Հայաստանի գյուղերը. Ակնալիճ, Արմավիրի մարզ

Կանաչ դաշտը

Լուսանկարը` Տիգրան Մամյանի

Լուսանկարը` Տիգրան Մամյանի

«…Ձին ճանաչում էր այդ հովտի բոլոր բույրերն ու հոտերը: Նա գիտեր բոլոր հովիտների ու բլուրների բույրերը, բայց այս հովտի բույրերն ավելի լավ գիտեր, քանի որ ձիուն այս հովտում հաճախ էին կապում արածելու: Կայծակի հուրն անցողիկ էր, արևի տակ, ցողի հետ հիմա պիտի ցնդեր: Ուրցի բույրը նույնպես այս հովտի բույրը չէր, ուրցի բույրը քամին էր նետել բլուրներից հովիտ: Ձին արածում էր և ոչխարի թաց բրդի հոտ էր զգում: Ձին մտածում էր, որ բլուրների մյուս երեսին ոչխարներ են արածում, ուրեմն նաև գամփռ շներ կան: Բլուրների մյուս երեսին ոչխարներ էին արածում, հովտի թաց խոտը համեղ է, առվի ջուրը համեղ է,- մտածում էր պառավ ձին,- արևը ջերմացնում է, և քուռակը խրտնում ու մեծանում է հովտի ջերմ բարության մեջ»:

«Կանաչ դաշտը»

Հրանտ Մաթևոսյան

Իմ նոր ընկերը

Երկար ժամանակ փնտրտուքների մեջ էի: Ուզում էի գտնել ինձ համար յուրահատուկ մի բան, որպեսզի ինքս ինձ գտնեմ, ինքնաարտահայտվեմ: 

Եվ ահա մի օր դպրոց եկավ «Մանանա» կենտրոնը: Սկզբում բոլորի նման ես էլ  անտարբեր վերաբերվեցի, բայց հետո 17.am-ը ինձ համար դարձավ կյանքի գույն: Հասկացա, որ գտա այն, ինչ այդքան երկար փնտրում էի և դարձա մի մասնիկը այդ մեծ ընտանիքի:

17. am-ը ամբողջովին փոխեց մտածելակերպս, օգնեց և սովորեցրեց ավելի հեշտ շփվել մարդկանց հետ, և ինչու ոչ, ընդլայնվեց իմ ընկերական շրջապատը շատ լավ և ինձ նման խենթ մարդկանցով:

Հիմա ավելի հետաքրքրասեր եմ դարձել: Երբ ուրիշները խոսում են, լուռ լսում եմ և փորձում մի պատմություն կառուցել այդ ամենի մասին:

Հիմա, երբ դուրս եմ գալիս տանից, լուսանկարչական խցիկը միշտ ինձ հետ է: Նկարում եմ ամեն ինչ և հաճույք եմ ստանում իմ փոքրիկ աշխատանքից:

Այսօր դուրս եկա զբոսանքի իմ լավ « ընկերոջ»` լուսանկարչական խցիկիս հետ, և ահա թե ինչ ստացվեց: Սա իմ քաղաքն է`Արմավիրը:

Մեր կողքին ապրող երեխաները

Հայաստանի գյուղերը. Սարդարապատ, Արմավիրի մարզ

Մեհմանդարի շուկան

 

Այս լուսանկարները ես նկարել եմ Արարատի մարզի Հովտաշատ (Մեհմանդար), ինչպես ժողովուրդն է ասում` Մեյմանդար գյուղում: Հովտաշատ գյուղը  գտնվում է Աշտարակից 30-35 կմ հեռավորության վրա: Ես լսել էի, որ այնտեղ կա մեծ գարնանային շուկա: Խնդրեցի հայրիկիս` տանել ինձ Հովտաշատ, որպեսզի տեսնեմ, զրուցեմ մարդկանց հետ և  լուսանկարեմ: Չմերժեց ինձ հայրիկը, և մենք գնացինք: Ճանապարհը երկար էր, իսկ ես շատ անհամբեր էի: Վերջապես հասանք Հովտաշատ: Իրոք որ շատ հետաքրքիր շուկա է:

Երբ քայլում էի, բոլորը ուշադիր նայում  էին մեկ ինձ, մեկ` տեսախցիկին: Անգամ եղան մարդիկ, որ հարցնում էին, թե ինչի համար եմ նկարում, ինչ եմ անելու նկարները: Ես պատասխանում էի, որ ուզում եմ դառնալ ֆոտոլրագրող ու կատարում եմ իմ առաջին քայլերը, և այս ամենը ինձ չափից ավելի է դուր գալիս:

Լինում էին մարդիկ, որ ասում էին.

-Լավ, ջհանդամ, նկարում` նկարում ես, մի հատ էլ ժպտանք, մեզ նկարի:

Դե, իհարկե, ես չէի մերժում ու նկարում էի նրանց:
Շուկան շատ բազմատեսակ էր. կային տարբեր մրգեր ու բանջարեղեն: Ինձ շատ դուր եկավ շուկայի մթնոլորտը, և կցանկանայի այնտեղ լինել նաև աշնանը: Նորից լուսանկարելու: