-Ցուրտ ձմեռ էր…,- հանգցնելով գլանակը մոխրամանի մեջ՝ ասաց պապիկը: Բայց  ձմեռը դեռ չէր վերջացել նրանց գյուղում: Ձմեռը կվերջանար միայն այն ժամանակ, երբ իրենց տներում այլևս վառարան վառելու կարիք չի լինի, անասունները հանդ կելնեն: Վառելիք ու անասնակեր այլևս պետք չի լինի: Իսկ դա հավանաբար կլինի մայիսի սկզբներին:

Այս դեղին սովետական ավտոբուսը հայտնվելով գյուղի ծուռումուռ ճանապարհներին ՝ հասկացավ, որ դեռևս այս գյուղերի համար գարունը սարերի հետևում է:

«…Օրացույցները չեն, որոնք բերում են գարունը, ոչ էլ աքաղաղները՝ լուսաբացը: Հաճախ օրացույցային ամենաստույգ ձմռանն ավելի մոտ կարելի է զգալ գարնան ներկայությունը, քան երբ գարուն է…»

Գուրգեն Մահարի, «Ծաղկած փշալարեր»

Բացում եմ պատուհանս, դուրս նայում՝ զգում եմ մի անծանոթ քամի, նայում եմ հեռու՝ պաղ արևին, զգում եմ, որ անգամ արևն է ուրիշ: Տեսնում եմ լեռներ ու ձյունապատ դաշտեր, բայց դրանք էլ իմը չեն։ Քամին չի բերում իր հետ մեր սարերի սառնորակ շունչը, ծաղիկների անուշ բույրը։ Լեռներում էլ չեմ գտնում Արագածը մեր: Անգամ մարդիկ են սառել, հոգիներն են սառել: Այս ամենը տեսնելով՝ հասկանում եմ, որ սա իմ հայրենիքը չէ, որտեղ ամեն ինչ իմ սրտին մոտ է, ու արդեն ինքնաբերաբար հոգիս թռչում է տուն։

Է՜հ, էլի կարոտեցի իմ հարազատ Ամասիան։ Այնտեղ օդն այնքան մաքուր է, ջրի մեկ ումպը բավարար է, որ հագենաս։
Երբ հեռախոսով մայրիկիս հետ էի խոսում, ասացի.
-Մա՛մ, ըմբես եմ կարոտցե ըդտեղի հողն ու ջուրը…
-Քիչ մնաց, գուկաս՝ կարոտդ կառնիս։

Երբ Մոսկվայից արդեն հասա Ամասիա, մեքենայից իջա ու պատահմամբ կանգնեցի ցեխաջրի մեջ։ Մայրս շրջվեց ու ծիծաղելով ասաց.
-Է, կարոտդ առա՞ր։
Դե մի քիչ թրջվել ու կեղտոտվել էի, բայց ուրախ էի՝ չէ՞ որ տանն էի։