Անցած տարի վերջապես կատարվեց իմ երազանքներից մեկը։ Հնարավորություն ունեցա գնալու ճամբար եղբորս և քեռուս աղջիկների հետ, ովքեր արդեն մի անգամ եղել էին ճամբարում և ինձ շատ բաներ էին պատմել. թե ինչպես էր անցնում օրը, ինչով էին զբաղվում։ Մի խոսքով, ես քչից շատից տեղյակ էի։
Առավոտյան գնացինք Երևան և այնտեղից երկու մեծ ավտոբուսներով շարժվեցինք դեպի Վանաձոր՝ Գուգարք ճամբար։ Երբ հասանք, երեխաները՝ ովքեր արդեն մի քանի օր էր ինչ այնտեղ էին, մեզ համար անակնկալ էին պատրաստել։ Երգում ու պարում էին, մեզ պատմում էին, թե ինչ բուռն ու հետաքրքրություններով լի է անցնում օրը։ Դրանից հետո մեզ բաժանեցին ջոկատների, ծանոթացանք մեր ջոկատավարների հետ և գնացինք սենյակներ՝ տեղավորվելու։ Արդեն սենյակում էինք, և մեր իրերը դասավորված էին, մենք ամաչում էինք խոսել միմյանց հետ և լուռ նստած էինք։ Քիչ հետո սենյակ մտավ մեր ջոկատավարուհին և խախտեց լռությունը՝ առաջարկելով ծանոթանալ միմյանց հետ։ Արդեն ծանոթացել էինք և մեր մասին էինք պատմում, հանկարծ ինչ-որ ազդանշան հնչեց։ Մենք զարմացել էինք, թ՞ե վախեցել էինք… ինձ թվում էր երկրաշարժ է և այդ ազդանշանը հնչեց, որ դուրս վազենք։ Շատ ծիծաղեցի, երբ իմացա իրական պատճառը։ Այդ ձայնը մեզ կանչում էր ճաշարան։ Մենք գանցինք, տեղավորվեցինք և սկսեցինք ճաշել։ Դրանից հետո երկու ժամ հանգստի ժամ էր՝ պետք է քնեինք։ Շատ անսովոր էր, և մեզանից ոչ մեկն արդ օրը չկարողացավ քնել։ Մենք լուռ պառկած էինք, երբ նորից հնչեց ազդանշան, սակայն, այս անգամ ուրիշ էր։ Այս մեկը մեզ արթնացնելունն էր։ Վեր կացանք, հավաքեցինք անկողինը և գնացինք բակ։ Նստել էինք, զրուցում և ծանոթանում տղաների հետ, քանի որ մեր սենյակները տարբեր էին։ Մի քիչ հետո մեզ մոտեցան մեր ջոկատավարները և թխվածքաբլիթներ հյուրասիրեցին։ Հետո մեզ պարեր էին սովորեցնում (միանգամից մի քանիսը)։ Մեզ բացատրեցին յուրաքանչյուր ազդանշան ինչ է նշանակում։ Հայտարարվեց, որ երեք օրից մրցույթ է լինելու և պետք է պատրաստվեինք։ Եվս մի ազդանշան հնչեց և գնացինք ընթրելու։ Սպասեցինք, բոլորը վերջացրին և, երբ մութ էր, միացավ երաժշտությունը, գունավոր լույսերը և սկսեցինք պարել մինչ ուշ գիշեր։ Դե հետո գնացինք քնելու։ Առավոտյան արթնացանք, հավաքեցինք սենյակը, մարնամարզություն արեցինք, դրոշը բարձրացրինք (նախորդ օրը չէինք արել, որովհետև ուշ էինք տեղ հասել) և գնացինք ճաշարան։ Պարզվեց, այդ օրը մեր ջոկատն էր հերթապահ։ Այսինքն, մեր ջոկատի աղջիկները՝ այդ թվում և ես, պետք է մատուցեինք ճաշը, սեղանը հավաքեինք։ Դե օրը շարունակվեց նույն ձևով, միայն թե այդ օրվանից սկսած լողանում էինք լողավազանում։ Հաջորդ օրը գնացինք արշավի։ Այնտեղ խոսեցինք մրցույթի մասին։ Պետք է դարձումներ կատարել, շարային քայլել, մեր խմբին պետք էր անուն, կարգախոս և որևէ ազգային երգ։ Մի խոսքով մենք երկու օր պատրաստվեցինք և մրցույթին ներկայացանք ամենալավը։ Մրցույթի հաջորդ օրը մենք խաղացինք «Հայ ասպետ»։ Ես նույնպես խաղում էի և շատ հետաքրքիր էր անցնում։ Սակայն այս անգամ անհատական որևէ խումբ չհաղթեց։ Ո՞վ հաղթեց… Հաղթեցին միասնությունն ու ընկերությունը։ Իսկ վերջին օրը խարույկ վառեցինք և երգեցինք։
Այդ խաղի իմաստը կայանում է նրանում, որ խաղացողը, որին խաղում պոկեմոնների մարզիչ են անվանում, պետք է ուղղակի քայլելով իր քաղաքով հետեւելով քարտեզին, հավաքի հենց այդ պոկեմոններին (անգլերեն pokemon, որը նշանակում է pocket monster – գրպանի հրեշ), որոնք հայտնվում են հենց իր դիմաց` մայթին, ճանապարհի մեջտեղում կամ հենց լճի մեջ։ Ասածս ուղիղ իմաստով չընդունեք, նրանք երևում են միայն հեռախոսի մեջ։ Այսպես ամեն մարզիչ պետք է հավաքի այդ գրպանային հրեշների մեծ բանակ, զարգացնի այն, ու գլուխ գովի իր ընկերների մոտ։ Առաջին հայացքից հիմարություն։ Երկրորդից էլ։ Բայց հենց մի երկու պոկեմոն եք բռնում, հասկանում եք, որ դա նույնն է, ինչ ձկնորսը մեծ ձուկ բռնի, կամ տաքսիստը` զբոսաշրջիկ։ Այդ գերագույն հաճույքը երկու շաբաթվա ընթացքում պայթեցրեց ողջ ինտերնետը։ Բոլոր վիդեոբլոգերները իրենց պարտքն էին համարում վիդեո նկարել այդ խաղի մասին, սոց․ կայքերում, ֆորումներում, համացանցի բոլոր անկյուններում այդ խաղի մասին էին խոսում։ Նույնիսկ հանդիպել եմ մի նյութի, որտեղ մի տղա մեկ այլ խաղացողի էր հրավիրում իր թաղամաս, որ իրենց պոկեմոններին կռվացնեն։ Զարգացած երկրներում անգամ խիստ արգելքներ են դրվել, ըստ որոնց, որոշ հասարակական վայրերում չի կարելի պոկեմոն փնտրել։ Դրա համար մարդ կարող է արժանանալ մինչև 3 տարվա ազատազրկման։ Ասեմ, որ թեեւ խաղը պաշտոնապես դեռ հասանելի չէ Հայաստանում, դա մեզ չխանգարեց միանալ պոկեմոնյան ալիքին։ Հարյուրավոր, եթե ոչ հազարավոր մարդիկ ապօրինի ճանապարհով ներբեռնել են խաղը եւ պոկեմոն են բռնում Հայաստանով մեկ։