Պատահել է, չէ, որ ինչ-որ իր դնես աչքին լավ երևացող տեղ, բայց մի քանի ժամ հետո կորցնես, չխաբես: Վստահ եմ, որ պատահել է:
Հա, մենք բոլորս մի հմուտ տաղանդ ունենք` կորցնել:
Թեև վստահ չեմ կարող ասել՝ ինչքանով է այդ տաղանդը քո մեջ զարգացած, բայց ինչ վերաբերում է ինձ` ես կորցնելու մեծ վարպետ եմ:
Կորցնել: Կարծում եք դա ինչ-որ բանի բացակայությո՞ւնն է: Մեծ հաճույքով չէի համաձայնվի: Լինում են հանգամանքներ, երբ կորցրածդ քո առաջ է դրված, քեզ մի քանի խոսք կամ մի քանի քայլ է բաժանում նրանից, երբ պետք է ընդամենը պարզես ձեռքդ վերցնելու համար, բայց… Չես կարող, ինչո՞ւ, որովհետև այն արդեն քոնը չէ, քեզ չի պատկանում, դու առանց գիտակցելու, կամ մտածված, դատելով կամ շփոթված, կորցրել ես, ու կորցնելուց անմիջապես հետո սկսել ես գնահատել ու փորձել նորից վերադարձնել: Բայց չե՞ս կարծում, որ ուշ է, որ արդեն կորցրածդ ուրիշը գտել է…
Մեն կարող ենք կորցնել ականջակալները, մազակալը, նոթատետրը, գրքերը, գրիչները, թղթերը:
Այս ամենն ինձ հետ պատահում է ամեն օր:
Բայց արդյո՞ք միայն այս իրերը:
Հա, երբևէ չեմ նշել, որ վեց տարեկանից ստեղծագործում եմ:
Միշտ փորձում եմ պահել գրվածքներս, բայց բոլորը կորցնում եմ:
Այսօր «Արևածաղիկ»-իս (ամսագիր է) համարներն էի պեղել արխիվիցս: Ամսագրերս փոշոտ էին, բացում էի և նյութերիցս ամեն մեկը կարդալով հասկանում էի, որ օրերն էլ են գնացել, ու ես նրանց էլ եմ կորցրել, որ այն պատճառներն ու շարժառիթները, ինչի համար նյութը գրել էի, այլևս չկան:
Հետևաբար մենք անխնա պահերն ու օրերն էլ ենք կորցնում:
Տես, օրինակ երբ տխրում ես, կորցնում ես ժպիտդ, երբ ժպտում ես, կորցնում ես արցունքներդ: Գիշերը երկինքը կորցնում է արևին, իսկ ցերեկը` լուսնին:
Մենք կորցնում ենք հայացքներ՝ մեզ ուղղված կամ լրիվ այլ ուղղությամբ սևեռված, անտարբեր ու չնկատելով անցնում ենք, մենք կորցնում ենք թղթեր, որի վրա հնարավոր է, գրված է աշխարհի ամենակարևոր արտահայտությունը: Մենք կորցնում ենք ակնթարթներ, մտքեր, խոսակցություններ, հնարավորություններ, հիշողություններ:
Բայց գիտես, ամենասարսափելին որն է, երբ մենք կորցնում ենք մարդկանց: Երբ նա կանգնած է դիմացդ, նայում է քեզ, իսկ դու արդեն կորցրել ես նրան: Ու խոսքը ամենևին էլ վեճի, անհաշտության մասին չէ: Դուք ամենահասարակ օրերի նման բարևում եք իրար, գուցե և զրուցում, բայց դուք արդեն առաջվանը չեք, ու քանի որ կորցրել եք պահերը, կորցրել եք օրերը, ու կորցնելով օրերը՝ կորցրել եք հիշողությունները, ու հիշողություններն էլ կորցնելով՝ կորցրել եք իրար…
Ու կորցնելով իրար, կորցնում ես ժպիտդ ու քեզ…
Մենք կորցնում ենք ամեն ինչ, բայց ամենադժվարն այն է, երբ կորցնում ես քեզ, ու այսպիսի մի նյութ է ստացվում`ամեն ինչ կորցրած, ամեն ինչ փնտրելով ու ժպիտը կորցրած թաց աչքերով…

2016 թվական, հոկտեմբերի 18: Ես ատում եմ այդ օրը: Ատում եմ, որովհետև այդ օրը հեռացրեց ինձ իմ հայրիկից: Երեկո էր՝ մոտ 20:00-ը: Ես իմ սենյակում էի և կարդում էի Վիլյամ Շեքսպիրի «Ռոմեո և Ջուլիետ»-ը: Գիտեմ, որ իմ գիրքը կապ չուներ այս ամենի հետ, սակայն այն ևս մտնում է այդ օրվա մեջ: Նստած կարդում էի և զգացի, որ տանն իրարանցում է՝ կարծես ինչ-որ բանի պատրաստվեին: Եվ ահա եկավ այդ օրը ատելու պահը: Որոշում կայացվեց, որ մենք`երեխաներս, պետք է հետ վերադառնանք գյուղ մայրիկի հետ (մենք այդ ժամանակ ապրում էինք Էջմիածին քաղաքում), իսկ հայրիկս պետք է մեկներ արտերկիր՝ աշխատելու:

Հաճախ մարդիկ հարցնում են, թե ինչպես արձագանքեցի, երբ հայրս պետք է գնար, իսկ մենք՝ տեղափոխվեինք: Ես այդ հարցին չեմ կարողանում պատասխանել, որովհետև չեմ արձագանքել, այլ լուռ ու տխուր սպասել եմ գործի ընթացքին և ավարտին: Իսկ երբ հարցնում են, թե ինչպես արձագանքեցի արդեն մայրիկիս գնալուն, ես, ճիշտ է, հուզմունքով, բայց, այնուամենայնիվ, ստիպված եմ լինում պատասխանել:

Այո, մայրիկի գնալուն: Սովորաբար տան հայրն է մեկնում արտագնա աշխատանքի, սակայն իմ դեպքում այլ է: Հորս մեկնելուց շատ չանցած՝ մեկնեց նաև մայրս: Դեկտեմբերի 23-ն էր, այդ օրը ևս ատում եմ: Մինչ մեկնելը, մայրս հաճախ էր ակնարկներ անում, զրուցում մեզ հետ իր գնալու մասին: Քանի որ եղբայրս մեզանից փոքր էր՝ 10 տարեկան, թվում էր, թե ամենից շատ նա է ծանր տանում այդ լուրը: Նա մայրիկի խոսելուց սկսում էր լացել: Հիշում եմ՝ մենք բոլորս նստել էինք մայրիկի շուրջը և լսում էինք նրան: Բայց կարծում եմ, որ ամենից շատ նեղվել էի ես, անընդհատ լալիս էի, որովհետև մայրս իմ ամենալավ ընկերուհին է, ում հետ կիսվում եմ բոլոր հարցերով:

Ամեն անգամ, երբ ինձ հարցնում են իմ ծնողներից, ես չեմ կարողանում զսպել արցունքներս: Մայրիկը մեկնեց, ինչպես նշեցի, դեկտեմբերի 23-ին: Մենք հաճախ ենք զրուցում սքայփով, և ամեն զրույցից ես սկսում եմ հուզվել և մի կողմ գնալ, որպեսզի նրանք չտեսնեն իմ տխրությունը:

-Ալո, պա՞պ…

-Ջա՜ն,- պատասխանում է հայրիկը:

Մեր խոսակցությունը միշտ այսպես է սկսում: Հայրիկն այդ «ջան»-ը այնպիսի քնքշությամբ է ասում, որ ես սկսում եմ լաց լինել: Մի օր էլ ընկերուհուս տանից էի խոսում: Ընկերուհիս խոսելու ընթացքում մաքրեց արցունքներս, և շարունակեցի խոսել: Հայրիկը մարտի 8-ն էր շնորհավորում:

Ընդհանրապես ես մտածում եմ ամեն բանի մասին, երևակայում, սակայն երբեք չէի մտածել, որ մի օր հայրս կդառնա պանդուխտ, կմեկնի այլ երկիր: Մեկնելուց հետո ես նոր ուշադրություն դարձրի այդ չարիքին՝ պանդխտությանը: Չեմ ուզում ո՛չ լսել, ո՛չ արտաբերել այդ բառը, որովհետև հիշում եմ հորս ու մորս: Սկզբից չէի համակերպվում ծնողներիս գնալու հետ, բայց հասկանում էի, որ նրանք մեկնել են, որպեսզի մենք ապահովված լինենք ամեն ինչով և ունենանք լավ ապագա:

Նույնիսկ հիմա՝ գրելիս, սկսում եմ հուզվել և լացել, իմ ակնոցի ապակիները թրջվում են արցունքներիցս ու փակում տեսադաշտս:

Պա՛պ ջան, մա՛մ ջան, միշտ իմ սրտում ու հոգում եք՝ անկախ հեռավորությունից: Ձեզ չափից շատ եմ կարոտում ու ամեն օր արցունքը աչքերիս և կարոտը սրտումս սպասում եմ, որ մի պայծառ և արևոտ օր, կբացեք տան դռները, կմտնեք ներս, իսկ ես վազելով կգրկեմ ձեզ:

Ու էլ երբեք, երբեք չենք բաժանվի:

Առավոտ էր․․․ Արթնացա քնից, նախաճաշեցի ու գնացի դպրոց։ Երբ ընկերներիս հետ գնում էինք դպրոց, մտածում էի, թե ինչ եմ անելու դասերից հետո: Ամեն ինչ պարզ էր. երբ տուն էի գալիս, դաս սովորելուց բացի ուրիշ զբաղմունք չունեի, կամ էլ համակարգիչն էր զբաղմունքս։

Անեղծ ասած, գրքեր էլ շատ չեմ կարդում։ Երբ զրուցում եմ ուրիշ քաղաքներում ապրող իմ ընկերների հետ, նրանց միշտ հարցնում էի, թե ի՞նչ են անում, երբ դասից տուն են վերադառնում։ Շատերից լսել եմ հետևյալ արտահայտությունը․ երբ տուն ենք գալիս, դասերը վերջացնում ենք ու ընկերներով գնում զբոսնելու, կամ կինո ենք գնում, ժամանցի այլ կենտրոններ։ Իսկ մե՞նք, Հրազդանում ապրող իրենց հասակակիցներս։ Մենք նույնպես ուզում ենք զբոսայգիներ կամ ժամանցի կենտրոններ ունենալ։

Հուսով եմ, Հրազդանում բնակվող յուրաքանչյուր երիտասարդ և պատանի համաձայն է, որ մեզ նույնպես անհրաժեշտ են ժամանցի վայրեր և զբոսայգիներ: