Գայանե Ավագյանի բոլոր հրապարակումները

Gayane Avagyan

Էլառից մինչև Աբովյան

Երևան քաղաքից 10 կմ հյուսիս-արևելք է գտնվում իմ ծննդավայրը՝ Աբովյանը: Այս  քաղաքը մեզ է հասել Արգիշտի Ա-ի շնորհիվ, այդ մասին է գրված նրա թողած սեպագիր արձանագրությունում: Մեր քաղաքի պատմական անվանումը եղել է ԷԼԱՌ-ԴԱՐԱՆԻ: Մեր քաղաքում իրականացրած պեղումները փաստում են այն մասին, որ մեր քաղաքը բնակեցված է եղել սկսած Ք.ծ.ա 4-րդ հազարամյակի վերջից: Իմ քաղաքի մասին բազմաթիվ ավանդազրույցներ են հասել: 

Էլառ անվանումը քաղաքաբնակները կապում են Արա Գեղեցիկի հետ: Շամիրամը Արա Գեղեցիկին սպանված տեսնելով գոչել է. «ԵԼ ԱՐԱ՜»: Իսկ ահա այդ վայրը, որտեղ մահացած պառկել է արքան, կոչվել է ԷԼԱՌ: 1961թվականին  քաղաքն անվանակոչվել է ի պատիվ Խաչատուր Աբովյանի: Այժմ մեր քաղաքը իր տանիքի տակ է առել 44400 մարդու:

Ի՞նչն է ինձ գրավում իմ քաղաքում: Դժվար չէ պատասխանել: Պապիկս պատմում է, որ երբ հայրենադարձվել են Իրանից, այս քաղաքն են ընտրել բնակվելու համար, քանի որ ամենահանգիստ քաղաքը հենց սա է եղել: Պապիկիս գրավել է քաղաքի բնակիչների հանգստությունը: Այստեղ այնքան հանգիստ է, որ նույնիսկ կեսօրին կարող ես քնել մինչև ուշ երեկո, կամ զբաղվել  քո սիրած աշխատանքով, ու քեզ ոչ մի աղմուկ չի խանգարի: Իսկ ինձ ամենից շատ իմ քաղաքում դուր է գալիս այն փաստը, որ մեր քաղաքում բոլորը իրար հարազատ են, չնայած այն փաստին, որ Աբովյանը քաղաք է:

Փողոցով քայլելիս բոլորին բարևում ես, որովհետև նրանք քո բարեկամներն են, ծանոթները, ընկերներն ու հարազատները: Մեր քաղաքը Երևանին ամենամոտիկ քաղաքն է և սերտորեն կապված է Երևանի հետ, դա ևս քաղաքի առավելություններից է, այնպես որ այստեղ հասնելը այդքան էլ դժվար չէ:

Կիրակին եկեղեցու բակում

-Գայա՜, մի բան եմ մտածել՝ արի գնանք եկեղեցի` համ ֆոտոշարք կանենք, համ էլ հարցազրույց կվերցնենք,-այսպես սկսվեց մեր հերթական ֆեյսբուքյան նամակագրությունը: Դե, բնականաբար, համաձայնության եկանք ու գնացինք մեր համատեղ աշխատանքը կատարելու: Որեշեցինք գնալ Աբովյանի սուրբ Ստեփանոս եկեղեցի, որը կառուցվել է 19-րդ դարում Էլար գյուղի բարձունքին: Եկեղեցու հոգևոր հովիվը Տեր Մաշտոց քահանան է: Անհամբեր սպասում էինք, թե երբ ենք գնալու, բայց երկուսս էլ մի պահ մտածեցինք . «Կարո՞ղ ա եկեղեցում քիչ մարդ լինի, հիմա բոլորը նորակառույց եկեղեցին են գնում, ախր»: Խոսքը մեր քաղաքում գտնվող Սուրբ Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցու մասին է, որը կառուցվել է 2013 թվականին: Բայց մեր մտավախությունները վերացան, երբ մտանք եկեղեցու բակ: Իմ ու Արմանի աչքերի փայլին պետք է նայեիք, երբ տեսանք, որ ամբողջ բակը երեխաներով լի է:

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Տեսնելով, որ նկարներ ենք նկարում, հերթով մոտենում էին մեզ ու խնդրում, որ իրենց էլ նկարենք: Մթնոլորտն այնքա՜ն աշխույժ էր, բայց միևնույն ժամանակ, այնքա՜ն խաղաղ: Նայելով մանուկների աչուկներին, հասկանում էինք, թե որքան հանգիստ ու ապահով են զգում իրենց:

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

 Բոլորի հետ մեկիկ-մեկիկ ծանոթացանք, աջ ու ձախ մեր անունն էր լսվում. «Արմ, Գայ, մեզ էլի նկարեք»:

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Դե պատկերացրեք մեր ուրախության չափը, էլ ի՞նչ է պետք լուսանկար անողին: Բոլորին նկարեցինք, երբ Պատարագը վերջացավ, երեխեքը ծնողներին ասում էին. «Մամ, գիտես չէ՞, ինձ լիքը նկարել էն, բա»:

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի

Մեր դեմքից ժպիտը չէր իջնում, եկեղեցում մնացինք այնքան ժամանակ, միչև բոլորը գնացին: Մի աղջնակի էլ մենք ճանապարհեցինք:

Իսկ փոքրիկներից մեկի խոսքերը ողջ կյանքում չենք մոռանա. «Ես ինձ եկեղեցում կարծես դրախտում եմ զգում»:

Gayane Avagyan

Քանոնի ձայնով լի 1825 օրերս

-Ա՛յ Գայանե ջան, ուրիշ գործիք չկա՞ր՝ գնայիր նվագեիր: Էդ ծանր ու հին գործիքը նվագելով` ի՞նչ պիտի դառնաս: 

Այս նախադասությունը լսել եմ հինգ տարի շարունակ ու ամեն անգամ նյարդայնացած տվել նույն պատասխանը.

-Բա խի՞ եք ձեր էրեխեքին դպրոց ուղարկում: Հա՛մ պայուսակները ծանր են, հա՛մ էլ հին դասեր են անցնում:
Չլսելով բոլոր բարեկամների խորհուրդները՝ ես արդեն հինգ տարի է` գնում եմ երաժշտական դպրոց: Ձեր մեջ երևի հարց ծագեց՝ ինչպե՞ս և ինչո՞ւ ընտրեցի այս գործիքը: Ասեմ, հեռուստացույցով ժողովրդական գործիքների համույթի համերգն էի դիտում ու տեսա մի գործիք, որի ձայնը առաջին վայրկյանից գրավեց ինձ: Խնդրեցի տատիկիս, որ պատմի գործիքի մասին: Տատիկս էլ երկար-բարակ պատմեց: Հետո գնացի բացեցի համակարգիչս ու youtube-ով քանոնահարների նվագներ լսեցի:

Հաջորդ օրը իմ խնդրանքով մայրս տարավ ինձ երաժշտական դպրոց: Այնպիսի զգացողություն ունեցա այդ պահին: Ասես  մոռացա իմ մասին ամեն ինչ, միայն մտքում կրկնում էի. «դո, ռե, մի, ֆա, սոլ…»: Երբեմն հուզվածությունից մոռանում էի մնացածը ու նորից սկսում «դո»-ից: Ծանոթացա ուսուցչուհուս հետ: Ձեռքս բռնած տարավ դասարան ու ինձ համար նվագեց: Դա էր, ու վերջ: Ես գերվեցի քանոնի հնչյուններով ու դարձա քանոնի գերին:

Թեպետ ուսուցիչներս ասում էին, որ լավ ձայն ունեմ՝ վոկալի գնամ, լավ երգիչ կդառնամ, բայց մեկ է՝ իմ մտքում քանոնի ձայնն էր: Այսպես ես մուտք գործեցի երաժշտության աշխարհ: Քանոնը դարձավ իմ անբաժան ընկերը: Մեկ-մեկ նեղվում եմ, երբ մարդիկ, տեսնելով քանոնը ձեռքիս, ուշադիր ինձ են նայում: Հետաքրքիր է՝ սովորական են ընդունում, երբ կիթառը ուսին քայլում են, իսկ քանոնը ձեռքին քայլելը՝ ոչ: Բա որ իբր հումոր են անում. «Բա էդ ո՞ր  քանոնն ա: Բա անկյունաչափը ու կարկինը հետը չե՞ն»: Հումոր են անում էլի, ուղղակի անհամ ու անիմաստ: Ես էլ ժպտում եմ, որ մտածեն, թե լավ հումոր արեցին, ու աշխատում եմ էլ հետները չշփվել:

Մեկ-մեկ նեղվում եմ, որ հայկական ժողովրդական գործիքները մղվել են երկրորդ պլան: Երևի հենց դրա համար քանոնը ինձ գերեց. քչերն են նվագում, ու ժամանակակից սերունդը չգիտի գործիքի մասին:

Հիմա բոլորը կիթառ, ջութակ, դաշնամուր են նվագում, ու իրենց ժամանակակից են զգում: Չէ, ճի՛շտ հասկացեք. շատ լավ է, որ նվագում են, բայց պետք էլ չի, չէ՞, ազգայինը մոռանալ: Ազգայնինն էլ իր համն ու հոտը ունի. գոնե տեսքով կարելի է իմանալ ազգային նվագարանները: Իմ շնորհիվ իմ շրջապատում շատերն իմացան, թե քանոնը ինչպիսի տեսք է ունենում: Քանոնի հետ մեկտեղ երաժշտականում սովորեցի նաև դաշնամուր նվագել: Լավ է  ստացվում, բայց հենց հիշում եմ, թե ինչքա՜ն քիչ են քանոն նվագողները ու ինչքա՜ն շատ` դաշնակահարները, միանգամից գնում եմ ու քանոն նվագում:
Դե մեր հարևաններն էլ արդեն ոչ թե բողոքում են, որ շատ եմ նվագում, այլ բողոքում են, որ քանոնիս ձայնը երկու ամիս է`  ուշ-ուշ են լսում: Դե, հասկացաք՝ ավարտել եմ, բայց քանոնիս հնչյունները, մեկ է, միշտ ինձ հետ են. չեմ մոռացել ու չեմ մոռանալու նրանց:

Արդեն պարապմունքների եմ գնում, որ ընդունվեմ համալսարան: Ճիշտ է, չեմ դառնալու քանոնահար, բայց կարող եմ վստահ ասել՝ քանոնը իմ կյանքում մեծ դեր ունեցավ:

Հիմա նստած հիշում եմ երաժշտությամբ լի 1825 օրերս ու ժպտում:

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Սուրբ Գևորգ եկեղեցում

-Սերյոգ, արի էս կողմով գնանք (թե ինչու` Սերյոգ, որովհետև այդպես սիրուն է հնչում, ու իրեն դուր է գալիս),- ինձ թվում ա` էնտեղ լիքը նկարելու բաներ կլինեն:

-Է, չէ, մյուս կողմով գնանք:

Բայց քանի որ ես աղջիկ եմ, իսկ Սերյոգն էլ ջենթլմեն, հաղթեցի ես: Գնացինք իմ ասած ճանապարհով: Ֆոտոներ էինք անում, երբ հեռվից մի քանդված շինություն տեսանք, մտածեցինք հին տուն է և գնացինք նկարելու: Բայց կիսաքանդ շինությունը մի հինավուրց եկեղեցի էր, ի զարմանս Սերյոգի և ի ուրախություն ինձ:

-Բա որ ասում էի, չէիր լսում, մի բան գիտեի, էլի,- ուրախ-ուրախ ասացի ես ու սկսեցի նկարել: Նկարելու շատ հետաքրքիր բաներ կային: Եկեղեցու պատերը կիսաքանդ վիճակում էին գտնվում, բայց մի զարմանալի բան կար. պատերի վրա ամբողջովին անվնաս էին մնացել փորագրված խաչքարի պատկերները: Շատ ֆոտոներ արեցինք: Լրիվ մոռացել էինք, որ արդեն երկար ժամանակ է, ինչ միայն եկեղեցու դրսի պատերն ենք նկարում: Երբ մտանք եկեղեցի՝ քարացանք: Եկեղեցուց միայն սյուներն էին մնացել, եկեղեցին ամբողջովին դատարկ էր: Աջ ու ձախ եկեղեցու ավերված քարերն էին ընկած, որոնց վրա զարդանախշեր կային: Հանկարծ քանդված խորանի մոտ մի ծեր կնոջ նկատեցինք, ով ծնկաչոք աղոթում էր: Մի քանի րոպե լուռ նրան էինք նայում՝ լսելով նրա կցկտուր բառերը: Աղոթքը ավարտելուց հետո տատին մեզ մոտեցավ: Միայն տեսնել էր պետք նրա ծերացած դեմքը, սպիտակած մազերն ու խորիմաստ աչքերը: Անունը Ռիմա էր, պարզվեց, որ նա ամեն օր գալիս է եկեղեցի, մաքրում է, կարգի բերում: Մոտեցավ մեզ ու  այնպես էր նայում, ասես եկեղեցու ներսում երբեք մարդ չէր տեսել:Բարի հայացքով ջերմ-ջերմ մեզ բարևեց, լիքը հարցեր էր տալիս, հետաքրքրվում մեզնով: Նույնիսկ ինձ հարցրեց, թե քանի երեխա ունեմ, ես էլ կարմրեցի ու կամաց ասացի, որ տասնյոթ տարեկան եմ: Իսկ երբ խնդրեցինք, որ իրեն լուսանկարենք, ուրախացավ, ուղղեց գլխաշորը ու իր տխուր հայացքով նայեց ինձ: Երբեք չեմ մոռանա նրա հայացքը:

Լուսանկարը` Գայանե Ավագյանի

Լուսանկարը` Գայանե Ավագյանի

Մոռացա ասել, նա պատմեց մեզ, որ գտնվում ենք տասներեքերորդ դարում կառուցված Սուրբ Գևորգ եկեղեցում: Այսքան ժամանակ եկեղեցին կանգուն է մնացել, սակայն ցավոք եկեղեցի այցելողների քանակը քիչ է: Չկան հարմարություններ, որ մարդիկ մոմ վառեն: Քարերի վրա են վառում: Տեսնելով վառված մոմերի քանակը՝ կարող էինք եզրակացնել, որ քիչ թվով այցելուներ են լինում: Մարդիկ մոռացել են հինավուրց եկեղեցիները:

Գնալիս տատիկը մեզ շատ խորհուրդներ տվեց, թեպետ ասաց, որ գլուխը շատ է ցավում ու խոսելու ցանկություն չունի:

Տատիկի տխուր և ծերացած դեմքը երբեք չեմ մոռանա:

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Սպասումներ և ակնկալիքներ

Արդեն 6 ամիս է, ինչ թղթակցում եմ 17.am-ին: Մանանա թիմը եկել էր մեր դպրոց, ներկայացնում էր իրենց ծրագրերը, ես էլ ոգևորվելով իրենց պատմածներից՝ որոշեցի թղթակցել: Մասնակցելով դասընթացներին՝ ես դարձա ավելի անկաշկանդ: Այժմ ես վստահ եմ, որ բոլորի պես ես էլ կարող եմ հետաքրքիր հոդվածներ գրել: Իմանալով, որ ես ընտրվել եմ մեդիա ճամբարին մասնակցելու՝ շատ ուրախացա, թեպետ ճամբարներ չեմ սիրում, բայց այս ճամբարը ինձ համար եղավ բացառություն, քանի որ այստեղ մենք ոչ թե հանգստանում ենք, այլ գիտելիքներ ենք ստանում մեդիա ոլորտից: 

Դեռ առաջին օրն է, բայց ես արդեն ձեռք եմ բերել նոր ընկերներ: Ավելի շատ կցանկանամ գիտելիքներս խորացնել լուսանկարչության ոլորտում, քանի որ այն ինձ ավելի հոգեհարազատ է: Բայց կարծում եմ մյուս ոլորտներներն էլ հետաքրքիր կլինեն, որովհետև սկիզբը խոստումնալից է: Ճամբարը ինձ հնարավորություն կտա ընդլայնելու իմ գիտելիքները մեդիա ոլորտում և իհարկե, հաստատել նոր ծանոթություններ:

Նանե Եղիազարյան

***

«Մանանա» կենտրոնի մասին իմացել  եմ դպրոցից: Ինձ ասացին, որ Հրազդան քաղաքում դասընթաց են կազմակերպում: Մեր ուղարկած նյութերի արդյունքում ընտրեցին լավագույններին, և ի ուրախություն ինձ, նրանց շարքում էի նաև ես: Ամեն անգամ հոդվածներս 17.am կայքում տեսնելիս մեծ ուրախություն է պարուրում ինձ: «Մանանա» կենտրոնի հետ համագործակցությունը ինձ տվեց շատ ընկերներ: Ես հասկացա, որ ունեմ իմ անձնական կարծիքը, որը կարող եմ ազատ բարձրաձայնել, կարող եմ հանրությանը ներկայացնել ինձ հուզող խնդիրները և նաև ստանալ պատասխաններ: Կենտրոնի կամավորներն ինձ օգնեցին ճիշտ կառուցել իմ խոսքը, ստացա մեծ աջակցություն նրանց կողմից: Մասնակցելով Կոտայքի մարզում կազմակերպված դասընթացին՝  տեղեկացա, որ պատրաստվում են կազմակերպել մեդիա ճամբար: Դե, իհարկե, այդ հնարավորությունը չէի կարող բաց թողնել: Մասնակիցները ընտրվելու էին ակտիվության ցուցանիշից ելնելով, ես էլ ակտիվություն ցուցաբերեցի ու ընդգրկվեցի ճամբարի մասնակիցների շարքում: Ես ընդհանրապես մեդիա ճամբարների չեմ մասնակցել, և սա ինձ համար մեծ հնարավորություն էր ստանալ գիտելիքներ այդ ոլորտից: Դե, հիմա էլ վայելում եմ ճամբարային օրերս: Ինձ ավելի շատ հոգեհարազատ է ժուռնալիստիկան, քանի որ ես շատ եմ սիրում գրել և հետագայում շարունակելու եմ այդ ուղղությամբ: Շատ մեծ ակնկալիքներ ունեմ ճամբարից. նախ ձեռք կբերեմ շատ հմտություններ, կմասնակցեմ վարպետության դասերի ոլորտի առաջատարների կողմից:

Կարինե Նահապետյան

***

Առաջ ես ցանկություն ունեի իմ ուղին շարունակել մաթեմատիկայի ասպարեզում, բայց դասընթացներից հետո փոխվեցին իմ պատկերացումները ժուռնալիստիկայի մասին, և ես այժմ ցանկանում եմ իմ ուղին շարունակել այդ գծով: Շատ ուրախացա, երբ իմացա, որ պետք է մասնակցեմ մեդիա ճամբարին, քանի որ  800 հոգուց ընտրվել էի նաև ես: Ինձ ավելի շատ հոգեհարազատ են ժուռնալիստիկան և լուսանկարչությունը: Լուսանկարչությունը սիրում եմ, քանի որ կարող եմ ընդամենը մեկ կադրով հավերժացնել գեղեցիկ պահերը: Ճամբարի ընթացքում ձեռք կբերեմ նոր ծանոթություններ և կխորացնեմ գիտելիքներս:

Ռուզաննա Եսայան

***

«Մանանայի» հետ ծանոթացել եմ, երբ «Մանանա» թիմը եկել էր մեր մարզ, հենց մեր դպրոցում էլ հանդիպումն էր: 17.am-ին թղթակցելը ինձ օգնեց ավելի մատչելի արտահայտել մտքերս, չվախենալ կարծիքս արտահայտելուց: Ճամբարին մասնակցելու լուրը ստացա, և ուրախությունս չափազանց մեծ էր ու ինձ հպարտ զգացի: Ինձ շատ հոգեհարազատ են ժուռնալիստիկան և լուսանկարչութունը, քանի որ վաղուց եմ լուսանկարում, իսկ դասընթացների շնորհիվ սկսեցի սիրել ժուռնալիստիկան:DSC_0636 Մեդիա ճամբարի ընթացքում ավելի կզարգացնեմ գիտելիքներս, և խթան կառաջանա, որպեսզի ուսումս շարունակեմ բուհում, ուր ընդունվելու եմ հաջորդ տարի:

 Անի Ավետիսյան

***

Արդեն մեկուկես տարի է, ինչ թղթակցում եմ 17.am-ին: Թղթակցելը ինձ տվեց մեծ փորձ լրագրության մեջ, խոսքս ավելի գեղեցիկ կազմելու հմտություններ: Սա երկրորդ դեպքն է, որ ընտրվել եմ մասնակից մեդիա ճամբարի համար, սակայն առաջինի ժամանակ որոշակի խնդիրների պատճառով չեմ մասնակցել: Մեդիայի բոլոր ոլորտներն էլ ինձ հոգեհարազատ ու հետաքրքիրր են, բայց ամենաշատը՝ լուսանկարչությունը: Ճամբարի ընթացքում ձեռք կբերեմ փորձ ու հմտություններ: 

***
Էլյանորա Բալյան

17.am-ին թղթակցում եմ հուլիսի իննից: «Մանանա» կենտրոնի մասին տեղեկացել եմ ֆեյսբուքից. ընկերներիցս մեկը տարածել էր դասընթացի մասին հրապարակումը: Տեսնելով այն՝ որոշեցի մասնակցել և դառնալ թղթակից: Նախքան «Մանանա» կենտոնի հետ համագործակցելը, ես դեռ գրում էի, իսկ գրածս հոդվածները պահում էի հեռախոսիս մեջ՝ չթողնելով, որ այն կարդան: Ինքս էլ չգիտեի, թե ինչու, երևի կաշկանդվում էի: Իսկ «Մանանայի» հետ համագործակցելուց հետո անհետացավ այդ կաշկանդվածությունը և կարողացա իմ ձայնը լսելի դարձնել: Բացի այդ, «Մանանա» կենտրոնի հետ համագործակցելու շնորհիվ ես կարողացա կատարել լավ ընկերներիցս մեկի՝ ֆուտբոլիստ Աննա Գրիգորյանի մանկության երազանքը, որ ինչ-որ մեկը իրենից հարցազրույց վերցնի: Ինձ պատել էր աննկարագրելի մի զգացողություն, որ կարողացա կատարել նրա երազանքը: Ամառային դպրոցից վերադառնալու ճանապարհին էի, երբ իմացա, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Հենց իմացա այդ նորությունը, երթուղայինի մեջ սկսեցի ցատկոտել: Ես ավելի շատ նախընտրում եմ լուսանկարչությունը, քանի որ դա իմ երկրորդ մասնագիտությունն է: Մեդիա ճամբարից ակնկալում եմ, որ հոդվածներս կլինեն ավելի արդիական և ընթերցողների շրջանը կընդլայնվի: 

Արման Արշակ-Շահբազյան

***

Երբ իմացա Մանանայի գործունեության մասին, որոշեցի անպայման մասնակցել: Ես հնարավորություն ստացա շփվելու փորձառու մասնագետների հետ, ստանալ նրանցից խորհուրդներ և կատարելագործել իմ հմտությունները: Ես գրադարանում էի, երբ զանգահարեցին ու ասացին, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Հուզմունքս և ուրախությունս չկարողացա թաքցնել: Այնքան ոգևորված էի, որ նույնիսկ չէի նկատել, որ բարձր տոնով եմ խոսում հեռախոսով: Նախընտրում եմ կինոյի ոլորտը, քանի որ այն ինձ գրավել է իր բարդությամբ: Մեդիա ճամբարը կօգնի ինձ հարստացնել իմ ունակությունները և գործնական գիտելիքներ ձեռք բերել ֆիլմարտադրության ոլորտում: 

Եվա Խեչոյան

 ***

Պատանի թղթակիցների ցանցի մասին իմացել եմ մեր մոտ կազմակերպված հանդիպման ժամանակ: Առաջին հերթին հմտացա իմ սիրած ոլորտներում, ձեռք բերեցի նոր ընկերներ ու դարձել եմ ավելի մարդամոտ ու առանց բարդույթների: Էլեկտրոնային փոստով ստացա նամակ, որում նշվում էր, որ ընտրվել եմ թեկնածու մեդիա ճամբարին մասնակցելու համար, և եթե ինձ ակտիվ ցուցաբերեմ, կարող եմ մասնակցել Աղվերանում անցկացվելիք ճամբարին: Որոշ ժամանակ անց ստացա ևս մեկ նամակ, որտեղ կար հայտադիմում. պետք է այն լրացնեի: Լրացնելու հաջորդ օրը զանգահարեցին ինձ և ասացին, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Ուրախությունից ընկերոջս՝ Սերյոժի հետ ցատկոտում էինք: Ինձ հետաքրքրում են մեդիայի բոլոր ոլորտները, բայց կցանկանամ իմ գիտելիքները խորացնել լուսանկարչության մեջ: Կծանոթանամ լուսանկարչության գաղտնիքներին և մնացած ոլորտների գաղտնիքներին:

Նարեկ Բաբայան

***
17.am-ին սկսել եմ թղթակցել 2016 թվականի մարտից: Մանանա կենտրոնի մասին իմացել եմ մեր դպրոցում կազմակերպված հանդիպումից: Կենտրոնն օգնեց ինձ ձեռք բերել բազմաթիվ ընկերներ, որոնց հետ մինչ այսօր շփվում եմ: Իմ հոդվածները տարածում գտան և ընթերցվեցին բազմաթիվ մարդկանց կողմից: Երբ իմացա, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին, շատ ուրախացա, քանի որ հնարավորություն կունենայի ծանոթանալ տարբեր մարզերի թղթակիցների հետ: Ինձ հետաքրքրում են մեդիայի բոլոր ոլորտները, քանի որ ինձ կարողանում եմ գտնել յուրաքանչյուր ոլորտում: Ճամբարը ինձ հնարավորություն կտա լինել ավելի անկաշկանդ, ինչի շնորհիվ ձեռք կբերեմ բազում նոր ընկերներ:

Դավիթ Ալեքսանյան

 

Հարցազրույցները գրի առան Գայանե Ավագյանը և Ժորա Պետրոսյանը

 

gayane avagyan

Ախ, այդ թեյնիկի ձայնը, որը խանգարում էր երազել…

Ասում են` երազներով ապրել չի կարելի: Բայց առանց երազների էլ կյանքը անհետաքրքիր կլինի:

Ինչպես ամեն երեկո, այսօր էլ նստած եմ իմ սենյակում`գրասեղանիս առաջ, ականջակալներս ականջներիս  ու տեղափոխվել եմ ապագա: Նույնիսկ մոռացել եմ, որ թեյնիկը գազի վրա է, ու հիմա ուր որ է` կեռա: Մերոնք էլ հյուր են գնացել. ես ու քույրս ենք տանը: Դե, պարզ է, քույրս ֆիլմ է դիտում ու դժվար թե ֆիլմը թողներ ու թեյնիկին նայեր: Ես էլ սովորությանս համաձայն, մոռացել եմ, որ թեյ եմ պատրաստելու: Մինչ թեյնիկը եռում է, ես մրսելով  թափառում եմ փողոցներով: Երեկո է, փողոցները լուսավորվում են  լապտերների թեթև լույսով: Անձրև է գալիս, ես էլ մրսում եմ ու դողացնում: Նստել եմ նստարանին ու շուրջս եմ նայում:

Ամեն ինչ անծանոթ է: Չէ, սա իմ Աբովյանը չէ, քաղաքիս ծանոթ դեմքերն էլ չկան: Կարծես թե ես միայնակ եմ այս տարօրինակ վայրում ու  «Բիթլզ» եմ լսում: «Բիթլզ», անձրև, մենություն ու ես. կատարյալ պահ: Հանկարծ ոտնաձայներ լսեցի: Մինչ ես ուշադիր շուրջս եմ նայում, ինչ-որ մեկի  հագուստը` կոստյումը,  ինձ ջերմորեն տաքացրեց: Ես շրջվեցի, որ տեսնեմ, թե ով է այդ բարին: Հանկարծ երաժշտությունս ավարտվեց, ու մի ձայն հնչեց ականջներումս: Մտածեցի` քամու ձայնն է, բայց ոչ, ներկան է կանչում ինձ:

Ախ, այդ թեյնիկի ձայնը, որ խանգարում էր երազել…

gayane avagyan

Քսանմեկերորդ դարի միակ ծանոթը

-Ժամանակներն անցել են, բալիկս, էլ ո՞վ է գիրք կարդում: Գնա էն քո ինտերնետը բացի` ընդեղ հետաքրքիր բաներ կան, քույրիկդ ա ասում:
-Չէ,  պապի, ի՞նչ կլինի` գրքիդ դարակի բանալիները տուր: Գիրք եմ ուզում կարդալ, գրադարանն էլ փակ է, ախր, ոչ աշխատանքային օր է էսօր:
-Է~, բալես,- ասաց պապս, ու ինձ էնպես նայեց, ոնց որ միայն ինքն է կարողանում,- բալես, արի դու գնա` գրող դառի, որ մեր ժամանակների մասին գրես, ձեր էս ինտերնետային աշխարհի: Է, չէ, բալես, որ գրող դառնաս, պիտի էնքան կարդաս: Պետք չի, չէ, էդ քո կանաչ աչերը կսևանան:
-Է~, պապի, ժամանակ գտար կատակելու,- ասացի ես ու ժպտալով, նեղացած պապիկիցս, գնացի դուրս:
Պապս շատ է նեղվում, որ իր գրքերը մենակ ես եմ կարդում: Նեղվում է ու ինձ հետ կիսվում: Պատմում է ինձ, թե ինչպես էր դպրոցում մաթեմատիկայի դասերին թաքուն Րաֆֆի կարդում: Պատմում իր սիրելի գրքերի մասին ու խորհուրդ տալիս կարդալ: Գիտեի, որ իր թոռներից մենակ ես եմ շատ  սիրում կարդալ, այդ պատճառով էլ ինձ շատ է սիրում: Բողոքում է, որ հիմա չեն կարդում: Փորձում եմ համոզել, որ չէ, իմ դասընկերներից շատերը կարդում են: Պապիկիս մխիթարելու համար եմ ասում, թե չէ` հո ես էլ գիտեմ, որ դասարանցիներիցս մի քանիսն են կարդում, այն էլ նրա համար են կարդում, որ հետ չմնան գրականության դասերից:
-Պապի~կ,- մի օր ասացի ես,- գիտես, չէ՞, փոքր թոռնուհիդ այսօր Իսահակյանի մասին էր հարցնում, ես էլ երկար պատմում էի: Պետք է տեսնեիր, թե ինչ ուշադիր էր լսում:
-Վայ, ինչ լավ բան ասացիր: Ես էլ շատ եմ նեղսրտում, որ գրքեր չեն կարդում էս դարի երեխեքը, միայն ես չեմ, է, որ նեղանում եմ: Բա էն գրքերը ի՞նչ ասեն, որ դարակում փակված են ու մենակ քեզ են ճանաչում քսանմեկերորդ դարից: Նեղանում են, չէ՞, որ իրենց չեն կարդում:
-Պապիկ, հավատա, ժամանակը կգա` բոլորն էլ կսկսեն ավելի շատ կարդալ,- ասացի ես ինքս ինձ հույս տալով:
-Կարդացե՛ք, բալես, կարդացեք, միշտ հիշի` կարդալը լավ բան է, քեզ խելացի է դարձնում: