Լուսանկարը՝ Լենա Մանուսարյանի
2020 թվական, ապրիլի 24…..
Գնացքը սկսեց շարժվել… Ուղևորվում ենք դեպի «պայծառ ապագա» հայրենիք:
Մտքումս հազար ու մի մտքեր են պտտվում…Ապրիլի 24: Եղեռն: Մեծ եղեռն: 105 տարի:
Հանկարծ բացվեց խցիկի դուռը և ներս մտավ մի անծանոթ «նա»:
«Նա»-ն բարձրահասակ էր, զինվորական համազգեստով, վարսերը հավաքած, մռայլված դեմքով:
Ինձ մի պահ թվաց, թե ես ինձ եմ տեսնում իմ առջև կանգնած, բայց…
Բայց կային շատ տարբերություններ, «նա»-ի հայացքը, աչքերը ոչինչ չունեին թաքցրած, իսկ իմը…
Իմ աչքերը ցավ են տեսել, պայքարել են, արցունք են թափել ու այդ բոլորը թշնամու պատճառով:
- Բարի երեկո,- հանկարծ լսվեց խլացնող լռության միջից այդ անծանոթ «նա»-ի ձայնը:
- Բարև,- հանկարծ թռավ իմ շուրթերից:
- Որտեղի՞ց ես…
Ես շարունակում էի մտածել «ցեղասպանության», ոսոխի անսիրտ արարքների մասին: Նաև «նա»-ի մասին… Նրա համազգեստը ծանոթ է, որտե՞ղ, որտե՞ղ եմ տեսել:
Չպատասխանեցի նրա տված հարցին: Կրկնվեց:
- Որտեղի՞ց ես:
- Հայ եմ: Հայաստանից:
Այս խոսքերն ասելուց հետո այնպիսի մի դող ու հպարտություն զգացի… Նկատեցի, որ գունատվեց:
- Ի՞նչ պատահեց,- հարցրեցի քաղաքավարությունից ելնելով:
- Հա’յ…. ոչ հա’յ:
- Ի՞նչ է կատարվում, դու քեզ լավ չես զգում:
- Ես… Ես թուրք եմ:
Երազ, սա երազ է: Ասես կայծակնային հարված: Սիրտս սկսեց թպրտալ:
Արագ վերցրեցի զենքս, որպեսզի կարողանամ հարկ եղած դեպքում պաշտպանվել: Այնպես կուզեի կրակել… Կրակել ու դատարկել սրտիս դառնությունը, ավաղ….
Անցավ մի քանի ժամ: Այդ ժամերի ընթացքում մենք խոսում էինք, իսկ վերջում:
- Նշանակություն չունի, թե ես թուրք եմ, դու` հայ, մենք միս ու արյունից ենք՝ մարդ ենք:
Ամեն ինչ պարզաբանեցինք:
- Եկ հաշտվենք,- ասաց նա:
- Որպեսզի, մոլորակը հանգիստ շնչի,- ասացի ես:
«Եկ հաշտվենք, որպեսզի մոլորակը հանգիստ շնչի», – հնչեց երկուսիս բերանից էլ:
