«Վերջապե՜ս… Այսօր կվերջացնեմ պարապմունքներս ու, մեկ ամիս արձակուրդ: Անհավատալի՜ է ,- այսպիսի մտքերով վեր կացա անկողնուցս և պատրաստվելուց հետո գնացի վազելու»:
«Հիմա տասին կգնամ պարապմունքի, մեկ էլ` չորսին: Չորսինը արագ կանցնի»,- վազելու ժամանակ մտածում էի ես:
Մենք պարապմունքի գնացող երեխաներով հաշվում էինք, թե քանի րոպե, քանի վայրկյան է մնացել մեր արձակուրդին:
Առաջին պարապմունքս վերջացրեցի:
- Երեխեք, մնաց 2 ժամ, կամ` 120 րոպե, կամ` 7200 վայրկյան,- ասացի ես,-ինձ թվում է` արագ կանցնի:
-Ինձ համար հավասար են երեքն էլ,- ասաց Ֆելիքսը:
- Իսկ ինձ համար կենսաբն ավելի արագ է անցնում,- ավելացրեց Լաուրան:
-Հա լավ, երեխեք, արագ քայլեք: Ես «նարկոտիկ» եմ ուզում,- ասացի ես և սկսեցի վազել:
Լավ, կատակ եմ անում: Մենք պարապմունքից հետո գնում ենք խնձոր ուտելու: Այդ ուտելը, կարելի է ասել, արդեն սովորություն է դարձել, կամ էլ կախվածության պես մի բան, ամենօրյա ծես` պարապմունքից հետո ծառից խնձոր քաղել և ուտել, իսկ հետո գնում եմ տուն:
-Լավ, Մերի, բեր` մի բան նայենք, որ ես մեկ ժամից էլի պարապմունքի եմ,- դիմեցի ես քրոջս:
Մենք ֆիլմն ընտրեցինք, և երբ սկսեցինք նայել, իմ հեռախոսը զնգաց:
-Իմացան` ֆիլմ ենք նայում, նախանձեցին, հա՞,- դժգոհեց քույրս:
-Մաման ա,-ասացի ես և միացրեցի հեռախոսը,- Հա, մամ, լսում եմ:
-Քեռին զանգեց: Արդեն հասել են: Ասաց` «Ես ինչի՞ չես երեխաներին Շամշադին բերել: Բա ես գիտեի, թե այստեղ են` ուզում էի տեսնել»: Իրենք երկու օր են մնալու Շամշադինում: Ուղարկե՞մ ձեզ իրենց տուն:
-Հըլա հարցնո՞ւմ ես: Ես իմ քեռիին վերջին անգամ հինգ թե վեց տարի առաջ եմ տեսել: Իսկ քեռուս տղային ընդհանրապես չեմ տեսել:
-Լավ, դե հավաքեք ձեր իրերը:
Զանգեց, ներսումս ամեն ինչ խառնեց ու անջատեց: Քեռին եկել ա, ուռռա… ուռռա… ուռռա… Հետաքրքիր ա, ի՞նչ տեսք ունի եղբայրս`Հովսեփը: Ոնց եմ ուզում տեսնել նրանց…
-Արդեն ուշանում եմ: Ես գնամ` դուք խելոք հավաքեք ձեր շորերը, ես կգամ ու կդնեմ ճամպրուկի մեջ: Լավ ես գնացի,- հրահանգեցի ես քրոջս և գնացի պարապմունքի:
Ամբողջ ճանապարհին ժպտում էի: Ժպտում ու թռվռում: Հասա պարապմունքի և տեսա, որ դեռ ոչ-ոք չի եկել: Լավ, տասը րոպե դեռ կա: Կսպասեմ:
-Սվետ,- ձայն տվեցի ինձ հետ պարապմունքի եկող ընկերուհուս, որ առանձին կանգնած էր:
-Վայ, չէի տեսել: Իսկ ինչո՞ւ ես այսքան ուրախ,- հարցրեց Սվետան:
-Քեռիս է եկել Ռուսաստանից: Հինգ-վեց տարի չեմ տեսել: Համ էլ, քեռուս տղան`եղբայրս էլ է եկել նրա հետ, իսկ եղբորս առաջին անգամ եմ տեսնելու:
-Նորից բարև ձեզ,-ասաց մեզ մոտեցող մեր մյուս ընկերուհին`Լաուրան:
-Լար, Մանեն այսօր առաջին անգամ եղբորն է տեսնելու,- շտապես տեղեկացնել Սվետան:
-Նո՞ր ա ծնվել,- մի քիչ ձեռք առնելով հարցրեց Լաուրան:
-Հա, նոր: Բայց քսան տարի առաջ:
-Ու դու երբեք չե՞ս տեսել,- զարմացավ Լաուրան:
-Ոչ, չեմ տեսել, առաջին անգամ է եկել Հայաստան, բայց վաղը կտեսնեմ:
Այսպես խոսելով բարձրացանք պարապմունքի:
Արդեն սկսվել էր պարապմունքը, երբ ես նայեցի ժամացույցին: Ավարտին մնացել էր մեկ ու կես ժամ, կամ` 90 րոպե, կամ`5400 վայրկյան:
-Երեխաներ, խնդրում եմ, խորհուրդ տվեք, ո՞նց սկսեմ խոսակցությունը Հոսիկի հետ (եղբորս դեռ մանկուց այսպես են դիմում) հետ: Ի՞նչ ասեմ:
-Դե, կգնաս կկանգնես դիմացը և կասես`«Մանե»:
- Չեմ դիմանա, կսկսեմ ծիծաղել:
Այսպես անցավ պարապմունքը:
Մնաց մեկ րոպե կամ 60 վայրկյան: Եվ վերջ, արդեն «մտանք արձակուրդ»…
…Եկավ արձակուրդի առաջին օրը: Ահա հասնում ենք Բայղուշ, Բվաձոր, կամ էլ Եղնիկասար:
-Էն քեռին ա: Նայեք,- բացականչեց Մերին:
Հուզվում եմ: Էսա` սիրտս դուրս կգա իր տեղից:
-Քեռի՜ ,- կանչեցի ես և գրկեցի նրան:
-Մանե, այս ինչքա՞ն ես մեծացել,- զարմացավ քեռիս:
-Հարսի՜կ,- հիմա քեռուս կնոջն են փաթաթվում:
-Վայ, Մանե ջան,-ասաց և գրկեց ինձ:
-Բարև,-ասացի ես Էլենին` քրոջս:
-Привет,- պատասխանեց նա ինձ:
-Осик, иди сюда, я вас познакомлю,-ասաց քեռակինս ռուսերենով: Չլինի՞ եղբայրս հայերեն չգիտի…
-Մանե,- ասացի ես և մեկնեցի ձեռքս:
-Հովսեփ,- լուրջ դեմքով պատասխանեց եղբայրս և սեղմեց իմ ձեռքը:
Մտավախությունս տեղին չէր: Երկուսն էլ հայերեն շատ լավ են խոսում:
Անցավ երկու ժամ, երեք ժամ…
-Իսկ ո՞ր կուրսում ես, Հոսիկ:
-Արդեն ավարտեցի չորրորդ կուրսը: Աշխատում էլ եմ:
-Օհո: Իսկ որտե՞ղ:
-Հիվանդանոցում: Իմ մասնագիտությամբ,- եղբայրս բժիշկ է դառնալու:
-Դու լավ երգում էլ էիր, չէ՞,- քեռուս պատմածները հիշեցի ես:
-Այո: Իմ ստուդիան էլ ունեմ: Ինձ այնտեղ Օսկար են ասում:
-Դե, քո երգերից միացրու` լսենք:
Երգեր լսելով անցավ մեր ժամանակը: Իզուր էի անհանգստանում, թե ինչպես ենք շփվելու ծնված օրից իրար չտեսած իմ զարմիկների հետ: Այնպիսի տպավորություն էր, ասես ճանաչում ու շփվել էինք իրար հետ միշտ: Սիրում եմ նրանց շատ-շատ: Ու նաև ուրախ եմ, որ վերջապես տեսա:
-Մանե, կցանկանա՞ս ճամբար գնալ,- հարցրեց ինձ հայրս:
Սրանից երկու տարի առաջ, 2013 թվականի հուլիսի զորակոչի ժամանակ, հայրենիքի պաշտպանության համար ծառայության գնացող դեռեւս չհասունացած մտքով ու հոգով տղաների մեջ էր նաև մորաքրոջս տղան:
