Խոսքը մեր հարևան Աշոտ պապի մասին է: Նա բավականին հետաքրքիր մարդ է: Սիրում է ուրախացնել իր շրջապատի մարդկանց:

Մի անգամ  Աշոտ պապը տեսնում է, որ ձմռան համար փայտ չի մնացել, որոշում է գնալ իրենց այգու չոր ծառերից մի քանիսը կտրել: Վերցնում է սղոցը և գնում: 10  րոպե չանցած  տնեցիները ուժեղ դմփոց են լսում: Դուրս են գալիս, տեսնում` Աշոտ պապը բարձրացել է ծառին, նստել այն ճյուղի վրա, որը պետք է կտրվեր և սկսել սղոցել այն: Ծառի ճյուղի հետ միասին գետնին է ընկել նաև ինքը:

Նոր տարուն մնացել էր 2 օր, երբ բոլորը ամանորյա եռուզեռի մեջ էին, Աշոտ պապը որոշում է, որ ինքը պետք է կտրատի միսը: Բայց նա շփոթում է աղը և շաքարավազը, 10 կիլոգրամ մսի վրա աղի փոխարեն լցնում է շաքարավազ և հենց այդպես հյուրասիրում է իր հյուրերին:

Հաջորդ օրը Սուսան տատը տոլմա է փաթաթում: Վաղ առավոտյան արթնանում է, որպեսզի գնա կաթսան դնի գազի վրա: Աշոտ պապը ասում է.

-Դու քնի` ես գազը կվառեմ:

Ու առանց ջրի դնում է գազի վրա: Մինչև ժամը 9-ը տոլմայից ոչինչ չէր մնացել:

Մի օր էլ առավոտյան ժամը 6-ին Աշոտ պապը արթնանում է, տանում է կովերին արածացնելու և ինքը վերադառնալուն պես արթնացնում տան անդամներին և ասում.

-Գտեք ժամացույցս, գործից ուշանում եմ:

Տան անդամները խառնվում են իրար, սկսում են փնտրել ժամացույցը: Երբ գալիս է ժամը 8:45 րոպե, Աշոտ պապը ասում է.

-Վայ, գտա, ձեռքիս կապած է՝ գնացեք քնելու:

Իսկ այս մի  պատմությունը կատարվել է վերջերս:

Պապիկը գնում էր իրենց տան նկուղ: Նրա կինը` Սուսան տատը, ասում է նրան, որ ձեռք չտա քարերին: Բայց պապի հետաքրքրությունն այնքան շատ է լինում, որ ձեռքի փայտով զգուշորեն քարը քաշում է իրեն, և այդ ժամանակ քարը ընկնում ու ջարդում է 10 լիտր օղու տարան:

Աշոտ պապը մինչև հիմա էլ չի դադարում  ուրախացնել մեզ:

Ինձ հուզում է այն փաստը, որ ես հաճախ եմ մտածում, որ ինչ-որ բան ինձ չի համապատասխանում, կամ կա ինչ-որ մասնագիտություն, որով ես չեմ կարող զբաղվել, կամ կա մի մարդ, ում պարզապես չեմ սիրում, և այլն: Ես ունեմ այսպիսի շատ կարծրատիպեր:

Մասնագիտության ընտրությունը ինձ համար մի բարդ գործընթաց էր: Ես չգիտեի, թե ինչ եմ ուզում դառնալ: Հետևաբար, ընտանիքիս անդամները և ընկերներս հաճախ էին առաջարկում ինձ, թե ինչ կարելի է դառնալ:

-Ընկերուհուս աղջիկը լեզվաբանություն է սովորում, գուցե դո՞ւ էլ ցանկանաս դառնալ լեզվաբան,- ասում էր մայրիկս:

-Չգիտեմ, մամ, այնքան էլ չեմ սիրում լեզվաբանությունը:

-Միգուցե ատամնաբու՞յժ:

-Այ, այդ մեկը հաստատ չէ:

Ես լսում էի նրանց ասածները և մտածում դրանց մասին, բայց երբ ինչ-որ մեկը առաջարկում էր մասնագիտություն բիզնեսի ոլորտում, ես չէի ցանկանում լսել նրան, մտածելով, որ բիզնեսը բարդ է, ես ոչ մի կապ չունեմ դրա հետ:

Մի գեղեցիկ օր որոշեցի մասնակցել մի բիզնես սեմինարի, որը վարելու էր Վահրամ Միրաքյանը: Վահրամ Միրաքյանը մարկետոլոգ, սոցիոլոգ և բիզնես թրեյներ է: Նա «Չոր մարքեթինգ» գրքի հեղինակն է: Լսել էի, որ սեմինարին հիմնականում մասնակցելու են բիզնեսմեններ, և իմ ներկայությունը ավելորդ էի համարում այնտեղ: Բիզնեսմեն ասելով ես հասկանում էի գեր, ճաղատ, շատ լուրջ և մեծահասակ տղամարդկանց:

Մտնելով այն դահլիճը, որտեղ պետք է տեղի ունենար սեմինարը, ինձ թվաց, որ դահլիճը շփոթել եմ: Այնտեղ նստած էին հիմնականում երիտասարդներ: Մոտեցա մի աղջկա և հարցրի.

-Բիզնես թրեյնինգը այստե՞ղ է լինելու:

-Այո,- ասաց աղջիկը:

Ես շատ զարմացա: Նստեցի հենց այդ աղջկա կողքին:

-Առաջին անգա՞մ եք գալիս բիզնես թրեյնինգի,- հարցրեց նա:

-Այո:

Հետո մենք ծանոթացանք: Պարզվեց, որ այդ աղջիկը ունի տուրիստական գործակալություն:

Սեմինարի ընթացքում բոլորը Վահրամ Միրաքյանի պահանջով ներկայացան: Նա ասում էր, որ բիզնեսմենը իր բիզնեսը գովազդելու հնարավորությունը չպետք է բաց թողնի: Բոլորը ներկայացան, պարզվեց, որ մասնակիցների մեծ մասը բիզնեսմեններ են:

Սեմինարի ժամանակ Միրաքյանը խոսեց այն մասին, թե ինչպես է հնարավոր գրավել շատ հաճախորդների, ինչպես ավելի հասանելի դարձնել արտադրանքը կամ ծառայությունը սպառողին: Նա շատ կարևոր բաների մասին խոսեց: Օրինակ` նա ասաց, որ եթե պետք է հանդիպենք մի բիզնեսմենի հետ, ում պետք է ներկայացնենք մեր արտադրանքը կամ ծառայությունը, նախ պետք է մտերիմ զրույց սկսել նրա հետ, խոսել այնպիսի թեմաներից, որոնք նրան շատ են հետաքրքրում: Այսպիսով, նա կսկսի մեզ վստահել, իսկ վստահությունը համագործակցության մեջ շատ կարևոր է գործոն է: Որպեսզի իմանանք տվյալ մարդու հետաքրքրությունները, կարող ենք այցելել նրա սոցիալական ցանցի էջ և փորձենք գտնել հետաքրքիր տեղեկություններ նրա մասին: Միրաքյանը մի շատ լավ օրինակ բերեց:

-Եթե պետք է հանդիպենք մի բիզնեսմենի հետ, ով իր էջում տեղադրել է, թե ինչպես են Աղվերանում աշխատակազմով կազմակերպության տասնամյակը նշելու միջոցառման ընթացքում հաշվապահի գլուխը մտցրել տորթի մեջ, ապա դա ամենալավ թեման է, որի մասին կարելի է խոսել:

Նա նաև պատմեց B2B (business to business) և B2C (business to customer) վաճառքների առանձնահատկությունների մասին: Դրանցից մեկը այն էր, որ պետք է շատ ավելի զգույշ վարվել B2B վաճառքի ժամանակ, քան B2C, որովհետև, եթե բիզնեսմենը հիասթափվի մեր արտադրանքից կամ ծառայությունից, մենք շա~տ ավելի բան կկորցնենք, քան երբ հիասթափվի մի մարդ, ով պարզապես մի անգամ ցանկացել էր գնել մեկ կամ մի քանի բան: Սա այն պատճառով է, որ բիզնեսմենները գնում են ամեն ինչից մեծ քանակությամբ:

Սեմինարից հետո ես հասկացա, որ բիզնեսն է այն ոլորտը, որտեղ կարող եմ ինձ լավագույնս դրսևորել: Սեմինարը շատ հետաքրքիր էր: Այնքան ինֆորմացիա էի ստացել, որ մի ամբողջ օրը գլխացավս չանցավ:

Սա միայն մի օրինակ է: Ինձ հուզում է այն, որ ես ունեմ շատ այսպիսի կարծրատիպեր, որոնք պետք է կոտրեմ: Հուսով եմ, կստացվի:

Ես Վանուհի Հարությունյանն եմ: Ծնվել ու ապրում եմ գեղատեսիլ Տավուշի Գետահովիտ գյուղում: Այս տարի ավարտել եմ դպրոցը և ընդունվել Երևանի պետական համալսարանի Իջևանի մասնաճյուղի (ԵՊՀ Իմ) Տարրական մանկավարժություն և մեթոդիկա բաժինը:

Անսահման սիրում եմ ընթերցանություն և ապրում եմ երաժշտությամբ: Մանկուց երազել եմ դառնալ լրագրող, սակայն, չգիտեմ ինչու, հարազատներս չէին ցանկանում ինձ տեսնել այդ ոլորտում: Հիմա, ճակատագրի բերումով, դարձել եմ «Մանանա» թիմի թղթակից ու աշխատում եմ հնարավորինս հմտանալ լրագրության ոլորտում:

Մինչ այս լրիվ այլ էր պատկերացումս լրագրության մասին, բայց հիմա, երբ ծանոթ եմ նրա սկզբունքներին, հասկանում ոմ, որ մինչ այս գրեթե ոչինչ չեմ իմացել:

Վաղուց էի ցանկանում այս թեմայով նյութ պատրաստել, բայց չէի հասկանում, թե իրականում ով եմ ես, և որն է իմ առաքելությունն այս կյանքում, իսկ այժմ, երբ ընտրել եմ մասնագիտությունս, հստակ գիտեմ, որ իմ առաքելությունն է` կրթել ու հայեցի դաստիարակել գալիք սերունդներին: Ինձ շատ են ասել, թե գնամ այստեղից, այլ մասնագիտություն ընտրեմ, ավելի հեռանկարային աշխատանքով զբաղվեմ, բայց ըստ իս, իմ տեղն այստեղ է` իմ հայրենիքում, իմ գյուղում, և ես այստեղ ավելի եմ պետք, քան ուրիշ այլ վայրում:

Այն հարցի վերաբերյալ, թե ինչ եմ ուզում, երբեք լուրջ չեմ խորհել, բայց հիմա հստակ կարող եմ պատասխանել. հավատարմություն մեր ազգային ու մշակութային արժեքների հանդեպ, հայրենասիրություն և հավասարություն (սոցիալական) մեր պետությունում:

Իմ սիրած սպորտաձևերից մեկը եղել է թեքվանդոն: Ճիշտ է, ես դա այնքան էլ շատ չեմ սիրում, ինչքան ֆուտբոլը:

Քանի որ գյուղում չկար ֆուտբոլի ակումբ, ես որոշեցի զբաղվել թեքվանդոյով: 2 տարի հաճախելու հետո այդպես էլ ոչ մի լուրջ հաջողության չհասա, բայց բարելավեցի իմ ֆիզիկական տվյալները: Ես մասնակցեցի քննություններին և ստացա դեղին գոտի:

Սակայն ես դրա համար չէ, որ գրում եմ: Մի պարապմունքի ժամանակ, երբ իմ տրամադրությունը բարձր էր, ես սկսեցի երգել իմ ընկերոջ՝ Արմանի հետ: Մենք գտնվում էինք վերջին շարքում: Արմանը շատ ցածր էր երգում, իսկ ես գնալով ձայնս բարձրացնում էի: Ես երգում էի «Քամի զանա» երգը: Եվ սկսեցին բոլոր մարզիկները ինձ նայել, այդ թվում նաև մարզիչս: Արմանը լռեց, բայց ես դեռ երգում էի: Մարզիչս մոտեցավ ինձ թեթև հրեց և ասաց, որ հեռանամ ակումբից:

Մի քանի ամիս հետո ես նորից եկա պարապմունքի: Սակայն ինձ հետ երգող Արմանը և մի քանի երեխաներ արդեն էլ չէին հաճախում: Դրա պատճառը անհարմար սենյակն էր, որը նախկինում լինելով մանկապարտեզի շենք, հարմարեցված չէ մարզումների համար:

Եվ ես էլ դուրս եկա ակումբից, սակայն այս անգամ իմ կամքով: Իմ դուրս գալուց հետո ակումբը տեղափոխվեց հարևան գյուղ, որտեղ ավելի հարմար պայմաններ կան: Բայց Բաղանիսից հասնել հարևան գյուղ, այնքան էլ հարմար չէ:

Դե այսպես, հիմա ոչ ֆոտբոլային ակումբ կա, ոչ թեքվանդոյի:

Փոքր ժամանակ, երբ ես լացում էի, մայրս քրոջս ասում էր.

-Էլըչկա, մի հանգստացրու Նարոշին,- մայրս միշտ ինձ այդպես էր դիմում:

Քույրս ինձ հանգստացնելու հետաքրքիր մեթոդ էր մշակել: Ես ունեի  խաղալիք` Բարև ձեզ անունով:  Հիմա մտածում եք, թե ինչո՞ւ Բարև ձեզ: Բացատրեմ: Երբ ես լացում էի, քույրս վերցնելով այդ խաղալիքը, տինիկային թատրոն էր ցույց տվել, և այդ տիկնիկային թատրոնի պիեսը միշտ սկսվում էր «Բարև ձեզ» նախադասությամբ:

Հիմա հիշելով այդ պահերը, ծիծաղում եմ, բայց միևնույն ժամանակ, տխրում, քանի որ այդ պահերը երբեք հետ չես բերի:

Իսկ հիմա ծանոթացեք` մարդ, ում շատ եմ սիրում, քույրս`  Էլլա Դավթյանը, իմ ամենա-ամենան: Մանկուց շատ եմ սիրել քույրիկիս և հիմա կարոտում եմ, որովհետև նա հիմա բնակվում է Ռուսաստանում: Շատ եմ  ափսոսում, որ չեմ գնահատել նրա հետ անցկացրած պահերը, իսկ հիմա, հնարավոր է,  նրան տեսնեմ տարին մեկ-երկու անգամ:

Քույրս պատանեկության տարիներին զբաղվել է ֆուտբոլով, անգամ ընդգրկվել է Հայաստանի կանանց ֆուտբոլի հավաքականում: Հետո հիասթափվել է ֆուտբոլից` պատճառաբանելով, որ Հայաստանում ֆուտբոլը ապագա չունի, քանի որ թիմերը համախմբված չեն խաղում: Քույրս մանկավարժ է, համալսարանը ավարտելուց հետո աշխատանքի պատճառով  մեկնել է Ռուսաստան: Նա շատ է կարոտում  Հայաստանը և փորձում է շուտ վերադառնալ: Նա կարծում է, որ հայրենիքը լինի հզոր թե թույլ, մնում է հայրենիք և չի կորցնում իր քաղցրությունը:

Կարոտով սպասում եմ, որ մի օր առավոտյան իմ տիկնիկը քրոջս ձայնով առավոտ վաղ կարթնացնի ինձ.

Բարև ձեզ…