ է ու հաճախ նաև ավելորդ: Հարցուփորձի ընթացքում էլ հասկացա, որ այս ձևականությունները, հաճախ նաև մրցավազքը հենց մենք ենք ստեղծել: Դե իհարկե, երևի դժգոհ ենք եղել չրեղենից, պասուց տոլմայից, ընդեղենից և որոշել ենք ավելացնել սեղանը լցնելու, հաճախ նաև սեղանի վրա խցկելու այլ ուտելիքներ: Իմ կարծիքով մեր մեջ ավելի շատ պետք է ներարկվի գնահատելու, միմյանց երջանկացնելու ու նվերներ տալու ավանդույթը: Այս վերջինը քաղաքում ավելի շատ է իրականացվում, քան մարզերում:

Իհարկե տոնական սեղան էլ է պետք, բայց չափավոր և համեստ` առանց պարտքերի ու վարկերի:

Տոներն ավարտվեցին, պարտքերն ու վարկերը շատացան: