Ամառային արձակուրդների սկզբում արդեն պլանավորել էի,  թե ինչպես եմ այն անցկացնելու: Դրա մեջ նաև մտնում էր այն, որ պետք է գնայի գյուղ  ու մի քանի օր մնայի տատիկիս հետ: 

Մի խոսքով, գնացի գյուղ, գյուղի անունը Ախուրիկ է:  Ասեմ, որ շատ ուշ-ուշ էի գնում գյուղ, բայց այդուհանդերձ, ինձ այնտեղ բոլորը ճանաչում են: Ես միշտ զարմացել եմ, որ գյուղում բոլորը մեկը մյուսին ճանաչում են, սկսած 4 տարեկան երեխաներից մինչև  ծերերը: Այդ օրերի ընթացքում  ընկերս ինձ խնդրեց, որ իրեն օգնեմ` բեռնել խոտի տուկերը մեքենայի վրա: Չմերժեցի նրա խնդրանքը և գնացի օգնելու: Բեռնելուց հետո մեքենան խոտը պետք է տեղափոխեր այլ գյուղացու տուն, որը գտնվում էր մոտավորապես 2000մ հեռավորության վրա: Նստեցինք մեքենան և ճամփա ընկանք: Ճանապարհին հասանք մի նեղ արանք, որտեղ ծառի հաստ ճյուղերը թափվել էին ներքև և փակել ճանապարհը: Հարևաններից մեկն էլ իր մեծ մեքենան էր այդ նեղ արանքում կանգնեցրել, բայց տերը տանը չէր: Որոշեցինք մեքենան հրելով հանել այդ արանքից, որպեսզի ճանապարհը բացվի:  Պետք է հրեինք մի 30 մետր: Ես, ընկերս և նրա հորեղբայրը չկարողացանք հրել, և արդեն հուսահատ որոշեցինք սպասել մեքենայի տիրոջը, բայց հանկարծ օգնության հասավ հարևաններից մեկը (մոտավորապես 60 տարեկան): Սակայն էլի բան դուրս չեկավ: Հետո միացավ մյուս հարևանը` կրկին նրա տարիքին: Սկսեցինք հրել արդեն մի քիչ ավելի լավ: Հետո դուրս եկան նրանց կանայք, հարսները:

Երբ արդեն սկսել էինք հեշտ հրել, եկավ մեքենայի տերը, և ոչ թե նստեց մեքենան, այլ սկսեց մեզ հետ հրել: Ի վերջո բեռնատարի անցնելու համար տեղ բացեցինք: Շնորհակալություն հայտնեցինք հարևաններին ու շարունակեցինք ճանապարհ: Մեկ ժամ անց ավարտեցինք գործը, ու ես դուրս եկա ընկերոջս տնից, որպեսզի վերադառնամ տատիկիս մոտ: Այնքան հպարտ էի քայլում գյուղով, այնքան լավ էի ինձ զգում, որ քայլում եմ մի գյուղով, որտեղ իսկապես կա բարեկամություն, կար ընկերասիրություն և, վերջապես, կա միասնականություն: Քայլում էի դեպի տուն, ինքս ինձ ասելով. «Ախ, երանի ողջ հայ ազգը լիներ այսպես: Երանի ողջ Հայաստանը լիներ այսպիսին, և այդ ժամանակ մենք իրոք կլինեինք անպարտելի»:

Ուզում եմ պատմել մի փոքրիկ զվարճալի դեպք մեր գյուղի առօրյայից:

Ի տարբերություն Արարատյան դաշտավայրի բնակավայրերի, մեր գյուղում` Շիրակի մարզի Բանդիվանում, տարիներ առաջ ընդհանրապես որևէ մրգից չիր չէին պատրաստում, բայց հիմա մեր գյուղում շատ տնտեսուհիներ, այդ թվում մայրս, սկսել են չրագործությամբ զբաղվել:

Սովորականի պես այս տարի մայրս մաքրեց, լվաց Հայաստանի զարդը՝ քաղցր ծիրանը, գեղեցիկ շարեց սկուտեղի մեջ ու այդպես մի քանի օր շարունակ սկսեց ամեն օր արևի հետ չիրը պտտել մեր տան մեջ: Չգիտես ինչու, մի օր էլ մայրս որոշեց չիրը դնել մեքենայի վրա.

-Արևն ըդեղ ավելի լավ կտաքցնե, չիրը շուտ կչորնա,- ասաց ու դրեց:
Դե, հայրս էլ, խոտհնձի գործերով խառը, արագ եկել էր տուն, որպեսզի մեքենայով շտապ դաշտ գնար: Չէր նկատել սկուտեղներն ու նստել էր մեքենան, իր հետ մինչև հարևանի դուռ տարել էր մեր չիրը: Պարզ է, սկուտեղն ընկել էր: Հայրս սկուտեղը տվել էր մեր հարևանի երեխային, որպեսզի բերի մեր տուն: Էս երեխան եկել էր, բայց տուն չէր մտել: Սկուտեղը դրել էր դռան մոտ: Դե, մեր բարի հավերն էլ եկել-կերել էին, ու մայրիկիս աշխատանքը ջուրն էին գցել:

Մենք մտածում էինք, թե սկուտեղը կա, չիրը` չէ: Տեսնիս` ի՞նչ է եղել: Երեկոյան հայրս եկավ ու ամեն բան ընկավ իր տեղը: Միայն թե մնացինք առանց չրի:

Ուզում եմ կիսվել մեր տանը տիրող իրավիճակի մասին այն պահից սկսած, երբ իմացա, որ այս անգամ ինձ էլ է բախտ վիճակվել «Մանանայի» կողմից կազմակերպված Մեդիա ճամբարին մասնկացել: Դե ինչ, սկսեցինք:

Տու-լու-լու-լու-լու, տու-լու-լու-լու-լու…

-Հռիփսիմե, հեռախոսդ է:

-Մամ, թե դասարանի երեխեքն են, վերցրու, սա` Հռիփսիմեն քնած է, ուշ կզարթնի:

-Չէ, Երևանից է, 010 է կոդը:

-Երևանի՞ց… Թոոող… Ձեռ չտաս, եկա, աաաաաաա~, հաստատ հայտի համար է, մամ:

-Բարձրախոսը միացրու, ես էլ լսեմ` ինչ կսեն:

-Ալո:

-Հռիփսիմե՞: «Մանանայից» ա, Լիլիթը:

-Հա, ընկեր Լիլիթ, բարև ձեզ:

-Հռիփսիմե ջան, երևի կռահեցիր` ինչի համար եմ զանգել: Դու ընտրվել ես մասնակցելու մեդիա ճամբարին, որը ամսի 28-ից մինչեւ օգոստոսի երեքն ա։ Ուրեմն էսօրվանից մէյլիդ ուշադիր ես լինում, որովհետեւ շուտ-շուտ բաներ ենք ուղարկելու:

-Հա, անպայման, ընկեր Լիլիթ,- հստակ պատասխանեցի ես, բայց այդ հստակության տակ շատ ասելիք ունեի:

Հեռախոսն անջատելուն պես սկսվեց:

-Բերե~ք, բերե~ք շորերս, նաուշնիկներս, զարյադշնիկս, սրբիչս, մամ, նոր ատամի պաստա է պետք, կառնիս չէ՞ հմի:

-Ի՞նչ ես խառնվել, հլը ժամանակ կա,- խոսակցությանը միացավ հորաքույրս:

-8 օր է մնացել, ո՞ւր ա ժամանակ: Չեմ հասցնե: Մաաաամ, էն ժակետդ կուտա՞ս տանիմ. իրա գույնի կոշիկներիս հետ հագնիմ:

-Սկսվավ էլի՞,- ջղային տոնով ասաց մայրիկս,- Հանգիստ մնա: Ամեն ինչ իրա հունով կանցնի:

-Լավ, լավ,- զսպված ասացի և ավելացրեցի,- բերեք պայուսակս հմիկվանից դասավորենք, էլի :

-Հմիկվանից որ շոր ու զարյադշնիկ դնես, բդի 8 օր էդ շորերդ չհագնի՞ս ու մնաս առանց հեռախոսի զարյադկի՞:

-Չէ, ուրիշ շոր կհագնիմ ու քու զարյադկիցդ կօգտվիմ,- վստահ պատասխանեցի ես:

-Ուրիշ վախտ էղնի` կսես գտեք հենց իմ զարյադկես, ուրիշով չեմ դնե, կփչանա հեռախոսս, էս կեղնի, էն կեղնի…

-Ըըը, լավ, էսօր չեմ դնե վեշերս: Եգուց կդնեմ:

Ավարտեցի խոսքս, նստեցի համակարգչի դիմաց և մտա փոստս ստուգելու:

Շատերս նպատակ եւ երազանք բառերը սխալ ենք ընկալում եւ կյանքում էլ սխալ օգտագործում: Երբեմն  էլ նույն իմաստի տակ ենք գործածում: Օրինակ, երբ ասում ենք նպատակներիդ, երազանքներիդ իրականացում եմ ցանկանում: Առաջին հայացքից ամեն բան կարգին  եւ ճիշտ է թվում, բայց ես հիմա կփորձեմ բացատրել այդ բառերի իմաստը եւ նրանց մեջ եղած հսկայական տարբերությունը:

Ըստ իս, երազանքները անհնարին պետք է լինեն, եւ դրանց իրականացում ցանկանալը սխալ է: Օրինակ, երբ տվյալ անձը ուզում է ձեռք տալ աստղերին, լուսնին կամ արեգակին,  դա երազանք է, ոչ թե նպատակ, որովհետեւ դա անհնարին է: Իսկ երբ ասում է` երազում եմ դառնալ բժիշկ, արդեն սխալ է, հարկ է ասել` նպատակ ունեմ դառնալ բժիշկ, որովհետեւ այն իրատեսական է եւ հնարավոր: Եթե հնարավոր բան է մտքինը, ապա այն պետք է դարձնել նպատակ եւ նրա հետեւից գնալ:

Եկեք առանձնացնենք մեր նպատակները երազանքներից եւ հնարավորը չդարձնենք անհնար: Փորձենք անել ամեն ինչ մեր նպատակներին հասնելու համար, որպեսզի դրանք չդառնան երազանք, բայց դրա հետ մեկ տեղ չդադարենք երազել, քանի որ երազելը մնում եւ մնալու է հաճելի  ու գեղեցիկ երեւույթ:

Ահա եւ փորձեցի իմ տեսանկյունից պարզաբանել այդ բառերը իրենց իմաստով, սակայն յուրաքանչյուրն ունի իր մոտեցումը,հետաքրքիր կլիներ իմանալ նաեւ ձերը: