«…Օրացույցները չեն, որոնք բերում են գարունը, ոչ էլ աքաղաղները՝ լուսաբացը: Հաճախ օրացույցային ամենաստույգ ձմռանն ավելի մոտ կարելի է զգալ գարնան ներկայությունը, քան երբ գարուն է…»

Գուրգեն Մահարի, «Ծաղկած փշալարեր»

Բացում եմ պատուհանս, դուրս նայում՝ զգում եմ մի անծանոթ քամի, նայում եմ հեռու՝ պաղ արևին, զգում եմ, որ անգամ արևն է ուրիշ: Տեսնում եմ լեռներ ու ձյունապատ դաշտեր, բայց դրանք էլ իմը չեն։ Քամին չի բերում իր հետ մեր սարերի սառնորակ շունչը, ծաղիկների անուշ բույրը։ Լեռներում էլ չեմ գտնում Արագածը մեր: Անգամ մարդիկ են սառել, հոգիներն են սառել: Այս ամենը տեսնելով՝ հասկանում եմ, որ սա իմ հայրենիքը չէ, որտեղ ամեն ինչ իմ սրտին մոտ է, ու արդեն ինքնաբերաբար հոգիս թռչում է տուն։

Է՜հ, էլի կարոտեցի իմ հարազատ Ամասիան։ Այնտեղ օդն այնքան մաքուր է, ջրի մեկ ումպը բավարար է, որ հագենաս։
Երբ հեռախոսով մայրիկիս հետ էի խոսում, ասացի.
-Մա՛մ, ըմբես եմ կարոտցե ըդտեղի հողն ու ջուրը…
-Քիչ մնաց, գուկաս՝ կարոտդ կառնիս։

Երբ Մոսկվայից արդեն հասա Ամասիա, մեքենայից իջա ու պատահմամբ կանգնեցի ցեխաջրի մեջ։ Մայրս շրջվեց ու ծիծաղելով ասաց.
-Է, կարոտդ առա՞ր։
Դե մի քիչ թրջվել ու կեղտոտվել էի, բայց ուրախ էի՝ չէ՞ որ տանն էի։

Ժամանակից շուտ սկսված ձմեռը կարծես իր ավարտին է հասնում։ Հետհայացք այդ ցուրտ ու միևնույն ժամանակ լուսավոր օրերին՝ ֆոտոշարքի տեսքով։ Բարի վայելում։

«Էս անդեր ձինն էլ հալվիլ չըտի՝ րեխեքը կարենան արխեյին դասի գնան, տեհա՞ր՝ քշերն ինչ ցուրտ էր, սհե որ գնա, վայթե լավը չլի…»: Ամեն առավոտ տատս այս խոսքերով է մեզ դպրոց ճանապարհում: Նրա կարծիքով ձյունը դժվարացնում է ճանապարհը, բայց դա միայն նրա ու մնացած մեծահասակների կարծիքով։ Իրականում ձյան միջով դպրոց հասնելն ու ճանապարհին տեսածդ նկարելն այնքան էլ ձանձրալի կամ դժվար չէ։