Դեռևս շաբաթներ առաջ տեղի ունեցավ  «Ավրորա» մարդասիրական նախաձեռնությունը, որի այս տարվա դափնեկիրն էր ակտիվիստ, իրավաբան Չո Լա Աուն:

Պատմել ու խոսել «Ավրորայի» նպատակների, հիմնադիրների, անցյալի, ներկայի ու ապագայի մասին, նրա մասը կազմող մարդկանց ջանասիրության ու պատրաստակամության մասին, կարելի է անվերջ: Սակայն տեղեկությունը, որ մենք լսում ու կարդում ենք՝ կարող ենք անել միշտ, բայց այսօր ուզում եմ պատմել այն աշխատանքի ու մարդկանց մասին, որոնք «կուլիսների հետևում են»:

2018 թվականի մարտ ամիսն էր, երբ Facebook սոցցանցի հարթակում տեսա հայտարարություն, որ կարող եմ դիմել ու միգուցե դառնալ «Ավրորայի» մի մասը որպես կամավոր: Լրացնելով դիմում-հայտը, անհամբեր սպասում էի արդյունքներին:

Մայիս ամիսն էր, երբ արդեն  հուսալքված էի, որ չեմ ընտրվել ու չեմ «հաղթահարել» հայտադիմումը: Ինչևէ, տխրեցի, քանի որ ինձ համար դա իսկապես մեծ փորձառություն կլիներ, նոր ծանոթությունների ու ձեռքբերումների կարևոր հնարավորություն:

Եվս մի քանի օր սպասելուց հետո հասկացա, որ հուսալքությունս տեղին չէր, և ես հրավիրված եմ հարցազրույցի: Շատ լարված և հուզված էի, սակայն այնտեղ տեսնելով կամավորների համակարգող Մարիա Ալոյանին, զգալով նրա անմիջականությունն ու մարդամոտությունը՝  լարվածությունն անմիջապես անհետացավ: Առցանց փոքրիկ թեստ, և այսպիսով, դարձա ամենաբարի ու կարևոր նախաձեռնության կամավոր:

Սկզբում վախենում էի, որ չկարողանամ արդարացնել, սակայն տեսնելով այդքան բարի ու ժպտացող դեմքեր, ովքեր ամեն կերպ փորձում են քեզ օգնել ամեն հարցում, որոնք առաջանում էին կամավորության օրերին, ներսից արդեն ուսումնասիրելով «Ավրորայի» գործունեությունը, պատմությունն ու հենց այս տարվա դափնեկրի կատարած աշխատանքը, ով կյանքի գնով պայքարել է մի ամբողջ ազգի, նրանց բարեկեցության ու իրավունքների համար, հասկանում էի, որ իսկապես, մարդկությունը դեռ չի «մահացել» ու կարծես թե, չի էլ «մահանալու» այսպիսի մարդկանց շներհիվ:

Ինչ խոսք, արդեն պարզ է, որ ծանոթացա բազմաթիվ խելացի ու տաղանդավոր մարդկանց հետ: Ամենակարևոր բաներից մեկն այն էր, որ նոր փորձ ու գիտելիքներ ձեռք բերեցի, որն առաջիկայում օգտագործելն անխուսափելի է:

Անվանս հետ կապված շատ հաճախ էր լինում, որ լսում էի մեկ Դայանա մեկ էլ Դիանա: Դա արդեն սովորական էր դարձել ինձ համար, ամեն Դ տառով սկսվող անվան հետ ես կենտրոնանում էի….  Միգուցե, էլի՞ շփոթմունք է.

Հա, ի դեպ, հաճելի էր այնտեղ տեսնել 17.am-ցիների, թե ինչպես դա ստացվեց…. Ինչպես միշտ «հայու գենին» բնորոշ ձևով՝ «Ձեր դեմքն ինձ ծանոթ է» արտահայտությամբ:

-Բարև Դայան, լա՞վ է անցնում: Սկզբից շատ էիր վախենում, հիմա, ոնց հասկանում եմ, ամեն բան լավ է: Բայց քանի դեռ ազատ ժամանակ ունենք, մի բան եմ ուզում հարցնել: Հենց առաջին օրվանից ինձ թվում էր՝ մենք միմյանց ճանաչում ենք: Միգուցե… Հըմմ… Դու, 17-ի՞ց ես…

Իմ այո պատասխանից անմիջապես հետո, նա միանգամից հիշեց հենց առաջին նյութս՝ Ապրիլյան պատերազմի մասնակից զինվորի մասին: Մենք փոքր ինչ «քչփչալուց», այդ օրերի մեր փորձն ու գործը միմյանց հետ կիսելուց հետո անցանք գործի՝ օգնելու մյուսներին:

Կամավորության ընթացքում հանդիպած դեպքերն ու դեմքերն անհնար է երբևէ մոռանալ։ Ես համարվում էի հյուրանոցի թիմի անդամ: Այնքան հաճելի էր, մեծ ճանաչում ունեցող մարդկանց, ովքեր «բարության տիտղոս ունեն»,  տեսնել մոտիկից: Այն վերաբերմունքը, որ ստանում էր ցանկացած կամավոր հյուրերի կողմից, իսկապես հաճելի էր, և մանավանդ, հենց դափնեկիրների կողմից: Չէ՞ որ նրանք էլ հենց կամավորական աշխատանքի շնորհիվ են հասել այդչափ հարգանքի ու սիրո:  Անչափ տպավորիչ էր հյուրերից մեկի խոսքը. «Դուք գիտեք, որ գտնվում եք այնտեղ, որտեղ ձեզ համար լուսավոր ճանապարհ է կերտվում, և օգնելով մյուսներին, օգնում եք ինքներդ ձեզ ու ձեր ապագային»:

Ամենագեղեցիկ օրերից մեկը Մատենադարանի բակում էր։ Կամավորները պետք է մեծ պատվով ընդունեին երեք տարիների դափնեկիր դարձած անձանց,  և իհարկե, հիմնադիրներին։

Այդ օրն ամենաանմոռանալին էր, երբ ծանոթանում ու ճանաչում ես մեկը մյուսից խելացի ու բարի մարդկանց հետ։ Միակ խանգարող հանգամանքը, իհարկե՝ կիզիչ արևն էր։ Ինչևէ, մենք դիմանում էինք անգամ արևին։ Այդ օրը կամավորներն ավելի ու ավելի լավ ճանաչեցին միմյանց, քանի որ ազատ ժամանակն ավելի շատ էր: Միմյանց հետ խոսելով մեր ապագա նպատակներից, թե ինչն է մեզ համար առաջնային, փոխանակելով միմյանց հետ մեր սիրելի գրքերն ու ֆիլմերը, երգերն ու նախասիրությունները՝  անչափ տպավորիչ էր դառնում այն փաստը, որ կամավորների մեծ մասն ունեն նույն ճաշակը, իսկ աշխարհայացքների նմանությունը շատ ակներև էր՝ ցանկացած քննարկած հարցի շուրջ խոսելիս:

Կամավորությունը գաղափար է, իսկ «Ավրորա»-ն բացառիկ հնարավորություն էր ինձ համար ու շատ մեծ ուժ՝ նոր գաղափարների առաջացման:

Սա լավագույն միջոցներից մեկն էր ինձ համար՝ բացահայտել ինքս ինձ, հարմարվողականությունս ու ճկունությունս տարբեր բնավորության, մշակույթների ու տարբեր լեզուներով խոսող մարդկանց հետ շփման մեջ:

Ցանկացած կամավոր պարտավոր էր ամեն ինչ անել ժպիտով…  Ողողված լինել ժպիտներով. դա ամենահաճելի «պարտադրանքն» էր կամավորության օրերին:

Ու ո՞վ կարող է ասել, մի օր էլ կամավորներից ինչ-որ մեկը չի՞ դառնա դափնեկիր, կամ էլ բարեգործ՝ ներշնչվելով հենց այս նախաձեռնությունից։

Մի խումբ մարդիկ կան, ովքեր գտնում են մի անկյուն՝ այն լուսավորելու ու գիտելիքով լեփ-լեցուն դարձնելու համար:

Շատ հաճախ եմ լսել, երբ ասում են, որ ուսանողական տարիներն ամենագեղեցիկն են: Անկեծ ասած, դպրոցական տարիները՝ նույնպես: Ես դեռևս չեմ զգացել ուսանողական տարիներ կոչվածի «համն ու հոտը»: Ինչևէ, քիչ մնաց: Սակայն այն, երբ տեսնում ես, թե շա՜տ ուսանողներ ինչպես են հետաքրքիր դարձնում իրենց առօրյան՝ ակամայից դու նույնպես ուզում ես լինել նրանց փոխարեն:

Երիտասարդներ, ովքեր կօգտագործեն ամեն ուժ, որ այսօրը վաղվա համար հենարան դառնա:

Պատրաստակամությունը նույնպես ապավեն է շատերի համար: Շատերն էլ ամեն ինչ անում են, որ ոչ միայն իրենց օրը հետաքրքիր անցնի, այլ այդ օրում ներգրավված լինեն նաև բազմաթիվ այլ նորաաճ երիտասարդներ:

Ահա և Վանաձորում՝ Ամերիկյան անկյունում, տեղի ունեցավ դասընթաց, որը մի մեծ շտեմարան էր մեզ՝ ապագա ուսանողներիս համար:

Ամերիկյան խորհուրդները Ֆլեքս շրջանավարտ Լիլիթ Նալբանդյանի և ՎՊՀ ուսանող Արփինե Փարեմուզյանի հետ համատեղ կազմակերպել էին երիտասարդական ակումբ, որը օգնեց մեզ զարգացնել մասնագիտական հմտություններ՝ մեր ապագա կարիերայի համար: Մենք նաև հյուրընկալեցինք ոլորտի մասնագետների, ովքեր մեզ հետ կիսվեցին իրենց փորձով:

Դասավանդվող հմտությունները հետևյալն էին. հաղորդակցում, գրավոր խոսքի հմտություններ, ժամանակի կառավարում, առաջնորդություն, հրապարակախոսություն:

Ինչպես նաև մասնակիցները լսեցին սեմինարներ՝ կամավորության, արտասահմանյան կրթության և ինքնագիր (CV) գրելու մասին:

Մենք՝ մասնակիցներս, պարգևատրվեցինք վկայականներով, որն էլ հետագայում կփաստի մեր մասնակցությունն այս կարճաժամկետ, սակայն հետաքրքիր ու բովանդակալից ծրագրում:

Լուսանկարը` Դայանա Ամիրխանյանի

Գրքասե՞ր ես, սիրում ես անվերջ կարդա՞լ, գրքեր նվիրել ու ի ցույց դնել մարդկանց, որ հենց այդ զարմանահրաշ գրքե՞րն են, որ մարդուն կորով ու ամրություն են տալիս ու մի մեծ միտք…..

Դե ուրեմն, արի Վանաձոր, կամ ինքդ փորձիր անել այն, ինչ արեցին մի շարք երիտասարդներ:

Մի փոքրիկ անկյուն, հենց Վանաձորի սրտում:

Մի փոքրիկ անկյուն, բայց մի մեծ գանձարան զմրուխտյա քաղաքում:

Վանաձորի պետական համալսարանի մի խումբ ուսանողների և «Ջինիշյան հիշատակի հիմնադրամի» ուսանողական ծրագրային թիմի նախաձեռնությամբ «Արցախ պուրակում» «Բաց գրադարանն» արդեն մեր աչքերի առջև է:

Ընտրման փուլն անցավ հաճելիորեն լարված, որին մասնակցում էին մի խումբ ուսանողներ իրենց ծրագրերով: Արդյունքում ժյուրիի կողմից հավանության արժանացան ընդամենը երկու ծրագիր, որոնք էլ երաշխավորվեցին ֆինանսավորման:

Լուսանկարը` Դայանա Ամիրխանյանի

Երկու ամիս տևած նախապատրաստական աշխատանքների արդյունքում ապրիլի 19-ին «Բաց գրադարան»-ն արդեն «Արցախ պուրակում» էր: Գրքերի հավաքման գործընթացն ընթացել է նախապատրաստական աշխատանքներին զուգահեռ: Տարածված հայտարարությունների արդյունքում մի շարք կամավորներ տրամադրել են բազմաթիվ գրքեր:

Ծրագրի ղեկավարը Վանաձորի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետի ուսանողուհի Շուշան Ներսիսյանն է:

Գրադարանն ունի օգտվելու կանոնակարգ, որի գլխավոր պայմանը գրադարանը երբեք դատարկ չթողնելն է: Յուրաքանչյուրն այնտեղից կարող է վերցնել կամ փոխանակել ցանկացած գիրք: Գրադարանը հնարավորություն է տալիս ծանոթանալու առկա գրականությանը, ընթերցելու այն մոտակա այգում կամ սրճարանում, վերադարձնելու գրադարանին կամ ցանկության դեպքում անվճար ձեռք բերելու այն՝ սեփական գրքերից որևէ մեկը նվիրելով գրադարանին:

Դե ինչ, գաղափարնեով լեցուն հասարակության մեջ, այլոց մնում է միայն աջակցել, և պահպանել այն, ինչ արդեն ստեղծվել է:

Լուսանկարը՝ Վահե Խաչիկյանի

Ասում են՝ մեկ բան է ասել, որ դու քաղաքացի ես, մեկ այլ բան է՝ լսել դրա մասին: Լսելով այլոց խնդիրները, մենք ավելի հստակ ենք հասկանում, թե ինչպես և ինչ եղանակներով կարելի է լուծել որոշ խնդիրներ: Սակայն տեսնելով շատերի պայքարը հանուն ինչ-որ բանի, դա առավելապես մեզ զգոնացնում է և ստիպում ավելի պահանջատեր լինել:

Ահա և մայիսի 10-ին ՀԿ Կենտրոնը Վանաձոր ԻնֆոՏուն ծրագրի շրջանակներում կազմակերպեց հերթական ֆիլմի դիտումը։

Այս անգամ դիտեցինք «Լինել քաղաքացի» փաստավավերագրական ֆիլմը։

Մասնակից լինել քեզ վերաբերող որոշումների կայացմանը, նվաճել սեփական իրավունքները, ինքնակազմակերպվել, հաստատել սեփական տեսակետը` լինել քաղաքացի: Վերջին տարիներին գործող քաղաքացիական նախաձեռնությունները որակապես նոր տիպի հասարակություն են ձևավորում Հայաստանում: Ֆիլմը պատմում է իրականացված ակցիաներից մի քանիսի մասին, որոնք քաղաքացիների համառ պայքարից հետո հաջողությամբ են ավարտվել:

Ֆիլմը մասնավորապես պատմում է «Ժամանակավորապես անաշխատունակ անձանց իրավունքների պաշտպանության» (հղիների պայքար), «Բանակն իրականում» նախաձեռնության, «Պահպանենք Կինո «Մոսկվայի» ամառային դահլիճը», «Անհատ տաքսու վարորդների իրավունքներ», «Պահպանենք Թռչկանի ջրվեժը» և այլ քաղաքացիական նախաձեռնությունների պայքարի ու հաջողությունների մասին։

Քաղաքացին է, որ պարտավորված է լինել երկրի կարևոր մասնիկ ու առաջնորդ, պետք է սա ընդմիշտ հիշել ու «ղեկը» միշտ մեր ձեռքում պահել:

Վանաձորի Շարա Տալյանի անվան համար 2 երաժշտական դպրոցում խառնվել էր գարունը գարնանային տոներին ու նրբանոտա երաժշտությանը:

Նորաթուխ երաժշտասերներն իրենց առաջին քայլերը կատարեցին ու ներկայացան հանդիսատեսին՝ իրենց գեղեցիկ երաժշտական կատարումներով: Ծնողներն ու ուսուցիչները հուզվում էին՝ տեսնելով իրենց երեխաներին: Ամեն ինչ ընթանում էր կատարյալ ու գեղեցիկ:

Ես նույն երաժշտական դպրոցի շրջանավարտն եմ և մեծ պարտավորություն զգացի այն ժամանակ, երբ զանգահարեցին ու ասացին, որ ես նույնպես պետք է ներկա լինեմ ու իմ մասնակցությունն ունենամ այդ միջոցառմանը:

Այնքան հաճելի է, երբ քեզ չեն մոռանում, անգամ երեք տարի անց:

Երբ մի խարտյաշ աղջնակ, քանոնը՝ ծանր ու մեծ երաժշտական գործիքը, ձեռքերի մեջ հազիվ պահելով, բեմ բարձացավ, մի պահ իմ առաջին երաժշտական քայլերը հիշեցի։

Համերգի վերջում դպրոցի տնօրեն Անահիտ Խանզադյանը նույնպես շնորհավորանքի խոսքեր ուղղեց մայրության, գեղեցկության տոների կապակցությամբ և Լոռու մարզի մարզպետ Արթուր Նալբանդյանի կողմից տրված շնորհավորագրերը, որոնք դպրոցի սաները ստացել էին «Պետական աջակցություն մշակութային միջոցառումներին» ծրագրի շրջանակներում «Պատանի երաժիշտ կատարողների» Լոռու մարզային փառատոնին լավագույնս ներկայանալու համար, հանձնեց տաղանդաշատ աշակերտներին:

Գարունը, իսկապես, նոր կյանք է վառել։ Թող բարի լինի գարունը բոլորիս։