-Նարեկ, բալես, արթնացիր, դպրոց ես գնում:

Մորս քաղցր ձայնից բացեցի աչքերս, զարմանքով նայեցի նրա հպարտ հայացքին, բայց չհասկացա, թե ինչն էր նրա հպարտության պատճառը: Հետո շտապ վեր կացա անկողնուցս, հագնվեցի, վերցրեցի ծանր ու մեծ պայուսակս ու առաջին անգամ ծնողներիս ուղեկցությամբ գնացի դպրոց: Անչափ լարված էի:

Այդ օրվանից ահա անցել է արդեն տասներկու տարի, ու նոր եմ հասկացել մորս հպարտ հայացքի պատճառը: Հպարտ էր, որովհետև դպրոց էր ճանպարհում իր փոքր երեխային` ինձ:

-Նարեկ, բալես, արթնացիր, դպրոց ես գնում…

Ու նորից անցած տասներկու տարիների յուրաքանչյուր օրվա նման մորս քաղցր ձայնից բացեցի աչքերս ու այս անգամ հպարտ հայացքի մեջ տեսա նաև թախծոտ աչքերը, որոնք ինձ այնքան բան էին ասում:

Այս անգամ էլ լարված էի, որովհետև դպրոցական կյանքիս վերջին օրն էր:

Պայուսակ չվերցրեցի, կամ ավելի ճիշտ, վերցրեցի, բայց այս պայուսակը տեսանելի չէր, սա մի ուրիշ պայուսակ էր, որ կոչվում էր կյանքի փորձ: Ի՞նչ է, մտածում եք տասներկու տարին ի՞նչ է, որ կյանքի փորձ էլ անվանում եմ: Ոչ բարեկամս, սխալվում ես, այդ տասներկու տարին ինձ համար ամեն ինչ էր, ամեն ինչ: Մի՞թե փորձ չէ, երբ սիրում ես կամ սիրվում:

Ասում են, թե այս տարիները իմ կյանքի հեքիաթային տարիներն են եղել, ուրեմն ավարտվեց իմ հեքիաթը ևս… Հեքիաթ որ կոչվում էր դպրոցական կյանք:

-Ի՞նչ ասեմ,- խորը շունչ քաշելով` ասաց Ժորա պապը,- դժվար է հիշել մանկությունը, եթե հիշեմ` կսկսեմ երազել, եթե երազեմ, մանկությունս հետ բերող կլինի՞: 

Պապը ծնվել է համաշխարհային պատերազմի տարիներին այն գյուղում, որ մինչև այսօր հերոսներ է տալիս` Հրազդան քաղաքի Աթարբեկյան գյուղում (այս գյուղին ուրիշ անուն չի սազում):
Ժորա պապի խորը կնճիռներից արդեն իսկ երևում են 74 տարվա հետքերը՝ լի դժվարությամբ ու, միևնույն ժամանակ, երջանկությամբ:

-Չորրորդ դասարան էի, հորիցս թաքուն թողեցի ուսումս ու սկսեցի աշխատել կոլխոզում: Յոթ երեխա էինք, ապրել էր պետք, ի՞նչ անեի: Բայց իսկապես՝ սուտը քառասուն օր է տևում, հայրս իմացավ ու բարկացավ: Ես էլ՝ ի՞նչ, և՛ ուզում էի աշխատել, և՛ սովորել: Ստիպված գնացի գիշերօթիկ դպրոց: Ախր, այստեղ էլ բախտս չբերեց. յոթերորդ դասարանում էի, բանակ տարան: Դե, Ժորա ջան, երեք տարի արի ու ծառայի: Անցան երեք տարիները: Վերադարձա տուն ու տեսա հերոս հորս, որն արդեն մեկ ոտքով էր: Վիրավորվել էր պատերազմում, բժիշկներն էլ փրկելու համար մի ոտքը կտրել էին: Երևի մեկ օր էլ չէր անցել, հայրս թե. «Ժորա ջան, ժամանակն է, որ ամուսնանաս»: Ընկերս ինձ ծանոթացրեց իր բարեկամուհիներից մեկի՝ Գոհարի հետ: Ո՞վ կմտածեր, որ հենց Գոհարն է դառնալու իմ կյանքի ամենամեծ նվերներից մեկը: Աստծուց այնքան շնորհակալ եմ Գոհարի համար:

Հորիցս հետո ես դարձա քույր-եղբայրներիս հայրը. երկու ընտանիք իմ ուսերին էր: Սկզբում դժվար էր, հետո, փառք Աստծո, անցա աշխատանքի տրիկոտաժի գործարանում, ու ամեն բան իր տեղն ընկավ:

Պապը եղել է քաղաքի լավագույն ֆուտբոլիստներից մեկը:

-Աշխատանքից տուն էր գալիս թե չէ, դուրս էր գալիս ֆուտբոլ խաղալու,- ծիծաղում է կինը:

Պապն իրեն երջանիկ է համարում.

-Ունեմ ամեն ինչ՝ ընտանիք, երեխաներ, թոռներ ու ծոռներ: Սրանից էլ մեծ երջանկություն կա՞:

Ես անձամբ եմ տեսել նրա բանաստեղծությունների տետրը՝ հաստ ու լի էջերով, բայց պապն ասում է՝ ես բանաստեղծ չեմ:

Ամենամեծ երազանքը, որ ունի ընկերոջս պապը, խաղաղությունն է հայրենիքում:

-Բախտից այնքան գոհ եմ, միայն խաղաղություն եմ ուզում: