Երեկ մեր բանավեճի ակումբի երկրորդ մարզային խաղն էր։ Երևի կհիշեք, որ առաջին խաղում պարտվել էինք։ Այդ պարտությունից հետո մենք սկսեցինք ավելի լուրջ մոտենալ հարցին և երկրորդ խաղում հաղթեցինք։ Առաջին խաղում մեզ հաղթող թիմը հավաքել էր 44 միավոր, իսկ այս անգամ, մեզ պարտվող թիմը հավաքել էր 50 միավոր։ Այսինքն, մեզ նույնիսկ չկանգնեցրեց հակառակորդ թիմի լավ պատրաստվածությունը, քանի որ մենք գնացել էինք միայն հաղթելու։

Հիմա մի փոքր պատմեմ կոնկրետ խաղի թեմայից, քանի որ այն շատ հետաքրքիր և արդիական թեմա էր։ Հետևյալն էր՝ «Էֆթանազիան պետք է օրինականացվի»։ Էֆթանազիան անբուժելի հիվանդին իր կամքով սպանելն է։ Խաղի ընթացքում գաղափարական բախումներ շատ եղան, որի մասին ասացինք եզրափակիչ ելույթում։ Խաղն ամփոփելիս, եզրափակիչ ելույթը մի փոքր կրճատումներով ցանկանում եմ ձեզ ներկայացնել.

«Հարգելի դեմ թի՛մ, դուք մեր առաջին պնդմանը, որը հետևյալն էր՝ Էֆթանազիան անբուժելի հիվանդին ցավերից ազատելու վերջին միջոցն է, հակապնդեցիք՝ ասելով, որ գոյություն ունեն ցավազրկողներ, որոնք ևս ցավերից ազատում են։ Սակայն մենք հակապնդեցինք՝ ասելով, որ օրինակ մոտոնեյրոնային հիվանդության դեպքում չեն օգնում նույնիսկ ցավազրկողները»։  Եվ այսպես, խաղը լի էր հակասություններով և դրանով էլ՝ հետաքրքիր:

Ահա մի փոքրիկ հատված մեր հետաքրքիր խաղից, առջևում մեզ սպասվում է հանրապետական փուլը, որի համար մեզ անհրաժեշտ է առավելագույն պատրաստվածություն, իսկ այս խաղի գլխավոր ձեռքբերումը ես համարում եմ, այն, որ ապացուցեցինք, որ երբեք պետք չէ հանձնվել, այլ հավաքվել և ձգտել միայն հաղթանակի։

Շուտով կրկին մեր դպրոցական բանավեճի խաղերից է լինելու։ Ընտրված թեման շատ հետաքրքիր է՝ «Դպրոցականների համազգեստները պարտադիր են», և ամենակարևորը՝ վիճելի: Դա մեզ թույլ կտա հետաքրքիր խաղ անցկացնել։

Ես ինքս մինչև հիմա չեմ կողմնորոշվում, թե ինչպիսին է իմ տեսակետը այս հարցի շուրջ, քանի որ երբ ինչ-որ ուղղությամբ մտածում եմ, հակառակը ևս միշտ գտնում եմ։ Օրինակ, եթե մտածենք, որ դրանք թանկ են, և ոչ բոլորին են հասանելի, կարող ենք դրան հակադրել նաև երեկ իմացածս տեղեկությունը՝ պետությունը համազգեստ է տրամադրում անապահով ընտանիքների երեխաներին։ Գրեթե ամեն մի պնդման կարողանում եմ «հակապնդում» գտնել, ինչն էլ ինձ վստահեցնում է, որ շատ հետաքրքիր խաղ է սպասվում։

Մի փոքր պատմեմ մեր մրցույթային խաղերից։ Ճիշտն ասած, պարտվեցինք մեր մարզային խաղում: Պարտության հետ ինքներս համաձայն էինք, քանի որ շատ ակնհայտ սխալներ արեցինք, որոնք էլ եղան պարտության պատճառը: Բայց պարտությունից հետո մի տեսակ ոգևորություն արթնացավ մեջս, որ պետք է անպայման հաջորդ խաղում հաղթենք, և դրա համար սկսել եմ էլ ավելի լուրջ մոտենալ բանավեճի ընկերական խաղերին։

Դե ինչ, մեզ հաջողություն մեր հետագա խաղերում։

Գիրք էի կարդում: Հանկարծ հանդիպեց այսպիսի նախադասություն. «Երկինքը մանանա կցողի վրադ»: Միանգամից «մանանա» բառը ուշադրությունս գրավեց: Հիշեցի «Մանանա» կենտրոնը, փորձեցի հիշել, թե արդյո՞ք մեզ «Մանանայի» դասընթացների ժամանակ բացատրել են` ինչ է նշանակում այս բառը, սակայն չկարողացա մտաբերել:

Բառարանում նայեցի, ուներ մի քանի իմաստ.

1. Մի քանի բույսերի չորացած շաքարանման հյութ, որն օգտագործվում Է որպես ուտելիք, ինչպես և դեղամիջոց, գազպեն:

2. Ըստ Աստվածաչնչի ավանդության՝ երկնքից հրեաներին առաքվող սնունդ՝ անապատում նրանց թափառումների ժամանակ:

3. (փոխաբերական) Ուտելիք, ուտելու բան, սնունդ:

Մտածեցի. Գեղեցիկ բառ է և խորիմաստ: Տեսնես` որ իմաստով են այս բառն իրենց անուն վերցրել «Մանանայի» հիմնադիրները քսանմեկ տարի առաջ: Որ իմաստով էլ ընտրած լինեն, ճիշտ կլիներ, իրենց կատարած աշխատանքին բնորոշ: