Երբեք ուշ չէ գնալ երազանքին ընդառաջ

Լուսանկարը` Տաթևիկ Հարոյանի

Լուսանկարը` Տաթևիկ Հարոյանի

Հարցազրույց mulberry-house-ի հիմնադիր Հովհաննես Սողոմոնյանի հետ

-Պատմեք Ձեր մասին, որտեղի՞ց եք:

-Ես ապրում եմ ՀՀ ամենագեղեցիկ համայնքներից մեկում՝ Խոր Վիրապում (Փոքր Վեդի), ծնվել եմ 1990 թ. հուլիսի 14-ին, անունս Սողոմոնյան Հովհաննես է:

-Դուք mulberry-house-ի հիմնադիրն եք: Մինչ դրան անդրադառնալը կխնդրեի նշեիք՝ ի՞նչ կրթություն ունեք և այլ գործունեությամբ զբաղվե՞լ եք մինչ սա:

-Ես ունեմ միջին մասնագիտական կրթություն, ավարտել եմ Արարատի տարածաշրջանային պետական քոլեջը, մասնագիտությամբ ծրագրավորող եմ: Սրանից երեք տարի առաջ աշխատել եմ ՄԱԿ-ի գրասենյակում՝ որպես հաշմանդամություն ունեցող անձանց շահերի պաշտպան:

Աշխատել եմ ՀՀ-ում, ԼՂՀ-ում և ՌԴ-ի հայ համայնքների հետ: Այսինքն՝ այդ տարածաշրջաններում հաշմանդամություն ունեցող անձանց շահերի պաշտպանն եմ եղել:

-Ինչպե՞ս առաջացավ mulberry-house կառույցի մտահաղացումը, ո՞րն էր ստեղծման նպատակը:

-Մտահաղացումը շատ շուտվանից կար, ուղղակի մտորումների մեջ էի՝ ուզում էի հասկանալ, տեսնել՝ արդյոք կաշխատի, թե չէ: Մեր խաղողի այգու մոտ ունեինք թթենի, որը տնկել է պապս մոտ 17 տարի առաջ, դրա համար տարածքը կոչվեց թթենի, անգլերեն անվանումն ենք տվել։ Այստեղ շատ տուրիստներ գալիս էին ու ասում՝ գնանք թթենու մոտ նկարվելու: Ծառը և մեր այս տարածքը, որը բացել ենք թթենուն կից, գտնվում են Խոր Վիրապի վանք չհասած՝ մոտ 500 մ հեռավորության վրա։ Այդ տարածքում միակ ու ամենամեծ թթենին է, էդտեղից էլ տեսարան է բացվում դեպի բիբլիական Արարատը և Խոր Վիրապը, և իսկապես շատ գեղեցիկ տեսարան է նկարվելու համար։

Մենք այս աշխատանքը սկսելիս մեր առջև նպատակ դրեցինք ներկայացնել Հայաստան աշխարհը և հայ ժողովրդին, որովհետև յուրաքանչյուր վաճառակետ խոսում է Հայաստանի մասին, հայ ժողովրդի մասին։ Երբ դու շփվում ես տուրիստի հետ, նա սկսում է կարծիք կազմել: Մեր նպատակն այն է, որ ճիշտ կարծիքով և մեծ բավականություն ստացած հեռանան Հայաստանից: Ցանկանում ենք, որ մեր միջոցով ինչ-որ չափով կարծիք կազմեն մեր մշակույթի, ավանդույթների մասին:

Լուսանկարը` Տաթևիկ Հարոյանի

Լուսանկարը` Տաթևիկ Հարոյանի

Որպես հավելում նշեմ, որ վերջերս ունեցանք հյուրեր Մոսկվայից, նկարիչներ էին։ Այն պատկերը, որ բացվում է մեր մոտից, փորձեցին կտավների վրա պատկերել, ի դեպ, այդ օրվա նկարները կարող եք տեսնել, և առհասարակ, մեր մասին կարող եք տեղեկանալ մեր ինստագրամյան էջից:

-Իսկ ի՞նչ եք վաճառում և որտեղի՞ց եք ձեռք բերում:

-Մեր համայնքի բնակիչներն են պատրաստում: Ունենք գինիներ՝ բալի, նռան, մուսկաթի և կախեթի՝ կիսաքաղցր և չոր, դեղձի, ծիրանի, խնձորի օղիներ:

Բացի խմիչքից՝ ունենք նաև չրերի մեծ տեսականի՝ բնական հումքով պատրաստված, առանց շաքարի, նաև ունենք մի չրի տեսակ, որ ՀՀ-ում միայն մենք ենք վաճառում, կոչվում է սուջուխ, բայց կլոր տեսակն է, դա ոչ մի տեղ չկա: Կան նաև գաթաներ, որոնք նույնպես մեր համայնքում են պատրաստում:

-Որպես այս տարածքի հիմնադիր ի՞նչ խորհուրդ կտայիք նրանց, ովքեր նման գաղափար են ցանկանում իրագործել, ինչպե՞ս սկսել:

-Ես իմ գործը սկսել եմ մեկ գաթայից, հետո քիչ-քիչ հավաքելով՝ հիմա արդեն ունենք մոտ 71 տեսակի ապրանք, որոնք դեռ խմբավորված չեն, բայց աշխատում ենք նաև այդ ուղղությամբ:

-Իսկ ի՞նչ պլաններ ունեք:

-Ունենք հովանավոր Իռլանդիայից: Երբ մի անգամ եկել նստել էր մեզ մոտ, ես տեղում չէի եղել, նա մի բացիկ էր թողել, որն ինձ մոտ է հիմա։ Մենք կապ էինք պահում իր հետ և սպասում ենք, մյուս ամսվա վերջում կգան ֆինանսավորման նպատակով: Էստեղ լինելու է ճաշելու վայր, հենց եկողը կարող է թխել լավաշ, գաթա, խորոված պատրաստել: Հյուրատան նման մի բան է լինելու:

Լուսանկարը` Տաթևիկ Հարոյանի

Լուսանկարը` Տաթևիկ Հարոյանի

-Ունե՞ք կարգախոս, որով առաջնորդվում եք:

-Եղե՛ք մաքուր: Այսինքն՝ մաքուր աշխատանք և մաքուր եկամուտ: Չխաբել, լինել հյուրասեր:

-Երբվանի՞ց եք սկսել գործել:

-Ապրիլի 23-ից սկսել ենք գործել: Մայիսի 23-ին նշեցինք մեր մեկամսյակը:

-Մեկ ամիս է, ինչ գործում եք: Ի՞նչ հետաքրքիր հյուրեր եք ունեցել կամ ի՞նչ դեպքեր են եղել, որ կցանկանայիք նշել։

-Կցանկանայի առանձնացնել երկուսը: Մեկը հենց Շառլ Ազնավուրի ծննդյան օրն էր (ի դեպ, մենք ամեն առավոտ, երբ 7:30 բացվում ենք, մեզ մոտ հնչեցնում ենք նրա երգերը և տարածքում ունենք անվճար ինտերնետ մեր բոլոր այցելուների համար), մեր առաջին հյուրերին ընդունեցինք 8:40, նրանք հենց ֆրանսիացիներ էին, եկել էին Հայաստանը տեսնելու Շառլի աչքերով։ Երբ խումբը կանգնեց, ճանապարհը փակվեց մոտ 10 րոպեով, և սկսեցին երգել Շառլ Ազնավուրի «La Bohème» երգը։ Հետո ես նռան գինի հյուրասիրեցի նրանց, վերջում նորից նույն երգով հրաժեշտ տվեցին մեզ: Մյուս պատմությունն այն է, որ մեզ մոտ ամուսնության առաջարկ արվեց։

 

arpineMikayelyan

Վերջին անգամ Վերջին զանգից րոպեներ առաջ

Բարև, սիրելի ընթերցող, հուսով եմ լավ ես, վստահ եմ, որ գիտես, թե ինչ օր է այսօր… Այո, դու ճիշտ ես, այս տարվա մայիսի 24-ն էլ եկավ, այս տարվա Վերջին զանգերն էլ հնչեցին, ու որոշեցի, որ կարող եմ մի փոքր կիսվել մտորումներովս, որոնք անընդհատ պտտվում են գլխիս մեջ նոր պտտած հոլի պես…

Երբ դեռ 2-րդ դասարանում էի սովորում, մի անգամ կողպվելուց եմ պրծել, դե հիմա ի՞նչ անեմ, ես դեռ մանկուց չափից դուրս հանգիստ եմ եղել: Չէ, չէ, պետք չի անհանգստանալ, իրականում, այդ պահին գիտակցեցի, թե ոնց չեմ պատկերացնում իմ ողջ դասաժամը մենակ` չորս պատերով, տարատեսակ գույների ու չափսերի հագուստներով շրջապատված, ու սկսեցի ինքնամոռաց հարվածել դռանը, ինչը միանգամից նշան եղավ ուսուցչիս, որ դուռը փակելուց առաջ հաստատ «լավ» ստուգել էր դասարանի դատարկ լինելը…

Ակամայից հիշեցի, թե ինչ հիմար բաներից կարող էինք բարկանալ մենք` աղջիկներս: Օրինակ, ով ֆիզկուլտուրայի ժամին կյանքի ու մահվան կռիվ չի տվել, երբ հակառակորդ թիմի աղջիկները որևէ խարդախություն էին թույլ տվել: Ու բում… Հատկապես, երբ հաջորդ ժամը մաթեմատիկա է, ու դու ուղղակի այլընտրանք չունես, պետք է վահանն էլ, սուրն էլ գցես ու նահատակվածի դեմքով մտնես դասի:

Դպրոցում ամենաշատ աշակերտներով դասարանն էինք, ու միշտ բողոքում էին մեր ուսուցիչները, որ անարդար է` իրենք մեկն են, մենք` շատ: Հետո էնքան մաղվեցինք, դարձանք մի բուռ. չէ, էդքան էլ մի բուռ չէ, բայց շատ կորցրինք:

Մենք միշտ դպրոցի լավագույն դասարանի կարգավիճակում ենք եղել, բայց մեծանալուն զուգընթաց էդ լավագույն կոչման կողքին ավելացավ նաև ամենաչար կոչումը:

Ամեն անգամ ասում էի.

-Ընկեր Մարգարյան (դասղեկս), մեր դասարանը դպրոցի ամենայուրահատուկ դասարանն է, ինչքան լավ բան կա` մեզնից է դուրս գալիս, բայց դե ինչքան վատ բան կա, էլի մեզնից է դուրս գալիս:

Լուռ ժպտում է ընկեր Մարգարյանը ու ոչինչ չի ասում: Դե, որովհետև ինչ էլ լինի ու ինչ էլ անենք` մենք լավն ենք, ու ինչքան էլ նա բարկանա ու նախատի, մեկ է, ինչպես ծնողի համար է իր երեխան տարբեր բոլորից` իր թերություններով հանդերձ, էդպես էլ մենք` ընկեր Մարգարյանի համար:

Մենք ունեցել ենք շատ տարբեր ուսուցիչներ, առանց որոնց մի տեսակ չեմ պատկերացնում վաղը:

Օրինակ, համալսարանում ոչ մի դասախոս չի մտնի լսարան ու ասի. «Կանգնեք, մի հատ տեսնեմ ձեր դեմքերը», կամ էլ ոչ մեկը մեզ  չի սովորեցնի Նապոլեոնի ձիու անունը կամ տարատեսակ արտահայտություններ, որոնք կարող ենք օգտագործել, երբ պաշտպանվել ուզենք (կատակում եմ), կամ էլ մաթեմատիկական հաշվարկներ անելու, ծննդյանդ օրը մեկ վայրկյանում իմանալու (թե շաբաթվա որ օրն է) մի շարք հեշտ եղանակներ, ոչ մեկը չի կարող ձեռքի մեկ կախարդական շարժումով նշան անել, որ ձայնը պետք է կտրել, կամ էլ մյուս կախարդականը. «Սուս, ասեցի»: Չեմ պատկերացնում օրերս առանց մաթեմատիկայիս դասաժամերի ու դրանց ժամանակ հնչող ոսկի արտահայտությունների ու վերջապես չեմ պատկերացնում հետոն առանց ընկերներիս: Ախր, կլինի էնպես, որ գիշերը` ժամը 12-ին, խմբով էլի մի ծառ թալանենք, կամ էլ մտածելով, որ ոստիկանական մեքենան մեզ է հետապնդում, արագ գործողություններ ձեռնարկենք (բայց իրականում մեզ հետ կապ չուներ): Կրկին  կտեսնեմ ընկերներիս ժպիտները, կլսեմ նրանց ձայները…

Ախր, էլ չեմ մտնի գրադարան ու տեսնի Նարեի ու Անուշի հոգնած, քնի կարոտ, բայց ֆիզիկայի ու կենսաբանության դասագրքերին նվիրված աչքերը, չեմ լսի Դավթի ու Գևորգի հոգեբուխ քննարկումները տարատեսակ խնդիրների շուրջ, չեմ տեսնի ընկեր Մարգարյանի հանգիստ ու խոհուն հայացքը, որոնք իրենց մեջ անչափ գեղեցիկ դիմագծեր են պարունակում:

Մի քանի տարի առաջ փափագում էինք այս ավարտական բաղձալի օրը, իսկ հիմա… Ինչքան էլ ասենք. վերջապես, մեկ է, հետո որ կարոտենք` դասարանը էլ հետ չենք կարող բերել:

Գիտեմ, որ էլ չեմ կարող աշակերտ լինել, գիտեմ, որ շատ-շատերին երկար չեմ տեսնի, գիտեմ, որ ամեն ինչ կփոխվի. ամեն-ամեն ինչ:

Մեր դպրոցական տարիներն ինձ համար հրաշալի հուշեր են, ու ես դրանցից յուրաքանչյուրում կյանքի մի մասնիկ ունեմ պահած:

Իսկ այդ ամեն մասնիկի մեջ մեկին ունեմ, ում գտել եմ ու չեմ կորցնի…

Շնորհավոր, սիրելի շրջանավարտներ:

Araqsya Azizyan

Գիշերվա լույսերը

Իրականում դժվար է խոսել մի բանի մասին, ինչն ամբողջ սրտով ես ապրում, ինչը նկարագրելու համար բառեր չկան… Այդ ամենը պետք է աչքերով տեսնել ու սրտով զգալ։

Սիրում եմ քաղաքը, բայց 19 տարվա մեջ երբեք չէի վայելել քաղաքն այդպես, ինչպես գիշերով։ Ինչքան սիրուն են լույսերը, որոնք նման են հեռվում վառվող աստղերի։ Ինչքան հանգստություն ու սիրունություն կա այդ լույսերի մեջ։

Մի ամբողջ քաղաք է քուն մտել լույսերի տակ, ամբողջ քաղաքն իր գույներն է սփռել հեռվում, ծածկել աշխարհը հանգստությամբ։

Հեքիաթ են պատմում քաղաքի լույսերն այն մասին, որ մեկը վառել է ճրագն ու քնել, իսկ մյուսն էլ նստած երազում է հանգիստ։

Լուսինն էլ իր հերթին գրկել է քաղաքը, պարուրել լույսով ու մեղեդու հնչուններ է տալիս քաղաքին՝ սփռելով վառվող լույսերը, արթուններին մեծ հույսեր տալիս, պատմում երազանքների մասին։

Աննկարագրելի վառ ու գունեղ են քաղաքի լույսերը, որ մարդկանց հոգիներում նոր ու վառ երազներ են արթնացնում։ Մի տեղ սիրում են լույսի տակ, իսկ մի տեղ էլ ուղղակի արտասվում։ Իսկ ե՞ս կամ դո՞ւ, չէ՛, կամ մե՞նք, ի՞նչ ենք սպասում վառվող լույսերից։ Ինչպես կյանքում ամեն բան, գիշերն էլ իր գեղեցիկ հանգուցալուծումն ունի։ Կգա արևն ու կբերի նոր սեր, կգա նոր գիշեր՝ մաքրած ու ետևում թողած ամեն բան…

tatevik haroyan

Ինչու գնալ թանգարան

Մայիսի 18-ը Հայաստանում և աշխարհի մոտ 150 երկրներում նշվում էր թանգարանների միջազգային օր: Այն հռչակվել է թանգարանների միջազգային խորհրդի որոշմամբ 1977 թվականի մայիսի 18-ին:

Առաջին հայացքից կարելի է ասել՝ սա մի տոն է, երբ թանգարանները անվճար են, ու կարելի է այցելել ու ժամանակ անցկացնել, անգամ չորոշելով՝ որն արժե գնալ կամ, առհասարակ, մեզ ինչ է տալիս թանգարան գնալը:

Սակայն թանգարան գնալը, թանգարան մտնելը և թանգարանի ցուցադրությունները յուրացնելը էսթետիկ հաճույք են, ինչպես նաև թատրոնը, որտեղ հազվադեպ ենք լինում․ ժամանա՞կն է քիչ, թե՞ հետաքրքրությունը:

Երեկ թանգարանների միջազգային օրն էր, հասցրի լինել միայն Հայաստանի պատմության թանգարանում, որը հիմնադրվել է 1919 թ.-ին, իսկ այցելուների համար բացվել է 1921 թ.-ի օգոստոսի 20-ին: Ինչո՞ւ լինել հենց հենց այս թանգարանում։ Առաջին՝ այն գտնվում է Հանրապետության հրապարակում, որի կողքով բազմիցս անցած կլինեք, և որ ամենակարևորն է, այնտեղ ներկայացված են մեր ազգի պատմությունը, մշակույթը, ցուցադրված են մեր երկրի տարբեր տարածաշրջանների տարազներ, զարդեր, կարևոր անձանց որոշ անձնական իրեր։ Շատ հետաքրքիր էր Անի քաղաքի և նրանում գտնվող եկեղեցիների մանրակերտը, որտեղ ներկայացված էին քաղաքի եկեղեցիները և պարիսպները, որոնք կառուցվել են տարբեր արքաների կողմից։ Հետաքրքիր էր տեսնել արքաների հատած դրամները, նրանց զենքերը, տարբեր ժամանակներում կիրառված սրերը, նիզակները, վահանները։ Կարծես պատմության միջով անցնես, ու ամեն անգամ մի բաժին մտնելիս՝ նոր մի զգացողություն է համակում քեզ։ Հաճելին այն է, որ այլազգիները նույնպես սիրով ու հետաքրքրությամբ էին նայում ցուցադրվող յուրաքանչյուր դետալի:

Իհարկե, այսքանը շատ քիչ է, որ պատկերացնեք այն հաճույքը, որը տալիս է այդ թանգարանը (անգամ վիքիպեդիան այդ հարցում չի օգնի): Եվ սա միայն մեկն է այն թանգարաններից, որ կան մեզ մոտ:

Կարևորն այն է, որ թանգարան մտնելիս հասկանանք՝ ուր ենք եկել և ինչ ենք ուզում տանել այստեղից:

Սև-սպիտակ կյանք

Վեդու երիտասարդներն սկսում են աշխատել

Վեդու գրադարանում կատարվեց ուսումնասիրություն, որի արդյունքում գրադարանի նախկին արխիվային տարածքը որոշվեց հանձնել Վեդու երիտասարդներին՝ ոչ ստանդարտ սրճարան կառուցելու նպատակով: Վեդու համայնքապետ Վ. Բարսեղյանը պատրաստակամություն հայտնեց երիտասարդներին օգնել թե՛ շինարարական աշխատանքներում, և թե՛ մնացած բոլոր այն աշխատանքներում, որտեղ կարիք կլինի: Վ. Բարսեղյանը հորդորեց երիտասարդներին ավելի ակտիվ լինել, մասնակցել ՏԻՄ քննարկումներին, բարձրաձայնել ու քննարկել ցանկացած թեմա համայնքապետարանի հետ:

Գրադարանից հետո ԱԺ պատգամավոր Ռ. Բաքոյանը, Վեդու համայնքապետարանի ընդհանուր բաժնի պետ Լ. Դալլաքյանն ու երիտասարդները հանդիպեցին Պուշկինի 4-րդ շենքի բնակիչների հետ: Ռ. Բաքոյանը լսեց բնակիչների խնդիրներն ու խորհուրդներ տվեց ճիշտ քայլեր ձեռնարկելու համար: Հանդիպմանը միացավ նաև Վեդու ավագանու անդամ Լ. Մանուկյանը:

Պուշկինի 4-ից ուղևորությունը շարունակվեց դեպի Վեդու քաղաքային հուշահամալիր, որտեղ երիտասարդներն առաջարկում են հանգստի գոտի ստեղծել: Այս պահին մանրամասները դեռևս քննարկման փուլում են:

Այնուհետև նույն թիմը քայլեց Վեդիում, ծանոթացավ աղբահանության խնդիրներին՝ Վեդու բնակելի շենքերի տարածքում: Երիտասարդները սկսում են աշխատել: Յուրաքանչյուրի աջակցությունը կխրախուսվի:

Այսօրվա համար այսքանը: Հաջորդ հանդիպումը չի ուշանա:

Վեդիում սկսվում է նոր եթերաշրջան

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Տեղի ունեցավ ԱԺ պատգամավոր Ռուստամ Բաքոյանի և Վեդու երիտասարդների հանդիպումը senYAC-ում (Վեդու երիտասարդական կենտրոն): Հանդիպման նպատակն էր վերհանել երիտասարդներին հուզող խնդիրներն ու գտնել դրանց լուծման տարբերակները: Ներկա էին նաև Արարատի մարզպետի օգնական Տիգրան Շիրինյանը, Վեդու համայնքապետարանի ֆինանսատնտեսական բաժնի պետ Անդրանիկ Ավետիսյանն ու Գեղարվեստի դպրոցի տնօրեն Հրայր Գորգոյանը:

Սկզբում երիտասարդները ներկայացրին իրենց անցած ուղին ու senYAC-ի պատմությունը, հետո սկսվեց քննարկումը:

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Խնդիրները շատ են, բայց երիտասարդները չեն դժգոհում: Ասում են՝ իրենց ձայնը միշտ էլ լսելի է եղել համայնքապետարանում, ու իրենք միշտ ստացել են աջակցություն տարբեր ծրագրեր իրականացնելու համար: Սակայն Վեդիում կան խնդիրներ՝ երիտասարդների ժամանցի ապահովումը, աշխատատեղերի պակասն ու մշակութային կյանքի բացը: Աղբահանության, թափառող շների, տրանսպորտի ժամերի ու օդի աղտոտվածության մասին ևս խոսվեց:

Ակտիվ քննարկումներ սկսվեցին Վեդու տարբեր հատվածներում կուտակված աղբի վերաբերյալ: Անդրանիկ Ավետիսյանի հրավերով հանդիպմանը միացավ «Մաքուր երկիր» ՍՊԸ-ի տնօրեն Յուրա Հարությունյանը, որը երիտասարդներին լսելուց հետո խոստացավ ավելացնել աղբամաններն ու աղբահանությունը կատարել ավելի հաճախակի:

Նա նաև խոսեց ապագա ծրագրի՝ աղբի վերամշակման մասին:

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Վեդեցի երիտասարդները հանդիպման էին եկել հստակ որոշումներով ու առաջարկներով՝ ոչ ստանդարտ սրճարան, չրանոց ու հանգստի գոտի: Ոչ ստանդարտ սրճարանի գաղափարը հավանության արժանացավ գրեթե բոլորի կողմից:

-Սրճարան, որտեղ կանցկացվեն գրքերի քննարկումներ, ֆիլմերի դիտումներ ու հետաքրքիր միջոցառումներ: Փակագծերը չբացենք, որպեսզի հետքրքրությունը մեծ լինի,- ասում են երիտասարդները:

Ռ. Բաքոյանը պատրաստակամություն հայտնեց լինել երիտասարդների կողքին ու միասին իրականացնել թղթին հանձնած ծրագրերը:

Հաջորդ հանդիպման օրն արդեն նշանակված է:

Գարնանային հոգսեր

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Արմենակ Հովհաննիսյանը երկմտանքի մեջ է` հողատարածքը վարի՞, ցանքս կատարի՞, թե՞ ոչ: Անցյալ տարվա դառը փորձը վախենալու առիթ է տվել։ Գյուղվարկ է վերցրել, սերմացու, պարարտանյութ գնել, իսկ ամռան կեսին ոռոգման ջրի բացակայության պատճառով մոտ 10 տոննա ձմերուկի բերքը կորցրել է։

Արմավիրի մարզում տարեկան շուրջ 10.500 հա հողատարածք ուղղակի չի մշակվում ջրի բացակայության պատճառով, ինչը մեծ ազդեցություն է ունենում գյուղատնտեսության վրա (ոռոգելի տարածքները մարզում կազմում են 63.300 հա` տնամերձի հետ միասին): Ստորերկրյա ջրերի մակարդակը մարզում 3-4 տարիների ընթացքում մոտավորապես 500 մլն խորանարդ մետրից ավելի պակասել է:

-Մարզի համար, ընդհանրապես, ջրի կարիքները սահմանվում են 250-300 մլն խորանարդ մետր: Ջրի աղքատության խնդիր չունենք: Հիմնականում ունենք ջրի արդյունավետ կառավարման խնդիր: Օրինակ` ձկնաբուծարաններում ջրի կառավարումը ճիշտ չի իրականացվում, շատ դեպքերում ջուրն օգտագործվում է անխնա: Մեզ մոտ խնդիրը ջրի էֆեկտիվ կառավարումն է,- ասում է Արմավիրի մարզպետ Համբարձում Մաթևոսյանը:

Ներտնտեսային և միջտնտեսային ջրամբարների քայքայված լինելու պատճառով Արմավիրում ջրի կորուստները բավականին շատ են:

-Հողային շերտով ոռոգում կազմակերպելու ժամանակ ջրի մոտ 50%-ից ավելի կորուստ ենք գրանցում, ոռոգման ցանցերի մաքրման աշխատանքներն արդեն սկսվել են, և կարծում ենք, որ սեզոնի բացման հետ կկարողանանք ջուրը պատշաճ ձևով հասցնել ջրօգտագործողներին,- նշում է պարոն Մաթևոսյանը:

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի

Գյուղացիները պատմում են, որ բացի ոռոգման ջրից` սեզոնին մի շարք խնդիրների առաջ են կանգնում: Գյուղտեխնիկայի, պարարտանյութի, դիզվառելիքի և սերմացուի խնդիր ևս կա: Բոլոր գյուղական համայնքներում տեխնիկայի դեֆիցիտ կա, եղածը մաշված է, նորերը բացակայում են, գյուղեր կան, որ հարևան գյուղերից են վարձում վար ու ցանք անող տրակտորներ: Թունաքիմիկատների անորակությունը գերխնդիր է դարձել գյուղացիական տնտեսությունների համար:

«Վերահսկողություն չկա, որակի երաշխիք չկա»,- եզրափակում են գյուղացիները:

Իսկ գարունը շուտով կավարտվի:

«Ուրվական» փառատոնը Երևանում

Մայիսի 3-5-ը Երևանում տեղի ունեցավ «Ուրվական» միջազգային երաժշտական փառատոնը։ 22 երկրներից ավելի քան 80 երաժիշտներ ներկայացրին իրենց էլեկտրոնային, ինստրումենտալ, փոփ և ակումբային ստեղծագործությունները։