heghine grigoryan

Այդ նա է

Դպրոցից տուն եմ գալիս: Էլի լսվում է հարազատ ձայնը կամ գուցե մեղեդին: Մինչև օրս էլ ինձ դուր է գալիս այդ նվագը՝ նրա նվագը: Չգիտեի, թե ով էր:

Փոքր էի: Ամեն անգամ այդ ձայնը լսելուց տարօրինակ զգացողություն էի ունենում: Հետո սկսեցի նկատել, որ այն ինձ դուր էր գալիս, և ինձ համար այլևս սոսկ ձայն չէր, այլ նվագ: Չգիտեի, թե ով էր նվագում, ինչով և որտեղ:

Էլի սկսվեց. նորից նույնը: Դուրս էի վազում, լսողությունս լարում ու քայլում այս ու այն կողմ: Չէի գտնում:

Նա ուշ-ուշ էր գալիս: Իսկ ես սպասում էի նրան՝ չգիտեմ, թե ում:

Սովորական մի օր էր, կամ գուցե անսովոր, որովհետև որոշել էի գտնել նրան: Էլի նույն խառը, կցկտուր նոտաներն էին լսվում: Քայլերս ուղղեցի դեպի նվագը և այս անգամ մոտեցա կտուրից իջնող խողովակին, որին երբեք ուշադրություն չէի դարձրել: Զարմանքս մեծ էր: Մինչ այդ տեսել էի միայն, որ խողովակով անձրևաջուր է հոսում, իսկ այդ պահին նրանով հոսում էին նոտաներ: Քամին էր նվագում: Դժվար էր հավատալ, որ այդ ամենն ընդամենը քամին էր, և ես չհավատացի:

Այդ նա է: Չգիտեմ՝ ով է, որտեղից և ինչով է նվագում, բայց միևնույնն է՝ ինձ մինչև հիմա էլ դուր է գալիս նրա նվագը:

shushan stepanyan portret

Չգիտեմ

Վերջերս մի մարդու հանդիպեցի ու հենց իր մասին էլ ուզում եմ պատմել:

Ընկերուհիներով հավաքվել էինք: Արդեն ուշ էր, որոշեցինք տաքսի նստել ու տուն հասնել: Մեր ուրախ տրամադրությունը նույնն էր անգամ մեքենայի մեջ: Մի բանն այն չէր ուղղակի. տաքսու վարորդը նման չէր բոլոր այն վարորդներին, ովքեր «կենտ» մազափնջով են, սև քառակուսի ակնոցնով ու ովքեր բարձր երաժշտության ներքո հարցնում են. «Ո՞ւր ենք գնալու, քուրս» ու վերջում էլ. «Հազար դրամ, ցավդ տանեմ» (դե հա, մի քիչ չափազանցրի գուցե, բայց ամեն դեպքում):

Երբ նստեցինք, տարբեր թեմաներից էինք խոսում, ու մեզնից մեկն ասաց.

-Էրեխե՛ք, կարելի ա մի օր գալ Սարյանի թանգարան: Դասերին որ նայենք, պիտի ոչ մի բան չհասցնենք: Անպայման գանք, էլի:

Վարորդը, որ ամբողջ ժամանակ լսում էր մեր խոսակցությունը, ասաց.

-Ապրեք, էրեխե՛ք ջան, անպայման գնացեք: Հենց մի քիչ ներքև էլ Փարաջանովինն է, դա էլ գնացեք: Հա, իմիջիայլոց, Այվազովսկու երկու հարյուր ամյակին նվիրված ցուցադրություն կա Ազգային պատկերասրահում, դա էլ գնացեք: Անգամ նկարներ կան, որ այսքան ժամանակ չեն ցուցադրվել, ու հիմա կարող եք տեսնել:

Եթե անկեղծ, սկզբում բոլորս զարմացած էինք իրեն նայում, որովհետև մի տեսակ անսովոր էր մարդկային նման կերպարը ըմբռնել որպես տաքսու վարորդ: Հասկանալի էր, որ արվեստագետ է՝ շատ-շատերի պես չգնահատված ու հուսալքված: Հարց ու փորձից հետո հասկացանք, որ նկարիչ էր, պարզապես կարիքից դրդված այժմ այս գործին է:

-Հասկանում եք, արվեստի մեջ լինելն ու մնալը շատ դժվար է: Դու չես կարող նման կերպ գոյատևել, այն էլ մեր երկրում, եթե մեկ այլ գործով չզբաղվես: Շատ եմ ցավում դրա համար: Բա, էրեխե՛ք ջան:

-Շատ նկարներ ունեմ՝ տարբեր երկրներ ցուցադրությունների ուղարկված: Սա էլ իմ մասին պատմող մի հոդված է փոքրիկ (մեքենայում է պահում իր մասին պատմող նյութերը): Արվեստին չես կարող մոտենալ որպես բիզնես, որպես գումար աշխատելու միջոց, արվեստն աշխարհ է, որում ու որով պիտի ապրես: Կներեք էրեխեք ջան, երևի շատ խոսեցի: Ուղղակի, որ տեսա ձեր հետաքրքրությունը, սկսեցի պատմել: Գնացեք, շատ գնացեք նման տեղեր: Ձեր ժամանակը ճիշտ ու արժեքավոր բաների վրա ծախսեք:

Սառը տխրություն էր լցվել ներսս, որովհետև տխուր էին ոչ միայն խոսքերը նրա, այլև հայացքը ու հենց ինքը:

Մենք, որ ուրախ զրուցում էինք սկզբում, արդեն լռել էինք ու ամենքս մի տող, մի միտք էր փորձում իրենով անել:

Արվեստագետը, ով կյանքն ընկալում է յուրահատուկ, դրական, խաղաղ ձևով և ով կյանքը, աշխարհը, հասարակ մարդուն ավելի մոտ է դարձնում հոգևորին, այսօր գնահատված չէ, այսօր արժանավայել ապրելու հնարավորություն չունի: Միայն մարդիկ, ովքեր մեզ ավելի մոտ են դարձնում սպառնալիքներին, որոնց պատճառով կյանքը հաճախ սև է թվում, ինքնագոհ ու երջանիկ են ապրում:

Չգիտեմ…

sona mkhitaryan

Կարոտելու մասին

Կարոտելիս պիտի ճիշտ կարոտես, ճիշտ մեկին կարոտես, որ կարոտդ փոխադարձ լինի: Շատ դեպքերում դու ուղղակի կարոտում ես՝ չիմանալով՝ կարոտդ փոխադարձ է, թե ոչ: Այ, օրինակ՝ ես կարոտում եմ իմ երեկվա օրը, որտեղ չկար կարոտ, բայց չգիտեմ՝ այդ օրն ինձ կարոտո՞ւմ է արդյոք: Կարոտում եմ մեր գրականության դասաժամերը, երբ տխուր էինք լինում ու մի տխուր երգից ակամա լաց էինք լինում: Ես էլի չգիտեմ՝ այդ օրերն ինձ կարոտո՞ւմ են: Կարոտում եմ հայոց լեզվի պարապմունքների ժամերը, կարոտում եմ ինձ՝ 12 տարի առաջ, երբ ցեխերով տնակ էի հավաքում, իսկ հիմա հեռախոսով տեքստ եմ հավաքում: Կարոտում եմ մամայիս, երբ ինձ օգնում էր դաս անել: Մայրս դեռ ժամանակ ուներ ինձ հետ նստելու, խոսելու, իսկ հիմա կա՛մ ես չունեմ այդ ժամանակը, կա՛մ նա: Կարոտում եմ պապայիս: Նա տանը չէ, հարևանի տանն էլ չէ, պարզապես երկրում չէ: Կարոտում եմ, երբ նա հայոց պատմության գիրքը վերցնում էր ու ասում, որ պատմեմ: Նա ուներ ժամանակ՝ իմ դասերը ստուգելու, իսկ հիմա… Հիմա այլ է: Կարոտում եմ քույրերիս ու այն օրերը, երբ համակարգչի համար կռվում էինք: Հիմա նրանք էլ տանը չեն, հարևանի տանն էլ չեն, ուղղակի երկրում չեն: Երկիրը՝ չգիտեմ, բայց ես կարոտել եմ:

nare sharmazanova

Ամենակարևորը

Ամենակարևորը աչքով չես տեսնի… Աչքով ֆիքսածը նրանց գրեթե բոլորի դեպքում նույնն է՝ մարդ, որը օգնության կարիք ունի կամ, ինչպես ընդունված է հայերի մեջ ասել՝ ողորմություն է խնդրում: Կարճ ասած՝ մուրացկան է:

Այս մարդիկ բոլոր երկրներում նույնն են՝ Երևանում, թե Աթենքում, որտեղ հանդիպել եմ նրանց: Նույնն է տառապանքը և անդունդը: Տառապանք, որ զգում եմ ամեն անգամ, երբ հանդիպում եմ, և անդունդ, որ անկախ մեր կամքից ցցված է մեր միջև:

Այդ տառապանքը դառնում է ամենակարևորը: Այն աչքով չես տեսնի, ոչ էլ կչափես կամ կհոտոտես: Այն թևածում է մեզ բաժանող հսկայական անդունդի վրա՝ միացնելով մեզ: Ինչ-որ սահմանում մենք միասին ենք այդ տառապանքի մեջ. ես, որ տեսնում եմ նրան, ամեն անգամ յուրովի ուսումնասիրելով հետաքրքրասեր հետազոտողի պես, կարծես նոր գտածո հայտնաբերած լինեմ: Չէ որ նա ինձ նման է, այնպիսին է, ինչպիսին փողոցի անցորդներն են, բայց ինչու՞ է այստեղ, ինչու՞ է այս եզրագծին, որտե՞ղ են հարազատները: Գուցե չունի: Էդ դեպքում ՝ ո՞վ եմ ես, որ նրա ցեղատեսակից եմ, գուցե ե՞ս եմ նրա հարազատը, իսկ ինչո՞ւ չեմ մոտենում, զրուցում նրա հետ:

Լուսանկարը՝ Նարե Շարմազանովայի

Լուսանկարը՝ Նարե Շարմազանովայի

Գուցե սպասում է, որ մոտենամ, ի՞նչ կլինի, եթե բարևեմ. մի կարճ բարև… Գուցե ստացվի զրույցը, ու խոսենք այն ամենից, ինչը տառապանք է բերում երկուսիս էլ:

Հասկացա՝ վախենում եմ: Մինչ այդ խղճում էի, հետո երկար մտածում էի՝ ինչո՞ւ, իսկ հիմա… Հիմա ոչինչ չկա: Ու մեզ բաժանող անդունդի վրա կախված է «ոչինչը», որ դարձյալ միացնում է մեզ:

Տեր Աստված, ես բթացել եմ` ոչինչ չեմ զգում: Ես էլ նրա նման նայում եմ ու չեմ զգում: Երբ առաջին անգամ եկավ մուրալու, նա էլ էր վախենում, գուցե սարսափում էր, հետո ամաչեց, հետո… Հետո եկավ այդ սարսափելի «ոչինչը»:

Մենք դարձյալ միասին ենք. էլ տառապանք չկա: Մեզ բաժանող հսկայական անդունդի վրա կախված է «ոչինչը»: Ոչինչ չասող աչքեր, որ ամենակարևորը չեն տեսնում:

ani v. shahbazyan malishka

Աշխարհը մեր միջով

Ըհըն: Հասա կանգառ: Ինչպես միշտ՝ շնչակտուր եմ: Գիտեմ, որ չեմ ուշանալու, բայց չէ, պետք է միշտ վազելով գնամ: Թե ինչի՝ ես էլ չգիտեմ: Այս կանգառը չեմ սիրում, որովհետև միշտ քաոսային է ու վտանգավոր: Իսկ ես իմ սովորության համաձայն ճանապարհն անցնում եմ այն ժամանակ, երբ ուզում եմ, չնայած՝ մեքենաներն ինձ միշտ զիջում են: Ինչևէ: Բայց ինչ հետաքրքիր տեղում եմ կանգնած, այստեղով անցնում են աշխարհի ամենատարբեր մարդիկ և ամենատարբեր հոգեվիճակները: Սա այն ճանապարհն է, որը մեր գյուղի՝ Մալիշկայի տակով է անցնում: Դե, ինչպես գիտեք (կամ՝ չգիտեք), Մալիշկան փռված է մեծ ճանապարհի եզրին: Իսկ այս ճանապարհով մարդիկ ուր ասես գնում են: Ճամփաների խաչմերուկում կանգնած՝ 15 րոպեն էլ է բավական հասկանալու համար, որ բոլորի հուզմունքը, ուրախությունը, տագնապը, սպասումն ու տխրությունը հենց այս ճանապարհով է անցնում: Չէ, լիովին չի անցնում, մի փոքրիկ հետք այստեղ հաստատ մնում է: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ ինչքան զգացմունքներ ու հոգեվիճակներ կան այստեղ թաքնված: Առևտրի են գնում, հայրենիք են գալիս, գնում են կռիվ, զոհված ու վիրավոր են տեղափոխում: Մեկը գնում է աշխատանք փնտրելու, մյուսը՝ շտապում է տեսնել իր սիրած աղջկան, մեկը՝ ներկաթաթախ ու դողացող ձեռքերով բռնել է կտավը և տանում է վաճառելու, մեկն էլ թոռնիկ է ունեցել ու շտապում է նրան առաջինը տեսնել, մի զբոսաշրջիկ է, ով գնում է Ջերմուկի տեսարժան վայրերը տեսնելու, մի ընտանիք, որ գնում է Արցախ՝ տեսնելու, թե ինչպես է իրենց որդին հայրենիքին երդում տալիս, մեկը բարեհաջող քննությունից հետո ուրախ գնում է տուն, մյուսը՝ օդանավակայան: Այն մեկը լուսանկարիչ է, գնում է աշնանային ֆոտոշարք անելու, մյուսն էլ ես եմ, արդեն 15 րոպե սպասում եմ ավտոբուսին:

Մենք այստեղ կանգնած՝ աշխարհը գալիս մեր միջով անցնում է: Սկսեցի սիրել այս կանգառը:

anna sargsyan

Ես՝ մեր դեմ

Ես սիրում եմ մեր նոր սերնդին, բայց էն խելացի զանգվածին, որ ոչ թե տարին տասներկու ամիս «կուչ» է գալիս հեռախոսի մեջ կամ Wi-Fi է փնտրում, այլ որ ուզում է իրական կյանքում ինչ-որ բան փոխել, նորացնել, ծաղկեցնել: Նրանց, ովքեր իրոք գործում են, ոչ թե միայն խոսում:

Շատ եմ սիրում նրանց, ովքեր հաճախ ինչ-որ բաներ ուղղակի անտեսում են: Գիտե՞ս՝ ես ոչ մի բան չեմ կարողանում անտեսել: Երանի նրանց, չէ՞: Տես՝ Մանեն մազերը ներկել է կանաչ, որովհետև ինքն իրեն այդ գույնի մեջ է պատկերացնում ու անտեսում է շատ բաներ: Կամ այն տղան՝ Հայկը, մազերը հյուսել է, որովհետև իրեն այդպես դուր է գալիս:

Սիրում եմ էդպիսի բաներ, բայց չափն անցնել չեմ սիրում: Սիրում եմ, երբ անկեղծ են լինում գնահատանքի մեջ ու շռայլ՝ գովասանքի: Նաև չեմ սիրում, երբ սեփական կարծիքը փորձում են կապել քո վզին:

Կփորձեմ դուրս գալ մեր դեմ, մեր գծած սահմանների դեմ: Սիրում եմ կրեատիվ մարդկանց: Ինչո՞ւ թույլ չտալ նրանց ընդարձակվել: Չէ՞ որ հիմնականում հենց հասարակությունն է կապում անհատի ձեռքերը:

Նոր սերունդն է մեր ապագան: Իսկ ինչո՞ւ նոր սերունդը չի կարող մի փոքր ավելի զարգանալ: Իհարկե, պետք է պահել մեր ազգային դիմագիծը, բայց ոչ այնպես, որ առաստաղը միշտ թույլ չտա, որ բոյովանանք, ավելի բարձրանանք:

DigiTec Expo – 2017

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Սեպտեմբերի 29-ից հոկտեմբերի 1-ը «Տոն տեխնոլոգիական հայության համար» կարգախոսով «Yerevan Expo» ցուցահանդեսային համալիրում տեղի է ունեցել «DigiTec Expo-2017» 13-րդ ամենամյա տեխնոլոգիական ցուցահանդեսը:
17.am-ի թղթակիցները ստորև լուսաբանում են «DigiTec Expo-2017»-ը:  

«Արփի Սոլար» ընկերության մարքեթինգի և վաճառքի բաժնի ղեկավար Կատարինե Գալստյան:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

-Ե՞րբ է ստեղծվել կազմակերպությունը, ո՞րն է նրա հիմնական արտադրանքն ու առաքելությունը:

-Ընկերությունը արդեն 5 տարի է, ինչ գործում է հայաստանյան շուկայում և ներկայացնում է արևային էներգիան օգտագործելու տարբեր տեսակների համակարգեր: Հինգ տարվա գործունեության արդյունքում արդեն ունենք գրեթե 1200-ից ավելի նախագծեր:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Արևային էներգիան երկու խոշոր մասերի է բաժանվում՝ ֆոտովոլտային համակարգեր, որոնց միջոցով մենք ստանում ենք հոսանք, և ջերմային համակարգեր, որոնց միջոցով մենք ստանում ենք տաք ջուր: Այս համակարգերը ստեղծված են կենցաղային օգտագործման համար: Այս տարի, որպես 5 տարվա գործունեության արդյունք, շահագործման ենք հանձնելու մեր մեկ մեգավատտանոց առաջին արևային կայանը, որն օգագործվելու է սպառման համար:

-Ինչքանո՞վ են արևային համակարգերը տարածված Հայաստանում:

-Այսօր այստեղ՝ «ԴիջիԹեք էքսպոյում» մենք ներկայացնում ենք ոչ միայն մեր նոր մեկ մեգավատտանոց կայանը, այլ նաև մեր ողջ արևային համակարգերի տեսականին: Ներկայացնում ենք մարդկանց, թե ինչու ընտրել հենց մեր կազմակերպությունը: Առաջին պատճառը հենց հինգ տարվա փորձն է Հայաստանում, իսկ ընդհանրապես՝ մենք ունենք տասնհինգ տարվա փորձ, մեր գործարանը գտնվում է Սիրիայում: Մեր սպասարկումը, վաճառքը գործում է բոլոր մարզերում: Նաև ունենք հատուկ կրթական կենտրոններ, որոնք պարբերաբար անցկացնում են սեմինարներ, մարդիկ կարող են սովորել, դառնալ արևային էներգիայի ինժեներներ:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

«Արփի Սոլար» ընկերության ամենակարևոր մոտեցումը անհատական մոտեցումն է յուրաքանչյուր հաճախորդին: Մենք հաշվի ենք առնում մեր կողմից սահմանված չափորոշիչները, որոնք տարբեր են ֆոտովոլտային և ջերմային համակարգերի համար: Բոլոր չափորոշիչները հաշվի առնելուց հետո միայն մենք հաճախորդին խորհուրդ ենք տալիս, թե որ համակարգն ընտրել, առաջարկում ենք արևային լուծումներ: Մենք վաճառում ենք ոչ թե ապրանք, այլ լուծում:

-Ինչքանո՞վ են արևային համակարգերը ավելի տնտեսող ու սպառողի համար ձեռնտու, քան ամեն ամիս էլեկտրականության դիմաց վճարելը:

-Համակարգերը բավականին մատչելի են: Ջրատաքացման համակարգերն արժեն մոտ 800 դոլար: Եթե հաշվենք ամսական այն գումարը, որ դուք տրամադրում եք գազի դիմաց վճարելուն, մոտավորապես 2.5-3 տարի հետո ներդրված գումարը ամբողջությամբ դուրս է գալիս: Սովորական ջրատաքացման համակարգի շնորհիվ կարելի է 20 տարվա մեջ խնայել 2.5 միլիոն դրամ: Ֆոտովոլտային համակարգերը նույնպես մատչելի են: Այն այֆոնները, որ մենք այսօր գնում ենք, ավելի թանկ են, քան մեկ ամբողջական արևային համակարգը: Այսօր այս համակարգերը ձեռք բերելու համար սկզբնական ներդրում անել էլ պետք չէ: Այն գումարը, որ ամսական վճարում ենք գազի կամ էլեկտրաէներգիայի դիմաց, կարող ենք վճարել ֆինանսական կազմակերպություններին արևային համակարգի համար:

-Ինչքանո՞վ է ժողովրդի գիտակցությունը բարձր, որ այս համակարգերն ավելի խնայող են:

-Դեռևս երկու տարի առաջ արևային համակարգերը դեռ նոր էին, չտարածված, բայց հիմա վստահորեն կարող եմ ասել, որ պարզապես չենք հասցնում տեղադրել համակարգերը: Երբ մի հոգի տեղադրում է, մնացած բոլորը նրա շրջապատում նույնպես սկսում են տեղադրել:

-Ինչպիսի՞ն է արևային համակարգեր առաջարկող կազմակերպությունների մրցակցային շուկան Հայաստանում:

-Կան ևս մի քանի կազմակերպություններ, որոնք նույնպես առաջարկում են արևային համակարգեր, բայց դա դեռևս մրցակցություն չենք համարում, որովհետև թե՛ վաճառքի ծավալներով, թե՛ մեզ հետ համագործակցող ընկերությունների թվով ու մեր ունեցած փորձով մենք բացարձակ առաջատար ենք եղել ու կմնանք: Եթե հաշվենք միայն կենցաղային սպառման համար ձեռք բերված համակարգերը, մենք արդեն 1200-1300 սպառող ունենք, ինչը բավականին լուրջ թիվ է: Մենք ուրախ ենք, որ կան էլի այս գործով զբաղվող կազմակերպություններ, որովհետև շուկան շատ մեծ է, շատ բաց, ու մենք այսօր ունենք էներգետիկ անկախության պետական պրոբլեմ:

-Ինչպիսի՞ն էր պետության վերաբերմունքը կազմակերպությանը՝ որպես ալտերնատիվ էներգիա առաջարկողի: 

-Օրենսդրական դաշտում փոփոխությունները տեղի են ունենում ամեն ամիս: Այդ փոփոխություններն արդեն նպաստում են զարգացմանը, որովհետև դրանք համակարգը դարձնում են ավելի մատչելի, ավելի ճկուն, ինչի շնորհիվ մենք ունենում ենք ավելի շատ սպառողներ: Մենք հիմա այն եզակի պետություններից ենք, որ կայանը տեղադրում ենք, և էներգիան փոխանցում ընդհանուր ցանցին: Կարող ենք նաև արևային պլանտացիաներ ունենալ:

-Ի՞նչ հետագա պլաններ ունեք:

-Կփորձենք տարբեր գործիքներ կիրառել, որ մեր արտադրանքը սպառողին ավելի մատչելի, ավելի հասանելի լինի: Երկրի էներգետիկ անկախության տեսանկյունից նախատեսում ենք մի քանի այլ կայանների բացում, որոնցից առաջինը կլինի հոկտեմբերի 27-ին Թալինի առաջին մեկ մեգավատտանոց կայանի բացումը: Կայանը արտադրելու է էլեկտրաէներգիա ոչ թե ինչ-որ մեկի սպառման համար, այլ գործելու է մյուս ջէկերի, ատոմակայանի պես: Արևային էներգիայի կայանի ռեսուրսը անսպառ է, այն չի կեղտոտում շրջապատը: Էներգիան հավաքվելու է ընդհանուր ցանցում, այսինքն՝ ձեր օգտագործած էներգիան հնարավոր է, որ լինի հենց արևայինը:

***

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

«Արփինետ» ընկերության տեխնիկական տնօրեն Առնակ Մելիքյան:

-Մենք ներկայացնում ենք հեռուստատեսային նոր պլատֆորմ, որը ավելի հարմար է և մատչելի: Ամենակարևոր բաժիններից մեկը նախընտրելի բաժինն է: Այս բաժնի օգնությամբ դուք կարողանում եք ամբողջովին կառավարել ձեր եթերը: Այսինքն՝ այն կարող է ցույց տալ այս պահին բոլոր ալիքներով ցուցադրվող ֆիլմերը կամ երեխաների համար նախատեսված հաղորդումները: Դուք անգամ կարող եք ժանրերով ֆիլտրել ձեր եթերը: Սա մեր հեռուստատեսության ամենամեծ առավելությունն է: Ալիքները մեծամասամբ հայկական ալիքներ են: Յոթ օրվա ընթացքում դուք կարող եք կրկին նայել հաղորդումը: Ունենք նաև բնութագրող տողեր տվյալ հաղորդման մասին:

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Մեր հեռուստատեսության ամենամեծ առավելությունը և նորարարությունը արագ գործելն է: Էսպիսի արագ աշխատող պլատֆորմ դեռ Հայաստանում չկա: Մեր հավելվածը գործում է «խելացի հեռուստացույցների» և «անդրոիդ» օպերացիոն համակարգերի վրա երեք լեզուներով՝ հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն:

***

Դավիթ Գևորգյանը ներկայացնում է իր էլեկտրական հոսանքով աշխատող մեքենան:

-Ներկայացնում եմ էլեկտրական ավտոմեքենա: Հեղինակը ես եմ: Աշխատում է էլեկտրական հոսանքով։ Որպես առանձնահատկություն կարելի է նշել, որ պատրաստված է սովորական ավտոմեքենայի բազայի հիման վրա։

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Այսինքն՝ պատրաստի մեքենայի բազան վերցրել ենք ու վրան տեղադրել էլեկտրական շարժիչ՝ իր օժանդակ սարքերով։ Որպես էլեկտրական մեքենա՝ մրցունակ է աշխարհում։ Չորս անգամ տնտեսում է վառելիքով աշխատող սովորական մեքենայի ծախսը։ Մեքենան լիցքավորվում է 2-3 ժամում։

***

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Ֆրանսիական համալսարանը «DigiTec Expo-ում»: Ներկայացնում են համալսարանի ուսանողները:

-Հայաստանում ֆրանսիական համալսարանն ունի նոր ֆակուլտետ՝ ինֆորմատիկա և կիրառական մաթեմատիկա։ Ունենք նաև չորս այլ ֆակուլտետներ՝ իրավաբանություն, մարքեթինգ, կառավարում և ֆինանսներ։ Չորրորդ կուրսի երկրորդ կիսամյակից լավագույն ուսանողները պրակտիկա են անցնում Ֆրանսիայում։

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Բացի ինֆորմատիկայի և կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետից՝ մնացած բոլորի համար ունենք նաև մագիստրատուրա և ասպիրանտուրա։ Համագործակցում ենք «Լիոն 3» համալսարանի և Թուլուզի ինֆորմատիկայի հետազոտական ինստիտուտի հետ։ Ունենք նաև նախապատրաստական զրո կուրս։ Այսինքն՝ դիմորդները նախապատրաստվում են ընդունելության քննություններին։ Նոր ֆակուլտետը կբացվի 2018 թվականին։ Ծրագիրը դեռ ամբողջական չէ, շուտով կհրապարակվի։

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Ասեմ, որ էքսպոյի ընթացքում ոգևորությունը նկատելի է։ Մեր ռեկտորն էլ իր ելույթում փաստեց IT ոլորտի զարգացման կարևորությունը Հայաստանում:

***

DAAD կրթաթոշակային ծրագրերի խորհրդատու Մերի Նավասարդյան:
-Ներկայացնում ենք գերմանական ակադեմիական փոխանակման ծրագիրը, որն անվանում են DAAD։ Մենք ամեն տարի մասնակացում ենք «ԴիջիԹեքին»։ Այս տարի ևս հրավեր ստացանք։ Ներկայացնում ենք այն բոլոր հնարավորությունները, որ տալիս է DAAD-ը ուսանողներին, գիտական հետազոտությամբ զբաղվող անձանց Գերմանիայում ուսանելու և գիտական կապեր ստեղծելու համար։ Քանի որ մեզ դիմում են նաև IT ոլորտի և տեղեկատվական տեխնոլոգիաներով հետաքրքրվող անձինք, «ԴիջիԹեքի» ղեկավարությունը նպատակահարմար է գտել մեր՝ այստեղ գտնվելը և մեր ծրագրերը ներկայացնելը:

***

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

«Erasmus+» ծրագրի պատասխանատու Էդիթ Սողոմոնյան:

-Մենք այսօր ներկայացնում ենք Եվրամիության կողմից ֆինանսավորվող «Erasmus+» կրթական ծրագիրը, որը հնարավորություն է տալիս ուսանողներին և դասախոսներին կարճաժամկետ վերապատրաստվելու եվրոպական որևիցե բուհում, ինչպես նաև մագիստրոսական ծրագրեր են առաջարկվում անհատներին և բուհերին:

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

2015 թվականից Հայաստանը կարողացավ օգտվել հանրահայտ «Erasmus+» շարժումից: Մինչ այդ «Erasmus»-ը միայն եվրոպական ծրագիր էր, թույլ էր տալիս մի երկրից գնալ մյուս երկիր, ապա գնալ մայր բուհ ու կրթությունն ավարտել: Հիմա արդեն Հայաստանի ուսանողները բակալավր, մագիստրատուրա և ասպիրանտուրա ծրագրերում նույնպես կարող են փոխանակվել ամենաքիչը 3 և ամենաշատը 12 ամիս գործող ծրագրերով: Եվրամիությունը նաև տրամադրում է կրթաթոշակ, որն օգնում է ուսանողներին հոգալ իրենց պահանջները Եվրոպայում: Կրթությունը այդ ընթացքում միանգամայն անվճար է:

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Դասախոսները, որոնք դասավանդում են հայաստանյան բուհերում, ունեն հնարավորություն մինչև 2 ամիս դասավանդելու Եվրոպական որևէ բուհում:
Ցավոք, քոլեջների և դպրոցների աշակերտները դեռ չեն կարող օգտվել «Erasmus»-ից, միայն բակալավրի 2-րդ կուրսից սկսած: Հայաստանում արդեն բոլոր պետական և միջպետական բուհերն ունեն «Erasmus» ծրագիրը:
Այսօր ներկայացնում ենք տեխնիկական «Erasmus Mundus» մագիստրոսական ծրագրերը, որոնք շատ նորարարական են, քանի որ դրանցից շատերը IT, ինժեներական և համակարգչային ճարտարապետությանն են անդրադառնում: Քանի որ «ԴիջիԹեքի» այցելուների մեծ մասը ուսանողներ են, մենք բերել ենք տվյալ ցանկը և ներկայացնում ենք, թե ինչպես կարելի է օգտվել ծրագրերից:

***

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

«Ինովացիոն և տեխնոլոգիական համայնք» կազմակերպության տնօրեն Սամվել Խաչատրյան:

-Այսօր ներկայացնում ենք մի ծրագիր, որը կոչվում է եռաչափ մոդելավորում և եռաչափ տպագրություն։ Մեր կազմակերպությունը միտված է սահմանամերձ գյուղերում եռաչափ մոդելավորման ուսուցմանը, որից հետո սովորողները ապահովվում են աշխատանքով։ Իսկ մեր կազմակերպությունը զբաղվում է գերճշգրիտ եռաչափ տպիչների արտադրությամբ:

Այստեղ ներկայացված են տարբեր տիպի եռաչափ մոդելավորման տպիչներ։ Այն նաև սոցիալական պրոյեկտ է։ Յուրաքանչյուրի կատարած աշխատանքի մոտ 50%-ը ուղղորդվում է ՀԿ-ի զարգացմանը, ՀԿ-ն պետք է ֆինանսավորի սովորողների և աշխատողների համայնքների սոցիալական խնդիրների լուծումը։ Հետևաբար յուրաքանչյուր սովորող գիտի, որ աշխատելով նպաստում է իր համայնքի սոցիալական զարգացմանը։

Եռաչափ տպիչը նորարարական է ամբողջ ԱՊՀ-ի տարածքում։ Ուրախ ենք, որ այս տեխնոլոգիան կարողացել ենք բերել Հայաստան։ Համոզված ենք, որ Հայաստանի ապագան տեխնոլոգիական է:

Եռաչափ տպիչը նախատեսված է ատամնատեխնիկական ծառայությունների և ոսկերչության համար: Օգտագործելի են նաև քարտեզագրման համար։

***

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

«Իրական դպրոցի» ուսուցչուհի Հասմիկ Այվազյան:

-«Իրական դպրոցը» կրթական նոր ձևաչափ է, որտեղ երեխաները իրենց ուսումնառությունը ստանում են իրենց պրոյեկտների հիման վրա։ Այն միջին մասնագիտական ուսումնական հաստատություն է, իրականացնում է 4 տարվա ավագ դպրոցին համարժեք ուսուցում: Այսինքն՝ երեխաները գալիս են 9-րդ դասարանը ավարտելուց հետո և սովորում են 4 տարի, որի վերջում ստանում են դիպլոմ և արդեն կարող են աշխատել IT որևէ կազմակերպությունում։ Ամբողջ նպատակն այն է, որ երեխաները միանգամից մասնագիտանան իրենց ոլորտում։

-Որտե՞ղ է գործում դպրոցը։

-Իրական դպրոցը այս պահին տեղակայված է Երևանի Ծարավ Աղբյուրի փողոցում։ Բայց դեռ ունենք դրա հետ կապված խնդիրներ. դպրոցը պետք է տեղակայված լինի «Ինստիգեյթ» կազմակերպության հետ նույն տեղում, որը «Իրական դպրոցի» հիմնադիրներից մեկն է: Պետք է ուղիղ կապ պահենք ծրագրեր իրականացնող կազմակերպությունների հետ։

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

-Իսկ այսօր ի՞նչ նորարարություն եք ներկայացնում:

-Այստեղ ներկայացված են առաջին և երկրորդ կուրսեցիների աշխատանքները։ Մենք տեղափոխվել ենք նոր շենք, որտեղ չունեինք համապատասխան գույք։ Առաջարկ եղավ, որ աշակերտներն իրենք նախագծեն այն աթոռներն ու սեղանները, որոնք կուզենան ունենալ իրենց դպրոցում։ Եվ այստեղ ներկայացված են այն բոլոր նախագծերը, որոնք ներկայացրել են երեխաները։ Մի քանի փուլերի արդյունքում հղկվեցին այս նախագծերը։ Բոլորն ստացան իրենց նախագծերին անհրաժեշտ գումար և իրականացրին դրանք։ Շոշափելի արդյունքը կդրվի քննարկման և կորոշվի, թե որոնք են օգտագործվելու մեր դպրոցում։ Եվ քանի որ իրական դպրոցի ուսումնական պրոցեսում մեծ տեղ են գրավում արշավները, երեխաները նախագծել են նաև վրաններ, քնապարկեր, ուսապարկեր։ Մեր բոլոր սեղաններն ու աթոռները երեխաների աշխատանքն են:

«Ինստիգեյթ ռոբոտիքսը» համարվում է իրական դպրոցի հովանավոր կազմակերպություններից մեկը: Բացի այն, որ հովանավորում է, երեխաները նաև հնարավորություն են ստանում այնտեղ դասեր անցկացնելու, անօդաչու սարքեր հավաքելու: Ներկայացված են սավառնակներ, որոնք նախատեսված են լաբորատորիաների միջև կապեր հաստատելու համար:

***

«ԴիջիԹեք 2017» էքսպոյում իրենց աշխատանքներն էին ներկայացնում «Արմաթ» ինժեներական լաբորատորիաների տարբեր մարզերի պատանիները:

-Այս սարքը ես եմ ծրագրել,- պատմում է Նարեկը,- սարքի բուն նպատակը մարդու մարմնի ջերմաստիճանի ու օդի ջերմաստիճանի հարաբերակցությունից հոսանք ստանալն է: Սարքի հատուկ մասը տեղադրելով ձեր ձեռքին՝ կարող եք տեսնել, որ հեռախոսը սկսում է լիցքավորվել: Սարքը հենց նախատեսված է հեռախոսներ լիցքավորելու համար:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

-Ես Պողոսյան Արամն եմ, ներկայացնում եմ երկու պրոյեկտ՝ «Խելացի լույս» և «Խելացի գազ»: Առաջին պրոյեկը հեռախոսի ծրագիր է, որը կառավարում է հոսանքը, այսինքն՝ կարելի է հեռախոսով անջատել և միացնել լամպերը: Իսկ «Խելացի գազ»-ը գազի արտահոսքի դեպքում հեռախոսին հաղորդագրություն է ուղարկում, և միացնում է համապատասխան ձայնային ազդանշան:

-Ես Ժորա Անդրեասյանն եմ, իմ ստեղծած սարքն աշխատում է լազերի միջոցով: Այն բաղկացած է հորիզոնական հարթակից, որի վրա հիմա կա թուղթ, ու դրան ամրացված ուղղահայաց գրիչից: Գրիչը հատուկ կոդի միջոցով սկսում է գրել: Գրիչի փոխարեն լինելու է լազեր, որը կտրելու է թուղթը: Իսկ Նարեկը ստեղծել է ունիվերսալ հեռակառավարման համակարգ, որն ուզում ենք օգտագործել դրոնների համար: Ուզում ենք մասնակցել «Անօդաչու թռչող սարքերի» մրցույթին, որի ժամանակ բոլորն օգտագործում են չինական պատրաստի հեռակառավարման վահանակներ, մենք ուզում ենք դուրս գալ այդ ստանդարտից:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Ներկայացնեմ նաև մեր հիմքը, «Արմաթը» «Արմաթ» չէր լինի առանց 3D-տպիչների, որոնք բոլորն արտադրված են Գորիսում: Մենք մեր մյուս դետալները այս տպիչների միջոցով ենք ստանում:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

-Այս ծրագիրը մենք մտածել ենք երեքով՝ Նազարյան Հովհաննես, Նալբանդյան Վալերիկ և Շեկոյան Արտակ: Սկզբում մտածում էինք ստեղծել ինչ-որ փոքր բան, բայց հետո հասկացանք, որ այդպես պրիմիտիվ է, և որոշեցինք ստեղծել այս հեծանիվը: Երեք օրերի և անքուն գիշերների ընթացքում ստեղծեցինք այս սարքը, որն առաջինն է: Հեծանիվի վրա տեղադրված է մարտկոց, որը անիվների պտույտի ընթացքում իր մեջ էներգիա է հավաքում և USB լարի միջոցով փոխանցում հեռախոսին: Էներգիան բավարար է հեռախոսը ամբողջությամբ լիցքավորելու համար: Այն մարդիկ, ովքեր նախընտրում են առողջ ապրելակերպ, կարող են լիցքավորել իրենց հեռախոսը՝ սիրելի սպորտով զբաղվելիս: Այս էքսպոյի ընթացքում հայտնվեցին մարդիկ, ովքեր պատրաստ են վճարել, որ իրենց համար էլ պատրաստենք այս սարքից:

Հարցազրույցները վարեցին՝ Ամալյա Հարությունյանը, Էլիզաբեթ Հարությունյանը, Մարիամ Պապոյանը, Լիլիթ Վարդանյանը, Հովիկ Վանյանը, Մարիամ Նալբանդյանը

artyom safaryan

«Արդի խնդիրները» կարդալուց հետո

Երբևէ մտածե՞լ եք, թե ինչու է մեր ժողովուրդը այսքան բողոքում կրթական մակարդակից: Տեսեք՝ ինչքան շատ են «արտասահմանում ավելի լավ ա» կամ «եվրոպաներում ավելի լավ են սովորեցնում» արտահայտություն անողները։ Բայց եկեք մտածենք՝ այդ ինչու ենք մենք խորհրդային տարիներին ունեցել հրաշալի կադրեր յուրաքանչյուր բնագավառում։ Պատասխաններից մեկը հենց կրթական համակարգն է։ Այս համակարգը իր գագաթնակետին հասել է 1975 թվականին և գերազանցել այնպիսի երկրների, ինչպիսիք են՝ Բրիտանիան, Ճապոնիան և Գերմանիան։ Համաձայնեք, վերջին երկրները չեն նրանք։ Բայց ինչո՞ւ եմ ես այս թեմայով խոսում։

Օրերս որոշեցի մի քանի նյութ կարդալ մեր սիրելի 17-ից ու հենց միանգամից աչքիս ընկավ Մարիամ Գրիգորյանի «Արդի խնդիրներ» նյութը։ Ասեմ՝ Մայքլ Բեյի ֆիլմերի նման շատ հարցեր մնացին նյութը կարդալուց հետո, բայց բոլորին չեմ անդրադառնա: Հետաքրքիր էր Մարիամի առաջադրած գաղափարը գնահատականների մասին։ Նա ասում էր, որ երեխաները չպետք է զգան, որ կողքինը իրենցից լավն է, և այդ պատճառով պետք է հանվեն գնահատականները։

Դե ինչ ես ուզում եմ այս մասին իմ տեսակետը հայտնել, սակայն մինչ այդ կուզեի ձեզ պատմել մեր դասարանի Սուրենի մասին։ Սուր, բարևներ, եթե կարդում ես այս նյութը։ Երբ Սուրենին նշանակում էին «7» գնահատականը, նա բառացիորեն կրծում էր դասատուի կոկորդը՝ պահանջելով իր գնահատականի «բողոքարկում» կոպիտ ասած, քանի որ մարդը գնահատում էր իր գիտելիքը, իր աշխատանքը ու շատ ժամանակ մի քանի ժամ մնում էր դասատուի հետ, որպեսզի հասկանա իր սխալը։

Հարցն այստեղ այն է, որ եթե մեր համակարգը զրկենք գնահատականներից, Սուրենի նմանները չեն կարողանա «ճաշակել» իրենց աշխատանքի պտուղները, քանի որ հավակնությունները «սնուցվում են» միայն սեփական գերազանցությունը զգալով։ Ինձ ցույց տվեք մի այնպիսի կոլեկտիվ, որտեղ բոլորը հավասար են։ Չկա նման բան:

Խորհրդային համակարգի դպրոցը սովորեցնում էր երեխային խստություն, պահանջկոտություն առաջինը սեփական անձի հանդեպ։ Մեր կարատեի դպրոցի պատին գրված էր. «Հաղթիր ինքդ քեզ և կդառնաս անպարտելի» կարգախոսը։ Իսկ պատկերացրեք դպրոց, որտեղ աշակերտները անում են այն, ինչ ուզում են, սովորում են այն, ինչ իրենց հետաքրքիր է և բացարձակ չեն գնահատվում։ Սերունդը կմեծանա «բութ և շատակեր»։ Չէ որ կյանքը խնջույքի սեղան չէ, որտեղ ամեն ինչից դրված է, ու դու ազատ կարող ես ընտրել այն, ինչ ուզում ես։

Հայրս մի լավ խոսք ունի՝ թե ուզում ես մի բանի հասնել, պիտի ջանիդ մի քիչ ջափա տաս», որը կարելի է թարգմանել այսպես. աշխատանքով կարող ես հասնել ամեն ինչի։ Սովետական դպրոցում մարդիկ անցել են բոլոր առարկաները հավասար։ Չեն սիրել շատերը, բայց սովորել են ու չեն ասել այն, ինչ ասում է երիտասարդների մեծ մասը. «Էդ ինձ կյանքում պետք չի գա»։ Համաձայն եմ, բայց այդ առարկաները մի շատ կարևոր բան են սովորեցրել, սովորեցրել են հաղթել իրենք իրենց։ Հեշտ փորձությունը հաղթահարելով դժվարի վրա քիչ ջանք կծախսես։ Իսկ գնահատականը հանդիսացել է առողջ խթան, որպեսզի հաղթահարվի այդ փորձությունը։

Մարիամ, ես համաձայն չեմ քեզ հետ: Մեր համակարգը չի հնացել, այն ուղղակի ողողվել է տարբեր բաներով, որով աղտոտվել է մեր համակարգի բոլոր պայծառ գծերը։

Ուսուցչի կերպարը առաջ և հիմա։ Շատ է տարբերվում, համաձայնեք։ Երբեմնի երկրորդ ծնող համարվող անձը հիմա նոր համակարգի մեջ գոյության պայքար է մղում «առաջադեմ» երիտասարդության հետ, որոնց մեծ մասը չի մտածում դժվարություններ հաղթահարելու մասին, այլ մտածում է, թե ինչպես դրանք ուղղակի շպրտի մի կողմ։

Լավ չցավեցնեմ ձեր գլուխները: Սովորողն ամեն տեղ էլ կսովորի, ուղղակի հարցը ընդհանուր մակարդակի մասին է, որը տարեցտարի, ցավոք սրտի, թուլանում է։

Դե ինչ, սովորեք, բացահայտեք նորը, մի վախեցեք դժվար առարկաներից և կտեսնեք, թե ինչ հաճելի է լինել բազմակողմանի զարգացած:

ella mnacakanyan yerevan

Կասկադը՝ ժամանակակիցի ու ազգայինի խաչմերուկ

Կասկադը Երևանում ինձ ամենահարազատ վայրերից է միշտ եղել: Իսկ մայիսից սեպտեմբեր ամեն ամսվա վերջին ուրբաթ օրը այն դառնում է նաև ամենասիրելին՝ չնայած մարդաշատությանն ու աղմուկին: Այդ օրերին Կասկադը վերածվում է մի խաչմերուկի, որտեղ «բախվում» են ժամանակակիցն ու հին ազգայինը՝ ազգագրական երգն ու պարը: Արդեն երկու տարի է, ինչ ես նույնպես մասնակից եմ դառնում ամենամսյա այս տոնին, որն իրար շուրջ է հավաքում թե՛ արտաքնապես, թե՛ կենսակերպով ու թե՛ էությամբ ամբողջապես տարբեր մարդկանց, որոնց միավորում է միայն մեկ բան՝ սերը հայկական մշակույթի հանդեպ: Ինչո՞ւ չնշեցի միևնույն ազգային պատկանելիությունը: Որովհետև, ի ուրախություն ինձ, ամեն ամիս կտրուկ աճում է նաև այն զբոսաշրջիկների թիվը, ովքեր այդ օրերին գալիս են Կասկադ ու այնպիսի մեծ ոգևորությամբ են փորձում սովորել հայկական ազգագրական պարերը, որ ինքդ ես ամաչում, երբ հասկանում ես, որ դու էլ լավ չես տիրապետում դրանց:

Ես ինքնուս եմ: Պարերը սովորել եմ ամեն անգամ Կասկադ գալով ու համառորեն փորձելով կրկնել կողքիններիս շարժումները, որոնց անընդհատ խանգարում էի իմ՝ պարել չիմանալով: Բայց չէ՜, այնտեղ ինձ հանդիպած մարդիկ միշտ այնքա՜ն բարեհամբույր ու պատրաստակամ են եղել՝ օգնելու սովորել պարերը, ու քաջալերել են, երբ ինչ-որ շարժում շարունակ չի ստացվել: Ու այդ հանգամանքն այն մագնիսն է, որ երկաթի նման ինձ ամեն անգամ ձգում, քաշում է դեպի Կասկադ ու նույնիսկ ոգևորում այնքան, որ երկու անգամ համարձակվել եմ ինձ հետ օտարերկրացիների բերելու: Այս տարվա վերջին բացօթյա համերգին՝ սեպտեմբերի 30-ին, թեև հետս դրսից հյուրերի չէի բերել, բայց այնքան էի հպարտանում, որ պարողների մեջ գրեթե ամեն երրորդը ծանոթ ու հարազատ էր՝ մեծամասամբ համալսարանից: Մինչդեռ վերջերս, երբ կրթական ծրագրի շրջանակներում հյուր էինք երկրի բարձրաստիճան պաշտոնյաներից մեկին, վերջինս պնդում էր, թե Հայաստանում Ֆրանսիական համալսարանը թեև տալիս է որակյալ մասնագիտական կրթություն, բայց կաղում է ռազմահայրենասիրական դաստիարակության հարցում: Այդ ժամանակ շատ տխրեցի այդ խոսքերից, բայց ոչ մի հակափաստարկ չկարողացա ներկայացնել: Իսկ հիմա վստահորեն կարող եմ ասել, որ մեր համալսարանը եթե չի գերազանցում, ապա գոնե չի զիջում մնացած բուհերին ռազմահայրենասիրական կրթությամբ: Չնայած՝ դա արդեն կարևոր էլ չէ…
Կարևորն այն է, որ ամսեամիս Կասկադում մարդիկ շատանում են, պարելու տեղը՝ փոքրանում, մթնոլորտը դառնում է ավելի ջերմ, իսկ ոգին՝ ավելի հայկական:

Ani avetisyan

Մանկություն չունեցող մարդիկ

Մեզ ոչ ոք թռչել չի սովորեցնելու: Մի կերպ, դժվարությամբ չսողալ են սովորեցնում, ձեռնափայտով, պատերին հենվելով հավասարկշռություն պահել: Չընկնել էլ չեն սովորեցնում: Ոչ ոք, երբևէ չի էլ սովորեցնի: Բայց կանգնած մնալուն հո վարժվել ենք:

…Նրան ամեն օր համալսարանի ճանապարհին եմ տեսնում՝ ավտոբուսի մեջ: Երևի 14 կամ 15 տարեկան է: Անունը շատ եմ լսել, բայց չեմ հիշում: Իսկ եթե հիշեի՝ գուցե ավելի լավ պատկերացնեի՝ անունն իրո՞ք մարդու ճակատագրի հետ որևէ կապ ունի։ Ուղղակի, ճակատագրին էլ չեմ հավատում։

Ուսանողների ու աշակերտների հետ նույն տրանսպորտով է գնում-գալիս: Բայց դպրոց չի գնում: Աշխատում է: Ամեն օր, ժամը 8-ից դեռ շատ շուտ: Բոլորը այդ կանաչ կամ կարմիր երկաթե սարքի մեջ մտածում, խոսում են դասերի, դպրոցի ու համալսարանի մասին: Խոսում են աշխարհի ամենակենցաղային թեմաներից։ Նույնիսկ նրանք, որ իրենից մոտ տասը տարի մեծ են: Իսկ ինքն աշխատում է: Վաղուց: Նրա համար դա կյանքի ամենակարևոր պարտականությունն է։ Գիտի՝ ինչ է նշանակում գումար աշխատել սեփական ձեռքերով։ Ինչքա՞ն։ Ինչպե՞ս։ Նրա համար միևնույնն է։ Միայն թող բավական լինի էլի մի օր աշխարհիս երեսին «մարդավայել» ապրելու համար։

Չգիտեմ՝ մտածու՞մ է դպրոց գնալու մասին, թե չէ: Գուցե կարծում է, որ իր գործն ավելի կարևոր է: Իսկ   եթե իրո՞ք այդպես է:

Ցավոք, բայց այդպես է։ Երևի։

Գիտեմ, որ նա ոչ մեկն է, ոչ էլ միակը: Բայց, հենց նա՝ մեկն է առանց ձեռնափայտի, առանց պատերին հենվելու կանգնած մնացողներից: Մեկն է, որ ինքնուրույն թռչել էլ կսովորի, եթե միայն բաց թողնեն ձեռքերը։ Եթե միայն մեկնումեկն ասի, որ ինքը կարող է, կկարողանա: Իսկ ինքը կարևոր գործ ունի․գոյությունը պահել, մեր կլոր-կլոր երկրագնդում մի անկյուն գտնել ու ապրել:

Այս  հասարակության ամենամեծ խնդրի մարմնացումն է ու ամենամեծ առավելության իրական կրողը։ Գիտի, որ ընտանիքն իր կարիքն ունի։ Երևի ընտանիքն էլ գիտի, թե ինչի կարիք ունի նա։

Միայն նա չէ, բոլոր նրանք, որ տասը տարեկանից մոռանում են երեխա լինելու մասին։ Իսկ նրանք շատ են։ Դա է իրենց կյանքը։ Ճակատագրի հավատացողները կասեն՝ այդպես պիտի լիներ։ Չգիտեմ՝ ինչ կասեին լավատեսները։

Աշխատանքի պատճառով դպրոց չհաճախող երեխաները երևակայություն չեն։ Նրանք մեր կողքին են։ Գրեթե  ամեն քայլափոխի։ Ըստ պաշտոնական տվյալների՝ աշխարհում մոտ 215 միլիոն երեխա աշխատում է, մոտ 115 միլիոնը՝ վատթարագույն պայմաններում։ Հայաստանում աշխատող երեխաների թիվը հասնում է 1100-ի։ Ըստ պաշտոնական տվյալների։ Ըստ դրա՝ մեր երկրում վատթարագույն պայմաններում աշխատող երեխաներ չկան։

Ըստ պաշտոնական տվյալների Հայաստանում մոտ 3 միլիոն մարդ է ապրում։ Ըստ նույն այդ պաշտոնական տվյալների , գյուղի կեսից ավելին համարվում է ասֆալտապատ։ Որովհետև մեր գյուղի պաշտոնական տվյալներն անցնում են Երևան- Էջմիածին ճանապարհով։

Վաղը, մյուս օրն ու շատ հետո էլի կխոսեն Հայաստանում կրթության որակի մասին։ Կգրեն, կքննարկեն, կգտնեն կամ չեն գտնի միջոցներ այդ որակը բարձրացնելու։ Գուցե մի անգամ էլ նրա մասին խոսեն։ Ասեն, որ արգելված է անչափահասների աշխատանքը, որը չի համապատասխանում օրենսգրքի երկար- բարակ կետերին։ Կասեն՝ թող ուշադիր լինեն, տեղյակ պահեն, իսկ իրենք կկանխեն։

Իսկ եթե ուշադիր լինեն, որ երեխաներն ուղղակի կարիք չունենան մանկության հաշվին ընտանիքի հոգսերն հոգալու։