Որոշեցի ես էլ միանալ Գայանեի եւ Անիի քննարկումներին լրագրողության հարցի շուրջ։ Ես համոզված եմ, որ մեր բոլոր թղթակիցներին էլ հետաքրքիր է այդ թեման։ Համամիտ եմ Անիի այն կարծիքին, թե մարդկայնությունը վեր է մասնագիտությունից։ Իմ կարծիքով դա վերաբերվում է բոլոր մասնագիտություններին։ Գայանեն իր նյութի վերջում հարցեր էր գրել, եւ ես ուզում եմ անդրադառնալ դրանց։ Նախ, ինչպիսի՞ն պետք է լինի իսկական լրագրողը։ Իսկական լրագրողը պետք է տա միայն հավաստի տեղեկություններ, իր խոսքը կարողանա ճիշտ հասցնել ընթերցողին եւ ոչ թե գրի անիմաստ նյութեր բավականին հետաքրքիր վերնագրերով, որպեսզի այն հավաքի շատ դիտումներ։ Ես հենց նոր կարդացի նյութ այսպիսի վերնագրով. «Ցավում է Ֆրանսիան, ցավում է ողջ ազգը»։ Վերնագրի ներքեւում մեր շատ սիրելի Շառլ Ազնավուրի լուսանկարն էր։ Դե, բնականաբար նրանք այդպես էին արել, որպեսցի բոլորը մտածեին, թե… Կարծում եմ, հասկացաք։ Իհարկե, ես համոզված էի, որ դա հերթական նյութն է, որը այսպես ասած, դիտում է մուրում։ Բայց հետաքրքրությունից ելնելով, մտա կարդալու։ Եվ պարզվեց, որ Շառլ Ազնավուրի ընկերն է մահացել։ Դե լավ էլի, չէի՞ն կարող հենց այդպես էլ գրել։ Ինձ նաեւ դուր չի գալիս այն, երբ լրագրողը նյութ է գրում հայտնի մարդկանց մասին եւ ամենավերջին բառերով վիրավորում նրանց։ Ես հաճախակի եմ հանդիպում նման նյութերի։ Հեռուստացույցով հաճախակի հարցազրույցներ եմ լսում։ Ինձ հետաքրքիր է, թե լրագրողը ինչպես է ձեւակերպում հարցը։ Դա շատ կարեւոր է։ Հարցազրույցի ժամանակ նրանք նաեւ պետք է ստեղծեն հարմարավետ «մթնոլորտ» զրուցակցի համար, հաճախակի ժպտան, որպեսզի հանեն լարվածությունը զրուցակցի միջից, ուշադիր լսեն,թե ինչ է խոսում, չընդհատեն անընդհատ։ Ինձ թվում է, լրագրողը պետք է նաեւ հոգեբան լինի։ Ես Հայաստանի լրագրողներից շատ սպասելիքներ ունեմ։ Եվ շատ կուզենամ, որ գոնե 90%-ը լինեն իսկական լրագրողներ։ Ներքին համոզմունք ունեմ, որ այդ 90%-ի 90%-ը կլինենք մենք՝ 17-ցիներս։
