-Ես Մայիս Դավթյանն եմ, ծնվել եմ Կապան քաղաքում 1951 թվականին: Նախնական կրթությունը ստացել եմ Կապանի No3 դպրոցում, այնուհետեւ սովորել եմ երաժշտական քոլեջում ջութակի բաժնում ավարտել եմ 1974 թվականին: Աշխատել եմ Քաջարանի երաժշտական դպրոցում որպես ջութակի դասատու: Այնտեղ աշխատել եմ նաեւ Քաջարանի Մշակույթի պալատում, որպես էստրադային խմբի ղեկավար:
-Պապ, իսկ երբվանի՞ց ես կիթառ նվագել:
-Սկսել եմ նվագել մոտ 14 տարեկանից, երեւի 1965 թվականից:
-Իսկ ե՞րբ որոշեցիք ստեղծել ձեր խումբը:
-Խումբը կոչվում էր «Կապան», ռոք խումբ էր, ստեղծվել էր 1970 թվականին:
-Իսկ ինչո՞ւ «Կապան»:
-Որովհետեւ մտածել ենք, որ դա մեր քաղաքի հին անունն է: Այդ ժամանակ Կապանի մասին ոչ մի խոսք էլ չկար: Քաղաքը կոչվում էր Ղափան, իսկ մենք գիտեինք պատմությունից, որ քաղաքի իսկական անունն է դա, հին քաղաքի անունն է:
-Իսկ ովքե՞ր էին խմբի անդամները:
-Խմբի անդամները… Այնքան շատ երաժիշտներ են մեր խմբով անցել եւ նվագել, տեղափոխվել ուրիշ խմբեր… Խմբի կորիզը կազմում էին Վալտեր Բալայանը` նա խմբի ղեկավարն էր, իհարկե ես, Սամվել Սահրադյանը, Սերյան Սարգսյանը: Հետո մեզ միացան շատ հայտնի երաժիշտներ. Սերժ Բալայանը, Արմեն Պետրոսյանը, Սամվել Ալեքսանյանը, Ջեյմս Վարդանյանը եւ այլն: Շատ մարդիկ են նվագել մեր խմբում, որոնք ցավոք սրտի այսօր այստեղ չեն, տեղափոխվել են այլ երկրներ եւ նվագում են այնտեղ:
-Իսկ ի՞նչ էիք նվագում:
-Երգացանկը այնքան հարուստ էր: Նվագումէինք թե հայ,թե օտարազգի կոմպոզիտորների երգեր: Անձամբ ես շատ էի կատարում Ռոբերտ Ամիրխանյանի «Այնպես ուզում եմ» երգը: Հանդիսատեսը շատ էր սիրում իմ այդ կատարումը: Եվ ոչ միայն հայ հանդիսատեսը: Ես այդ երգը բազմիցս կատարել եմ նաեւ հյուրախաղերի, միջազգային փառատոների ժամանակ…
-Պապ, ես տեսել եմ քո լուսանկարները: Այնտեղ այնքան երիտասարդ ես: Ընկերներս զարմանում են, որ ասում եմ պապս ժամանակին հայտնի ռոք-երաժիշտ է եղել… Իսկ ի՞նչ հաջողությունների եք հասել:
-Հաջողությունները շատ մեծէին: Սկսած 1971 թվականից «Կապանը» ներկայացել էր մի քանի համամիութենական եւ միջազգային փառատոների, որտեղ ներկայացրել ենք Հայաստանը եւ շատ մեծ հաջողություններով վերադարձել ենք: Հետո այնքան էինք սիրում ռոք- երաժշտությունը, որ մեծ հաճույքով նվագում էինք ամեն տեղ:
- Որտե՞ղ էիք տալիս ձեր համերգները:
-Հիմա համերգներ չենք տալիս, որովհետեւ 2000 թվականին խումբը ցրվել է: Արդեն 14 տարի է մեր խումբը չի գործում: Մարդիկ իրենց գործերով, հոգսերով… Շատերն աշխատանք գտնելու հույսով արտագաղթել են: Բայց ժամանակին համերգներտալիս էինք Հայաստանի բոլոր քաղաքներում, Ռուսաստանում, Լիտվայում, Լատվիայում, եղել ենք արտասահմանում եւ այլն:
-Պապ, Կապանում սիրո՞ւմ էին ռոքը:
-Դե, երեւի, ինձ թվում է, որ մեր ժամանակվա երիտասարդությունը, շատ էր սիրում թե լսել, թե նվագել: Շատերը ազատ ժամանակ կիթառ նվագել էին սովորում թեկուզ ընկերական շրջապատում նվագելուեւ ընկերներով երգելու համար: Հիմա ես չեմ տեսնում, որ երիտասարԲայց Կապանում իննչպես ես դները կիթառ նվագեն երեկույթների ժամանակ, երգեն… Ինչ ասեմ, եթե սիրեին, հիմա Կապանում գոնե մի ռոք խումբ կլիներ: Վերացել է ռոքը:
-Պապ, իսկ ինչո՞ւ քո երեխաները երաժիշտ չդարձան:
-Իմ երեխաները բոլորն էլ երաժշտական տաղանդ ունեին, սակայն ես ինքս չեմ ուզեցել, որ գնան այդ դժվար ճանապարհով: Այն ժամանակ պետությունը հովանավորում էր երաժիշտներին, իսկ հիմա դա շատ դժվար ու անշնորհակալ աշխատանք է, այն էլ Կապանի նման փոքր քաղաքում:
Հետաքրքիր է մարդկանց առեղծվածը. ծնվում են գիտնականներ, գրողներ, դյուցազուններ, բժիշկներ: Մեկը փայլում է խելքով, մյուսը` ուժով և համառությամբ:
Ես ձեզ կներկայացնեմ երկու հետաքրքիր մարդկանց մասին պատմություն, որոնց ճակատագրերը վերջ ի վերջո միահյուսվում են: Նրանք միասին ստեղծում են իրենց համատեղ կյանքի պատմությունը: Նրանց կյանքը նման էր հեքիաթի: Այս պատմության գլխավոր հերոսը՝ Սարգիսը, ուներ վեց երեխա, որոնցից ամենափոքրը երեք տարեկան էր, երբ կինը մահանում է: Ամուսինը փորձում էր երեխաների համար երկրորդ մայր գտնել, սակայն երկար ու ձիգ տարիներ հալալ կաթնակեր նրան չի հանդիպում: Եվ ի վերջո, ավագ որդու միջնորդությամբ նա ամուսնանում է չորս անչափահաս երեխաների մայր Նարգիզի հետ, որը նոր էր վերադարձել աքսորից: Նարգիզին աքսորել էին, քանի որ նրա ամուսինը՝ Մեժլումը, եղել էր Վլասովի բանակի մարտիկ: Նարգիզը և Սարգիսը համատեղ կյանքի ընթացքում ունեցան երկու դուստր: Նրանց տասներկու երեխաներն էլ իրար հետ մեծացան: Բոլորին հավասար աչքով էին նայում, բոլորին հավասար էին սիրում, և նրանցից ոչ մեկը երբեք խորթություն չի զգացել: Վաղուց չկան Նարգիզն ու Սարգիսը, սակայն նրանց ստեղծած ընտանիքի անդամները միշտ վառ են պահում ծնողների հիշատակը: Այսքանից հետո ուզում եմ ասել, որ Սարգիս Սարգսյանը իմ հայրիկի պապիկն է:
-Խնդրում եմ ներկայացեք:
-Ի՞նչ ծրագրեր ունեք:
-Իսկ եթե ոչ պար, ապա ի՞նչ մասնագիտություն կընտրեիք:
Ներածության փոխարեն
Հարցնում ես՝ սիրու՞մ եմ կինո նայել: է՜հ…Այդ ի՞նչ հարց է. բա ոնց: Գիտե՞ս որն է սիրածս կինոն: Հոլիվուդի ֆիլմերից էլ լավն է՝ հավատա: Չէ՛, էդ կինոն հեռուստացույցով ցույց չեն տալիս, ո՛չ էլ համացանցում կարող ես գտնել: Դա այն ֆիլմերից է, որ ամեն անգամ սկսվում է, երբ ֆիլմի գլխավոր հերոսները՝ պապիկիս եղբայրը և նրա կինը, մեր տուն են գալիս: Ու այդ ժամանակ ամեն ինչ պատրաստ է ֆիլմը նկարելու համար. բոլորս սեղանի շուրջ ենք, գինին, բաժակները, արտաքին ու ներքին բոլոր դեկորացիաները…
Կադր1 (մի քիչ ռոմանտիկ). -Ժենի՛կ տատի, կպատմե՞ս՝ ո՞նց ամուսնացաք դու ու Սպարտակ պապիկը:
Իմ ծննդավայր, իմ բնակավայր, իմ հարազատ օրրան, իմ Ճամբարակ: Մի ամբողջ կյանք է կապված քեզ հետ, մի ամբողջ մանկություն, կյանքի 17 գարուն, որի ընթացքում դու ինձ հարազատ ու թանկ ես դարձել: Քո ամեն մի քարը, ամեն մի ծառը ծանոթ է ինձ: Ամեն մի անցած ճանապարհի հետ՝ գեղեցիկ հիշողություններ են այցի գալիս:
Դեռ փոքր տարիքից ինձ հուզում էր հաջողության հասնելու ճանապարհը։ Շատ ժամանակ ես ինձ անհաջողակ էի համարում, որովհետև բակը, որտեղ իմ ամենաթանկ մարդիկ էին, և մեր ժամանակի մեծ մասն էր անցնում, նման չէր մեր հարևանությամբ գտնվող մանկապարտեզի բակին։ Մանկապարտեզի բակում կար ճոճանակ, սահուղի, լողավազան։ Իսկ մեր բակում դրանց փոխարեն կային միայն քարեր, տարբեր տեսակի մոլախոտեր և մի քանի մետր բաց տարածք։ Իմ ու ընկերներիս մեջ մեծ էր ցանկությունը մանկապարտեզի բակում խաղալու, բայց ամեն անգամ, երբ ցանկապատի վրայով անցնում էինք, տեղի էր ունենում մեր պատկերացրած պատերազմը՝ բախում մեր և մանկապարտեզի պահակի միջև։ Այո՛, չզարմանաք, հենց պատերազմ, որովհետև մենք միշտ կանխազգում էինք բախումի մասին՝ «զինվում» էինք պարսատիկներով, քարերով, և ամեն անգամ, երբ պահակը փորձում էր մեզ հեռացնել, սկսում էինք պատերազմը։ Բայց պահակը համառ էր ու չէր նահանջում. նա նույնպես քարերով հարվածում էր: Երբ որոշեցինք փախչել, տղաների մեծամասնությանը հաջողվեց փախչել` ցանկապատն իրարից առանձնացնելով, պոկելով, իրար վրայով անցնելով։ Ընկերներիցս մեկը մի փոքր հետ մնաց մեզանից, և պահակի նետած քարը կպավ նրա ոտքին։ Ոտքը վնասվեց, չկարողացավ դուրս գալ մանկապարտեզից, և տեղի ունեցավ այն, ինչը այնքան էլ մեր ուզածով չէր…
Լույսը նոր էր բացվել, երբ մայրիկս կանչեց.