Պատկերացրու՝ նստած ես իրականի ու անիրականի սահմանին, կամ, թեկուզ ձեր բակում, աստիճաններին, տանիքին կամ խոտերի վրա:

Պատկերացրու՝ ականջներումդ, իսկ եթե մի քիչ ավելի զգայուն ես` սրտումդ սիրելի երգիդ երաժշտությունն է, իսկ բառերը շուրթերիդ են, և ինչ կապ ունի՝ երգել գիտես, թե չէ: Կապ չունի՝ երգը հայերեն է, անգլերեն, թե ֆրանսերեն, ուրախ է, թե տխուր, կարևորն այն է, թե դու ինչպես կերգես: Հա, փորձիր. երբ ուրախ ես, տխուր երգերն էլ են պոզիտիվ դառնում քեզ համար: Իսկ երբ տխուր ես, պարզապես գտիր քեզ համար այն, ինչը կօգնի ժպտալ: Իսկ ժպտալու առիթներ հաստատ կգտնես, եթե մի րոպե չմտածես, որ «էս երկիրը երկիր չի», կամ «կյանքը կյանք չի», իսկ եթե միշտ այդպես ես մտածել ու դեռ շարունակելու ես, ուրեմն այդ դու դու չես. մի քիչ ռոք լսիր, կամ մի ուրիշ բան: 

Գիտե՞ս, ուղղակի ուզում էի ասել, որ քո ժպտալ-չժպտալը և դրանից նաև՝ հանգիստ լինելը միայն քեզանից է կախված: Նրանից, ինչ դու կմտածես: Աշխարհն էլ միայն այն է, ինչ մենք ենք մտածում, տեսնում կամ ուզում տեսնել: Մեկի աշխարհը գունավոր է, մյուսինը՝ վարդագույն, իսկ մեկ ուրիշինն էլ սև ու սպիտակ, բայց իրական աշխարհի գույները ես ու դու էլ գիտենք, ուղղակի չենք ուզում տեսնել: 

Հիմա պատկերացրու՝ գրում ես շատ կարևոր մի թեստ, քննություն, օլիմպիադա կամ մեկ ուրիշ բան, իսկ պայման-պահանջների ամենավերջում, երբ մի բարդ բան ես սպասում, ուղղակի գրված է «Չմոռանաս ժպտալ»: Կժպտաս, չէ՞: Կժպտաս: Ես էլ ժպտացի: Հետո ավելի հանգիստ ես լինում: Հոգեբանները կասեն, որ ժպիտը բացասական էներգիան վանում է: Ճիշտ է, բայց երբ հաճախ ես ժպտում՝բացասական էներգիա չի էլ մնում, իսկ դու մոռանում ես, թե որքան շատ ես մտածել, տանջվել ու չարչարվել, չես էլ մտածում, թե դեռ ինչքան ես չարչարվելու, ուղղակի ուզում ես կատարել վերջին պայմանը, ու խնդրել, որ նույնից ամենաառաջին տողում էլ գրեն:Ավելի լավ կլինի: 

Կյանքում էլ այդպես է: Երբ խոհանոցում կամ սրճարանում թեյ, սուրճ կամ հյութ ես խմում, կամ էլ ուղղակի նստած ես՝ մտածո՞ւմ ես ժպտալու մասին: Գիտեմ՝ չէ: Չնայած ինչ եմ ասում: Ի՞նչ կասեն մարդիկ ինքն իրեն ժպտացողի մասին. խենթ է, երևի, էլի: Իսկ եթե այդ խոհանոցի կամ սրճարանի պատին մեծ տառերով գրված լինի՝ ԺՊՏԱ՛, կամ «ժպիտիկ» նկարված լինի, կժպտաս, չէ՞:

Հիմա մի բան խնդրեմ: Վերցրու կավիճ, մատիտ կամ գրիչ, մի խոսքով՝ մի բան, որով կարող ես գրել և աչքիդ երևացող ցանկացած վայրում գրիր՝ Ժպտա՛ կամ «ժպիտիկ» նկարիր, որ չմոռանաս ժպտալ, իսկ հետո, երբ կնայես դրանց, անկախ քեզանից դեմքիդ մկանները կշարժվեն, ու աշխարհի ամենագեղեցիկ երևույթը կնկարվի քո դեմքին, հետո՝ աչքերիդ մեջ: Ու դրանից հետո՝ ով էլ տեսնի քեզ, աչքերումդ այն «ժպիտիկը» կտեսնի, ու ինքն էլ կժպտա: Հոգեբաններն էլ շատ բան չեն ունենա անելու: 

Հ.Գ. Մանավանդ այսօր ծանր օր է՝ երկուշաբթի:

Ես Ալբերտն եմ, 17 տարեկան, բնակվում եմ ՀՀ Սյունիքի մարզի Կապան քաղաքում: Դեռ մանկուց սիրել եմ ստեղծագործել, գրել բանաստեղծություններ, պատմություններ և երազում էի, որ մի օր էլ իմ բանաստեղծությունները կտպագրվեն  թերթում,  որպեսզի ես էլ հանրությանը  ներկայանամ որպես պատանի ստեղծագործող: Իմ երազանքը իրականացավ: Մի օր  իմ բանաստեղծությունը տպագրվեց, և ես հասա իմ առաջին երազանքին:

Իմ մանկության հաջորդ երազանքն  էր՝ ունենալ բարեգործական խումբ, և ես իմ ջանքերի և աշխատանքի շնորհիվ հասա  իմ երազանքին:  Ես սովորում էի  9-րդ դասարանում,  և իմ այդ երազանքը կիսեցի իմ լավագույն ընկերոջ՝ Դավիթի հետ: Ես և նա միասին հավաքեցինք թիմ, և կենտրոնացանք ուշադրության պակաս ունեցող անապահով երեխաների վրա և սկսեցինք փնտրել հովանավորներ մեզ աջակցելու համար: Երբ դիմում էինք  տարբեր կազմակերպությունների ղեկավարներին, շատերը գովում էին մեզ և չնչին աջակցություն տալիս, շատերի կողմից էլ տեսել ենք անբարյացկամ վերաբերմունք: Մենք երբևէ չենք հուսահատվել: Վերջապես  իրականացրեցինք մեր ծրագիրը, նվերներ հանձնեցինք այդ երեխաներին և  մեկ օր միասին անցկացրինք:  Երբ արդեն դպրոցն  ավարտեցինք, և բոլորս էլ  դարձանք ուսանողներ,  մեր  բարեգործական խումբը ցրվեց, և այդպես ավարտվեց իմ առաջին բարեգործական գործունեությունը:

Երբ արդեն ուսանող էի Կապանի ՍՏՊՔ-ում,  գտա մի լավ ընկեր՝ Թինային, և նրա հետ միասին  ստեղծեցի ևս մեկ խումբ: Քանի որ մենք շատ ենք սիրում մեր հայրենիքը, խումբը անվանեցինք «ԼեռնաՀայաստան բարեգործական խումբ»:  Բայց այս անգամ մեր գործունեությունը կենտրոնացրեցինք անապահով հաշմանդամ երեխաների  վրա: Դեռ բացման օրվանից խումբը համագործակցում էր տարբեր կազմակերպություների հետ, որոնք զբաղվում և աշխատում են հաշմանդամ երեխաների հետ: Գտանք  հովանավոր, և մեր առաջին ծրագիրը իրականացրեցինք Ամանորին: Մեր Ձմեռ պապը այցելեց երեխաներին, ուրախացրեց և հանձնեց նվերներ: Հաջորդ անգամ համագործակցեցինք Կապանի Ա.Շիրվանզադեի անվան թատրոնի հետ: Մեր խմբի երեխանները այցելեցին  թատրոն  և շատ ուրախ օր անցկացրեցին այնտեղ:

Մենք շարունակում ենք  նոր ծրագրեր իրականացնել, և  ես համարում եմ, որ այս երազանքս նույնպես իրականություն դարձավ:

Ձեզ կպատմեմ իմ վերջին իրականացրած երկու երազանքների մասին: Ես երազում էի ունենալ սեփական պարի  և ձեռքի աշխատանքների խմբակ:  Այսօր այն գործում է Կապանի Բաղաբերդ ակումբում: Երազում էի գնալ թատրոն և այսօր  աշխատում եմ Կապանի Բառառագետ թատերախմբում:

Սիրելի իմ հասակակից, իմ խորհուրդն է քեզ, որ դու էլ լինես համառ և աշխատասեր, և կհասնես քո երազանքին:

Իմ կյանքի ամենակարևոր մարդկանցից է եղել պապս՝ տատիկիս հայրը։ Հաղթանդամ, բարձրահասակ, վայելչակազմ, օժտված բնավորության հատուկ գծերով։ Առանձնահատուկ էր ինձ համար պապս։ Չափից դուրս հյուրասեր ու հյուրընկալ, աշխատասեր, բարի։ Կարմիր «Նիվա» էր վարում արդեն շատ տարիներ։ Շատ էր սիրում իր մեքենան։ Նա ինձ իր ծնկների վրա է մեծացրել։

Պապս տատիս հետ իրենց տանն էին ապրում, որը այդքան էլ հեռու չէր մեր տանից, և ես գոնե շաբաթը մեկ անգամ այցելում էի նրանց։ Բացում էի դարպասը, կանչում ու տեսնում էի, թե ինչպես է պապս ժպիտը դեմքին մոտենում ինձ ու ասում տատիկիս․

-Ռիմա՜, յար մե՝ ըշկը վավ էկե․․.
Հետո գալիս էր տատս։ Շատ էին ուրախանում, որ ինձ տեսնում էին։ Գնում էի, նստում էինք, խոսում ու ծիծաղում։ Աչքիս առաջ են այդ օրերը․․․ Անցնում էին օրեր։ Պապս իրեն վատ էր զգում, դեղեր էր խմում, բժշկի էր այցելում։ Պարզվեց՝ հիվանդություն ունի ու այն էլ շատ լուրջ հիվանդություն։ Հին պապիցս բան չէր մնացել, միայն ժպիտն ու կատակները։ Շատ էր նիհարել, այնքան, որ ոսկորները հստակ երևում էին։ Մարմինը գունատվել էր։ Հազվադեպ էր քայլում, միշտ պառկած էր։ Մի անգամ ես էի օգնում, որ քայլի: Բռնել էի ձեռքից, մյուս ձեռքում էլ ձեռնափայտն էր։ Պատմում էր, որ այն ժամանակ էլ ինքն էր ինձ քայլեցնում, երբ դեռ փոքր էի ու նոր էի քայլերս անում․․․

Ամեն օր այցելում էի պապիս, ինձ համար իր հետ անցկացրած ամեն րոպեն կարևոր էր։
Գիտակցության կորուստ․․․ Ցավեր․․․ Մի քանի օր, ու․․․
Բայց չնայած այս ամենին, նա ինձ տեսնելուն պես ճանաչում էր։ Էլի կատակներ էր անում, ժպտում էր։ Սովորական օր էր, գնացել էի՝ տեսնելու։ Գրկեցի։
-Ո՞նց ես, պապիս։
-է՜, ես հեչ, կարևորը դուք լավ ըլնեք։
Արցունքներս չկարողացա զսպել։ Սա ամենավերջին հիշողությունն է, որ մնացել է պապիցս։
Գիշեր էր։ Զանգեցին ու ասացին, որ․․․ Վերջ։ Ահավոր էր։ Մի կողմից լավ էր, որ էլ ցավից չէր ճչա ու չէր տանջվի։ Հանգստացել էր․․․ Ապրիլի 18-ին կլրանա 5 տարին, որ պապիս չկա։ Մնացել են կանաչ դարպասներ, կարմիր «Նիվան» ու հիշողություններ․․․

-Հայաստա՛ն, հո՜ւ, Հայաստա՛ն, հո՜ւ,- շարունակությունը չէինք հասկանում…

-Դե, երևի ֆուտբոլասերները հասկացան, թե խոսքն ինչի մասին է: Այո՛, ես, չսիրելով ֆուտբոլը, իմ ֆուտբոլամոլ փոքր եղբոր հետ գնացել էի «Հայաստան-Ղազախստան» խաղը դիտելու:

Երբ գնում էինք դեպի մարզադաշտ, տեսա, թե ինչքան շատ են երկրպագուները: Անկեղծ ասած, մինչև գնալը մտածում էի, թե քիչ մարդ կլինի, բայց, տեսնելով երկրպագուներին, մտածեցի, որ հիանալի խաղ է լինելու: Երբ արդեն մարզադաշտում էինք, ինձ թվում էր, որ մի ուրիշ աշխարհում եմ, որտեղ ամեն բան անծանոթ է: Մինչև հանդիպումը կսկսվեր, ես զարմացած նայում էի այս ու այն կողմ, երբ հանկարծ լսելի եղան բարձր գոռոցներ.

-Հա՛-յաս-տան, Հա՛-յաս-տան,- այո՛, այո՛, արդեն մեր հավաքականը դաշտում էր: Առաջին քայլս ֆուտբոլիստների մեջ Հենրիխ Մխիթարյանին փնտրելն էր: Քանի որ շատ հեռու էինք, նրան գտանք իր հագուստի համարով: Օրհներգը հնչելուց հետո խաղն սկսվեց, բայց ես դեռ չէի կենտրոնացել խաղի վրա և ուշադրությունս այլ բաների վրա էր: Մի քանի րոպե հետո եղբայրս ասաց.

-Բացի խաղադաշտը՝ ամեն տեղ նայեցիր, հիմա պետք է նայել ֆուտբոլ:

Ես մի քիչ հետևեցի խաղին, բայց հետո կրկին, անկախ ինձնից, ուշադրությունս շեղվեց ուրիշ տեղ` երկրպագուներին, նրանց գոռոցները տարօրինակ էին ինձ համար, բայց եղբայրս իր բարակ ձայնով արդեն միացել էր գոռացողներին: Չկարողանալով կենտրոնանալ խաղի վրա՝ հիշեցի, որ արդեն հայտնի կլինի, թե ով լքեց հայկական «X-Factor»-ը ու զանգեցի մայրիկիս: Մի քանի վայրկյան անց ուրախությանս չափ չկար, որովհետև իմացա այն անունը, ով դուրս էր եկել «X-Factor»-ից: Եվ ահա` առաջին խաղակեսն ավարտվեց, բայց այդ ընթացքում արդեն որոշ չափով ֆուտբոլի մեջ էի ու գիտեի, թե ինչ է կատարվել: Ընդմիջման ժամանակ որոշեցի վերջացնել այս ու այն կողմ նայելս ու երկրորդ խաղակեսի ժամանակ միայն նայել, թե ինչ է կատարվում ֆուտբոլի դաշտում: Այդ ընթացքում ինձ դուր եկան հայկական հայրենասիրական երգերն ու երկրպագուների համախմբվածությունը…

Երկրորդ խաղակեսը սկզբից ավելի հանգիստ թվաց, բայց երբ ամբողջ մարզադաշտը միահամուռ գոռում էր ու հայերին սատարում, արդեն, կարծես, ամեն ինչ փոխվեց: Հա՛, մոռացել էի ասել, որ մեր կողքին կային Ղազախստանից եկած երկրպագուներ, որոնց թիվը չէր անցնի 30-ը: Նրանք մեկ-մեկ օգտվում էին առիթից, երբ մենք չէինք բղավում, բայց դա երկար չէր տևում, ու սկսում էինք նորից մեր գոռգոռոցները: Մի քիչ հետո զգացի, որ արդեն հարմարվել եմ ֆուտբոլի պայմաններին, ու կարծես թե վատ չի, նույնիսկ արդեն ես էի սկսում կազմակերպել գոռգոռոցները…

-Գո՜լ, գո՜լ,- անկախ ինձնից բացականչեցի, երբ Հենոն բացեց խաղի հաշիվը: Հետո դեռ ուշքի չեկած առաջին գոլից, երկրորդ գոլը խփեց Օզբիլիսը… Երկրպագուների բացականչությունները չէին դադարում: Շատ հաճելի էր տեսնել ազգային հավաքականի հաղթանակը:

Ոնց որ արդեն սկսեցի սիրել ֆուտբոլը:

Ես շատ հետաքրքրասեր եմ: Իմ կարծիքով, դա և՛ լավ է, և՛ վատ։ Լավ է, քանի որ դրա շնորհիվ կարողանում եմ ավելին իմանալ ու ընդլայնել գիտելիքներիս պաշարը, և վատ, քանի որ հաճախ դրա պատճառով տուժում եմ:

Այ, օրինակ՝ մի անգամ կարդացի 17.am–ի թղթակիցներից մեկի՝ Արտյոմ Ավետիսյանի՝  «Հիվանդությո՞ւն, թե՞ մրցակցություն» վերնագրով նյութը, որտեղ նա պատմում էր Color Switch խաղի մասին և վերջում հավելել էր, որ ովքեր չգիտեն խաղի մասին՝ ոչ էլ փնտրեն, թե չէ, կրակը կընկնեն: Իսկ ես… Իսկ ես սովորությանս համաձայն՝ փնտրեցի, ներբեռնեցի ու սկսեցի խաղալ: Սկզբում հիմարություն թվաց (ինչպես մյուս բոլոր խաղերը), բայց դա միայն սկիզբն էր, իսկ հետո, երբ խորացա, այլևս չկարողացա կտրվել խաղից: Երբեմն հոգնում եմ այդ խաղից և ուզում եմ ջնջել, բայց հետո հասկանում եմ, որ մեկ է` մի քանի ժամից կրկին ներբեռնելու եմ:

Ես նույնպես խորհուրդ կտամ չփնտրել խաղը, թե չէ, դուք էլ իմ նման՝ կընկնեք այդ խաղի ծուղակը:

Գրում էի, որ սովորական առօրյան գոնե դպրոցում կփոխվի. նոր կիսամյակում նոր ձևով ենք դասերն անելու: Հետո ջնջում եմ գրածս: Մեկ շաբաթն էլ հերիք էր, որ անսովորը սովորական դառնա: Գրում եմ, որ առօրեականության մասին չեմ ուզում գրել, բան էլ չկա գրելու: Հետո ՝ եթե Մաթևոսյանի հերոսներից մեկին գոնե կողքիս ունենայի՝ կգրեի թեկուզ ամենասովորական առօրյայի մասին: Նորից ջնջում եմ. Մաթևոսյանն էլ իր հերոսներին մեզնից էր վերցրել, նրանց մասին գրելու համար իմ մեջ մի քիչ Մաթևոսյան պիտի լիներ:

Գրելը, լավ գրելն էլ ամեն մարդու համար չէ: «Թթու թան չի»՝ կասեին մեծերը: Բայց ես թթու թան էլ չեմ սիրում: Դա էլ գրել-չգրելու հետ կապ չունի, ուղղակի:

Գրում էի, որ որոշել եմ մի քիչ շատ գրել, չէ, ավելի ճիշտ՝ չջնջել կամ չպատռել գրածներս: Նրանք, որ ոչ մեկին կարդալու չեմ տալիս: Բայց դա էլ ջնջեցի:

Մեկ- մեկ էլ թղթերն եմ ափսոսում, որոնց վրա այդքան գրում-ջնջում եմ, դրանց համար ծառեր են կտրվում, չէ՞։ Անխիղճ եմ, բայց ինչ արած, համակարգչով «գրել» չեմ սիրում։ Հա, համակարգչով գրել չի էլ լինում․հավաքել , շարել կամ նման մի բան, բայց գրել գրիչից բացի ոչնչով չի լինում։

Գրում էի, որ նյութերի համար թեմա գտնելը մեզ համար բարդ «պարտականություն» է դարձել, բայց շատերն էին նույն թեմայով գրում: Ամենահեշտը գրելն է, որ ոչինչ չկա գրելու, այդ մասին էլ չգրեցի։

Հիմա էլի ոչնչի մասին եմ գրում, ամենագեղեցիկ, ամենահետաքրքիր ու ամենաձանձրալի ոչնչի, որն ի տարբերություն մնացածի՝ կա ամենուր։ Երբ աշխարհում ամեն բան դադարի լինելուց՝ ոչինչը կմնա, կամ, կմնա ոչինչ։ Ուրեմն ինչու՞ չգրենք ամենատարածված երևույթի մասին։

Հետաքրիր է, չէ՞։

Գիտեմ, շատերը կասեն՝ չէ։ Բայց ես գրեցի։

Կյանքի բերումով մենք ինչ-որ տեղ հանդիպում ենք ինչ-որ «իքս» արգումենտի, և մեզ թվում է, թե սկսում ենք սիրել: Ժամանակի հետ անհետանում է այդ «թվալ» բայը, և մենք իսկապես սիրում ենք: Հետո «իքսը» բազմապատկվում է մեր մտահորիզոնի լայնության ու գիտակցականի խորության արտադրյալով: Ինչքան ավելի լայնահորիզոն ու խորագիտակ ես, այնքան ավելի ես տուժում, քանի որ այդ սերը դառնում է կոտորակի այն համառ հայտարարներից, որոնք ոչ մի կերպ չեն ցանկանում բարձրանալ և մեր կյանքը դուրս բերել իռացիոնալությունից: Բազմապատկվելուց հետո այդ արտադրյալը սկսում է ահագնացող թափով քառակուսի բարձրանալ ամեն մի քաղցր խոսքի ու հայացքի հետ, և մենք ստանում ենք հաշվիչների էկրաններին չտեղավորվող թվեր։ Այնպիսի թվեր, որոնք գրություն չունեն: Մենք բացահայտում ենք տիեզերքի լայնությունը մեր մի բուռ սրտի տարողությամբ: Եվ երբ այդ թիվը հասնում է «անսահման» տիեզերքի ինչ-որ սահմանի, սկսվում են բաժանումները: Սկզբում`երկուսի, չորսի, վեցի… Հետո արմատներ են հանվում մեր էությունից, հոգուց, մտքերից: Եվ հասկանում ենք, որ զրոյից այն կողմ էլ նույնքան մեծ անսահմանություն կա, իսկ հասկանալու համար մենք անպայման պիտի տեսնեինք այն` լայն ու գրավիչ մինուսների աշխարհը:

Ահա կյանքի ընկալումը թվային աղեղի տեսքով, որի վրա մենք վազվզում ենք մինչև մեր վերջավոր կյանքի ավարտը: Սիրո աղեղի վրա զրոյական դիրքում լինել չի կարելի, հատկապես երբ գարուն է… Իսկ հիմա գարուն է, և ավելի բարձր է դրականի միտումը, ուրեմն բարձրացնենք մեր դիրքը սիրաստիճանի վրա` հզորացնելով գարնանային սիրաբույրի տարափը:

Երաժշտությունն ինձ հոգեհարազատ է դեռ փոքր ժամանակից: Երաժշտությունն ինձ այնքան գերեց, որ վեց տարի հաճախեցի Եղվարդի արվեստի դպրոցի՝ ակադեմիական վոկալի բաժինը:

Այս վեց տարիներն ինձ շատ բան տվեցին. Նախ, ձայնս շատ լավ մշակվեց։ Ապա շրջապատս ավելի մեծացավ, և ձեռք բերեցի լավ ընկերներ, որոնց հետ մինչ օրս էլ ընկերություն եմ անում:

Ես այս տարիների ընթացքում ունեցել եմ շատ ձեռքբերումներ: Ունեցել եմ փոքրիկ շրջագայություններ Հայաստանի տարբեր քաղաքներում և գյուղերում՝ Հրազդանում, Աբովյանում, Երևանում և այլն: Բոլոր քաղաքներում ու գյուղերում լավ եմ հանդես եկել և դժգոհությունների առիթ չեմ տվել, թե՛ հանդիսատեսին, թե՛ ուսոցչուհուս: Այս ամենի պատճառը շատ աշխատելն է: Լինում էին օրեր, երբ երեկոյան ուշ էի վերադառնում երաժշտական դպրոցից, քանի որ համերգի էինք պատրաստվում: Մասնակցել եմ նաև մարզային մրցույթի, բայց այս անգամ արդեն երգչախմբի հետ, և մենք գրավել ենք երկրորդ հորիզոնականը:

Ինչպես յուրաքանչյուր ուղի, այնպես էլ իմ երաժշտական ուղին այս դպրոցում մոտեցավ իր ավարտին: Վերջին ելույթս էր բեմահարթակից: Հավաքեցի ուժերս և ամբողջ ձայնով կատարեցի իմ վերջին երգը: Ասում են՝ լավ ստացվեց:

Ավարտելուց հետո երաժշտությունը չդադարեց ինձ ամուր ձեռքերով պահել: Անցյալ ուսումնական տարում, երբ ավարտում էի 9-րդ դասարանը, որոշեցի ընդունվել Առնո Բաբաջանյանի անվան երաժշտական ուսումնարան: Արդեն պետք է սկսեի պարապել ընդունելության համար, բայց… Այս մի բայցի պատճառով անէացան իմ բոլոր նպատակները երգչի կարիերայի հետ կապված։ Բոլորն ինձ որպես երգիչ լավ էին ընդունում, ասում էին, որ լավ եմ երգում, բայց իսկական հարազատը նա է, ով քո սխալները չի թաքցնում և ասում է քեզ: Ընտանիքիս անդամներից էի դժգոհություններ լսում: Մայրս ինձ անդադար բացատրում էր, որ մեր օրերում երգիչ դառնալն այնքան էլ հեշտ չէ, և իմ հերթը միգուցե չհասնի, քանի որ իմ ձայնի նման ձայն ունեն շատ երգիչներ։ Ես մի կողմ դրեցի երազանքներս ու սառը գլխով դատեցի իրավիճակը: Հասկացա, որ ես չեմ կարող դառնալ այն երգիչը, որը տարիներ շարունակ ցանկացել եմ դառնալ։

Ես փոխեցի ընտրածս մասնագիտությունը… Մեծ ցանկություն ունեմ հաղորդավար դառնալու։ Մայրս, ընտանիքիս անդամներն ու ընկերներս կողմ են իմ այս որոշման հետ: Այսօր ծանոթների կողմից կան էլի հորդորներ, որ փոխեմ մասնագիտությունս և դառնամ ծրագրավորող, բայց իմ որոշումը արդեն հստակ է: Ես անելու եմ ամեն հնարավորը, որպեսզի դառնամ լավ հաղորդավար:

Ես փոխեցի մասնագիտությունս, սակայն մինչ այսօր էլ չեմ դադարում կատարել իմ սիրելի երգերը: Երգը դարձել է ինձ համար հոբբի: Սիրում եմ ցանկացած ժանր, բացի ռոքից: Չգիտեմ ինչու, բայց միշտ ինձ դուր չի եկել այս ժանրը, հատկապես ծանր ռոքը: Միշտ նախապատվությունս տվել եմ հայկական ժողովրդական երգերին: Ճիշտ է, դրանք այնքան լավ չեմ կարողանում կատարել, ինչպես օրինակ՝ դասական ոճը, սակայն ես միշտ սիրել եմ և կսիրեմ այդ ժանրը: Շատ եմ սիրում նաև ջազը: Սա մի այլ աշխարհ է: Վերջերս փորձեցի ինձ նաև այս ժանրում, և ստավեց: Ինձ համար կատարելություն է Լուի Արմսթրոնգը: Նրա հրաշալի, բնատուր ձայնը ուղղակի ապշեցնում է ինձ: Արմսթրոնգի`«What a wonderful world» երգը որքան էլ լսեմ, չեմ հոգնի, և ընդհակառակը՝ այն ինձ հանգստացնում է:

Ես համոզված եմ, որ ինչ էլ դառնամ, երաժշտությունը մնալու է իմ կյանքի անբաժան ուղեկիցը: