Արիանա Կաոլին ու շախմատային աշունը

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Հոկտեմբերի 21-ին Մասիս քաղաքում անցկացվում էր «Շախմատային աշուն» խորագիրը կրող միջոցառում, որի հատուկ հյուրն էր ՖԻԴԵ-ի կանանց միջազգային վարպետ Արիանա Կաոլին՝ Լևոն Արոնյանի կինը:

Զրուցակիցս Արմեն Նազարյանի անվան մարզադպրոցի շախմատի մարզիչ Անահիտ Վարդանյանն է:

-Պատմեք միջոցառման գաղափարի և ֆորմատի մասին: 

-Միջոցառումը, որը կրում է «Շախմատային աշուն» խորագիրը, այս տարի անցկացվում է առաջին անգամ, բայց նպատակ ունի դառնալու ամենամյա: Միջոցառման նպատակն է՝ պատանի շախմատիստներին հնարավորություն ընձեռել խաղալ փորձառու շախմատիստի հետ և նոր հմտություններ ձեռք բերել:

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

-Այսօր ձեր հյուրն է Արիանա Կաոլին: Ինչպե՞ս հաջողվեց նրան դարձնել օրվա հյուրը: 

-Երբ նպատակ կար միջոցառումն իրականացնելու, մենք փնտրում էինք հարմար թեկնածու, ով կհամաձայներ անցկացնել խաղի միաժամանակյա սեանս երեխաների հետ: Մի օր ես համացանցում տեսա, որ Արիանան շախմատային սեանս է անցկացրել բանտարկյալների հետ և որոշեցի, որ հենց նա կարող է դառնալ մեր հյուրը: Օգոստոս ամսվանից սկսած համագործակցում ենք նրա օգնականի հետ, և այսօր դուք տեսնում եք արդյունքը:

-Ըստ ձեզ՝ ի՞նչ կտա երեխաներին այս միջոցառումը:

-Կարծում եմ՝ երեխաները առաջին հերթին կունենան փորձի փոխանակում: Սա երեխաների համար կարևոր է, քանի որ նրանք կհասկանան, որ պարտությունը աշխարհի վերջը չէ, և որ յուրաքանչյուր կայացած շախմատիստ իր հաջողություններին է հասել պարտությունների գնով:

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Արիանան անցնում է ավելի քան 20 խաղատախտակների մոտով և խաղում տարբեր տարիքային խմբերի երեխաների հետ: 10-ամյա Լիլիան Արմավիրի մարզի Քարակերտ գյուղից է: Նրան հինգ տարեկանում խաղալ է սովորեցրել եղբայրը, որը 13 տարեկանում արդեն շախմատի առաջին կարգ ունի: Լիլիան, իր հաջորդ քայլը մտածած, սպասում է Արիանային:

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Լուսանկարը` Անուշ Մկրտչյանի

Աչքերում տեսնում եմ լարվածություն, հույս ու հավատ, որ մի օր ինքն էլ Արիանայի տեղում կանգնած կասի՝ շախ և մատ:

Lilit Avetisyan

Գյուղում հաճախ գործածվող օտար բառեր

Խորհրդային Միության ժամանակաշրջանում 15 հանրապետություն հաշտ ու համերաշխ ապրում էին: Այդ թվում էին նաև ադրբեջանցիներն ու հայերը: Նրանց հետ խաղաղ ապրելու ընթացքում հայերը օգտագործում էին ադրբեջաներեն, ռուսերեն բառեր և արտահայտություններ:

Մենք՝ անգեղակոթցիներս, նույնպես գործածում ենք որոշ օտար բառեր:

ալջագ- ձեռնոց

ջորաբ- գուլպա

բախչա- այգի

չայնիկ- թեյնիկ

չայ- թեյ

ակուշկա- լուսամուտ

գյուշա- անկյունաքար

կազան- կաթսա

քյուլաշ- ծղոտ

Այս բառերը մինչ օրս էլ հիմնականում օգտագործում են տատիկներն ու պապիկները:

Angelina Karapetyan

Նոր առարկան ու առավելությունները

Մեկ տարի մեծացածի, որոշ չափով լուրջ ու մի քիչ էլ խենթ քայլեր ձեռնարկողի կարգավիճակում դասամիջոցն էինք վայելում, երբ ուսուցչուհիներից մեկը մտավ դասարան.

-Երեխե՛ք, լավ լուր ունեմ:

-Այսօր շո՞ւտ ենք տուն գնալու,- պատասխանին սպասելով՝ հարցրեց դասընկերներիցս մեկը:

-Նոր առարկա ենք անցնելու:

-Ա՜, իբր մեր անցածները քիչ էր, հիմա էլ նոր առարկա, տնայիններ, թեմատիկներ, ռեֆերատներ:

Թերևս միայն առաջին վայրկյաններն էին լեցուն աշակերտին բնորոշ բողոքներով, կարծիքն ու վերաբերմունքն առարկայի նկատմամբ լիովին փոխվեց, երբ անցավ առաջին դասը: Բոլորն ուշադրությամբ լսում էին, բանավիճում ու հետաքրքվում առարկայով:

-Ո՞վ կարող է ասել՝ ի՞նչ է ուսումնասիրում տնտեսագիտությունը:

-Դե, թե ոնց պետք ա տնտեսես գումարը:

-Տնտեսագիտությունը հասարակական գիտություն է, որն ուսումնասիրում է սակավ պաշարներից առավելագույնը ստանալը:

Հենց այս նախադասությամբ էլ սկսվեց սերը գիտության և առարկայի նկատմամբ: Նոր հասկացություններ, նոր տերմիններ, որոնք չես էլ պատկերացրել, որ կլինեն շուկայի բաղկացուցիչ մասը: Իսկ երբ ուսուցչուհիս ասաց, որ հնարավորության դեպքում կկազմակերպվեն ճամբարներ, դա ավելի ոգևորեց երեխաներին:

Այսուհետ, երբ ասեն, որ նոր առարկա ենք անցնելու, չեմ դժգոհի ու հաճույքով կսպասեմ իմ առաջընթացին:

Երկու փութ արիշտա

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Հիշում եմ, թե ինչ ոգևորվածությամբ էի անցյալ տարի աշնանը գրում տնական արիշտայի մասին և կարծում էի, որ այս տարի այդ թեմայի շուրջ որևէ ասելիք չեմ ունենա։ Բայց ես էլ հայ եմ և սովոր եմ ժամանակից շուտ որոշում կայացնել։ Իսկ այս տարվա աշունն իր արիշտայով ինձ այլ բան ապացուցեց։

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Երբ ցորենը քաղեցինք, տատիս առաջին ցանկությունն էր, որ այս տարվա արիշտան պատրաստենք տնական ալյուրով։ Անցյալ տարի թեև տատս գոհ էր արիշտայից, բայց իր տեղը չէր գտնում, որ արիշտան պատրաստել էինք պետական ալյուրով, քանի որ ավանդական արիշտան պետք է մուգ գույն ունենա։ Այս տարի նրա խիղճը հանգիստ էր, քանի որ ունեինք երկու տեսակի աղացած ալյուր` առաջին տեսակի և երկրորդ։ Իսկ գյուղի ավանդության համաձայն, տնական արիշտան պետք է մուգ գույն ունենա, որովհետև այդ գույնը նրան տալիս է հետաքրքիր երանգ և համ։ Տատիկս էլ որոշեց արիշտան պատրաստել երկրորդ տեսակի ալյուրով։ Մնացել էր, որ նա օրը որոշեր։

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Այս անգամ օրը ընտրելու հետ կապված տանը տարաձայնություններ առաջացան, քանի որ ես և եղբայրս դասի էինք, իսկ այլ հարմար օր տատս չէր գտնում արիշտա պատրաստելու համար։ Ինչևէ, տատս չփոխեց իր որոշումը և պատրաստեց հարմարանքներն ու պարագաները խմորը հունցելու համար։ Քանի որ պատրաստմանը մասնակցող «անձնակազմը» փոքրաթիվ էր, նա մեզ ասաց, որ այս տարի մեկ փութ խմոր կհունցի, իսկ յուրաքանչյուր փութ խմորը հունցվում է տասնվեց կիլոգրամ ալյուրից։ Մինչ նա պատրաստում էր տեղը և կշռում ալյուրը, ես, եղբայրս և մեր քեռակինը դույլերով ջուր էինք բերում խմորի համար։ Տատս հունցեց խմորը, և ես ու եղբայրս հերթով տրորում էինք այն։ Հունցելուց և տրորելուց հետո թողեցինք, որ այն հանգստանա մինչ առավոտ։

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Առավոտյան, ինչպես միշտ, տատիկը շուտ էր արթնացել ու հերթով արթնացնում էր բոլորիս։ Տղամարդկանց ճանապարհում էր աշխատանքի, իսկ թոռներին` դասի։ Ես ու եղբայրս իհարկե մտահոգված էինք արիշտայով, բայց տատս թույլ չտվեց, որպեսզի արիշտայի պատճառով բացակայենք դասից։ Երբ դասերն ավարտեցինք ու եկանք տուն, պարզապես ապշած էինք, որովհետև արիշտան արդեն փռված էր պարաններին, և տանը ալյուրի ոչ մի  հետք չկար։ Հարցուփորձ անելուց հետո պարզ դարձավ, որ իմ ու եղբորս փոխարեն տանեցիներին օգնելու են եկել հարևանները, և ամբողջ պատրաստման պրոցեսը տևել է ընդամենը մեկուկես ժամ։ Բայց պարաններին փռված արիշտան այնքան շատ էր, որ կարծես մեկ փութ խմորից պատրաստված չլիներ։

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Լուսանկարը՝ Լաուրա Սեկոյանի

Եվ իրոք պարզվեց, որ տատս բոլորի հետ «չար» կատակ էր արել և մեկի փոխարեն երկու փութ խմոր էր հունցել։ Վերջացնելուց հետո տանեցիները հարևանների հետ միասին ամփոփել էին իրենց աշխատանքը մեկ բաժակ սուրճի ու քաղցրավենիքի շուրջ։ Տատս այդ ողջ օրը մտահոգված էր արիշտայով, որովհետև օրը այնքան էլ արևոտ չէր, և նա կարծում էր, որ արիշտան չի չորանա։ Բայց հաջորդ օրը կեսօրից հետո արդեն արիշտան չոր էր և հավաքելուց հետո պատրաստ էր բովման։

anahit badalyan (kapan)

Ցանկանում եմ դառնալ այն բժիշկը, ում ազգանունը երբեք չեն մոռանա

Ասյա Հակոբյանը քաղաք Կապանից է, 2017-2018 ուս. տարում ընդունվել է Երևանի Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարան, 1-ին կուրսի ուսանողուհի է: 

-Ասյա, տասներկու տարի դպրոցական լինելուց հետո այս սեպտեմբերի մեկին ոտք դրեցիր համալսարան՝ որպես ուսանողուհի: Ինչպիսի՞ զգացողություններ ունեիր առաջին անգամ համալսարան մտնելիս: 

-Սովորում եմ Հայաստանի Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանում: Երբ առաջին անգամ մտա համալսարան, տպավորված էի, զարմացած, չգիտեի, որ այն այդքան մեծ է ու ընդարձակ: Մուտքի դուռը բացելուց հետո հասկացա, որ ես արդեն իմ երազանքի ճանապարհին եմ, երազանք, որին հասնելու համար ես շատ եմ աշխատել: Ինձ համար ամենաուրախալին այն էր, որ համալսարանում հագնելու էինք բժշկական խալաթներ, դա ինձ ինքնավստահություն կտար և կպատրաստեր, որպեսզի տարիներ անց այդ նույն կերպարանքով կարողանամ նաև աշխատել ու օգտագործել այն գիտելիքները, որոնք ձեռք եմ բերում հիմա: Ծանոթանալով համալսարանի անձնակազմին, կուրսեցիներիս՝ լցված էի միայն ու միայն դրական զգացողություններով, որոնք ինձ ուղեկցեցին նաև դասերի երկրորդ, երրորդ, չորրորդ օրերին և ուղեկցում են մինչև հիմա: Մի խոսքով՝ տպավորված էի և շատ ուրախ, որ հենց այդ համալսարանն եմ ընտրել: Մի տեսակ համոզվեցի ընտրությանս մեջ և էլ ավելի մեծ վստահությամբ սկսեցի հաճախել դասի:

-Ասում են՝ դպրոցական կյանքից հետո ուսանող լինելն ավելի մեծ զգոնություն և պատասխանատվություն է պահանջում, համամի՞տ ես այս մտքի հետ: Հե՞շտ ես արդյոք հարմարվում ուսանողի կարգավիճակիդ, դժվարություններ կա՞ն: 

-Ամեն ինչ իսկապես այդքան էլ հեշտ չէ, հատկապես այն ուսանողների համար, ովքեր Հայաստանի մարզերից են: Նրանցից մեկն էլ ես եմ: Բացի ուսանողի կարգավիճակին հարմարվել փորձելուց՝ ես նաև փորձում եմ ճանաչել Երևանը, նոր ծանոթներ ու ընկերներ ձեռք բերել, քայլել, զբոսնել, իմանալ՝ որ երթուղայինը որ ուղղությամբ է գնում, փորձում եմ համակերպվել այն մտքի հետ, որ հիմա, երբ ես ու եղբայրս ապրում ենք երկուսով, ճաշ պատրաստելը, տունը մաքրելն ու լվացքը իմ ուսերին են: Նախքան Երևան գալս այս ամենը մայրիկն էր անում, ես, իհարկե, կողքից օգնում էի, բայց հիմնական ուշադրությունս կենտրոնացրել էի դասերիս վրա: Հիմա պիտի սովորեմ համատեղել, որովհետև այժմ ամբողջ հոգսն ինձ վրա է, և դասերս էլ պիտի հասցնեմ: Չնայած՝ մայրիկը հաճախ է գալիս, օգնում է, թեթևացնում հոգսս ու փորձում է այնպես անել, որ առավելագույնս կենտրոնանամ դասերիս վրա ու հանկարծ հետ չմնամ: Կարոտում եմ հայրենի քաղաքս, ընկերներիս: Հաճախ ուղղակի ուզում եմ զբոսնել Կապանի երգող շատրվանների կողքով: Հեռու լինելն իսկապես հեշտ չէ, բայց կարող եմ ասել, որ նման ծանրաբեռնվածությունը միտքս շատ է զբաղեցնում: Տարօրինակ է հնչում, բայց դասերն այնքան շատ են, որ կարոտելու ժամանակ անգամ չեմ ունենում: Չնայած այս դժվարություններին՝ մայրս միշտ կողքիս է ու աջակցում է ինձ: Նրա խորհուրդներն ինձնից անբաժան են: Ես ինձ երբևէ մենակ չեմ զգում. կհոգնեմ, կցանկանամ հանգստանալ, քնել, գուցե այդպես էլ չեմ հասցնի, բայց երբևէ մենակ չեմ զգա: Ի վերջո, դժվարությունները մարդու համար են, և ես փորձում եմ քայլ առ քայլ հարմարվել այս ամենին, ինչն ինձ համար նոր է, անսովոր, բայց միևնուն ժամանակ՝ հետաքրքիր ու առեղծվածներով լեցուն:

-Շատ ժամանակ չի անցել: Ընդամենը 4 ամիս առաջ դու դեռ աշակերտ էիր, իսկ հիմա՝ արդեն ուսանող: Ըստ քեզ՝ ինչպիսի՞ հատկանիշներով է տարբերվում ուսանողն աշակերտից: Ինչո՞վ է հատկանշական հենց բժշկական համալսարանի ուսանող լինելը: 

-Միանշանակ զգալի է անցումը մի կարգավիճակից մյուսին: Կարող եմ ասել, որ աշակերտին դպրոցում դասավանդում են բազմաթիվ առարկաներ, և նա կարող է դրանցից մի քանիսը սիրել կամ չսիրել, սովորել կամ չսովորել: Իսկ ուսանող լինելով՝ դու քո պարտքն ես համարում կատարել բոլոր հանձնարարություններն ամենայն ուշադրությամբ, քանի որ լրջորեն գիտակցում ես, որ դա քո ընտրությունն է ու քո ապագա մասնագիտությունը:

Ցանկացած աշխատանք պահանջում է զգոնություն և ուշադրություն, բայց գաղտնիք չէ, որ ստանձնելով բժիշկ լինելու մեծ պատասխանատվությունը՝ դու անմիջականորեն գործ ես ունենում մարդկանց կյանքի հետ, ուստի ուսանողական տարիներին անուշադրության մատնած ամեն փոքր բան կարող է ճակատագրական դառնալ քեզ և քո հիվանդների համար: Մի օր դու բախվելու ես այն հիվանդին, ով քեզ հիշեցնելու է քո՝ անկարևոր համարած ու այդպես էլ չսովորած դասերը: Բժշկական համալսարանի ուսանողուհի լինելն ինձ համար մեծ պատիվ է և հպարտություն: Օրեցօր իմ մեջ կրկնապատկվում է պատասխանատվության զգացումը: Ես ավելի ու ավելի եմ գիտակցում ապագա մասնագիտությանս մեջ հմուտ լինելու անհրաժեշտությունն ու կարևորությունը: Գիտակցում եմ, որ քայլում եմ երազանքիս ճանապարհով, որ շատ մոտ եմ բժիշկ դառնալուն: Ասում են՝ բժշկի համար բժշկությունն ավելին է, քան ուղղակի մասնագիտություն. այն նաև ապրելակերպ է: Սա հենց այն է, ինչին ես ձգտում եմ. լինել բժիշկ ոչ միայն որակավորմամբ ու դիպլոմով, այլ նաև գիտելիքների մեծ պաշարով, փորձով և հանրությանն օգտակար գործունեությամբ: Մտադրված եմ գերազանց սովորել և ջանք ու եռանդ չեմ խնայում դրա համար, ցանկանում եմ դառնալ այն բժիշկը, ում ազգանունը կիմանան ու կհիշեն:

-Որպես այսօրվա ուսանող, ով կյանքի մարտահրավերները հաղթահարելու փուլում է և ով փորձում է կայանալ իր ընտրած մասնագիտության մեջ՝ ի՞նչ կասես վաղվա ուսանողներին, նրանց, ովքեր քո պես գալիս են մարզերից և սովորում Երևանում: 

-Սկզբնական շրջանում գուցե օտար զգաս Երևանում՝ քաղաքում, որտեղ շատ ծանոթներ չունես, չես ճանաչում փողոցներն ու շենքերը, համալսարանիդ տեղն իմանում ես անցորդներից հարցուփորձ անելով և չափազանց շատ ես հոգնում: Դա բնական է: Փոքր քաղաքներից հետո մեծ քաղաքները միշտ էլ աղմկոտ են թվում, փոշոտ ու երբեմն էլ՝ անծայրածիր: Եթե Կապանում առավելագույնը հինգ րոպե էի նստում երթուղայինում, ապա այստեղ տրանսպորտով ավելի երկար եմ երթևեկում: Մեկ-մեկ ի հայտ է գալիս «ակցենտ» ասվածի խնդիրը, օրինակ՝ իմը խիստ տարբերվում է Երևանի խոսակցականից: Հետո անսովոր է, որ դուրս ես գալիս փողոց ու քսան րոպե քայլելուց հետո էդպես էլ ծանոթ մարդու չես հանդիպում: Քո փոքր քաղաքում այդքան ժամանակվա ընթացքում բոլոր ծանոթներիդ հանդիպած կլինեիր, մինչդեռ Երևանում կարող ես ժամերով շրջել, բայց ոչ մի ծանոթ դեմք չտեսնել: Այս ամենին գումարվում է կարոտը, որը սկզբում ուղղակի խեղդում է: Որքան հեռու ես՝ այդքան շատ ես կարոտում ու շատ ես զգում մտերիմներիդ, հարազատներիդ կարիքը: Բայց այս ամենը ժամանակավոր է: Առաջին հայացքից անհաղթահարելի թվացող այս դժվարությունները ժամանակի ընթացքում հարթվում են ու անցնում: Դու հարմարվում ես ու քեզ ավելի ինքնուրույն ես զգում: Ուսանողական, վարձով բնակարանդ դառնում է հարազատ ու սիրելի, սկսում ես այն սիրել այնպես, ինչպես քո մանկության տունը: Մաքրում ես, հավաքում, ի վերջո զգում ես, որ դա քո փոքրիկ անկյունն է, որը դու ես տնօրինում ու որն ինչ-որ չափով քոնն է: Զգում ես, որ դու ոչ թե օգնում ես մայրիկին տան գործերում (ինչպես երեխա ժամանակ էիր անում), այլ հենց ինքդ ես ձեռնարկում ու կատարում տան բոլոր գործերը:

Բայց լավ հիշիր, որ նախքան այս դժվարություններին բախվելը դու նախ պիտի լավ պարապես ու համալսարան ընդունվես: Ես շատ լավ գիտեմ, որ պարապմունքների ընթացքում գալիս են պահեր, երբ դու հուսահատվում ես, երբեմն էլ ուղղակի հիասթափվում ես ու որոշում հետ կանգնել սովորելու և ընդունվելու մտքից: Ես նույնպես անցել եմ այդ ամենի միջով, բայց երբևէ չեմ հանձնվել: Այսօր ես սովորում եմ իմ երազած մասնագիտությունն ու մեծ հեռանկարներ ունեմ, և իմ այս արդյունքը քրտնաջան աշխատանքի ու նվիրվածության շնորհիվ է: Ուղղակի ընտրիր այնպիսի մասնագիտություն, որը սիրում ես և որով կցանկանայիր զբաղվել կյանքի բոլոր փուլերում: Հիշիր, որ մեր երկրին պետք են կայացած մասնագետներ, ովքեր կփայլեն իրենց գործում: Բռնիր նպատակիդ ճամփան ու սլացիր դրանով: Թող ճանապարհին հանդիպած ամեն խոչընդոտ քեզ դաս լինի, որ չընկրկես ու էլ ավելի մեծ ջանասիրությամբ աշխատես: Ես ի սրտե ուզում եմ, որ դու էլ հասնես քո երազանքին ու սովորես այն մասնագիտությունը, որն իրոք սիրում ես: Սպասում եմ քեզ հաջորդ տարի այստեղ՝ Երևանում, արդեն որպես ուսանող: Հաջողությո՜ւն քեզ:

anush mkrtchyan

Նամակ թշնամի ընկերոջս. մաս 2

Բարև: Երկար ժամանակ է անցել նախորդ նամակիցս: Ես այն քեզ ուղարկել չկարողացա, որովհետև ես չգիտեմ մի փոստ, որը կապում է թշնամիներին: Դե, պարզ է, ա՜խր, ո՞վ է գժվել թշնամուն նամակ գրի, որ մի բան էլ փոստ լինի:

Մայրս շաբաթը մեկ անգամ վերընթերցում է նամակս: Ձևացնում եմ, թե չեմ տեսնում, իսկ նա իրոք հավատում է: Հավատում է ինձ ու քեզ, մեր ընկերությանը:
Արի՝ մի ամսից հանդիպենք Արաքսի մոտ: Արաքսը մեզ չի խանգարի, նա գիտի լռել: Նա մեզ կմիացնի, ինչպես բաժանել է:
Գիտեմ, որ քեզ կարգելեն գալ, ինձ էլ: Եթե հարցնեն, թե որ ընկերոջս հետ եմ հանդիպելու, ի՞նչ պատասխանեմ: Միգուցե ասեմ քո անունը, ներիր, բայց ես քո անունն էլ չգիտեմ:
Ես երկար եմ պատկերացրել մեր հանդիպումը, այնտեղ ես միայն լռում եմ:
Ա՜խր, ինչի՞ց խոսենք, իսկ եթե առաջին բառից վիճե՞նք, բայց մենք նոր ենք ընկերացել, չէ՞:
Իսկ միգուցե չհանդիպե՞նք: Իսկ ի՞նչ է փոխվելու դրանից: Միևնույնն է՝ մենք թշնամիներ ենք, թշնամի ընկերներ:
Ես ավարտում եմ նամակս ու անգամ անունս չեմ գրում: Թշնամին թշնամի է՝ առանց անունի, իսկ իսկական ընկերները առանց անունի են սիրում իրար:

Emma Kosakyan

Աշունը չորացած տերև չէ

Շատերի համար եկել է երկար սպասված ժամանակը սոցկայքերում աշնան մասին բանաստեղծություններ ու աշնանային բնության նկարներ տեղադրելու համար: Բնականաբար, փոխվում է նաև էջի գլխավոր նկարը. հաստ ժակետով, թեյով ու գրքով նկար է պետք: Սովորաբար այդ նկարներում բաժակը լինում է դատարկ, քանի որ այն պետք է միայն թեյի տեսք ունենա, խմելու կարիք չկա: Դե, իսկ նկարի գիրքը շատերի համար առաջին պատահած գիրքն է լինում, իսկ ավելի ճիշտ՝ այն գիրքը, որն ունենում է առավել գեղեցիկ ու աշունոտ կազմ: Ու մնաց վերջին քայլը՝ սոցկայքում նշելը, որ դու լսում ես Ռուբեն Հախվերդյանի «Մեր սիրո աշունը» երգը: Վերջ, ամեն ինչ արված է:

Իմ աշունն այսպիսին չէ, բայց ես սիրում եմ այն ամենը, ինչ կապված է աշնան հետ: Երբեք չեմ հասկացել այն մարդկանց, ովքեր ասում են, որ աշունը ռոմանտիկների եղանակն է ու հպարտորեն ավելացնում, որ իրենք աշունը չեն սիրում, ռոմանտիկ չեն: Մի կողմ դնենք, որ ռոմանտիկ լինելը իրենց պատկերացրած սարսափելի հատկանիշը չէ, բայց մյուս կողմից միանշանակ չէ, որ աշունը սիրող բոլոր մարդիկ խիստ ռոմանտիկներ են: Կարծում եմ՝ այդպես մտածողները պարզապես լսել են այն գիտական նյութի միայն առաջին մասը, ըստ որի աշնանը բոլոր մարդիկ դառնում են առավել զգացմունքային:

Մենք գրքեր ենք կարդում, դասընթացների մասնակցում, որոնք մեզ սովորեցնում են ինչ-որ օրենքներ, մեխանիզմներ երջանիկ, հաջողակ լինելու համար: Սակայն իրականում այդ ամենը մեզ տրվում է ավելի պարզ տեսքով. պետք է պարզապես վերցնել: Բնության մեջ կատարվող ցանկացած երևույթ մարդկանց ինչ-որ բան ունի սովորեցնելու: Աշնանը քամին ծառերից պոկում է չորացած տերևներն ու քշում ծառից հեռու, փոխարենը որոշ ժամանակ անց ծառն ունենում է նոր տերևներ՝ կանա՜չ, կյանքով լի: Այդպես էլ պետք է թույլ տանք աշնան քամին անցնի նաև մեր զգացմունքների կողքով՝ պոկելով այնտեղ եղած չորացած զգացմունքները, որոնք մեզ այլևս պետք չեն: Դրանց փոխարեն մենք ունենալու ենք նորերը ՝ կանաչ, կյանքով լի: Պետք է թույլ տանք, որ աշնան քամու հետ գնան այն մարդիկ, ովքեր մեր կողքին են դողացող տերևի նման ու միևնույնն է՝ մի օր գնալու են: Թող գնան հիմա այս թեթև, աշնանային քամուց և ոչ թե անսպասելի փոթորկի պահին նկատենք, որ մենակ ենք մնացել: Աշնանը սիրում ենք փաթաթվել վերմակի մեջ ու թեյել: Բայց ամենահաստ վերմակն էլ մեզ չի տաքացնի, եթե մեր ներսում չունենք ջերմություն դեպի կյանքը, ընտանիքը, դեպի մի սեր: Դե, իսկ թեյն առանց ընկերների ոչինչ է:

Anushik Mkrtchyan

Ապարանի գյուղերը

Ապարան քաղաքը ունի 21 գյուղ, որից 4-ը մեր գյուղին՝ Արագածին (նախկին անվանումը՝ Ղազնաֆար) մոտ են:

Որոշեցի ներկայացնել այդ չորս գյուղերի ու մեր գյուղի դրական և բացասական կողմերը:

Առաջինը սկսեմ Շենավանից (նախկին անվանումը՝ Բլխեր): Այս գյուղում բոլորը զբաղվում են առևտրով: Գյուղում չես հանդիպի մեկհարկանի առանձնատուն: Բոլորինն էլ երկհարկանի են: Գրեթե բոլոր փողոցներն ասֆալտապատված են: Իսկ բացասական կողմը կապված է ժողովրդի հետ: Նրանք ժլատ են, ես այդպես եմ կարծում:

Երկրորդը Ծաղկաշենն է (նախկին անվանումը՝ Թաքարլու): Այս գյուղի ժողովուրդն այնքան լավն է, համեստ: Նրանք չեն խառնվում ոչ մեկի գործերին: Սակայն գյուղում շատ քիչ են փողոցները, որոնք ասֆալտ ապատված են: Աչքի ընկնող վայրեր չկան:

Հաջորդը Վարդենուտն է (նախկին անվանումը՝ Շիրախալա): Գյուղում փողոցներն ասֆալտապատված են, բնակչությունը՝ շատ: Գյուղը աչքի է ընկնում իր անասնապահությամբ, ինչն էլ գյուղ մտնելուն ես անմիջապես զգում ես (դե, հոտից):

Արայի (նախկին անվանումը՝ Բազառջուխ): Այս գյուղը շատ մաքուր է, փողոցներն ասֆալտապատված են: Աչքի է ընկնում գեղեցիկ բնությամբ. չորս կողմդ ծառեր են, դաշտեր: Սակայն վատն այն է, որ բնակչությունն է քիչ:

Շատ եմ սիրում մեր բոլոր գյուղերը: Բոլոր գյուղերից ունեմ ընկերներ, և տարբեր գյուղերից լինելու փաստը չի խանգարում մեր շփմանը:

Հերթը հասավ մեր գյուղին՝ Արագածին: Մեր գյուղը կարելի է համարել թվարկածս գյուղերի շարքում ամենազարգացած գյուղը: Սա չեմ ասում նրա համար, որ մեր գյուղն է, այլ իրոք այդպես է: Թվարկեմ, ասեմ՝ դուք էլ կհամոզվեք: Գյուղն ունի երկու դպրոց, մանկապարտեզ, արվեստի դպրոց՝ իր բոլոր բաժիններով: Ի դեպ, արվեստի դպրոցի սաներից և մանկապարտեզի երեխաներից շատերը վերոնշյալ գյուղերից են: Ունի երկու հանդիսությունների սրահ, մշակույթի տուն, գրադարան, «Բիստրո» կոչվող սննդի կետ, որը վերջերս է բացվել, հյուրանոց և եկեղեցիներ: Թվարկածներիցս միայն դպրոցն է, որ կա մյուս գյուղերում: Բայց մեր գյուղի ժողովուրդը, հիմնականում՝ մեծահասակները, շատ բամբասկոտ են: Նրանց բոլորին հետաքրքրում է, թե ով ես դու, ում աղջիկն ես, ում թոռն ես, ուր ես գնում, որտեղից ես գալիս: Վարորդները մեքենաներից են ուսումնասիրում, իսկ սա չեմ նկատել մյուս գյուղերում: Մյուս վարորդներին ճանապարհն է հետաքրքրում, ոչ թե ինչ-որ անցորդ:

Եվ վերջում ուզում եմ հետգրություն թողնել: Հնարավոր է՝ նշված գյուղերի բնակիչները նյութը կարդան: Ուզում եմ ասել, որ նյութում գրվածը իմ կարծիքն է, որը կարող է չհամընկնել ձեր տեսակետների հետ:

mariam tonoyan

Եթե մի փոքր այլ լիներ

Մեր ծանոթության առաջին օրը նա լուռ էր: Նստած դպրոցական վերջին շարքի նստարանին՝ հայացքով լուռ տնտղում էր մեզ՝ իր նոր դասընկերներին: «Ինձ նման դժվար է հարմարվում նոր շրջապատին»,- մտածեցի ես ու ակամա քայլեցի դեպի այն նստարանը, որտեղ նա էր նստած: Նստեցի նրա կողքին: Դարձյալ լուռ էր, մինչև որ հարցրի նրա անունն ու, ի զարմանս ինձ, նա միայն ասաց անունն ու կատարյալ անտարբերությամբ երեսը շրջեց դեպի պատուհանը: Հաջորդ օրերին ինձ հաջողվեց փոքրիշատե մտերմանալ նրա հետ ու հասկանալ նրա՝ շրջապատից մեկուսանալու պատճառը:

-Ես մանկատնից եմ,- մի օր հանկարծ իր խոսքին հատուկ լակոնիկ ոճով ասաց նա՝ հազիվ իրեն զսպելով, որ հայացքն անբնականորեն չփախցնի աչքերիցս: Այն փաստից, որ ես դա անմիջական ու ժպիտով ընդունեցի, նա զարմացավ.

-Կարծում էի, թե էլ ընկերություն չես անի ինձ հետ…

Այդ փոքրիկ դժվարությունը հաղթահարելով՝ շուտով մտերմացավ ողջ դասարանի հետ ու ամրապնդեց վստահությունը մեր նկատմամբ:

-Ես շատ երազանքներ ունեմ,- պատմում էր նա, երբ դասամիջոցին զրույցի էինք բռնվում,- ամենամեծ երազանքս լավ մարդ լինելն է, իսկ հետո՝ տաղանդավոր ու ճանաչված նկարչուհի: Կարծում եմ՝ ցանկացած մարդ նախքան մասնագիտություն ընտրելը պետք է մարդ լինելու արվեստին տիրապետի՝ լինի հարգալից, շնորհքով, դաստիարակված, արդար, լավությունը գնահատող ու բարեհոգի: Ժամանակ առ ժամանակ բոլորս էլ կանգնում ենք ինչ-ինչ դժվարությունների առաջ, որոնք մարդուն որոշ չափով ընկճում են: Նման դեպքերում ես խորհուրդ եմ հարցնում ինձնից մեծ մարդկանցից, քանի որ գիտեմ, որ նրանցից շատ բան կարելի է սովորել, բայց երբեք չեմ կոտրվում: Եթե մեզ ի վերուստ տրված է դժվարություններով լեցուն կյանքի ճանապարհ, մենք պարտավոր ենք հաղթահարել դրանք պատվով՝ առանց դժգոհությունների, ու մեր համառ կամքի շնորհիվ կհասնենք մեր բոլոր երազանքներին:

-Ես շատ դեպքերում անհամարձակ ու վախկոտ եմ,- շարունակեցի ես,- դա երբեմն խանգարում է իմ առաջընթացին: Իսկ դու վախեր ունե՞ս:

-Ցանկացած վախ հաղթահարելի է: Ես ամենաշատը վախենում եմ սխալներ թույլ տալուց ու մենակությունից: Բայց դա քո պատկերացրած մենակությունը չէ: Ես կարող եմ լինել հազարավոր մարդկանց մեջ, բայց, միևնույն է, ինձ մենակ զգալ: Իսկ քո պատկերացրած մենակությունը ես շատ եմ սիրում, երբ կարող ես նստել ու անվերջ մտածել:

-Բայց ինչո՞ւ մենության մեջ:

-Մարդիկ հաճախ ինձ չեն հասկանում, երբեմն նեղացնում են խտրական վերաբերմունքով՝ մոռանալով, որ բոլորս էլ Աստծո առաջ հավասար ենք, երբեմն բարձրից են նայում:

-Ինչպե՞ս բարելավենք մեր հասարակության վատ կողմերը,- տխրեցի ես:

-Կարծրատիպեր են, ի՞նչ կարող ես անել: Մարդիկ իրենց երեխաներին ուսման են տալիս, բայց մոռանում զուգահեռաբար դաստիարակել, բարձր գնահատականներ են պահանջում, փոխարենը մեծամիտ են դարձնում: Եթե դա մի փոքր այլ լիներ, ոչինչ էլ բարելավելու կարիք չէր լինի:

Մեր հասցեն է՝ Լոռու մարզ, ՍՄԱՐԹ կրթական կենտրոն

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

2018 թվականի հունվարից,  հուրախություն  Լոռու մարզի երեխաների, իր դռները կբացի ՍՄԱՐԹ  կրթական կենտրոնը: Բացմանը ընդառաջ լրագրողների հետ ունեցած զրույցում COAF-ի Smart նախաձեռնությունների պատասխանատու  Շահանե Հալաջյանը  մեզ պատմեց կենտրոնի  նպատակների, շահառու համայնքերի  և մինչև այս իրենց ծավալած գործունեության մասին:

-Կենտրոնը կառուցելու համար ինչո՞ւ ընտրեցիք հենց Լոռին:
-Առաջին մարզը, որտեղ մենք սկսել ենք աշխատել՝ Արմավիրն է: Արմավիրում մենք 10 տարի շարունակ աշխատել ենք 10 և ավելի գյուղերում: Մեր հիմնադրամի աշխատակիցները յուրաքանչյուր օր այցելել են Արմավիրի գյուղեր և  աշխատել դպրոցների, բուժամբուլատորիաների և մի շարք այլ հաստատությունների հետ, 4 ծրագրերով` կրթական, առողջապահական, երեխայի և ընտանիքի պաշտպանության ու տնտեսական զարգացման: 10 տարի ինտենսիվ աշխատելուց հետո, քանի որ մոտեցումը հաջողված էր, մեր տնօրենը՝ ամերիկաբնակ բարերար Գարո Արմենը, որոշեց, որ պետք է այս հաջողված մոդելը գործի դնել այլ համայնքների զարգացման մեջ և, որ հետագա 10 տարում գյուղերը ոչ թե պետք է լինեն 10-ը, այլ` 100-ը: Սա նշանակում էր, որ ծրագիրը պետք է տարածվեր այլ մարզերում նույնպես:

2014թ-ին հիմնադրամի գործունեության տասնամյակից հետո նոր գյուղերի ընտրության խնդիր դրվեց: Իհարկե, պրոֆեսիոնալ թիմ հավաքվեց, ովքեր տեղեկացված էին Հայաստանի համայնքների խնդիրներից: Մեկ տարուց ավել աշխատանքներից հետո որոշվեց, որ ծրագիրը կիրականացվի Լոռիում: Ինչու հենց Լոռիում, որովհետև այստեղ բարձր էին որոշ ցուցանիշներ կապված աղքատության, արտագաղթի և այլ խնդիրների հետ, և բացի այդ, Լոռին ուներ դրական կողմեր, որոնցից մեկը մարզի իտելեկտուալ պոտենցիալն էր: Հիմնադրամի համար հետաքրքիր էր նաև նոր միջավայրը, որովհետև այսպես ասած, տափաստանային, ջրի սակավության խնդիր ունեցող Արմավիրից հետո մենք գալիս ենք Լոռի` լեռնային, խոնավ տարածաշրջան:

-Որքան գիտենք,  կենտրոնը միակն է իր տեսակի մեջ: Ինչպե՞ս ծնվեց այն ստեղծելու գաղափարը:
-Արմավիրում մենք շաբաթական երեքից  չորս անգամ գնում էինք գյուղ, անմիջականորեն մարդկանց հետ աշխատելու, իսկ այս պարագայում դա հնարավոր չէր: Եթե նույնիսկ առավոտ վաղ Երևանից սկսեինք մեր աշխատանքը, միևնույն է, ունենում էինք ժամանակի  կորուստ: Հասկացանք, որ աշխատանքի համար նոր մոդել է պետք, իսկ այդպիսին դեռ չկար,  և արդյունքում մի շարք քննարկումներից հետո ծնվեց ՍՄԱՐԹ-ը:

-Իսկ ինչո՞ւ հենց  ՍՄԱՐԹ:
-Ի սկզբանե, մեր աշխատանքի հիմքը անմիջական մարդ-մարդ հարաբերություններն էին,
բայց 21-րդ դարը մեզ առաջարկում է նոր հնարավորություններ, ավելի արդյունավետ հարաբերությունները կազմակերպելու և աշխատելու համար: Որոշեցինք , որ տեխնոլոգիաներին ավելի մեծ առավելություն պետք է տրվի, և հենց տեխնոլոգիաները  կիրառելով պետք է փորձենք կազմակերպել մեր աշխատանքը: ՍՄԱՐԹԸ, այսպես ասած, այս ամենի կենտրոնացումն է: Սմարթ կենտրոնից առաջ ստեղծվեցին վեց սմարթ սենյակներ Լոռու մարզի տարբեր գյուղերում, և ունենք ևս երկու Սմարթ-ապահով սենյակներ  Տավուշի մարզում, որոնք կառուցվեցին  ապրիլյան պատերազմից հետո սահմանին հարող գյուղերում, դպրոցի ներքին հարկում`երեխաներին ապաստարանով ապահովելու համար: Սմարթ սենյակները իրար հետ կապված են հեռահաղորդակցության նորագույն մեթոդներով, տեխնոլոգիաներով հագեցված սենյակներ են, որտեղ գյուղի  երեխաները կարող են օգտվել այն բոլոր հնարավորություններից, որն ընձեռում է քաղաքը: Այսինքն, այն միտքը, որ ամեն ինչ միայն Երևանում է, Վանաձորում կամ Գյումրիում, կամաց-կամաց սկսում է չհամապատասխանել իրականությանը:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

-Որտեղի՞ց  են հրավիրվելու մասնագետները, ովքեր պետք է դասավանդեն այստեղ:
-Հիմնադրամի աշխատանքային սկզբունքը այսպիսին է. մեր մասնագետները այցելում են գյուղ, բայց միշտ մենք վերապատրաստում ենք տեղի մասնագետներին, որպեսզի հետագայում ապահովվի ծրագրի շարունակականությունը: Այսինքն, եթե այսօր մենք գիտենք, որ Արմավիրում այլևս գործ չունենք անելու, դա միայն այն պատճառով, որ այնտեղ կան որակյալ  վերապատրաստված մասնագետներ, ովքեր շարունակում են մեր գործը: Այստեղ մասնագետները լինելու են թե´ դրսից, թե´ Լոռիից:

 -Դասընթացները անվճա՞ր են լինելու,  թե՞ վճարովի:
-Ամեն ինչ անվճար է: Մեր հիմնադրամը բարեգործական է, և այլ կերպ չէր էլ կարող լինել:

-Ի՞նչ տարածքների է բաժանված շենքը:
-Շենքի ծայրում տեղակայված է գրադարանը: Այն բաղկացած է երեք հարթակներից: Ինչպես այս, այնպես էլ կենտրոնում գտնվող մյուս սենյակները հարմարեցված են հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց համար: Առաջին հարթակը հատկացվելու է մեր հիմնական` COAF-ական ծրագրերին: Այս հարթակում կլինի նաև գրադարանավարի  գոտին: Մեր գրադարանը լինելու է կապող օղակ մյուս բոլոր ծրագրերի համար: Նշեմ որ շեշտը չենք դրել միայն տպագիր գրքերի վրա, այլ նաև Audio, 3D, էլեկտրոնային, թվային գրականության վրա: Այս գրադարանում լինելու է մինիմալ քանակով տպագիր գիրք, ավելի շատ փորձելու ենք համագործակցել հարևան համայնքների գրադարանների հետ,  խթանելու համար նրանց աշխատանը, և վերապատրաստելու գրադարանավարներին: Այստեղ կարող են լրացնել նաև մասնագիտական գրականության պակասը:

-Արդյո՞ք  այս կենտրոնը կարող է դիտվել որպես դպրոցի մրցակից:
-Իրականում հակառակն է, եթե մենք ունենանք լավ էքսպերտ, կուժեղացնենք ուսուցիչներին և կունենանք մեզ օգնող հզոր թիմ: Մեր գերնպատակը, ընդհանուր առմամբ, կրթության որակի բարելավումն է, անկախ նրանից, դա կլինի կենտրոնո՞ւմ, թե՞ դրանից դուրս:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

-Ո՞ր համայնքների երեխաները կարող են հաճախել կենտրոն:
-Թիրախային մարզը Լոռին է, բայց Շիրակից  ու Տավուշից ևս նախատեսվում են ժամանակ առ ժամանակ այցեր կազմակերպել: Հիմնականում նախատեսում ենք պիլոտային ծրագիրը  հունվարից  փորձարկել Լոռում: Տեսական մասը պետք է վերածել գործնականի, կենտրոնը պետք է դառնա շնչող օրգանիզմ, որպեսզի մայիսից սկսած մենք գործենք լրիվ թափով: Սկզբում կաշխատենք 30 կմ ռադիուսի շրջանակներում ընկած գյուղերի հետ, որպեսզի տեղափոխման խնդիր չառաջանա:

-Ինչպե՞ս եք իրականացնելու երեխաների փոխադրումը:
-Կենտրոնը տեղափոխման մեծ հոգսը վերցնում է իր վրա, բայց փորձում ենք համագործակցել նաև  պետական մարմինների հետ, ակնկալում ենք նաև ծնողների աջակցությունը:

-Ֆինանսավորման առումով ովքե՞ր են աջակցել:
-Հիմնադրամի հովանավորը  և տնօրենը Գարո Արմենն է: Ի սկզբանե նա ամեն բան զրոյից սկսել է իր միջոցներով, բայց քանի որ շատ հայտնի գիտնական ու բարերար է արտասահմանում,  ունի բազմաթիվ ազդեցիկ ընկերներ, ովքեր ընթացքում միացան նախաձեռնությանը: Մենք ունենք ձևավորված հոգաբարձուների խորհուրդ, որի կազմում կան աշխարհահռչակ հայեր, գիտնականներ, բարերարներ, արվեստագետներ, կամաց-կամաց այդ շրջանակը ընդլայնվում է: Բացի այդ, ամեն տարի դեկտեմբերին մենք ունենում ենք դրամահավաք-երեկո, այս տարի արդեն 14-րդ անգամ: Մեզ օգնում են նաև շատ անհատներ, առանձին կառույցներ ու կազմակերպություններ: Մենք ակտիվ համագործակցում ենք Ամերիկյան դեսպանատան, VivaCelL MTS-ի, Beeline-ի հետ:

-Ինչպե՞ս  եք կազմակերպելու դասավանդողների կեցության հարցը:
-Մենք ունենք հյուրատուն, որը գտնվում է կենտրոնի աջ մասում, այստեղ կհյուրընկալվեն այլ երկրներից հրավիրված մասնագետները, աշխատողները, ժամանակ առ ժամանակ կկազմակերպվեն ճամբարներ:

-Ի՞նչ տարիքային խմբերի համար է նախատեսված կենտրոնը և ի՞նչ  քանակությամբ այցելու կարող է ընդունել:
-Տարիքային սահմանափակում չկա, նվազագույն տարիքը չորսն է, դրանից մեծ կարող է այցելել ցանկացած մարդ: Առավելագույնը կարող ենք ընդունել 150 ուսանող:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

-Ի՞նչ կարող եք առաջարկել  4 տարեկան երեխաներին:
-Մենք շատ ենք կարևորում վաղ մանկական զարգացումը: Փորձը ցույց է տալիս, որ հենց այդ տարիքն է կարևոր, երբ նոր է սկսում զարգանալ երեխայի գիտակցությունը, և հենց այդ տարիքից է պետք երեխային սկսել գիտելիք տալ: Այս տարիքային խմբին առաջարկվելու է ուսում խաղերի միջոցով, գործընթացի մեջ կկիրառվեն նաև տարբեր տեխնոլոգիաներ: Բնականաբար մեր մանկապարտեզներում այդ տեխնոլոգիաները չեն կիրառվում, բայց մենք մեր մասնագետների միջոցով մատուցելու ենք այդ ծառայությունները: Բացի երեխաներից մենք աշխատելու ենք նաև ծնողների հետ, կունենանք հատուկ դասընթացներ նաև երիտասարդ մայրիկների համար:
-Ե՞րբ սկսվեց շինարարությունը, և ո՞վ է այս յուրահատուկ ճարտարապետական լուծման հեղինակը:

-Սմարթը հիմնվեց 2015թ-ին,  2 տարի է արդեն ընթանում է շինարարությունը, և դրա արդյունքում է, որ ունենք յուրահատուկ ճարտարապետական նախագծով, և բոլոր մեր եղած կրթական համալիրներից տարբերվող կենտրոն: Ճարտարապետը բեյրութահայ Փոլ Գալուստյանն է, ով հատուկ հրավիրվել է այս նախագիծը կյանքի կոչելու համար: Եթե նկատեցիք, շենքը ատիպիկ է, և շատ հատվածներում պատերի փոխարեն պատուհաններ են: Ճարտարագիտական նման լուծումների գաղափարը  բնության հետ ներդաշնակ լինելու և երեխաներին իրենց հոգեհարազատ միջավայրից չհեռացնելու, կապը բնության հետ պահելու մեջ է:

Զրուցեցինք նաև  COAF -ի Լոռու թիմի ղեկավար Քրիստ Մարուքյանի հետ:

-Ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ դժվարությունների կհանդիպի կենտրոնը իր աշխատանքի սկզբում:
-Խոչընդոտ  կարող են հանդիսանալ տրանսպորտային, ճանապարհների հետ կապված որոշակի խնդիրները, կամ սկզբնական շրջանում ծնողների թերհավատությունը, բայց դրանք տեխնիկական հարցեր են, որոնք կարծում եմ շատ արագ կլուծվեն:

-Իսկ ի՞նչ է դասավանդվելու:
-Կլինեն գյուղատնտեսության, ջերմոցային տնտեսության հետ կապված դասընթացներ, անգլերեն, ծրագրավորում, ռոբոտաշինություն, բիզնես հմտություններ,  ինչպես նաև կունենանք արվեստների, արհեստների ակումբներ, յոգա, պար: Մենք փորձելու ենք այս հմտությունները գյուղական համայնքներում ապրող մարդկանց համար վերածել եկամտի աղբյուրների:

-Ինչքանո՞վ կաջակցի կենտրոնը հետաքրքիր գաղափարներ ունեցող երեխաներին:
-Կենտրոնը ինքը արդեն իսկ մեծ աջակցություն է երիտասարդներին: Որովհետև նման կենտրոնի առկայության դեպքում երիտասարդները արդեն ունենում են մեծ տեխնիկական հնարավորություններ, որոնք անհատի համար ձեռք բերելը մեծ միջոցներ կպահանջեր:

-Արդյո՞ք ձեր կրթած մասնագետները պահանջարկ կվայելեն համաշխարհային շուկայում:
-Մենք չենք կրթում մասնագետներ այլ երկրների զարգացմանը նպաստելու համար: Մենք կրթում ենք, որպեսզի մեր տված գիտելիքով զարգանան մեր համայնքները: Կենտրոնի գործունեությունը ինքնին պետք է նպաստի արտագաղթի կանխարգելմանը:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

ՍՄԱՐԹԻ գործնեությամբ առանձնապես ոգևորված են նրան ամենամոտ համայնքի`Դեբեդի երեխաները, ովքեր մեզ հետ զրույցում նշեցին, որ COAF-ը իր ծրագրերով շատ է նպաստել գյուղի զարգացմանը, իրենց անհատական  որակների բարելավմանը, մասնավորապես «Աքսես» խմբակը, որը շարունակելու է իր գործունեությունը կենտրոնում, տվել է անգլերեն լեզվի անգնահատելի գիտելիքներ, նոր ծանոթություններ ու ազատ խոսք: ՍՄԱՐԹԻ շահառու համայնքներն են նաև Թումանյանը, Դսեղը, Քարինջը և այլն:

Կենտրոնի գործունեությունը հիմնված է լինելու 4 գաղափարական հիմնասյուների վրա` նորարարություն և ստեղծարարություն, լեզու և հաղորդակցություն, անձնային զարգացում, ձեռնարկատիրություն: Կենտրոնի նպատակն է՝ կրթել երկրի ակտիվ և արժանի քաղաքացիներ, անհատականություններ, ովքեր կկարողանան իրենց գաղափարները կյանքի կոչել իրենց համայնքներում և կխթանեն արտագաղթի կանխումը:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Հարցազրույցները վարեցին՝ Մարիամ Բարսեղյանը, Անի Ղուլինյանը, Հովիկ Վանյանը