Արդեն 7 տարի կլինի, ինչ փորձում եմ մասնագիտանալ շուն պահելու և վարժեցնելու գործում:
7 տարի առաջ էր, շուն նվեր ստացա, որոշեցի անունը Ջաֆար դնել և մեծ սիրով պահել նրան: Առաջին անգամ էի շուն պահելու, շատ էի ոգևորված: Ջաֆարը հասարակ մեկը չէր, նա իմ կյանքում մեծ դեր ուներ, առավոտներս սկսվում էր նրա հետ, նրա հետ էի գնում դպրոց, նրա հետ էի վերադառնում տուն, կարճ ասած` Ջաֆարը իմ մտերիմ ընկերն էր:
Նրա հետ շատ էի մտերմացել, անգամ մի կտոր հացս նրա հետ էի կիսում: Երկար ժամանակ էի տրամադրում նրան:
Նրան վարժեցնելը շատ հեշտ էր, որովհետև նա ինձ իր մոտիկ ընկերն էր համարում: Նրան պարել էի սովորեցնում, մի քանի անգամ միասին պարել ենք:
Օրվա իրադարձություններով նրա հետ էի կիսվում, նա ինձ հասկանում էր, երբեք չէր ծիծաղում կամ արտասվում, իր խոհուն հայացքով ինձ աջակցում էր:
2,5 տարի նա ապրեց մեզ հետ: 2,5 տարի ամեն օր իրար հետ էինք, պարում էինք, խաղում, բայց… Մի անգամ, երբ Ջաֆարը տնից դուրս էր եկել, մինչև երեկո նրան սպասեցի, այդպես էլ չվերադարձավ: Ես սպասում էի, որովհետև հույսս չէի կորցնում, որ դեռ երկար տարիներ ընկերություն ենք անելու… Երեկոյան, երբ նստեցինք հացի սեղանի շուրջ, մի կերպ մի կտոր հաց կուլ տալուց հետո, զանգ ստացանք: Ես անհանգիստ էի, երբ լսեցի Ջաֆարի անունը: Հեռախոսազրույցն ավատրելուց հետո, մայրս ասաց, որ Ջաֆարը այլևս չկա, շնագայլերը նրան գողացել էին… Ես փորձում էի արցունքներս զսպել, բայց չէի կարողանում, մինչև օրս, երբ հիշում եմ Ջաֆարին, հազիվ եմ կարողանում զսպել ինձ, ես կարոտում եմ նրան:
Ջաֆարի մահից հետ, մոտ վեց ամիս անց` ամռանը, Ջաֆարին կորցնելու ցավս զսպելու համար, քույրիկիս դասընկերուհին ինձ մի փոքրիկ շունիկ նվիրեց, այս անգամ նրան Սինա կոչեցի:
Սինան նույնպես շատ լավն էր: Նա լրացնում էր Ջաֆարի բացը, դպրոցի ժամանակ հետս գալիս էր դպրոց, դասերից հետո` տուն, ինչ խոսք, հրաշալի շուն էր:
Նրա հետ 1,5 տարի անցկացրի, որովհետև նա հիվանդ էր, երկար չապրեց: Նույն ցավն ապրեցի նաև Սինայի դեպքում:
Անցավ մոտ 3 տարի, ընկերներիս պատմել էի, որ շուն եմ ուզում պահել: Մի քանի ամիս անց, դասընկերներիցս մեկը մի փոքրիկ շուն նվիրեց, մոտ մեկ ամսեկան: Փոքր էր, մի քիչ դժվար կլիներ պահելը, դիմացն էլ ձմեռ էր գալիս, բայց այդ ամենը անտեսելով, որոշեցի որդեգրել շունիկին:
Նրա անունը Խածիկո է, կարճ` Խածի ենք ասում, նա դեռևս ճստիկ-պստիկ է, սակայն ինձ հաջողվեց շուտ հասնակալ նրա լեզուն:
Խածին արդեն 1,5 ամսական է, բայց ես հասցրել եմ նրան բարևելը սովորեցնել: Ում տեսնում է, եթե ցանկանում է՝ մի ոտքը բարձրացնում և շարժում է:
Խածիկոյին առանձնահատուկ ուշադրություն պիտի դարձնեմ, նա շատ խելացի է. ինչ անում եմ, հետևիցս փորձում է կրկնել: Որոշել եմ նրան լավ վարժեցնել:
Անհամբեր սպասում եմ, թե երբ պետք է մեծանա, որ դպրոց գա հետս:
Հույս ունեմ, որ այս տողերը կարդալուց հետո, շատերի մեջ ինչ-որ բան կփոխվի, գուցե շուն պահելու ցանկություն առաջանա: Այս դեպքում չանտեսեք ձեր ցանկությունը, հավատացեք, շունը հրաշալի ընկեր է:
