Մարդու համար ոչինչ այնքան անհասանելի չէ, որքան մարդը: Առավել անբացահայտելի է մարդուկների էությունը: Ամեն մի երեխա առանձին մի աշխարհ է: Սիրում եմ նրանց անկեղծությունը:
Հիշում եմ` վերջերս աղվեսիկներից մեկի պատկերացումները, ինչպես էի անփութորեն կոտրել: Աղվեսիկս մտավ սենյակ ու տեսավ, որ ռոք երաժշտություն եմ լսում ու կոտրված հայացքով ասաց.
-Իսկ ես մտածում էի, որ դու նուրբ աղջիկ ես, տենց երգեր չես լսի…
Ա՜խ, այդ ճստիկ հրաշամանուկները:
Երեխաները ձգտում են նմանվել մեծերին, բայց եթե հակառակը լիներ, այ դուք՝ մեծերդ, կսովորեիք ապրել ներկայով: Ինձ միշտ բարկացնում է նրանց աղմուկը, բայց լռությունը խորհրդավոր և կասկածելի է թվում: Նրանք գործում են ներքին հանճարով, գործում են այնպես, ինչպես մի փորձառու արվեստագետ: Աշխարհում ամենահաճելի պահը այն է, երբ մի մոծակից ստանում ես քո դիմանկարը իր պատկերացումներով: Երբ նկարում եմ, ամեն մի աղվեսիկի, որքան էլ ճանաչեմ կամ չճանաչեմ, յուրովի եմ բացահայտում: Հաճույքով լսում եմ նրանց կարծիքը իմ մասին, կոնֆետներ եմ նվիրում:
Մանկությունիցս մինչև հիմա պաշտում եմ, երբ ինձ կոնֆետներ են նվիրում, չնայած որ ուտել չեմ սիրում: Հիշում եմ, երբ ժամանակին ես էի նկարվողի դերում: Երազում էի ոչ թե շուտ մեծանալ, որ ես էլ նկարեմ, այլ մի քիչ բոյովանալ` «ի կանյեց» (и конец):
Մոծակներս էլ էին բոյովանալ ուզում:
Ահա և իմ հրաշամանուկներից մի քանիսի լուսանկարները:
Երբևէ երկար նայե՞լ եք երկնքին ու փորձել մտովի խոսել նրա հետ:Ես ամեն օր լուսանկարում եմ երկինքը և երեկոյան, երբ բոլորը հեռուստացույց են դիտում, ես ուսումնասիրում եմ այդ օրվա նկարները: Երբ դրսում զբոսնում ենք ընկերուհիներով, ինձ անընդհատ ասում են.
-Ան, նայի` ինչքան սիրուն ա, շուտ նկարի:
Իսկ ես շուտ հանում եմ խցիկս ու նկարում, առանց ժամանակ կորցնելու:
Երբեմն երկինքն այնքան պարզ ու գերող է լինում, որ ինձ թվում է, եթե ձեռքս երկարացնեմ` կդիպչեմ: Գիտեմ, որ դա անհնար է, սակայն ամեն անգամ ձեռքս վեր եմ բարձրացնում ու թաղվում եմ հավերժության մեջ…
Լուսանկարը՝ Արմինե Կոստանդյանի
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Կարապետյանի
Շիրակի մարզ, գյուղ Սարակապ
