Ես Աբովյան քաղաքի բնակիչ եմ, և ինձ հուզում է իմ քաղաքի անբարեկարգ վիճակը: Կարծում եմ, որ ոչ միայն ինձ է հուզում, այլև իմ քաղաքի յուրաքանչյուր բնակչի: Քաղաքը անբարվոք վիճակում է, խոտածածկ վայրեր հազվադեպ են հանդիպում, արձանները և հուշարձանները խարխուլ վիճակում են: Իմ քաղաքում բացակայում են բարձրակարգ նորոգված շենքերը, և դրա փոխարեն շատ են հանրակացարանները, որի ամեն մի փոքրիկ սենյակում բնակվում են 6-8 անդամ ունեցող ընտանիքներ: Հույս ունեմ, որ ապագայում քաղաքիս վիճակը կբարելավվի: Հույս ունեմ, որ կկարողանամ հանգիստ շրջել քաղաքիս փողոցներով և հիանալ բարենորոգված արձաններով և շենքերով:
Մի փոքրիկ փաստ էլ կա, որ ինձ հուզում է. դա իմ քաղաքի լուսավորությունն է: Վնասված են գրեթե բոլոր լամպերը, և արդեն երեկոյան ժամերին, նամանավանդ ձմեռը, երբ շուտ է մթնում, պարզապես հնարավոր չի լինում քայլել դրսում, և շատ անգամ մարդիկ վախը սրտում են հասնում տուն, որ ինչ-որ բան չպատահի: Ես էլ եմ այդ մարդկանցից և հազիվ եմ բասկետբոլի պարապմունքից հետո հասնում տուն, որը շատ երկար ճանապարհ է: Կարծում եմ՝ պետք է մեծ ուշադրություն դարձնել լուսավորության հարցերին. այս խնդիրը լուծելով՝ կնվազի գողությունների և այլ հանցագործությունների թիվը:

Սաթենիկ Մնոյան

***

Ինձ մեր առօրյայում հուզում է բնապահպանության հարցը: Շատ են մարդու գործունեության արդյունքում բնության աղտոտման դեպքերը: Բնությունը հիմնականում աղտոտում են արդյունաբերական թափոնները և մեքենաները: Բայց լավ չէր լինի, որ դրանք չլինեին: Եթե մեքենաները չլինեին, տնտեսությունը չաշխատեր, մարդիկ շատ վատ կապրեին, ինչպես հիմա է: Իսկ այն, ինչ վերաբերում է արդյունաբերական թափոններին, ապա դրանց ճիշտ մշակման դեպքում բնությունը չի աղտոտվի: Ինձ հենց այս հիմնախնդիրն է հուզում, քանի որ այն առաջին հերթին վնասում է մեր առողջությանը:

Շուրա Սիմոնյան

***

Վերջերս իմ ծննդավայրում՝ Գեղարքունիքի մարզի գյուղերից մեկում, մի ընտանիք մեկնեց Գերմանիա: Պատճառը` ընտանիքի ավագ որդու հիվանդությունն էր՝ քաղցկեղը: Նրանք, լինելով սոցիալապես ծանր վիճակում, ի վերջո կարողացան հարևանների, բարեկամների օգնութամբ մեկնել, բայց վերջերս տեղեկացա, որ տղան արդեն մահացել է, և պատճառը բուժման ուշացումն էր:
Ինձ հուզում է այս դեպքը և այն փաստը, որ մեր երկրում հնարավոր չէ վաղ շրջանում հայտնաբերել հիվանդությունը, կամ բժշկել այնպիսի հիվանդություններ, որոնց բուժումը միայն արտերկրում է հնարավոր, և որ հնարվորություն կտար այսպիսի դեպքերում ճիշտ ժամանակին սկսել բուժման գործընթացը և ի վերջո փրկել մարդու կյանքը:

Միլենա Հարեյան

***

Ինձ շատ է հուզում կենդանիների պաշտպանությունը իմ քաղաքում: Ես շատ անգամներ եմ ականատես եղել, թե ինչպես են մարդիկ բակերում սպանում կենդանիներին: Կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր շնչող էակ ունի իր իրավունքները: Ինչպես մարդիկ, այնպես էլ կենդանիները պետք է պաշտպանվեն միմյանց կողմից: Կարծում եմ՝ կարելի է կենդանիների համար ապաստան կառուցել, որտեղ նրանք ոչ միայն կպաշտպանվեն եղանակի վայրիվերումներից, այլ նաև կկերակրվեն: Ինձ համար իմ քաղաքում կենդանիների համար ապաստան ստեղծելը ոչ թե երազանք է, այլ՝ նպատակ: Ճիշտ է, կենդանիները որոշ չափով անհանգստացնում են մարդկանց, բայց նրանց կյանքից զրկելը այդ հարցի ճիշտ լուծում չէ:
Իմ քաղաքում կա էստրադային և ջազային երաժշտական կենտրոն: Այստեղ շատ-շատերն են հաճախում, ինչպես նաև ես: Սակայն կենտրոնը գտնվում է ոչ այնքան բարվոք վիճակում: Այն գտնվում է հանրակացարաններից մեկի երկրորդ հարկում, և ձմեռները այստեղ շատ ցուրտ է լինում: Շատ կցանկանայի, որ այս հիմնախնդիրը լուծվեր, չնայած էլ չեմ հաճախում այնտեղ: Նաև կցանկանայի, որ այս կենտրոնում անվճար երաժշտական գործիքներ տրամադրվեին, քանի որ շատ երեխաներ հենց այդ պատճառով էլ չեն կարողանում հաճախել:

Շուշան Մելիքյան

Որոշեցի հյուր գնալ հորաքրոջս: Բարձրացա աստիճաններով, մտա տուն ու ի՞նչ տեսնեմ. մեծ աղջիկը համակարգչի առջև էր նստած, իսկ փոքրը՝ հեռախոսով էր խաղում: Նրանք ողջունեցին ինձ, և նստելով իրենց նախկին տեղերը, շարունակեցին իրենց գործը:
Առաջ, երբ համակարգիչներն ու հեռախոսները այդքան տարածված չէին, իսկական ուրախություն էր, երբ ես նրանց տանն էի: Մենք մինչև ուշ երեկո խաղում էինք բակում, իսկ երբ վերադառնում էինք, հորաքույրս բարկանում էր մեզ վրա և արգելում հեռուստացույց դիտել: Այժմ այդ ամենի փոխարեն երեխաներն իրենց ազատ ժամանակն անցկացնում են սոցիալական ցանցերում: Ցավոք սրտի, այդ խնդիրը տարածված է ոչ միայն Հայաստանում, այլև ամբողջ աշխարհում: Երեխաներն իրենց ֆեյսբուքյան, թվիթերյան և սոցիալական այլ կայքերում կատարում են հարյուրավոր և նույնիսկ հազարավոր գրառումներ առողջ ապրելակերպի, իսկական ընկերների, երջանիկ պահերի և շատ այլ բաների մասին: Սակայն հենց իրենք թողել են այդ ամենը իրական կյանքում և համակարգչի էկրանից բացի ոչինչ ո՛չ տեսնում են, ո՛չ էլ ուզում են տեսնել: Շատ անգամներ, երբ ես հրավիրել եմ ընկերներիս բակ՝ խոսելու, խաղալու կամ զբոսնելու, ստացել եմ մի այսպիսի պատախան.
-Ինչա՞ եղել, սենց ասա, հավես չկա դուրս գալու:
Կամ.
-Չէ սաղ երեխեքը ինտերնետում են, խոսում ենք, թող մնա հետո:
Այսպիսի պատասխաններից հետո փողոց դուրս գալու ցանկությունդ կորչում է: Ո՞ւմ հետ զբոսնել, խոսել կամ մի ուրիշ հետաքրքիր բան անել: Ու ինքս էլ մնում եմ ինտերնետում բոլորի հետ, բոլորի նման:
Այսօր ինտերնետից խուսափելն անհնար է դարձել, և դա այն պարզ պատճառով, որ մարդիկ ծուլանում են կատարել պարզ և երբեմն նույնիսկ հաճելի աշխատանքներ: Օրինակ՝ գնումներ կատարել, թատրոն կամ կինոթատրոն գնալ, երեխաներին զբոսանքի տանել և այլն: Այս ամենի փոխարեն մարդիկ պատվիրում են սնունդը, ֆիլմեր դիտում են տանը, իսկ երեխաների զբոսանքներին փոխարինելու են գալիս մուլտֆիլմերը: Ընտանիքի անդամներն սկսում են ավելի քիչ շփվել միմյանց հետ, և ավելի քիչ ժամանակ տրամադրել իրար:
Այս ամենը շատ ցավալի է, և ես կցանկանայի ինտերնետում գրառումներ կատարելու փոխարեն, մարդիկ անմիջական շփման միջոցով կիսվեին իրենց ընկերների հետ:

Վերջերս կարդում էի մեր ժամանակների երիտասարդ գրողների ստեղծագործությունները, ու ասեմ, մեծամասամբ հիասթափություն ապրեցի արդի գրականությունից: Ներկայիս գերագույն խնդիրներից մեկը, որ ինձ հուզում է, դա լճացող գրականությունն է: Նկատել եմ, որ մեր սերունդը բաժանվել է երկու մասի. կարդացողներ և չկարդացողներ: Բայց այստեղ էլ հարցն այն է, թե ընթերցողներն ի՞նչ են կարդում: Ասում են` ազատության դար է, ազատ մտքեր պիտի լինեն, ազատ խոսք, բայց այդ ազատությունն արդեն վերածվում է այլասերության, իսկ վերջինս էլ մշակույթ ու գրականություն չի կարող կերտել: Կարելի է ասել, որ գնալով զարգանում է մի «փողոցային» գրականություն: Երիտասարդները սկսում են հետ մղել հանրահայտ ու անգնահատելի գրողներին ու իրենց ձեռքը վերցնել ինչ-որ պարզունակ, պրիմիտիվ ու հեշտ հասանելի գրքիկներ: Իսկ դրանց հեղինակներն էլ,մի երկու բառ իրար կպցնելուց կարծում են, թե վերջ, մեր անունը մնաց Գրող:
Օրերս տեսա, որ ֆեյսբուքյան մի դեռահաս օգտատեր իր էջում փնովել էր Հեմինգուեյի ստեղծագործություններից մեկը, այն համեմատելով բրազիլական սերիալի հետ: Շոկի մեջ էի… Դու գոնե նորմալ կարդացե՞լ ես, հասկացե՞լ ես, որ մի հատ էլ նման բան ես գրում, առանց մտածելու այդպես կոպիտ ես արտահայտվում, համաշխարհային արժեք ես ոտնահարում: 
Նմանօրինակ երևույթների պատճառները շատ են. անգրագետ ծնողներ, վատ շրջապատ, անգամ ուսուցիչներ: Պիտի մարդկանց ճիշտ գրականություն հրամցնես, պիտի նրանց ամեն բան ճիշտ մեկնաբանես, որ նման փաստի առաջ չկանգնես:
Այս հարցն ինձ վաղուց մտածելու տեղիք էր տվել: Շատ եմ ուզում, որ նորելուկ գրողները, մինչև իրենց խզբզանքը հանրությանը հրամցնելը մի լավ ծանր ու թեթև անեն, ցույց տան փորձառուներին, խորհուրդներ ընդունեն, նոր միայն իրենց համարեն գրող: 
Իհարկե, կան նաև արդեն ամուր քայլեր անող երիտասարդներ: Խոսքս բոլորին չի վերաբերվում:



Ինձ հուզում է մերօրյա պատանիների ինքնահաստատվելու և ինքնագնահատականը բարձր պահելու խնդիրը, հանուն որի ընկնում են տարբեր շրջապատներ, սկսում են ծխել և խոսել ոչ պատշաճ հայերենով:
Իմ դասարանում կան մի քանիսը, ովքեր նույնպես փոքր տարիքից սկսել են իրենց այդպես պահել, և չնայած նրան, որ գիտակցում են, որ դա անօգուտ է և վնասակար, չեն կարողանում դուրս գալ այդ ամենի միջից: Մնացածն էլ, ովքեր փորձում են հեռու պահել իրենց այդ ամենից, այդպիսի տղաները ճնշում են գործադրում և ծաղրական խոսքերով վիրավորում նրանց ինքնասիրությունը:
Նման իրավիճակներից խուսափելու համար, իմ կարծիքով պետք է հատուկ դասընթացներ անցկացնել մարդկանց մտածելակերպը փոխելու համար:

Էսթեր Մանուկյան

***

Ինձ հուզում է իմ շրջապատում օրեցօր ահագնացող աղքատությունը:
Շատ երեխաների համար սեպտեմբերի մեկը և դրան նախորդող մի քանի օրերը երջանիկ օրեր են, քանի որ նրանց համար գնում են նոր հագուստ, պայուսակ և այլ իրեր: Սակայն մի ստվար զանգվածի համար այդ օրը այնքան էլ երջանիկ չէ, քանի որ կարիքի պատճառով շատ ծնողներ չեն կարողանում իրենց երեխաներին կրթության տալ: Երեխաները երազում են դպրոց գնալ, կրթվել, շփվել իրենց հասակակիցների հետ:
Մի ընկեր ունեի, որի հետ ծնված օրվանից միասին էինք մեծացել: Երբ առաջին անգամ դպրոց պետք է գնայինք, ծնողներս ինձ գնել էին այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ էր:
Մի օր էլ սովորականի պես խաղում էինք, երբ նրան հարցրի.
-Անի, ծնողներդ քեզ ի՞նչ նոր իրեր են գնել դպրոցի համար:
Անին մի պահ նայեց աչքերիս, հետո գլուխը թեքեց և ցածր ձայնով շշնջաց.
-Գիտե՞ս, Լիլ, ես այս տարի չեմ կարող դպրոց գալ:
-Բայց ինչո՞ւ, չէ՞ որ մենք երազում էինք միասին սովորել:
Անին որոշ ժամանակ լուռ էր, գլուխը կախել էր, և ես հանկարծ նկատեցի արցունքի մի կաթիլ գլորվեց և ընկավ նրա դողացող ձեռքերի վրա: Նա պատասխանեց.
-Լիլիթ, ես դպրոց չեմ գալու, որովհետև չունեմ նոր հագուստ, պայուսակ, տետրեր, գրիչեր…
Ես լռեցի…
Այդ օրվանից շատ տարիներ են անցել, և ես հիմա հասկանում եմ Անիին, նաև հասկանում եմ, որ այդ ժամանակ շատ դժվար ու ցավոտ էր նրա համար:

Լիլիթ Վարդանյան

***

Ինձ շատ է հուզում այն, որ փողոցում ինձ մոտենում են շատ տարեց մարդիկ և գումար մուրում: Ես չեմ ցանկանում տեսնել այդ տարեց մարդկանց փող մուրալիս, որոնք, համոզված եմ, բոլորը շատ լավ մարդիկ են, և ժամանակին աշխատել են մեր երկրի համար: Այսօր նրանք ուղղակի ցանկանում են պետությունից աջակցութուն ստանալ, տաքուկ տուն և սնունդ ունենալ:
Մենք մեր դպրոցի տնօրեն ընկեր Քեշիշյանի հետ գնացել էինք ծերանոց: Ես շատ ազդվել էի, երբ տեսա միայնակ ծերերին լացելիս: Նրանք ասում էին. «Էրեխե՛ք ջան, խնդրում ենք, չթողնեք ձեր տատիկ-պապիկներին, ծնողներին դրսերում, մեղք են»: Դա ինձ մեծ ցավ է պատճառում:
Նաև ես խնդիր եմ համարում այն, որ այդ ծերերի մեջ կան պատերազմի վետերաններ, որոնք ժամանակին կռվել են հանուն հայրենիքի, իսկ հիմա ստանում են այնքան փոքր թոշակ, որը չի հերիքում անգամ կոմունար վճարների համար, և նրանք ստիպված մնում են սոված:
Ես կցանկանայի բարձրացնել մի հարց, որը ինձ նույնպես շատ է հուզում: Մեր դպրոցը շատ վատ է ջեռուցվում, և ես ստիպված եմ լինում դասերին նստել վերարկուով: Քանի, որ ես դասերին նստում եմ վերարկուով, վերարկուս շատ շուտ է կեղտոտվում, ստիպված եմ լինում գոնե շաբաթը մեկ լվանալ:
Ինձ թվում է, ես ճիշտ եմ անում, որ տեղեկացնում եմ այս մասին, քանի որ 17.am-ում չկան արգելված թեմաներ:

Լիոնելլա Սարգսյան

***

Ինձ հուզում է ժամանակս: Ժամանակը այնքան արագ է անցնում, որ ոչինչ չեմ հասցնում, երբեմն մտածում եմ, որ ժամանակը այնքան թանկ է, որ չեմ ուզում այն անիմաստ վատնել: Երբեմն մեղադրում եմ ինձ, որ չեմ հասցնում որոշ բաներ ասել, նրա պատճառով, որ ժամանցին և հանգստին միգուցե շատ ժամանակ եմ տրամադրում:
Աչքս թարթում եմ, և արդեն օրը մթնում է, շաբաթը, ամիսը վերջանում է, իսկ ես մեծանում ` կարծես բացթողումներ անելով, կարևոր բաներ չեմ անում:
Ժամանակը երբեք չես կարող հետ բերել, շատ է լինում, որ ափսոսում եմ անիմաստ անցկացրած իմ ժամանակի համար և ցանկանում եմ հետ տալ ժամանակը: Մտածում եմ, որ երբ մեծանամ, միգուցե ափսոսեմ, որ ժամանակին ինչ-որ բան չեմ արել:
Չեմ սիրում ափսոսել, դրա համար էլ ուզում եմ այնպես պլանավորել ժամանակս, որ հետո չափսոսեմ:

Լուսինե Արևյան