Lali Manukyan

Պայքարել, հավատալ, հասնել

Ես հայ եմ, ծնվել և մեծացել եմ Վրաստանում, Ջավախքում։ Չնայած այն բանին, որ ապրում եմ այստեղ՝ Հայաստան աշխարհը միշտ իմ սրտի մի անկյունում եղել է, կա ու կմնա։

Այս աշխարհում ես իմ տեղը գտել եմ արվեստում։ Առավելագույնը նվիրվել եմ արվեստին, սիրում և զբաղվում եմ նկարչությանբ։

Ունեմ երազանք, որին արդեն հասել եմ կիսով չափ, իսկ մնացածը ժամանակի հարց է։ Փոքր հասակից նկարել եմ մինչև այսօր, ու հպարտ եմ, որ Աստված շնորհել է նման տաղանդ, որի համար ամբողջ կյանքս պետք է երախտապարտ լինեմ։ Ես չեմ սիրում մեծամտանալ ու ինձ բարձր դասել մյուսներից, չեմ սիրում խոսքով ապացուցել,  որովհետև ամեն անգամ այնպես է ստացվում, որ գործով եմ ապացուցում իմ ամեն քայլը, ու զգում եմ, որ կյանքը ինձ ամեն անգամ ստիպում է հավատալ, պայքարել ու հասնել անհնարինին։ Նկարում եմ այն, ինչ ինձ հոգեհարազատ է, ու այն, ինչ ինձ դուր է գալիս, սիրում եմ իմը ստեղծել, հորինել, առանձնապես ակտիվ եմ նման գործերում։

«Արվեստը զգում եմ, ոչ թե հասկանում»

Աշխա՜րհ անցի՝ր,

Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա,

Ինչպես անհաս փառքի ճամփա,

Ես իմ Մասիս սարն եմ սիրում։

Մոտ մեկ ամիս առաջ ընդունվեցի Հայաստանի պետական Մանկավարժական համալսարան, որի համար շատ պայքարեցի, ուզում եմ գեղարվեստական կրթություն ստանալ, և ուզում եմ, որ մեր նոր սերունդը չանտեսի արվեստը, ես չեմ ուզում ինչ-որ բան հստակեցնել, բայց ես սովորել եմ մի հաստատությունում, որտեղ արվեստը բացարձակապես անտեսված է եղել։ Ես այսքան տարի սովորելու հետ մեկտեղ մի բան եմ թաքցրել մտքումս, որ պետք է ապագայում անեմ այն, ինչ ես չեմ տեսել, ուզում եմ այն գեղարվեստական կրթությունը, որը ես չեմ ստացել, փոխանցել ապագայում նոր սերնդին։ Մոտ մեկ շաբաթ առաջ էլ ընդունվեցի Վրաստանի՝ Իլիայի պետական համալսարան, սակայն չեմ ցանկանում ուսումս այստեղ շարունակել, դա իմ իրավունքն է, պարզապես ծնողներիս խնդրանքով ընդունվեցի, ու շրջապատիս էլ ապացուցեցի, որ ես կարող եմ։

Այսօր ինքս հասել եմ ամենակարևորին, ճիշտ է, մի փոքր դժվարությամբ, բայց հասել եմ, իսկ հիմա շարժվում եմ դեպի երազանքս։ Ուզում եմ խորհուրդ տալ հասակակիցներիս, արեք այն, ինչը ձեզ հոգեհարազատ է, արեք այնպես, ինչպես ձեր սիրտն է ձեզ թելադրում, միշտ լսեք բոլորի կարծիքները, բայց ուղղորդվեք ձեր կարծիքով։ Դժվարությունները կգան ու կգնան, պարզապես պետք է պայքարել, դա ես իմ փորձից եմ ասում։ Ինձ համար երեք ուղղություն կա այս կյանքում

1. Պայքարել,

2. Հավատալ,

3. Հասնել:

Ես իմ երազանքն եմ համարում կայանալը որպես մարդ, կրթվելը` որպես որակյալ մասնագետ:

Խոստացել եմ դառնալ լավ մասնագետ ու նոր սերնդին փոխանցել արվեստը, որը ինձ այդպես էլ ոչ ոք չփոխանցեց։

Երբեք չհանձնվել

Գարիկ Գալստյանը Ախալքալաքից է: 19 տարեկան է, սովորել և ավարտել է ոսկե մեդալով Ախալքալաքի թիվ 1 դպրոցը: Սովորում է Թբիլիսիի բժշկական համալսարանի նախապատրաստական կուրսում, որտեղ ընդունվել է 1+4 ծրագրով անվճար: Այժմ ապրում է Գերմանիայի Լեյպցիգ քաղաքում: Ավելի մանրամասն իր առօրյայի և գործունեության մասին պատմեց Գարիկը մեր հարցազրույցի շրջանակներում:

-Գարիկ մի փոքր պատմիր, թե ինչո՞վ ես զբաղվում ներկա պահին:

-Ավարտել եմ Թբիլիսիի պետական բժշկական համալսարանի նախապատրաստական կուրսը և ըստ դրույքի պետք է գնամ Թբիլիսի, բայց քանի, որ ներկա պահին գտնվում եմ Գերմանիայում, պետք է մնամ այստեղ և ուսումս շարունակեմ Գերմանիայում: Ապագա պլաստիկ վիրաբույժ եմ:

Ներկա պահին զբաղվում եմ կամավորությամբ European Ways e.V. կազմակերպությունում, ինչպես նաև այլ գերմանական կազմակերպություններում: Միևնույն ժամանակ աշխատում եմ European Ways e.V. կազմակերպությունում:

Ինչպես նաև մասնակցում եմ տարբեր կուրսերի և թրեյնինգների:

-Ինչու՞ հենց բժշկություն, այլ ոչ թե այլ մասնագիտություն:

-Բժիշկ դառնալու որոշումը իրականում այդքան էլ հեշտ չեմ կայացրել, քանի որ միշտ տատանվել եմ մասնագիտության ընտրության հարցում, որոշեցի անցնել ամեն մասնագիտության միջոցով և հասկանալ, որի մեջ եմ ինձ տեսնում, որն եմ կարող անել, և որն է ինձ դուր գալիս: Եվ միշտ կանգնել եմ բժշկության վրա ու մտածել, որ դա իմն է:

Եվ իմ միակ նպատակն այն է, որ իմ հիվանդները լինեն ինձ հետ ազատ հարաբերությունների մեջ և ամեն հարցում անկասկած դիմեն ինձ:

-Որքա՞ն ժամանակ է, որ ապրում ես արտերկրում:

-Արդեն հինգ ամիս է, ինչ ապրում եմ արտերկրում:

-Արդյոք հե՞շտ է ապրել այլ երկրում:

-Արտերկրում ապրելը այդքան էլ հեշտ չէ, քանի որ ես գտնվում էի օտար վայրում, սակայն լինելով բաց հայացքների տեր մարդ, այսպես ասած, շատ հեշտ հարմարվեցի միջավայրին: Առաջին շրջանում ինձ համար մի փոքր մշակութային շոկ էր, բայց դրանից հետո ինձ զգացի ավելի լավ:

-Զբաղվում ես կամավորությամբ, քո կարծիքով   ինչպիսի՞ն պետք է լինի կամավորը:

-Կամավորությամբ զբաղվել սկսել եմ 14 տարեկանից: Կամավորությունը իմ կյանքի կարևոր մասերից մեկն է: Իրական կամավորը պետք է լինի էներգիայով լեցուն, ճկուն մտածելակերպով և ստեղծագործող:

-Ի՞նչ պլաններ ունես ապագայի հետ կապված:

-Ապագայի հետ կապված պլանները շատ-շատ են, սակայն ապագայի մասին չեմ սիրում խոսել, միայն կասեմ, որ կսովորեմ, կաշխատեմ բժշկության ոլորտում, իսկ մնացածը կտեսնենք ապագայում:

-Ո՞րն է քո մոտիվացիայի աղբյուրը:

-Իմ մոտիվացիան ես համարում եմ կյանքի հանդեպ սերը: Իսկ ընդհանրապես ինձ մոտիվացնում է իմ ամեն քայլը:

Ազատ ժամանակ հիմնականում գրքեր եմ կարդում, շատ եմ սիրում գրքեր կարդալ և դա նույնպես համարում եմ իմ մոտիվացիայի աղբյուր: Հիմնականում կարդում եմ բիզնեսի, բժշկության և գումար վաստակելու մասին գրքեր: Նաև զբաղվում եմ լողով, մեդիտացիայով և սպորտով:

-Քո կարգախոսը:

-Իմ կարգախոսն է` «երբեք չհանձնվել»:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաս բոլոր ներկա և ապագա ուսանող-ներին:

-Ներկա և ապագա ուսանողներին խորհուրդ եմ տալիս, որքան հնարավոր է շատ կարդալ և սովորել: Եվ ամենակարևորը` չհանձնվել, եթե ինչ որ բան ուզում ես, ապա կհասնես:

Նշեմ, որ Գարիկը շատ ակտիվ և նպատակասլաց երիտասարդ է, ով միշտ շարժվում է առաջ ու չի հանձնվում: Եվ այս ամենի համար շնորհակալ է իր ընտանիքին` իրեն միշտ քաջալերելու և օգնելու համար:

Թամարայի աշխարհը

Թամարա Սարգսյանը 17 տարեկան է, ապրում է Մառնեուլի շրջանի Դամիա գյուղում: Սովորում է գյուղի միջնակարգ դպրոցի 12-րդ դասարանում:

Թամարան բազմակողմանի զարգացած է, զբաղվում է նկարչությամբ և բանաստեղծություններ գրելով: Նրա խոսքով առանց այս երկուսի, իրեն չի պատկերացնում:

-Քանի՞ տարեկանից ես նկարչությամբ զբաղվում։

-Նկարել սկսել եմ փոքր տարիքից, դպրոցական ալբոմներս լի էին բնապատկերներով և դիմանկարներով։ Նկարչական կրթություն չունեմ, ծանոթ եմ այնքանով, ինչքան սովորել եմ դպրոցում։

-Ո՞րն է քո սիրելի նկարը, պատմիր մի փոքր դրա մասին։

-Սիրում եմ իմ նկարած յուրաքանչյուր նկար, չնայած ամենից հոգեհարազատը Թբիլիսիի նկարն է, երևի նրա համար, որ ինքս էլ անչափ սիրում եմ Թբիլիսին։

-Ե՞րբ ես սկսել գրել:

-Գրել սկսել եմ 13 տարեկանից, առաջին բանաստեղծությունս որբացած եղնիկի մասին է, որը բացի իմ ընտանիքի անդամներից, ուրիշ ոչ ոք չի կարդացել։

Ես ունեմ գրելու իմ աշխարհը, գրում եմ կյանքի, մարդկանց վերաբերյալ իմ պատկերացումները, փորձում եմ գրելու միջոցով արտահայտել իմ կարծիքը և տեսակետը։ Կարծես թե ես այսպես եմ փորձում ասելիքս հայտնել աշխարհին։

-Ազատ ժամանակ բացի նկարելը և բանաստեղծություններ գրելը, ինչո՞վ ես սիրում զբաղվել։

-Սիրում եմ գրքեր կարդալ, ժամանակ անցկացնել մտերիմների հետ և ձեռք բերել նոր ծանոթություններ։

-Ո՞վ կամ ի՞նչն է քո մոտիվացիայի աղբյուրը:

-Բոլոր այն մարդիկ, որոնք հավատում և վստահում են իմ ուժերին, հանդիսանում են իմ մոտիվացիայի անսպառ աղբյուրները։

-Նկարե՞լ, թե՞ գրել, ո՞րն ես համարում քեզ համար ապագա մասնագիտություն:

-Հավանաբար  ամբողջ կյանքում ես կնկարեմ և կգրեմ, հնարավորության դեպքում երկուսն էլ կկազմեն իմ ապագայի մի մասը։

 -Ապագայում ի՞նչ ես ուզում դառնալ:

-Ցանկացած մասնագիտության մեջ ինձ համար կարևոր է, որպեսզի դառնամ լավ մասնագետ, կարողանամ ունեցածս գիտելիքը փոխանցել առավելագույն չափով, անկախ նրանից, թե ինչ մասնագիտություն կունենամ։

Հայրենիքս ու ես

Ես հայ եմ։ Անվախ, քաջ և հզոր ազգի զավակ: Այնպես է պատահել, որ ծնվել, մեծացել և ապրում եմ Վրաստանում։ Չնայած այն բանին, որ ապրում եմ այստեղ՝ Հայաստան աշխարհը միշտ իմ սրտի մի անկյունում եղել է, կա և կմնա։

Մի քանի շաբաթ առաջ մեկնարկեց «Քայլ դեպի տուն» ծրագիրը, ես էլ առաջին հոսքի մասնակից էի։ Սա այն ծրագիրն է, որը հնարավորություն է տալիս ծանոթանալ տարբեր երկրներում ապրող հայ երիտասարդների հետ, տեսնել, ճանաչել, բացահայտել և կրկին ու կրկին սիրել մեր հայրենիքը։ Հենց այդպես էլ եղավ…

Կլինեմ անկեղծ՝ այս 13 օրերը իմ կյանքի ամենագունավոր, ամենապայծառ, ամենաուրախ օրերն էին, որ երբևէ կարող էի ունենալ։ Շրջապատված էինք այնպիսի լավ ու բարի մարդկանցով, որոնց մոռանալը անհնար է, ստեղծվել էր այնպիսի լավ միջավայր, որ բոլորիս մոտ տուն վերադառնալու ցանկությունը անհետացել էր։ Բազմատաղանդ, խելացի ջոկատավար-ուսուցիչներ, ծրագրի ղեկավարներ, ովքեր իրենց գործը կատարում են մեծ նվիրվածությամբ, սիրով ու ջերմությամբ։ Այս 13 օրերը ապրել ենք մեծ ընտանիքի նման, մեկը բոլորի համար, իսկ բոլորը՝ մեկի։ Եվ այս օրերը անմոռանալի են։

Էքսկուրսիաներից տպավորություններս բառերով նկարագրելը անհնար է։ Ամեն օր երկուժամյա ճանապարհին մեր աչքի առջև բացվում էր Հայաստանիս աննկարագրելի բնության հրաշալի տեսարան։ Իսկ Հայաստանի տարբեր վայրերը, ուր մենք հասցրեցինք այցելել, խոսում էին նրա հազարամյա պատմության մասին։

Մեր այցելած վայրերից կառանձնացնեմ Եռաբլուրը, ուր մեր այցին շատ էի սպասում, որտեղ կամա թե ակամա, թափվում են մարդկանց ամենաանկեղծ արցունքները։ Չէ՞ որ յուրաքանչյուրս պարտավոր ենք իմանալ մեր հերոսների ազգանվեր սխրանքի մասին, ծաղիկներ դնել և խոնարհվել նրանց շիրիմին…

Եվ այնքան հաճելի էր, երբ ուր էլ գնայինք, ասում էին. «Դուք ձեր տանն եք, ձեր հայրենիքում»։ Եվ այո, դա այդպես էր։   Սովորեցինք Հայոց պատմություն, Հայոց լեզու, ազգագրական երգ ու պար։ Այս ամառվա շոգին անգամ դասի նստելն էլ էր հետաքրքիր ու հաճելի։

Ծանոթացանք և ճանաչեցինք Հայաստանի տաղանդավոր մարդկանց, որոնց գործին կհետևենք միշտ։

Ծրագրի առաջին օրերին ամեն բան այլ էր. մասնակիցներից շատերին չէինք ճանաչում, բայց շատ-շատ էինք ուզում ծանոթանալ, փոքր-ինչ ամաչում էինք,  իսկ երբ արդեն ժամանակն էր վերադառնալու մեր երկրներ, իրար այնքան հարազատ էինք դարձել, որ բաժանումը արցունքներով էր ու ծանր, կապը` ամուր, որը շարունակվելու է միշտ։

Ամեն օրը մեծ երջանկությամբ եմ հիշում ու կարոտում։

Ջավախքի դուստր

Զրուցակիցս 17-ամյա Հասմիկ Պետրոսյանն է, ում շատերը գիտեն նաև «Ջավախքի դուստր» անվամբ: Հասմիկը երկար ժամանակ է, ինչ զբաղվում է նկարչությամբ և գրում բանաստեղծություններ։ Ստեղծագործելը իր օրվա մի մասն է կազմում։

image-26-07-22-12-07-1

-Քանի՞ տարեկանից եք սկսել նկարչությամբ զբաղվել։

-Փոքր տարիքից սիրում էի նկարել, նկարում էի այն, ինչ ընկնում էր աչքիս և ամեն ինչով, ինչ ձեռքիս տակ հայտնվում էր։ 12 տարեկանից ավելի խորը սկսեցի ուսումնասիրել նկարչությունը, նրա ոճերը, տեսակները և հասկացա, որ ես ինձ տեսնում եմ նկարչության ամեն ոճի մեջ։

-Երբվանի՞ց սկսեցիք գրել բանաստեղծություններ։

-Բանաստեղծություններ սկսել եմ գրել 12 տարեկանից։ Առաջին բանաստեղծությունս հայրենիքի մասին էր, հետո սկսեցի գրել նաև այլ բաների մասին, հասա մինչև արձակ։

-Նկարչության հետ կապված ինչպիսի՞ նպատակներ, երազանքներ ունեք։

-Նպատակներս մեծ են նկարչության հետ կապված, քանի որ չեմ նկարում ուղղակի, այլ նկարներիս մեջ մտքերս եմ արտահայտում։ Նկարելիս ինքս ինձ հանգիստ եմ զգում, նկարում եմ այն ժամանակ, երբ տխուր եմ։

-Ո՞րն է Ձեր սիրելի նկարը, պատմեք մի փոքր նրա մասին։

-Ամենասիրելի նկարս այն նկարն է, որը պատմում է հասարակ ու միայնակ երիցուկի մասին, որը չնայած իր պարզությանը՝ միշտ շքեղ է  հազարավոր կեղծ ու ծակող վարդերի մեջ, որոնք մարդկանց գրավում են իրենց ճոխությամբ, սակայն հետո ծակծկում շատ ցավոտ։ Իսկ երիցուկները շատ հասարակ ու տարբերվող են միշտ։

-Ըստ Ձեզ ինչպիսի՞ն պետք է լինի նկարչուհին։

-Նկարչուհին պետք է լինի յուրովի ու անկեղծ։ Մարդիկ տարբեր են, հետևաբար տարբեր է նաև նրանց մտքերը, էությունն ու հոգևոր աշխարհը, բայց անկախ ամեն ինչից նա պետք է միշտ լինի անկեղծ։

-Ազատ ժամանակ բացի նկարելուց և բանաստեղծություններ գրելուց նաև ինչո՞վ եք սիրում զբաղվել։

-Նախասիրություններս շատ-շատ են, սիրում եմ նվագել, պարել, պատրաստել հետաքրքիր իրեր, զբաղվել ինքնակրթությամբ, կատարել կամավորական աշխատանքներ։

-Ապագայում որտե՞ղ եք նախատեսում շարունակել ուսումը և ի՞նչ մասնագիտությամբ։

-Ուսումս ցանկանում եմ շարունակել Թբիլիսիի պետական գեղարվեստի ակադեմիայում՝ թվային մեդիա ֆակուլտետում։

-Ո՞վ կամ ի՞նչն է Ձեր մոտիվացիայի աղբյուրը։

-Իմ նպատակները, որոնք երեկ երազանք էին, իսկ վաղը արդեն իրականություն են դառնալու։

«Նկարելիս  ինքս ինձ հանգիստ եմ զգում, նկարներիս մեջ էությունս եմ տեղադրում, նկարներիս պատմում եմ տխրությունս ու թախիծս, և նրանք լուռ լսում են ինձ, առանց բողոքելու: Ես նրանց հետ երազանքներս եմ կիսում, և նրանք հավատում են ինձ, առանց քմծիծաղի: Ես նրանց պատմում եմ կարոտիս մասին, և նրանք հասկանում են ինձ առանց տրտմելու: Ի տարբերություն մարդկանց, ես նրանց հետ կարող եմ խոսել, կիսվել, և նրանք ինձ կհասկանան այնպես, ինչպես կա, առանց եթե-ների և բայց-երի: Նրանց հետ ես վախենալու ոչինչ չունեմ, նրանք ինձ ընդունում են այնպիսին, ինչպիսին կամ, իմ թերություններով և թուլություններով հանդերձ: Ես սիրում եմ նկարել ուղղակի,-ասում է 17-ամյա նկարչուհին:

Հայաստանի պատանի թղթակիցների կայքը 8 տարեկան է

Հիշենք պայծառ պահերը ձևավորման, կայացման, վերելքների ու վայրէջքների:

Մենք  շարունակում ենք մեր գործունեությունը, հաճախ դառն արցունքները կուլ տալով: Չէ՞ որ կյանքը շարունակվում է, ամեն տարի նոր պատանիներ են միանում մեզ, և հույս ունենք, որ մեր ընթացքը շարունակվելու է:
Շնորհավորում ենք:

Ապագա իրավաբան Էթերան

Էթերա Աբելյանը 21 տարեկան է, սովորում է Թբիլիսիի պետական համալսարանում, իրավաբանության բաժնում։

-Էթերա, ինչո՞ւ Թբիլիսի և ինչո՞ւ հենց այդ մասնագիտությունը։

-Մասնագիտությունը դեռ շատ վաղուց էի ընտրել: Ինչո՞ւ իրավաբան, որովհետև սա միակ ոլորտն էր, որն ինձ համապատասխանում էր ու հոգեհարազատ էր։ Ես ինձ լավ եմ զգում այս ոլորտում, գլուխ եմ հանում, հասկանում եմ, ուզում եմ մտածել և ինքնուրույն լուծումներ գտնել: Իրավաբանությունը որպես մասնագիտություն չեմ ընտրել, ուղղակի, որպես սիրած գործ, ապրելակերպ, որի մեջ ես ոչ թե հոգնում եմ, այլ ընդակառակը, հանգստանում:

Թե ինչո՞ւ Թբիլիսի, կդժվարանամ պատասխանել, քանի որ ես նույնպես չէի պատկերացնում, որ կսովորեմ Վրաստանում: Պարզապես հանգամանքների բերումով ստացվեց այնպես, որ ընտանիքիս անդամների հետ  որոշեցինք, որ այստեղ` Վրաստանում, ավելի հարմար ու հեշտ կլինի սովորելը, ինչը իհարկե, չի համապատասխանում իրականությանը:

-Ինչպիսի՞ն էին ձեր առաջին օրերը համալսարանում, ի՞նչ դժվարությունների հանդիպեցիք և որո՞նք են դրանք։

-Համալսարանում առաջին օրերը ինձ համար շատ վատ էր, ինչի՞ համար էր վատ։ Ես գիտեի, որ Թբիլիսում ապրում են շատ տարբեր ազգեր, համալսարանում նույնպես կլինեն տարբեր ազգի մարդիկ, բայց ինձ համար ամենամեծ անակնկալն այն էր, որ իմ բոլոր համակուրսեցիները ադրբեջանցիներ էին, իսկ ես որպես հայ, չէի պատկերացնում, որ կսովորեմ կամ կընկերանամ  ադրբեջանցու հետ: Չգիտեմ, վատ էր, թե լավ, ես համալսարանում ոչ մի ընկեր կամ ծանոթ չունեի, ու դա իսկապես շատ սթրեսային էր:  Բայց երբ արդեն անցավ մոտ մի տասը օր, ու ես հարմարվեցի միջավայրին, ամեն ինչ հիանալի դարձավ, ձեռք բերեցի շատ լավ ընկերներ թե հայ, թե վրացի և թե ադրբեջանցի:

-Նշեք Ձեր մասնագիտական նպատակները:

-Չէի ցանկանա խոսել դեռ մասնագիտական նպատակներիս մասին, քանի որ շատ-շատ են, և  դրանցից դեռ ոչ մեկը չեմ իրականացրել: Ուզում եմ ձեռք բերել  բավարար հիմնարար գիտելիքներ և փորձ, հետո նոր մտածել մասնագիտացման մասին: Հիմա ուզում եմ ամեն ինչ անել, բայց հետո հասկանում եմ, որ դեռ պատրաստ չեմ սկսած գործս ավարտին հասցնել:

 -Ի՞նչն է Ձեզ առավոտյան ստիպում վեր կենալ անկողնուց:

-Պատասխանատվությունը. ես ամեն  ինչին մոտենում եմ մեծ պատասխանատվությամբ, այն օգնում է ինձ կատարել աշխատանքը լավ: Նա, ով ունի երազանք, անպայման կարողանում է վեր կենալ անկողնուց:

-Ի՞նչը կամ ո՞վ է Ձեզ մոտիվացնում:

- Ինձ մոտիվացնում է այն փասը, որ մի օր մեռնելու եմ, իսկ ես չեմ ուզում հեռանալ այս կյանքից ձեռնունայն: Ինձ  մոտիվացնում են իմ մտքերը, փորձում եմ միշտ ունենալ  վառ մտքեր: Երազկոտ եմ շատ, իսկ այդ երազանքները ստիպում են կենտրոնանալ ու ջանք թափել:

-Պատրա՞ստ եք փոխելու ձեր բնակության վայրը աշխատանքի համար 

-Կարծում եմ դա բնական բան է, իհարկե, ցանկացած մարդ, ով հարգում է իր գործը, մասնագիտությունը, չի մտածում, թե որտեղ կլինի աշխատավայրը, կարևորը աշխատանքի բովանդակությունն է:

- Ինչո՞վ եք զբաղվում ազատ ժամանակ:

- Առհասարակ չեմ սիրում ունենալ ազատ ժամանակ: Միշտ գլխիս փորձանքներ եմ բերում: Երբ հասկանում եմ, որ ունենալու եմ ազատ ժամանակ, սկսում եմ սոցհարթակներում գտնել ինձ հարմար ծրագրեր, որպեսզի  մասնակցեմ դրանց կամ դիմում եմ ընկերներիս: Շատ եմ սիրում ընկերներիս հետ ժամանակ անցկացնել, բայց փորձում եմ համատեղել։

Այցեքարտ

Իմ զրուցակիցն է  ջավախքցի 18-ամյա նկարիչ Սերգեյ Գրիգորյանը

 

- Երբվանի՞ց եք սկսել նկարել:

- Նկարել սկսել եմ տասը տարեկանից:

-Նկարչության մեջ ձեր առաջին քայլերի մասին կպատմե՞ք:

-Հիմնականում դպրոցում էի նկարում և ստացվում էր, ու ես սկսեցի սիրել նկարչությունը ու խորանալ նրա մեջ։

-Ովքե՞ր, ո՞վ կամ ի՞նչն է եղել ձեր ոգեշնչման աղբյուրը:

-Իմ ոգեշնչման աղբյուրը եղել է հայ մեծ նկարիչ Այվազովսկին:  Ուսումնասիրելով նրա արվեստը` իմ մեջ արթնացավ արվեստի հանդեպ սերը։

-Ո՞ւմ եք շնորհակալ ձեր հաջողությունների համար։

-Իմ հաջողությունների համար շնորհակալ եմ իմ նկարչության ուսուցիչ Կարապետյանին և իմ ընտանիքին` ինձ քաջալերելու համար։

-Հայտնի նկարիչներից ո՞ւմ գործերն եք հավանում, և ձեր նկարչական  ոճը ու՞մ ոճին է նման։

-Ինչպես նշեցի, հավանում եմ Այվազովսկու գործերը, ինչպես նաև Խանջյանի և Սալվադոր Դալիի գործերը։ Հիմնականում ամեն նկարիչ ունի իր յուրահատուկ ոճը և իր ստեղծագործական գաղափարները, ես իմ աշխատելու ոճը նմանեցնում եմ Խանջյանի ոճին։

-Մասնակցե՞լ եք արդյոք ինչ-որ ցուցահանդեսի, և  ի՞նչ են տվել դրանք ձեզ։

-Այո, մասնակցել եմ ցուցահանդեսների, ինձ վրա մեծ տպավորություն է թողել «Գարուն» ցուցահանդես-վաճառքը, որը փոխեց իմ ընկալումը արվեստի հանդեպ, բացի դրանից այդ ցուցահանդեսը և մյուս բոլորն ինձ ավելի ոգեշնչեցին։

-Ի՞նչ եք ուզում անել ապագայում, ի՞նչ ճանապարհով եք շարունակելու  ուսումն ու մասնագիտությունը:

-Ապագայում ուզում եմ դառնալ դիզայներ և ստեղծել իմ սեփական բրենդը, որպեսզի աշխարհում տարածեմ մեր հայկականը։ Ես ինձ առանց նկարչության չեմ պատկերացնում։

Մանկավարժներ-աշակերտներ. պատնեշնե՞ր, թե՞ կամուրջներ

Եթե մարդկանց տանք այն հարցը, թե ի՞նչն է հուզում իրենց, որոշ մարդիկ կպատասխանեն, որ հուզում է երկրի իրավիճակը, մյուսը կասի իր ընտանեկան խնդիրները, իսկ վերջինն ուղղակի կանտեսի հարցը։

Երբ առավոտյան արթնանում եմ ու մտածում, որ պետք է դպրոց գնամ, մի պահ տխրություն է իջնում, իսկ թե ի՞նչն է պատճառը, երևի ոմանք գուշակեցին, ոմանք  էլ` ոչ։ Հուզող հարցերից մեկը մարդիկ են, այն մարդիկ, ովքեր կրթում են երեխաներ, գրեթե ամեն օր կանգնում երեխաների դիմաց և ինչ-որ բաներ ասում, երեխաներն էլ  երևի խոսքի մեծ մասը չեն հասկանում, կամ ըմբռնում են լրիվ այլ իմաստով։ Ինձ հուզում է այն, որ ոմանք գնում են դպրոց միայն գումար աշխատելու համար և ո՛չ թե երեխաներ կրթելու  ու լավ գործ կատարելու։

Իսկական դպրոցը  միայն այնտեղ  չէ, որտեղ երեխաները գիտելիք են ստանում և կարողություններ ձեռք բերում։ Ուսումը շատ կարևոր է, բայց երեխայի հոգևոր  կյանքի միակ ոլորտը չէ։ Իսկական կոլեկտիվը մանկական կոլեկտիվի բազմակողմանի հոգևոր կյանքն է, կոլեկտիվ, որտեղ դաստիարակին և նրա սաներին միավորում են բազմաթիվ հետաքրքրություններ և հրապուրանքներ։ Նա, ով աշակերտի հետ հանդիպում է ունենում միայն դասի ժամանակ  (ուսուցիչը  սեղանի մի կողմում, աշակերտը` մյուս կողմում), չի ճանաչում մանկական հոգին, իսկ ով չի ճանաչում երեխային, նա չի՛ կարող դաստիարակ լինել։ Այսպիսի մարդուն բոլորովին  անհասկանալի ու անմատչելի են երեխաների մտքերը, զգացմունքները և ձգտումները։

Ցավով նկատում եմ, թե ինչպես նույնիսկ իր առարկան լավ իմացող ուսուցիչների մեջ դաստիարակությունը վերածվում է անողոք պատերազմի այն պատճառով միայն, որ մանկավարժն ու  աշակերտը ոչ մի հոգևոր թելով կապված չեն միմյանց հետ, և երեխայի հոգին ասես նման է բոլոր կոճակները կոճկած վերնաշապիկի։ Այդպիսի ուսուցիչներ կան, ովքեր մտածում են, որ մենք իրենց «հպատակներն» ենք, չենք կարող ունենալ մեր կարծիքը, մեր հետաքրքրությունները, մեր աշխարհայացքը։ Մտնում են դասարան ու սկսում ասել, որ ամեն ինչ մեր համար են անում, մեր լավի համար, բայց իրականում նման բան չկա։ Սկսում են մեզ համեմատել նրանց հետ, ովքեր այլ դասարաններում են սովորում։ Մեր մարդկային արժեքները գնահատում են` ելնելով նրանից, թե մենք ինչքանով  ենք  տիրապետում իրենց առարկային։

Ականավոր լեհ մանկավարժ Յանուշ Կորչակը իր նամակներից մեկում  գրում է, որ անհրաժեշտ է բարձրանալ  թափանցել երեխայի հոգևոր աշխարհը, և ոչ թե իջնել մնալ նրա մոտերքում։ Սա մի շատ նուրբ միտք է, որի էության մեջ նրանք`  մանկավարժները, պետք է խորամուխ  լինեն։

Դաստիարակության գործում չկան  գլխավոր և երկրորդական, ինչպես և չկա գլխավոր ծաղկաթերթ` ծաղկի գեղեցկությունն  ստեղծող բազմաթիվ ծաղկաթերթերի մեջ։

Իսկական մանկավարժ  դառնալու համար երեխաներին պետք է քո սիրտը նվիրես։