Այս մեկ տարվա ընթացքում ես շատ եմ փոխվել: Սակայն ես չէի զգում դա, և դրա համար ես խնդրեցի, որ ինձ օգնեն, ասեն,  թե ինչով եմ լավացել և ինչով եմ վատացել: Ես այս մեկ տարվա ընթացքում սկսել եմ ավելի ուշադիր լինել, քան թե առաջ (բայց այդ չի նշանակում, որ շատ եմ ուշադիր դարձել): Ես ավելի եմ խելոքացել, սակայն միաժամանակ ես ծույլիկացել եմ: Եթե առաջ ես դասերս ավելի շատ էի անում, բայց սխալներով, ապա հիմա ես ավելի քիչ եմ անում քան թե պետք է: Ես ավելի եմ լավացրել իմ անգլերենը, բայց թուլացրել եմ իմ մաթեմը: Ես շատ-շատ բոյովացել եմ: Սկսել եմ ավելի շատ հետաքրքրվել տարբեր սպորտաձևերով (այ, օրինակ, մարտեր առանց կանոնների սպորտաձևով): Ես արդեն ավելի քիչ եմ անցկացնում ժամանակս համակարգչի առաջ, բայց դեռ տեղ կա ավելի քչացնելու համար:

Առաջվա Արամից շատ քիչ բան է մնացել: Հիմա ես պատրաստվում եմ շատ լավ սովորել, որ կարողանամ ապացուցել ինքս ինձ, որ ես կարող եմ հաղթահարել իմ վախերը և դժվարությունները:

Մանկության տարիներին ես շատ էի վախենում էակներից, որոնք գոյություն ունեին միայն իմ գլխում: Ես կարող էի տեսնել հրեշ մթության մեջ կամ էլ անհասկանալի դեմքերով երեխաներ: Հիմա ես այլևս չեմ վախենում այդ վախերից, սակայն մի քանիսը իմ գլխից չեն դուրս գալիս դեռ:

Ես մինչև հիմա կարող եմ քայլել մութ փողոցում ու տեսնել սև շորերով անհասկանալի էակի: Ես սկսել եմ ուշադրություն չդարձնել այդ էակների վրա: Հասկանում եմ, որ ինքս եմ հորինում: Բայց մեկ-մեկ ուշ գիշերը ես տեսնում եմ մթության մեջ շատ վախենալու էակներ, որոնք չեն ուզում հեռանալ այդ տեղից, նրանք քարացած կանգնած ինձ են նայում ու վերջիվերջո հեռանում են, կամ էլ ես ինքս եմ լույսը միացնում, որ համոզվեմ, որ իրենք գոյություն չունեն:

Արամ Հարությունյան
13 տարեկան

Երբ լսում եմ, որ մայրիկս իմ սենյակից բարձր ինձ է կանչում, գիտեմ, որ կամ տեղափոխություն է անելու իմ  սենյակում  կամ  դարակներս է դասավորելու:

Այս անգամ երկուսն էլ ես նրան խնդրեցի, որ չանի, բայց նա ինձ չլսեց: Ճանաչելով մայրիկիս, գիտեի, որ նկարներիս և իրերիս կեսը աղբաման է նետելու: Ասացի` սիրածս իրերը թաքցնեմ: Հաջորդ օրը փնտրեցի-փնտրեցի բառատետրս, բայց չգտա: Չմտածեցի, որ մայրիկս աղբամանն է նետել: Երբ գնացի դպրոց, դասատուն  բարկացավ ինձ վրա, քանի որ բառատետրս մոռացել էի:

Եկա տուն, մայրիկիս ասացի, թե ուր է բառատետրս, նա պատասխանեց, որ ինքն է աղբամանը նետել: Եվ ես  ստիպված եղա բոլոր հոմանիշները, հականիշները, համանունները և դարձվածքները նորից գրել:

Էլզա Զոհրաբյան
11 տարեկան

Սիրելի ծնողներներ, պատկերացրեք, թե ես այսօր երեխաների իրավունքների պաշտպանն եմ: Ես ուզում եմ ձեզ բոլոր երեխաների անունից դիմել.

Խնդրում եմ, մեր հանդեպ անտարբեր մի եղեք: Օրինակ` թույլ տվեք մեզ արտահայտելու մեր կարծիքը: Լինում է այնպես, որ ծնողները դժվար իրադրությունից փորձում են ելք գտնել, և երբ իրենց երեխան էլ է ուզում իր տարբերակը առաջարկել, չեն լսում:  Եվ երբ ելքը գտնում են, կամ լուծումը, պարզվում է` միայն իրենց մասին են մտածել, երեխայի շահերը հաշվի չեն առել:

Խնդրում եմ նաև` դուք էլ ուրախացեք ձեր երեխայի հետ: Այսպես եմ ասում, որովհետև ես այսօր` հունիսի 1-ին, երբ քայլում էի փողոցներով, տեսա շատ ծնողների, որոնց երեխաները վազվզում էին, ուրախանում, իսկ մայրիկները կամ տատիկները թթված դեմքերով գնում էին իրենց երեխաների հետևից, մտածելով, թե երբ պետք է այս օրը վերջանա, և իրենք գնան տուն:

Մեկ խնդրանք ևս` կատարեք ձեր երեխաների փոքրիկ ցանկությունները: Կան ծնողներ, որոնք ափսոսում են նույնիսկ 100 դրամ ծախսել իրենց երեխայի խնդրած պաղպաղակը կամ «ադիբուդին» գնելու համար, և անգամ տեսնելով, որ երեխան լաց է լինում, մեկ է, չեն փոխում իրենց որոշումը:

Եվ այսպես, նորից եմ խնդրում. ուշադիր եղեք ձեր երեխայի հանդեպ: Թույլ մի տվեք, որ նրանք նեղանան ձեզանից: Դուք հաճախ եք ձեր մանկության մասին պատմելիս հիշում, թե ինչ բարի հայրիկ կամ մայրիկ ունեիք, ոնց էին նրանք ձեզ զբոսանքի տանում, ձեր խնդրանքները կատարում: Այնպես արեք, որ վաղը  ձեր երեխաներն էլ իրենց երեխաներին մանկության մասին  պատմելիս, հիշեն ձեր արած բոլոր լավ բաները:

Հուսով եմ, չնեղացաք:

Սիրով բոլոր երեխաների անունից`

Արթուր Համբարձումյան
12 տարեկան

Մայիսյան արևոտ օր է, տոնական տրամադրություն, շուրջս աղմուկ է, եռուզեռ: Վերջին զանգի ղողանջներն ազդարարեցին ուսումնական տարվա ավարտը` ևս մեկ սերունդ ճանապարհելով դեպի նոր կյանք: Նայում եմ շրջանավարտներին, ու տարօրինակ զգացում է համակում սիրտս: Մեկ տարի անց արդեն ես կանգնած կլինեմ այդ բեմում, նոր կյանքի սահմանագծին: Ինչքա՜ն բան կա անելու այս մեկ տարվա ընթացքում, դպրոցական վերջին տարվա:

Արդեն արձակուրդ է, իմ դպրոցական վերջին ամառային արձակուրդը: Առանց քննությունների, անհոգ պատանեկության վերջին ամառը:

Ինչքան շատ են «վերջինները», իմ դպրոցական վերջին տարվա «վերջինները»… Վերջին սեպտեմբերի մեկ, վերջին «Ոսկե աշուն», վերջին «Նոր տարվա հանդես», վերջին զանգ… Հաճախ անգիտակցաբար եմ այդքան սպասում, տենչում, պատկերացնում «Վերջին զանգս»: Բայց երբ սկսում եմ մտածել իմ մանկության, ընկերների, անհոգ կյանքի մասին, ուզում եմ անվերջ երկարի իմ դպրոցական վերջին տարին:

Ասում են` մարդիկ այն ժամանակ են սկսում մտածել, երբ ծերանում են: Չեմ կարծում: Միշտ էլ մանկության օրերը հիշելիս ուզում ես վերադառնալ ու մնալ այդ աշխարհում: Սակայն այդպես չի լինում:

Ինչ արած, ամեն լավ բան մի օր ավարտվում է, բայց այդ ավարտը մի նորի սկիզբն է ազդարարում: Բոլորիս էլ կանչում ու ձգում է նոր կյանքը: Քայլում ենք ժամանակի հետ, քայլում են մեզ հետ տարիները: Մնում է միայն վերցնել ու մեզ հետ տանել կյանքի լավագույն պահերն ու հիշողությունները: