Ընդամենը օրեր առաջ, ընթերցասերների գրադարակներում հայտնվեց նոր գիրք «Երկա՞ր»: Ժամանակակից հայ գրականության նոր սերնդի ներկայացուցիչ Եր Կար-ի անունը արդեն հայտնի է շատերին: Նրա մտքերը կարելի է տեսնել պատերին, սոցիալական հարթակներում, իսկ հիմա արդեն նաև գրքում: Հարցին, թե ինչո՞ւ է գրում, ասաց` գրում եմ, որովհետև … չկա որովհետև:

-Երեմ, ինչպե՞ս սկսվեց, քո, որպես գրող Եր Կարի գրական-ստեղծագործական ճանապարհը:

-Միշտ գրել եմ, սկզբում փորի պատերին՝ մորս փորի պատերի, հետո փողոցի: Գրել սկսել եմ 2-րդ դասարանից, անգիտակցաբար: Առաջադրանք էի կատարում զուտ, ավելի ուշ, 16-ից հետո սկսեցի գրել այն, ինչ տեսնում եմ, հետո նույնիսկ այն, ինչ չեմ տեսնում՝ լուծում էի ստեղծագործություններիս կարևոր 3 խնդիրները՝ անձնական խնդիրը, գեղարվեստական խնդիրը և ասելիքի խնդիրը: Ու սկսվեց երկար մի բան, որ կարճ կապելու սովորություն չունի:

-Գրում ես բանաստեղծություններ: Ի սկզբանե եղե՞լ է հատուկ որոշում, որ գրելու ես միայն այդ ոճի մեջ:

-Հստակ միայն մեկ բան է եղել՝ թուղթն ու գրիչը, մնացածը օրն ու Եր Կարն էին որոշում, առանց ինձ ու նախապայմանների:

-Տարիներ շարունակ գրում ես, մտածո՞ւմ էիր, որ գալու է այս օրը կամ գրում էիր հենց այս օրվա՞ համար, թե՞ ամեն ինչ ինքնաբերաբար  ստացվեց:

-Եթե ինձ մնար, ես կշարունակեի լինել՝ «facebook»-ում ծնված հեղինակ, բայց արի ու տես, որ ինձ չմնաց որոշելու ոչինչ: «Անտարես» հրատարակչությունը գերեց ինձ ու վերջ, իսկ իմ շնորհանդեսին սպասել եմ երկար ու պատրաստվել կարճ:

-Ինչպե՞ս ընտրեցիր գրական կեղծանունդ:

-Գրական կեղծանունս չորս տարեկան է: Ժամկետային ծառայության ընթացքում մտերիմ ընկերոջս առաջարկն էր, երկար պատմություն է: Ես հավանեցի այդ անունն ու վե՛րջ, եկան Եր Կար օրեր:

-Գիրքն ունի «Երկա՞ր» անունը: Ինչպե՞ս կանգ առար այս վերնագրի վրա: 

-Երկա՞ր,

-Եր Կար:

-Ամեն օր հարցնում են՝ ինչո՞ւ Եր Կար, ավելի հաճախ Եր Կարը շփոթում են վերնագրի հետ, գրում են կամ չեն գրում հեղինակի անունը տեքստերս տարածելիս, ժամանակ կա, որ իրենցով են անում տեքստերս: Եվ իսկապես ինձ մոտ հարց է առաջանում՝ Եր Կա՞ր, թե՞ չկար: Անտարես հրատարակչության հետ միասին եկանք ու կանգնեցինք Երկա՞ր անվան վրա:

-Ինչպե՞ս կնկարագրես ինքդ քո գիրքը: Ինչի՞ մասին է այն, ո՞վ է հասցեատերը:

-Չեմ կարող ինքս նկարագրել իմ գիրը: Դա բավականին պատասխանատու գործ է, դա ընթերցողի գործն է:

-Ի՞նչ ապրումներ ունեիր շնորհանդեսից ժամեր առաջ և հետո:

-Շնորհանդեսի ընթացքում պատկերներ եմ հիշում, գնացող-եկող տեսարաններ ու մարդկանց: Իսկ շնորհանդեսից առաջ կար հուզմունք, որը հանձնեցի գինուն:

-Կա՞ն մարդիկ, ովքեր աջակցել և ինչո՞ւ ոչ, ներդրում են ունեցել գրքի լույս տեսնելու հարցում:

-Կա՛ն, շատ են այդ մարդիկ, հիմնականում գրողներ, բայց կարող եմ առանձնացնել միայն Հովհաննես Թեքգյոզյանին, իմ ընկերոջ ու ուսուցչի ծավալուն ներդրումը Եր Կարի կայացման գործում, դրանք զրույցների ու քննարկումների տեսքով են լինում հաճախ, և այդ զրույցները դառնում են տեքստեր, հետո տեքստերը վազելով հեռանում են հեղինակից, ապա վերադառնում են հետ, մտնում գրողի ծոցը և վերջ, դառնում են բանաստեղծություն:

-Գրելով ինքնամաքրվում են: Քեզ համար ինչի՞ միջոց է գրելը: 

-Միշտ երազել եմ այս հարցի մասին, հաճախ տվել եմ ինքս ինձ այս հարցը: Պատասխան չկա՛: Գրականություն ստեղծելը ծանր, դժվար և անհնարին աշխատանք է: Գրելով լուծում եմ անձնական խնդիրներս, գրում եմ, որովհետև … չկա որովհետև, այսքանը: