«Մանանա» կենտրոնը և Հայաստանի պատանի թղթակիցների 17.am կայքը հայտարարել էին Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանի «Անաստված կինո թատրոն» գրքի վերաբերյալ անդրադարձների մրցույթ: Մենք ստացել ենք բազմաթիվ անդրադարձներ, և մինչ ժյուրին կհայտարարի հաղթողներին, դուք նույնպես կարող եք կարդալ և որոշել լավագույններին:

«Անաստված կինո թատրոն» գիրքը, երբ վերցրի «Մանանա» կենտրոնից` ժամերն էի հաշվում, թե երբ պետք է տուն հասնեմ ու սկսեմ ընթերցանությունը:

Դե, նախ կազմն էր գրավիչ` չափից դուրս գրավիչ, հետո էլ` նոր գիրք, այն էլ նոր տպագրված գիրք, կարդալը միշտ էլ լավ միտք է:

Գիրքը մի ամբողջ պատմություն չէր` յոթ հարյուր էջից բաղկացած, որ դժվար լիներ կարդալը, բայց ասել, թե կարդացել եմ հինգ օրում` կդժվարանամ: Բանն այն էր, որ հասանելի գրված նյութը, ինֆորմացիան, պատմվածքը, հորինվածքը` ինչպես ցանկանում եք` անվանեք սա, դժվար էր կլանվում: Իրականությունը միշտ էլ դժվար է կլանվում: Յուրաքանչյուր պատմվածք, կամ էսսե կարդալուց հետո պետք էր մեկ-երկու օր հանգիստ թողնել գրելը, կարդալը, ինձ` առհասարակ:

Օգտագործված լեզուն շատ հարազատ էր, բայց նաև անսովոր էր տեսնել դա գրքի մեջ: Այստեղ նույնպես հեղինակն ինձ չէր դադարում հաճելիորեն զարմացնել: Օգտագործված խոսակցական լեզուն, ժարգոնը, տեղ-տեղ նաև սլենգը «համով-հոտով» էին դարձնում պատմությունը, սյուժեն: Ավելի ամբողջական ու կենդանի էին դարձնում այն: Չգիտես ինչու` հեղինակները, ովքեր իրենց գրող են պատկերացնում, շատ հաճախ վախենում են խոսակցական լեզու կամ սլենգ օգտագործել: Երևի հենց դրա պատճառով էլ շատերի մոտ չոր բան է ստացվում` առանց կապի, առանց հետաքրքրության: Բառերի մի կույտ, կարճ ասած:

«Համլետի հոր ուռագանը», «Ժիզնեննի», «Փողփողան առագաստներ», «Մարգարիտան և Քրիզանտեննան», «Յաթաղան սինդրոմ», «Ինսպեկցիան ինչպես որ կա», «Քամու պանրիկ-մածնապանրիկ», «Մաքրուհին-2017», «Անաստված կինոթատրոնը», «Բռանդենբուռգ», «Ինչու ետ եկա Հայաստան», «Ինչու է մարդն ապրում աշխարհում», «2014», «Դատողություններ «Էլեկտրական Երևանի» ետևից»` պատմվածքների ու էսսեների անվանումներն են: Ամեն մեկը կարծես թե զգուշությամբ ընտրված լինեն: Եվ սա արդեն խոսում է գրքի այլ լինելու մասին: Հայատառ, բայց ռուսերեն բառեր գրելով, «չքաշվելով» ոչ գրական բառերից: Ամեն ինչ իր տեղում է:

Սկզբից տարակուսում էի` որ ստեղծագործության մասին գրեմ: Տատանվում էի երկուսի միջև` «Համլետի հոր ուռագանը» և «Ինչու ետ եկա Հայաստան»: Բայց ընտրեցի վերջինը:
Իսկ թե ինչու` տես ստորև…

Իսկ ինչու ես ետ եկա Հայաստան: Իսկ ինչու նա ետ եկավ Հայաստան: Երևի թե նույն ամպագոռգոռ բառերը կհնչեն: Էլի նույն «Հայրենասիրությունից դրդված…», «Հայրենասիրությունից բխող…» շաբլոն բաները: Որովհետև երբ լքում են հայրենիքը ու ուրիշ տեղ` արտասահմանում, մի տասը տարի առոք-փառոք ապրում են` մոռանում են հայրենասիրության մասին, էլ ի՞նչ Մասիս, այ մարդ: Բայց հենց ընթացող գործերը սկսում են չընթանալ, կամ էլ ոչ այդքան լավ ընթանալ` միանգամից հիշում են իրենց Երևանի փողոցները, Նարեկացիներին, Թումանյաններին, հիշում են, թե արտերկրում ինչ դժվար է ու տաղտուկ: Որ տասը տարի ապրել են օտարության մեջ:

Ինչևէ, նման վերնագիր տեսնելուց հետո պարզ է, որ առաջինը մտքիս կգան նման բաներ: Սակայն շտապեմ տեղեկացնել, որ գրված էսսեն ամենևին էլ դրանց մասին չէ: Իհարկե, հայրենասիրություն կա, բայց ոչ ստանդարտ հայրենասիրություն, ոչ ստիպված, ոչ «ասելու համար»: Կա միայն իրականություն, որը կարելի է դիտել նաև որպես հայրենասիրություն: Առաջին էջում հեղինակը բացատրում է, որ առաջ, երբ դեռ Հայաստանում էր, և դրա սահմաններից դուրս չէր եկել, հպարտանում էր, որ հայ է, այն էլ` տղա: (Մեզ մոտ ընդունված է, չէ՞, լինել հպարտ հայ, իսկ եթե տղամարդ ես, ապա` բինգո, հպարտ հայ տղամարդ): Իսկ հետո, երբ հասունացավ, աշխարհայացք փոխվեց, կարծես թե այդքան էլ հպարտանալու բան չկար հայ տղամարդ լինելու մեջ: Բայց, ինչպես գրում էր նա «Տղա վիճակում էլ լիքը բան կար փորձելու, որ ինձ տրված չէր լինելու…»

Հաջորդող տողերին նա կարծես թվարկում է այն բոլոր մասնագիտությունները, որոնց տեր կարող էր դառնալ, բայց չդարձավ, որովհետև դրանք իրենը չէին: «Ես հավաքչարար չեմ` ես հետազոտող եմ»: Այսինքն` իր կյանքում նա ուսումնասիրել է մի քանի մասնագիտություններ, որոնց, տեսականորեն, տեր կարող էր դառնալ: Բայց մի՞թե տեսականը բավական է: Իմ կարծիքով` ոչ: Եթե տեսականը բավական լիներ, ապա մենք գրքերով կգնայինք տիեզերք` մեկ-երկու շաբաթ տիեզերական տուրիզմով կզբաղվեինք ու ետ կգայինք, աստվածաշունչներով հոգու հանգստություն կգտնեինք, իսկ ժուռնալներով նորաձևության ներկայացուցիչ կդառնայինք:

Արտերկրում անցկացրած տարիների մասին նկարագրությունից էլ սկսվում է մտքի բացատրությունը: Հարցի պատասխանը, թե ինչու ետ եկավ Հայաստան: Իրականում, մեզնից շատերը կարծում են, եթե հայրենիքում վատ է, ապա արտերկում հաստատ ավելի լավ կլինի:  Բակի, ավելի ճիշտ «հայաթի քյարթու-գողական-բիթի» անձնավորությունները կհաստատեին, բայց իրականում ճգնաժամը չի գալիս միայն մի երկրի մոտ, իսկ մնացած երկրներում հաստատ կարագ ու մեղր թափված չէ: Ինչևէ: Ինչո՞ւ ետ եկավ Հայաստան: Միգուցե նրանից, որ այստեղ` հայրենիքում, կլիներ առաջին կարգի մասնագետ, իր մասնագիտությունը «ուղնուծուծով» իմացող մեկը, իսկ այնտեղ` օտար հողերում, կլիներ ո՜չ առաջինը, ո՜չ էլ վերջինը: Եվ իրոք: Հայաստանում` փոքր երկրում, փոքր ազգի մեջ, կարող ես հնարավորություն ունենալ լինել ինչ-որ մի բանում առաջինը, անգերազանցելին, և նման շատ ու շատ բառեր, իսկ այնտեղ` անծայրածիր, կամ մի փոքր ավելի համեստ ասելով` շատ մեծ երկրներում, մրցակցությունը շատ ավելի բարձր է, մասնագետների քանակը` շատ, ցանկությունը` մեծ, հետևաբար` քո հնարավորություններն ավելի պակաս:

Այսինքն` միակ պատճառը մասնագետ լինելն էր` լավ մասնագետ լինելը: Թե՞ լեզվի խնդիրը, որովհետև հեղինակը գիտեր օտար լեզուն, բայց հաստատ նրանցից ոչ ավելի: Չեմ կարծում: Չարժի խորանալ լեզվի իմացության մեջ:

Երևի որոշեց ետ վերադառնալ Հայաստան սովետի փլուզումից հետո: Բայց մի՞թե Հայաստանը կարելի էր չսիրել սովետի ժամանակ և պաշտել վերջինիս փլուզումից հետո: Չնայած փլուզումից հետո էլ տասից քսան տարի Հայաստանը կմնա (մնաց) սովետի քողի տակ: Շատերը երևի պաշտպանում են` հիմնականում ավագ սերունդը, իսկ երբ դրանից կրտսերը, փոքրը և, գիտությունով ապացուցված, ավելի խելացին, սկսում է քննադատել սովետին` միանգամից «վրա են տալիս», բայց ոչինչ, դա էլ իրենց մտածելակերպն է:

Չնայած արտերկրում ունեցած առավելություններին, առատությանն ու զարգացվածությանը` Հայաստանում ավելի շատ բան կար: Ավելի շատ հնարավորություն ու միտք կար, որովհետև փոքր ազգերը միշտ էլ հատուկենտ են լինում:

…Բայց նաև դատապարտում է իր հայրենիքը, հայերին, ասելով, թե մեր դարավոր պատմությունը, միգուցե, մեզ ծույլ չի դարձնում, Եղեռնը, որը մեզ ավելի ապահով է դարձնում` իբր հազար տարի եղել ենք` դեռ մի հազար տարի էլ կմնանք: Կմնանք, բայց թե ոնց կմնանք, դա արդեն հարցի մյուս մասն է, մետաղադրամի մյուս կողմը: Երևի կմնանք նույն ողբով ու «արխային» առաջ գնալով, կամ էլ վերջապես կմտքափոխվենք ու կորոշենք վերջ տալ ողբերին, լացուկոծերին: Չգիտեմ…

Ասում են` մրցույթում հաղթողները ո՜չ թե մասնագիտությանը լավ տիրապետողներն են, այլ նրանք, ովքեր դիմանում են տեղանքի կլիմային, իսկ ըստ հեղինակի` մրցույթում հաղթում է նա, ով և լավ մասնագետ է, և դիմանում է տեղանքի կլիմային: Ի վերջո` հարմարվելն ամենալավ կարողությունն է:

Այսինքն, եթե նայենք մակերեսորեն և կարդանք առանց ուսումնասիրելու, ապա կգտնենք միայն մասնագիտության, հարմարվելու ու լեզվի հարցերը: Միայն բացասական բաներ, սակայն վերջին էջերում կարծես թե արթնանում է քնած հայրենասերը, բայց ոչ թե պաթոսը, կամ պաթոսահայը (որովհետև հայերի ամենամեծ խնդիրներից մեկը պաթոսն է, իսկ «պաթոսահայ» բառը շատ լակոնիկ ու ճիշտ բնութագիր է), այլ իրական հայրենասերը, ով համեմատելով աշխարհի բոլոր գեղեցիկ անկյունները, ու ընդունելով, որ Հայաստանը չի կարող լինել ամենագեղեցիկն ու լավը` գրում է.

«Ես Արարատապաշտ եմ: Ես չեմ ուզում, որ Արարատը Հայաստանի տարածքում լինի: Ես պահպանողական եմ. ինչպես սովոր եմ` էդպես էլ թող լինի: Հերիք է ինչքան բան փոփոխվեց, թող մնա ինչ կա, գոնե որոշ բաներ մնան անփոփոխ… Ես ծիրանապաշտ եմ: Աշխարհում կան տեղեր, որ Հայաստանի չափ սիրուն են կամ ավելի: Այնտեղ կան մեր լեռների չափ ու մի բան էլ ավել լեռներ, գահավիժող ջրվեժներ: Այն, ինչ չկա այնտեղ` դա մեր վանքերի պես վանքեր` լեռան փեշին թաքուն ծվարած»:

Հիմարություն կթվա ասելը, որ ետ է եկել միայն ծիրանի, Արարատի, կամ էլ վանքերի համար, բայց ինչ անել, եթե դա է իրականությունը: Վերջապես, գեղեցիկ իրականությունը փոքր բաների մեջ է լինում, որոնք չենք նկատում, երբ մեր «քթի տակ» են լինում, իսկ երբ հեռանում են, սկսում ենք կարոտել, զգալ պակասը, ուղղակի չենք հասկանում, թե ինչն է պակասում: Հիանալի կհամարվի այն պահը, երբ կգտնենք պակասը ու կկարողանանք լրացնել այն:

Եվ վերջապես` ինչո՞ւ ետ եկավ Հայաստան: Միգուցե նրա համար, որ ես, կամ էլ դու չլքենք Հայաստանը…

«Մանանա» կենտրոնը և Հայաստանի պատանի թղթակիցների 17.am կայքը հայտարարել էին Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանի «Անաստված կինո թատրոն» գրքի վերաբերյալ անդրադարձների մրցույթ: Մենք ստացել ենք բազմաթիվ անդրադարձներ, և մինչ ժյուրին կհայտարարի հաղթողներին, դուք նույնպես կարող եք կարդալ և որոշել հաղթողներին: 

Մտորումներ Մաքրուհու մասին

«Մաքրուհին» պատմվածքը սկսվում է կիրակի ուշ առավոտյան։ Վերնագիրը հուշում է, որ այն պատմելու է կնոջ մասին։ Բայց կարելի է ասել, որ այն պատմություն է կնոջ մասին` տղամարդու տեսանկյունից։

Մաքրուհին` Կարինեն է այն հերոսը, որի կյանքի, ճակատագրի ու ընտանիքի մասին է պատմում հեղինակ-հերոսը` Սարգիսը։ Կարինեն ներկա է միայն պատմության առաջին մասում։ Հետո ամբողջ ընթացքում միայն նրա մասին մտքեր են, իսկ վերջում` դեժավյու։ Այս դրվագները իրար է կապում Սարգիսը։ Հերոսը առատաձեռն տղամարդու կերպար է, իսկ նրա ընտանիքը, ինչպես ինքն է ասում` ժամանակակից։

Պատմության բոլոր հերոսները ինչ որ խնդրանք ունեին, ինչ որ ցանկություն, ինչ որ անհաջողություն, ինչ որ վիշտ։ Հեղինակի կերպարում հանդես է գալիս Սարգիսը։

Պատմության մեջ կան մի քանի նույնական բաներ։ Սարգսին հանդիպող բոլոր տղամարդկանց անունները Սարգիս էր։ Այստեղ բացառություն է նրա դասընկերը` Զավենը։

Նրա տան դուռը թակում էին միշտ կիրակի ուշ առավոտյան։ Նրան միշտ հանդիպում էին մարդիկ, որոնք փողի կարիք ունեին։ Այս առումով բացառություն է տաքսի վարող Սարգիսներից մեկը, նա, որը ուներ յոթ տղա և թաք մեկ աղջիկ։

Պատմության մեջ հանդիպում ենք երեք մաքրուհու` Իվետան, Կարինեն և այն երիտասարդուհին, որին ուղարկել էր Լուսինեն։ Վերջինս հետագայում իրոք դառնում է Սարգսի մաքրուհին։ Սկզբում կարող է թվալ թե պատմությունը ծավալվելու է հենց այս աղջկա շուրջ։ Սակայն հետո պատմությունը կապվում է Կարինեի հետ, կապույտ ու թաց աչքերով կնոջ, որը Սարգսի մաքրուհին էր, և Մարինայի (Սարգսի կնոջ) հավաքարարը։ Պատմության մեջ հետաքրքիր կերպար է Կարինեի աղջիկը, որը մեզ երևում է միայն մեկ անգամ։ Մարինայի և Սարգսի մի երկխոսությունից կարելի է ենթադրել, որ այդ աղջիկը հիվանդ է։ Այս աղջիկը,  չնայած մեղադրում էր իր մորը անբարոյական լինելու մեջ, նեղանում, որ վերցրել է իր պայուսակը, բայց այնուամենայնիվ Կարինեն, բոլոր մայրերի նման շարունակում է աշխատել նրա համար: Ճիշտ է, խուսափում է նրա հետ տանը մնալուց, բայց հեռախոսային խոսակցություններում նրա օգտագործած փաղաքշական բառերը ցույց են տալիս, որ նա հայ մայրերին հատուկ գորովանքով է լցված աղջկա հանդեպ և պատրաստ է ներել նրան, աչք փակել մեղադրանքների վրա։ Սա ընդհանրական հատկանիշ է։ Պատմության ընթացքում հերոսը կարծես փորձում է հասկանալ կանանց, նրանց բնավորության առանձնահատկությունները և կյանքի դժվարությունները։

Պատմության վերջին դրվագում, որը հերոսը դեժավյու է որակում, Կարինեն իրա աղջկան այլ կերպ է ներկայացնում, ասում է, որ նա արդեն անգլերեն է սովորել։
Սարգիսը ամբողջ պատմության ընթացքում օգնում է տարբեր մարդկանց, պարտքով գումար է տալիս իրենից խնդրողներին, բայց այդպես էլ ոչ ոք պարտքը հետ չի վերադարձնում։
Սարգիսը մի երեկո լրիվ վատնում է իր գումարները, և սա դառնում է նրա ու կնոջ բաժանման առիթը։ Սարգիսը սկսում է զբոսնել քաղաքով ու լուծել ճանապարհին հանդիպող խնդիրները։ Պատմության այս մասը կարելի է նմանեցնել «Ինսպեկցիային», որում, ի տարբերություն «Մաքրուհու», հերոսը պարզապես քայլում է քաղաքում և, այսպես ասած, հետազոտում է այն։ Իսկ Մաքրուհու հերոսը նշելով, որ ինքը սիրում է հետազոտել Երևանը, սկսում է օգտագործել այդ հետազոտության արդյունքները։ Սկսում է բուժել քաղաքը։ Այնպես է անում, որ մայրամուտը նորից գա քաղաքի կենտրոն։ Սարգիսը գնդակահարություն է նախատեսում նրանց համար, ովքեր ասֆալտին նոր գծեր են գծել, իսկ հները չեն մաքրել, և դրանց պատճառով մարդիկ չեն կողմնորոշվում։ Այս չմաքրված հին գծերից էր բողոքում Վարոսը, և Սարգիսը գտավ դրանց լուծումը։ Նույնը կարելի է ասել Հյուսիսային պողոտայի մասին։ Սարգիսը արգելեց այնտեղ ճոխ ու անպիտան տների կառուցումը։ Կարճ ասած` Սարգիսը կառուցում է Վարոսի երազած Երևանը։

Մաքրուհին ստեղծագործության մեջ հեղինակը օգտագործում է մի քանի մանրամասներ, աննշան թվացող դետալներ, որոնք նա օգտագործում է մի քանի տեղ։ Ի միջի այլոց, հեղինակի մի քանի ստեղծագործություններում կարելի է նկատել այս մոտեցումը։ Ինչպես, ասենք, այս ստեղծագործության մեջ ճնճղուկները, որոնց նրանք կերակրեցին ձմռանը, երկու հեծանվորդները, որոնցից մեկը մեղավոր էր, մյուսը` զոհ, չանախ պանիրը, որը սիրում էր Կարինեն, Կարինեի աչքերի գույնը, արտասանած բանաստեղծությունը, փողոցով վազող այրվող կինը և այլն։ Այս փոքրիկ և աննշան թվացող մանրամասները օգնում են ընթերցողին` ամբողջական պատկերացում կազմել հերոսի մտքերի ու իրավիճակի մասին։

Ստեղծագործության վերնագիրը ևս բավականին հետաքրքիր ու խորհրդանշական է. «Մաքրուհին 2017 կամ Արյունոտ ծաղիկ»։ Հերոսներից ո՞րն է այդ արյունոտ ծաղիկը։ Կարինե՞ն, նրա աղջի՞կը, փոսի մեջ ընկած փոքրիկ աղջի՞կը։ Կարելի է ասել, որ փոքրիկ աղջիկը, որը ընկավ փոսի մեջ ու վնասեց աջ ձեռքը, ամենահավանական տարբերակն է, քանի որ հեղինակը նրա վերքը նմանեցնում է ծաղկի` արյունոտ ծաղկի։

Անդրադարձ կա նաև սոցիալական անարդարությանը։ Դա մասնավորապես արտահայտվում է համր կնոջ և նրա երկու երեխաների կերպարով, որը ինչպես հետագայում պարզվեց, Սասնա ծռերի անդամներից մեկի ընտանիքն է։

Ստեղծագործության մեջ քիչ են նկարագրությունները։ Հեղինակը կարճ, բայց տեսանելի նկարագրում է Կարինեի մազերը, մաշված վերարկուն, աչքերի գույնը։ Նկարագրությունը ամբողջական, վերջնական չէ։ Դա անելու հաճույքը թողնված է ընթերցողին։ Յուրաքանչյուրս կարող ենք ստեղծել մեր Կարինեին։

Պատմության մեջ առանձնակի տեղ ունեն այն ընտանիքները, որոնց հանդիպում է հերոսը։ Այդ բոլոր ընտանիքները ինչ որ չափով կիսատ են, միշտ կա բացակայող անդամ, մի վիշտ, որի պատճառով ընտանիքը դժբախտության մեջ է։

Վերջում մի փոքր այն մասին, թե ինչու գրեցի հենց այս ստեղծագործության մասին։ Այս պատմության մեջ եղած առանձնահատկությունն այն էր, որ կարդալիս հերոսի մտքերը փոխանցվում են ընթերցողին։ Ստեղծագործությունը մի ամբողջ մեծ հետազոտություն է կնոջ, քաղաքի, հայ մոր, ընտանիքի հոր, երազանքների և այն ամենի մասին, ինչ կատարվում է և կարող է կատարվել մեր շուրջը, կամ նրա, ով հայտնվի Սարգսի տեղում։ Կարդալուց հետո մենք մեր շուրջը սկսում ենք նայել ուրիշ աչքերով, նայել դեպի ավելի խորը, հասկանալ, որ յուրաքանչյուր մարդու հետևում մի պատմություն է` ուրախ կամ տխուր, արյունոտ կամ ծաղկաբույր, նա կորուստ ունի կամ պայքար։ Ստեղծագործությունը մեզ սովորեցնում է կողքից նայելով բոլորին` անհանգստանալ նրանց ճակատագրով, կարողանալ կարեկցել և ապրումակցել այդ մարդկանց, գոնե այն պահին, երբ նա մեր կողքին է, ու ճակատագրի բերումով հանդիպել ենք։

«Անաստված կինոթատրոնը» գիրքը մի քանի ամիս առաջ սկսեցի կարդալ։ Բովանդակությունից արդեն իսկ պարզ էր, որ հեղինակը՝ Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանը, ունի իր ուրույն գրելաոճը։ Ստեղծագործությունների վերնագրերը գրավիչ էին՝ «Մաքրուհին-2017», «Ժիզնեննի», «Ինչու է մարդն ապրում աշխարհում»։ Բացի այդ, հեղինակը գրքում առանձնացրել էր էսսեները արձակ գրականությունից։ Կարծում եմ՝ էսսեներում հեղինակն ուրիշ մոտեցումներ էր դրսևորել, ինքնաարտահայտվել էր ուրիշ կերպ, այդ իսկ պատճառով առանձնացրել էր դրանք։ Միգուցե էսսեներն ուրիշ հաղորդագրություն պիտի հասցնեին ընթերցողին․․․ Չնայած նման «սորտավորմանը», բոլոր ստեղծագործությունները գրված էին խոսակցական լեզվով։ Ասես խոսակցական լեզուն գրականություն դարձնելով, հեղինակը ցանկանում էր կապ հաստատել, գրքի և ընթերցողի միջև։ Մտածեցի, որ կապը իմ ու գրքի մեջ կստեղծվի։

Գրքում զետեղված ստեղծագործությունները սկսել եմ կարդալ հերթով։ Առաջին ստեղծագործությունը՝ «Համլետի հոր ուռագանը», կիսատ եմ թողնել։ Փորձել եմ վերսկսել, շարունակել, բայց ապարդյուն։ Ստեղծագործությունը չհավանեցի։ Ընթերցելիս պարզ դարձավ, որ հեղինակի գրելաոճը կարելի է բնութագրել մեկ բառով՝ հասարակ։ Պատմվածքը գրված էր այնպես, ինչպես խոսում ենք մենք առօրյայում։ Երևի թե, սա էր գլխավոր պատճառը՝ ստեղծագործությունն անավարտ թողնելու։ Անբավարարվածության զգացում ունեցա, սկսեցի արժևորել գրքում գրական խոսքերի, բացատրությունների ու խորը նկարագրությունների առկայությունը։

Այդուհանդերձ, շարունակեցի ընթերցելը՝ հետաքրքրող թեմաներ փնտրելով։ Ընթերցեցի «Անաստված» կինոթատրոն» ստեղծագործությունը։ Սյուժեն ի սկզբանե հետաքրքրություն առաջացրեց ներսումս։ Հեղինակը մտովի ֆիլմ էր նկարում հին օրերի մասին։ Սակայն ֆիլմը երբեք էկրանին չէինք տեսնելու նրա խոսքերով։ Հետաքրքրությունը սակայն հետզհետե վերացավ։ Հեղինակը շատ հարցեր թողնում էր օդում կախված, պատասխանները ինքս պիտի փնտրեի ու գտնեի։ Ավարտելուց հետո, ներսումս մնացին մի շարք անպատասխան հարցեր ու կրկին անբավարարվածության զգացում։

Հաջորդ ստեղծագործության ընտրությանը նպաստեց վերնագիրը․ «Ինչու ետ եկա Հայաստան»։ Թեման հոգեհարազատ էր, քանի որ ինքս էլ աղոտ հեռանկարներ ունեմ երկիրս լքելու մասին։ Ընթերցելուց հետո այն դասվեց սիրելիներիս շարքին։

Էսսեն սկսվում է վերնագրին պատասխանող նախադասությամբ․ «Այս հարցը ինձ տվին և շփոթմունքի մեջ գցին․ երբեք չէի մտածել։ Մոտավորապես կարծես հարցնեն՝ ինչու ես սիրում խնձորը»։ Ես էլ սկսեցի պատասխան փնտրել հակառակ հարցին՝ ինչու՞ եմ ցանկանում լքել երկիրը։

Ստեղծագործությունը հեղինակը շարունակում է իր մանկական հիշողություններով ու բուռն պատկերացումներով։ Այստեղ նույնպես նկատելի է պարզ խոսակցական գրելաոճը, սակայն այս ստեղծագործության մեջ կարողացա վարժվել դրան։ Վստահ կարող եմ ասել․ այստեղ գրելաոճը ստեղծեց կապ իմ ու էսսեի միջև։

Ուշագրավ պատմություններից հետո հեղինակը կրկին վերադառնում է բուն հարցին․ «Ինչու ետ եկա Հայաստան»։ Սպասում էի բողոքների կամ կարոտի նկարագրությունների, բայց հեղինակը զարմացնում է․ «Ես Հայաստանը չէի լքել, չէի գաղթել, իմ գործը Հայաստանի հետ էր կապված, ես չէի հեռացել, հեռվացել էի՝ բայց ոչ հեռացել»։ Եվ իրոք, շատերը Հայաստանը չեն լքում, չեն հեռանում, ուղղակի «հեռվանում են»։ Եվ հակառակը, ոմանք հեռանում են ընդմիշտ, բայց որդեգրում են «հեռվացածի» տիտղոսը։ Հեղինակն այստեղ փոքրիկ հեղաշրջում է անում պատկերացումներումս։

Այս տողերին հաջորդող բացատրություններն ու նկարագրությունները բացահայտում են հեղինակի տեսակետը։ Լսելի է դառնում պանդխտության ու հայրենասիրության վերաբերյալ մի կարծիք, որի նմանը ինձ դեռ չէր հանդիպել։

«Ուրեմն գնացի չգնալով, եկա չգալով։ Եվ ուրեմն սիրող եմ միշտ՝ սկզբունքորեն՝ դիլետանտ՝ ինչպես իմ այս հայ ազգը»։ Հասկանում եմ, որ ես էլ եմ սիրում իմ ազգն ու հայրենիքը։ Այսինքն, ստեղծագործությունը կարդալուց առաջ էլ էի դա լավ գիտակցում, բայց կարդալուց առաջ չունեի այն պարզ պատկերացումը,  որ կարելի է հեռանալ հայրենիքից, բայց կապված մնալ դրա հետ։ Այս տողերին հաջորդում է հեղինակի անկեղծ խոստովանությունը․ «Ես չնայած մասնագետ լինելը հարգում եմ՝ բայց ես փինաչի եմ։ Ես սիրում եմ իմ ձեռքերով, իմ մատներով, իմ ուղեղով իմ գործն անել․․․»։ Այս տողերից համոզվում եմ, որ Հայաստանից հեռու ապրելը հեղինակին չի օտարացրել հայկական միջավայրից, սովորույթներից ու բնավորությունից։ Այստեղ տեսնում եմ դասական հայի կերպար, որ ինչպես կոշկակարը՝ իր մի զույգ կոշիկն է կարում գորովանքով ու սեփական քրտինքով։

Հաջորդ հեղաշրջումը սպասեցնել չի տալիս․ «․․․ Ես վերգտա մեր համերն ու գեղեցկությունը։ Ես արարատապաշտ եմ։ Ես չեմ ուզում, որ Արարատը Հայաստանի տարածքում լինի։ Ես պահպանողական եմ․ ինչպես սովոր եմ՝ էդպես էլ թող լինի»։ Մտածում եմ, որ եթե մեր բակի պապիկները կարդային այս տողերը, հեղինակին ոչ մի դեպքում չէին ների, բայց ես ներում եմ։ Եթե Արարատը մեր սահմաններում լիներ, ոչ ոք այդքան կարոտով չէր նայի նրան։ Ոչ ոք արարատապաշտ չէր լինի։

Հետագայում հեղինակը, որ ստեղծագործության սկզբից թեթև ընկերական զրույց էր սկսել իր ընթերցողի հետ, ասես ցանկանում է մեկ անգամ ևս ինձ հիշեցնել Հայաստանի բոլոր արտոնություններն ու գովաբանում է այն ամենն, ինչ գովաբանել են հայ պոետները դարերով՝ հայկական վանքերը, լեռները, բնության գեղեցկությունը,  նույնիսկ աղբն է գովաբանվում («Ես զիբիլապաշտ եմ։ Մեր զիբիլի պես զիբիլ աշխարհում չկա։ Եվ պետք չէ այն մաքրել․ եղածն ի՞նչ է՝ միայն ցելոֆան է․․․»)։ Կարոտով հեղինակը նշում է, որ ուրիշ ոչ մի տեղ չի ուզում գնալ ոչ հանգստանալու, ոչ ճամփորդելու, ոչ գործուղման։

«Մեր քաղաքն ու երկիրը փոխվում են՝ քանդվում, վերասարքվում, հնանում, կոտորվում, բայց այդ քանդը չէ բնորոշիչը, այլ այն, որ տարեցտարի ավելի ու ավելի շատ տուրիստ է գալու, ու իրենք են փոխելու էս երկրի տեսքը։ Ոչ թե Թեղուտ կտրողները, այլ տուրիստները․․․

Բայց մեջս հավատ կա էլի․ հազար տարի դիմացել ենք՝ էլի հազար կդիմանանք։ Պոմիդորն ու ծիրանը չեն կորչի․․․

․․․ Մնացածը դուք գիտեք։ Եվս մեկ հազար տարի։ Մենակ,- ամեն դեպքում կարևորը չմոռանանք,- աղջիկները անընդմեջ ավելի ու ավելի կսիրունանան, և այդպես անվերջ։ Գժվել կարելի է»։ Այս խոսքերով հեղինակը ընթերցողին՝ զրուցակցին է ներկայացնում մի ուրիշ Հայաստան, այն Հայաստանը, որ տեսնում ենք ամեն օր, սակայն չենք արժևորում, և ավարտում է ստեղծագործությունը։ Ստեղծագործությունն ավարտվում է, սակայն ինքս իմ մեջ փոքրիկ զրույցից հետո սկսված վերաարժեքավորումը դեռ լիարժեք ավարտին չի հասել։

Էսսեն ընթերցելուց հետո ուրիշ սիրով եմ սիրում Հայաստանն ու Հայաստան վերադարձող մարդկանց։

«Մանանա» կենտրոնը և Հայաստանի պատանի թղթակիցների 17.am կայքը հայտարարել էին Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանի «Անաստված կինո թատրոն» գրքի վերաբերյալ անդրադարձների մրցույթ: Մենք ստացել ենք բազմաթիվ անդրադարձներ, և մինչ ժյուրին կհայտարարի հաղթողներին, դուք նույնպես կարող եք կարդալ և ընտրել լավագույններին:

Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանի այս գիրքն ունի որոշ ոճական առանձնահատկություններ, հենց որով էլ այն առանձնանում է շատ ու շատ ժամանակակից գրքերից:

Եվ անմիջապես առաջին վերնագրի մեջ՝  «Համլետի հոր ուռագանը», հեղինակը կարծես ներկայացնում է հենց իր պատմությունը, որքանով որ հիշում է. որքան հասարակ նկարագրություններով, այդքան էլ՝ նուրբ բովանդակությամբ և հեղինակային ելևէջներով: Այստեղ բավականին հասարակ պատկերված են հերոսները՝ Արեգիկը, ով միշտ շատ հարցեր է տալիս:

 Մայրը, ով հիվանդ է և հիվանդանոցում էր, Արեգիկին ժամանակ առ ժամանակ խնամում էր Ամալյա տատը:

 Հայրը, ով կատարում էր Արեգիկի մոր խնդրանքը և տանում էր Արեգիկին հիվանդանոց, որպեսզի մայրը կարոտն առնի:

   Առավել մանրամասնորեն նկարագրված է Ամալյա տատի առօրյան. թե ինչպես է տոլմա փաթաթում, Արեգիկը՝ ինչպես է այփադով մուլտֆիլմեր նայում և հարցեր տալիս, խոսում Ամալյա տատի հետ: Ամալյա տատի հետ միասին նայում են «Համլետ»-ը, որտեղից էլ Արեգիկի վառ երևակայության մեջ ծնվում է «Համլետի հոր ուռագանը»:

  Այսպիսով, անցնելով հաջորդ վերնագրին, հասկացա, որ ինձ՝ ընթերցողիս համար բավականին անհարմարություններ են առաջանում, նախ՝ առաջին, այն առումով, երբ ռուսերեն կամ անգլերեն բառերը գրված են հայերեն տառերով: Մտածեցի, թե դա էլ է հեղինակային առանձնահատկություն,  սակայն առաջ անցնելով, երևացին ռուսերեն տառերով ռուսերեն բառեր, նախադասություններ, որոնք թարգմանելը զուր ժամանակի կորուստ է:

   Շարունակելով «Ժիզնեննին» կարդալ, հասկացա տասնյոթերորդ էջից, որ պետք չէ այս գիրքն ընթերցեն տասնվեց տարեկանից ցածր պատանիները, քանի որ գիրքը տեղ-տեղ իր մեջ պարունակում էր առավել մանրամասնություններ, որոնք միայն հասկանալի կարող են լինել երիտասարդ կամ հասուն կարդացողի համար, իսկ ոչ հասուն ընթերցողը կունենա անպատասխան հարցեր:

   «Ժիզնեննի»-ում հեղինակն  առավել շատ է ցուցադրում իր ոճական առանձնահատկությունը: Օրինակ՝ առօրյա խոսակցական կամ ժառգոնային բառեր են օգտագործված` «ասցի», «ասցին»: Սկզբում, կարդալիս, մտածում էի սրբագրական բացթողում է, բայց մի քանի տեղ նույն բառը տեսնելով հասկացա, որ դա ուղղակի հեղինակի ոճային առանձնահատկությունն է:

   Գրքում նաև գտա մի շարք կետադրական նշանների բացթողումներ, որոնք նույնպես կարող են մտնել հեղինակային առանձնահատկությունների շարքը: Օրինակ՝ «Ժիզնեննի»-ում տվյալ հատվածի մեջ կետադրությունը այսպիսին է. «Բուժքույրն ասաց պապայիս կասեմ կգա քեզ կծեծի՝ նոր ես ինձ թույլ տվի թուլանալ, մեծերին թույլ տվի որ ինձ տանեն պալատ»:

   Այնինչ, կետադրությունն ըստ ինձ, պետք է լինի այսպես.

   «Բուժքույրն ասաց.

-Պապայիս կասեմ` կգա, քեզ կծեծի:

   Նոր ես ինձ թույլ տվի թուլանալ, մեծերին թուլ տվի, որ ինձ տանեն պալատ»:

   «Ժիզնեննի»-իում կա նաև տողադարձային վրիպում օրինակ՝ տողադարձ է արված այսպես՝ որ-ևէ, այն ինչ, պետք է լինի այսպես՝ որե-վէ:

   Անցնելով առաջ կարդացի հաջորդ վերնագիրը.  «Փողփողան առագաստներ»-ը: Այստեղ ինձ առավել դուր եկավ հետևյալ նախադասությունը. «Բա՞խտս որն է… Մարդ ինքն է իր բախտի դարբինը»:

   Կարծես ամեն ինչ ասված է այս մեկ նախադասության մեջ:

   «Ինսպեկցիան ինչպես որ կա» այս վերնագրի «Մաս Դ, Օպերա-2. Մարիա» հատվածում նույնպես առօրյայում կատարվող սովորական գործողություններ են, ինչն ինձ՝ ընթերցողիս, հաճելի էր և հարմար՝ այդպիսի հատուկ ոճով ընթերցելը: Ոչ բոլոր հեղինակներն են կարողանում այդպիսի միջավայր և կոլորիտ ստեղծել:

   Իհարկե, չեմ կարող չխոսել գլխավոր անհարմարության մասին, երբ ընթերցողն արդեն խորացել է հեղինակի պատմության մեջ հանկարծ ու անսպասելի նուրբ ձևով շեղվում է իր գլխավոր թեմայից, և վերադառնում միայն  այն ժամանակ, երբ ընթերցողը մոռացել է գլխավոր կամ բուն գործողության կատարման մասին:

   Խոսքս վերաբերվում է հատկապես «Մաքրուհի-2017 կամ արյունոտ ծաղիկ» պատմվածքին:

   Այս պատմվածքում կան նաև հայհոյանքներ, անհարգալից արտահայտություններ, որոնք նույնպես անհարմարություններ են ստեղծում պատանի ընթերցողի համար:

   Անցնելով առաջ, վերջապես հասա ամենասպասվածին՝ էսսեներ բաժնին, որը սպասվածի համաձայն, առավել հեշտ էր կարդացվում, և իհարկե, անչափ հետաքրքիր էր՝ հատկապես «Ինչու ետ եկա Հայաստան» էսսեն, որտեղ առանձնակի բնորոշումներով է խոսվում Հայաստանում ծնված, բայց հեռուներում գտնվող մարդկանց մասին, ովքեր երանությամբ են հիշում Հայաստանը, Երևանը:

    Հեղինակը հերոսի միջոցով ճիշտ բնութագրումներ և շեշտակի բնորոշումներ է տալիս Հայաստանից արտագաղթողներին:

    Իսկ էսսեի վերջում տրված է հաճելի և հետաքրքիր վերջաբան, որտեղ նկարագրվում է գալիք Հայաստանի մասին և ասվում է. «Աղջիկները գնալով անընդմեջ ավելի ու ավելի կսիրունանան, և այդպես անվերջ»…

    Կարծես ահա այսքանը: «Անաստված կինո թատրոն» գրքից մեծ բտպավորություն ստացա թե՛ լավ առումով, և թե՛ վատ: Իհարկե, խորապես շնորհակալություն Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանին, որի այս գիրքը ոչ բոլորի համար կարող է դյուրընթեռնելի լինել, քանի որ այն ունի իր մեջ խորը ասելիք՝ թե՛ կինոյի տեսքով, և թե՛ թատրոնի, հենց որով էլ խիստ տարբերվում է մերօրյա գրքերից:

    Հաճելի էր ինձ համար ճանաչել և ուսումնասիրել մերօրյա գրողներից մեկին, ով ինձ հնարավորություն տվեց կարդալ և քննադատել իր իսկ ստեղծածը:

    Հետո էլ կասեն, թե մեր օրերում լավ գրողները շատ քիչ են: