Օտար քաղաքի օտար փողոցներով այսօր քայլել է մեկը՝ քո նմանությամբ, եւ ես երկար, շատ երկար մտածել եմ նրա մասին… Այդպես պատահում է, երբ հանկարծ անհաղորդ ես դառնում աշխարհի անցուդարձին, որ կատարվում է քո շուրջը, ու պետք է լինում ինչ-որ մեկը, ում կկարողանաս ասել՝ գիտե՞ս՝ տխրել եմ:
Բարեւ, գիտե՞ս… Չէ, ոչինչ, պարզապես արդեն ամռան երկրորդ ամիսն է, իսկ ես առաջինը դեռ չեմ էլ սկսել… Այդպես պատահում է, երբ մտքերով ուրիշ ժամանակի մեջ ես եւ չես հասցնում քոնի հետեւից: Բայց դե, նորմալ է:
Նորմալ է, չէ՞, որ ես դեն չեմ գցում ընկերոջս տված կոնֆետի թուղթը, որ չորացնում եմ ծաղիկները տետրերիս արանքում: Նորմալ է, չէ՞, որ շոշափելով եմ կարդում թղթե նամակները, որ բույրով ամիսներ եմ ապրում: Նորմալ է, չէ՞, որ երբեմն խոսում եմ քեզ հետ իմ մտքում ու աշխարհում ամեն ինչից շատ հավատում, որ դու հասկանում ես ինձ: Եվ նորմալ է, չէ՞, որ Ապրիլյանի տղաներից մեկի տված անձեռոցիկը պայուսակումս պինդ-պինդ պահած է: Կասես՝ չգիտեմ: Բայց ես հո վստահ եմ, որ մեզ կերտում են մեր սիրելիները, եւ թող նրանք լինեն մարդիկ, իրեր կամ օրեր:
Ինչ-որ մեկն ասում էր՝ when I look at your room, I see a girl, who loves books… Իսկ գուցե՝ a girl, who misses: Ի՞նչ կարեւոր է՝ ում: Էդ հարցին հազար պատասխան կա, եւ հազարն էլ՝ ճիշտ: Թեպետ հիմա ինձնից էլ լավ գիտես… Դա պատահեց այն օրը, երբ քայլելով օտար քաղաքի օտար փողոցներով՝ հանկարծ հասկացար, որ հայրենիքդ մենք ենք՝ ես, նա, բոլոր ընկերներդ, դեպի ում վերադառնալու օրերն ես հաշվում:
Ես միացնում եմ հեռախոսս ու երգին հավասար կրկնում I am a big-big girl in a big-big world-ը ու հավատում եմ, որ սա ինչ-որ պահի նաեւ իմ մասին է: Հավատում եմ հազար ու մի բանի:
Հավատում եմ, որ իմ հայրենիքի մի կտորն էլ դու ես, ով շուտով վերադառնալու է անպայման: Մի կտորը նրանք են, ովքեր պոկվել, չվել են հեռուներ, ու դժվար թե հետ գան էլ: Մյուս կտորն էլ՝ նրանք, ովքեր էստեղ են, բայց եւ ինչ-որ զուգահեռ իրականության մեջ, որտեղից չեն վերադառնում, եւ նրանց է, որ միշտ եմ կարոտելու:
Երբ Վիսոցկին երգում էր он не вернулся из боя, էս մասին էր մտածում: Դու այդ ինձնից էլ լավ կհասկանաս: Բայց ինչո՞ւ միայն կռվից: Կարելի է չվերադառնալ սովորական խանութից կամ էլ մետրոյից աշնանային մի օր: Չնայած, կարելի է եւ վերադառնալ:
Երբեմն ես այ էսքան լուրջ եմ, թեպետ դու ինձ տեսնում ես հաճախ երեխա, ինչպիսին եղել եմ ինչ-որ ժամանակ եւ հիմա գուցե չեմ… Դա մի ժամանակ էր, որին հիշում եմ այսօր այն նույն ժպիտով, որով, ենթադրենք, երկնքով անցնող ինքնաթիռին կնայեմ, որի մեջ գուցե դու կլինես մի օր, ու այդ ժամանակը նույն ինքնաթիռի նման կփոքրանա անվերջ, մինչեւ ինչ-որ պահի կկորչի տեսադաշտիցս իսպառ:
Բարեւ, իսկ դու ինչպե՞ս ես: