Լուրը, որ հայտնեց տնօրենը, կայծակի արագությամբ տարածվեց դպրոցի երկրորդ հարկում, որտեղ միայն 8-10-րդ դասարանցիներն էին. «Ճակնդեղ»:
Իմ սերնդին ոչինչ չասող կամ ընդամենը բանջարանոցային մշակաբույսի անուն: Բայց այդ հրաշագործ բառը որքան իմաստ ուներ տասնյակ տարիներ առաջ: Դա նշանակում էր՝ դասերից ազատում առնվազն 2 շաբաթով, նշանակում էր նոր հոգեվիճակ: Դաշտային աշխատանքներ՝ տեղի շաքարի գործարանին անհրաժեշտ բերքը ցրտահարությունից փրկելու համար: Ու այդ հայրենանվեր գործին լծվում էին բոլոր դպրոցների կոլեկտիվները, կարի ֆաբրիկայի բանվորները, բուժաշխատողները:
Գյուղատնտեսները աշխատանքին օժանդակում, բազմաթիվ խորհուրդներ էին տալիս: Ամենասպասվածը ընդմիջման ժամն էր, երբ դասարանի տղաները, «քյոզի» պատրաստությունն ավարտած, սպասում էին աղջիկներին, որ սեղանը բացեն ու նստեն հացի: Իսկ «քյոզը» կամ «փուռը», աթարի մեջ խորոված շուրջ կես պարկ կարտոֆիլն էր՝ համեղ, բուրավետ, զգլխիչ:
Ու այսպես ամեն ձմեռնամուտին՝ վերահաս ցրտահարությունից առաջ, ճակնդեղի դաշտում ավելի էին ջերմանում դասընկերների վերաբերմունքը միմյանց նկատմամբ, երբեմն անգամ սիրահարվում էին, խռովում, նորից հաշտվում:
Այս մասին ինձ ծնողներս են պատմել: Ներկայիս սերնդին համընդհանուր գործին նվիրվելու, համախմբվելու հենց այս գործոնն է պակասում, իսկ Սպիտակին՝ շաքարի գործարանի ու ճակնդեղի մշակման վերսկսումը: