Փորփրում էի պահարանի դարակները: Գտա «Խաբարբզիկները», «Ռեանիմանիայի» գրքույկը, «Ուրախ գնացքը» և հանկարծ աչքովս ընկան «Լոլոները»:
«Լոլոն» իմ մանկության ամսագիրն էր: Ես այն կարդում էի, երբ 7 տարեկան էի: Բացեցի ամսագրերը, և շատ հիշողություններ արթնացան: Տեսա այն ճանապարհորդական պատմությունները, որոնք ես մեծ հաճայքով կարդում էի և ուզում էի, որ ես էլ Լոլոյի (ամսագրի գլխավոր հերոսի) նման ճանապարհորդեի, նաև Լոլոյի մասին կոմիքսները, Նարեկի, Վահեի, Նարեի կոմիքսները՝ նրանց արկածների մասին, որոնք այդպես էլ անավարտ մնացին, և ես չիմացա, թե ինչ եղավ վերջում: Հիշում եմ, որ մի ժամանակ ես ուզում էի լինել Նարեի տեղը և Նարեկի ու Վահեի հետ արկածների մեջ ընկնել:
Տեսա հայտնի մարդկանց մասին պատմությունները, որոնք կարդալով հասկացել էի, որ նրանք էլ մի ժամանակ մեր պես սովորական մարդիկ են եղել: Ամենաշատը ես սիրում էի Մոցարտի մանկության մասին զվարճալի պատմությունները:
Որոշ էջեր կտրել էի և օգտագործել: Ես բացել էի պահարանը կոլաժի համար նյութեր գտնելու համար: Այս անգամ հետևում էի, որ իմ սիրած էջերը չկտրեմ: Չկտրեցի իմ սիրած պատմությունների նկարները, անգլերեն դասերի էջերը, կոմիքսները:
«Լոլոյում» պատմվում էր այն ժամանակվա նոր ֆիլմերի, մուլտֆիլմերի մասին: Հիշում եմ, որ առաջին անգամ «Կարիբյան ծովի ծովահենների» մասին իմացա «Լոլոյից»:
Մի անգամ ես նկարել էի Լոլոյին և նամակ գրել:
«Լոլոյի» տարեդարձին նվիրված համարը իմ սիրած համարներից էր: Այնտեղ ես կարդացի հայտնի գյուտերի մասին: Դրանցից ամենաշատը ես հավանում էի հեռախոսի գյուտի պատմությունը:
«Լոլոյում» նաև կային «Իմ տատիկ Թամթիմարին», «Կաղանդ պապը», «Երբ մտքերը սառչում են օդում» և այլ պատմություններ: Դրանցից ամենաշատը սիրում էի «Երբ մտքեր սառչում են օդում»-ը:
Մի քանի տարի անց «Լոլոն» էլ չէր տպագրվում: Մենք պահեցինք այդ ամսագրերը, և դրանք մինչև հիմա դրված են պահարանում՝ իրենց հիշողություններով:
Լուսինե Եսայանը իր ընդունակություններով երբեք չի պարծենում, այլ դրանք փորձում է թաքցնել: Նա ընդամենը 15 տարեկան է, ապրում է Գեղարքունիքի մարզի Գագարին ավանում:
