Մեր քաղաքում կարիքավոր մարդկանց առավել հաճախ հանդիպում ենք եկեղեցիների բակերում, որտեղ նրանք, հույսները դնելով մարդկանց գթասրտության ու Աստծո ողորմածության վրա, սպասում են մեր օգնությանը։
Վերջերս մի խոսակցություն լսեցի, որն ուզում եմ պատմել՝ խոսքս հնարավորինս նմանեցնելով լսածիս։
«Հարսանիքներից մեկի ժամանակ, երբ որ պսակն ավարտվել ա, հարսանքավորները դուրս գալուց են եղել եկեղեցուց, մի անապահով մարդ՝ թափով, բոյ-բուսաթով, դրա հետ էլ՝ մանկամիտ, հարսանքավորների դեմը կտրել ա, որ քավորից փող ուզի, տենց սովորություն կա, որ քավորը փողը տվել ա, քավորին ասել ա.
-Ախպեր, իմ բոյի-ջանի ես, կարո՞ղ ա իմ հագի շոր ունենաս, որ էլ չես հագնըմ։
-Ունեմ, խի՞ չունեմ։
Հաջորդ օրը քավորը բերել ա, ավտոն կանգնացրել եկեղեցու մոտ, բագաժնիկը բացել, մեջն էլ՝ լիքը թազա-թազա շորեր, դաժե եղել ա, որ մի շորից մի քանի գույն ա եղել։ Դե ո՞վ կպատկերացներ, որ էդ դիրք ու պաշտոն ունեցող մարդը նրա ասածը բանի տեղ կդնի ու իրա խոսքի տերը կլնի…»
Կարիքավոր մարդը չի մոռացել նույնիսկ իր բախտակիցներին, հագուստներից մի քանիսն էլ վերցրել է, տարել իր ծանոթ ծաղկավաճառին, ասել.
-Ա՛ռ, էս էլ մարդուդ տար, թող հագնի, իրա ռազմերով ա»։
Լսելուցս շատ չանցած, ոնց որ խոսքին օգնության եկած ապացույց, փողոցով անցավ պատմության հերոսը՝ լրիվ նոր հագուստներով, եկավ, կանգնեց ծաղկավաճառի մոտ.
-Լավն եմ, չէ՞, քիրիկ, ոնց որ մեծահարուստի տղա էղնեմ,-ինքնագոհ տեսքով ոտքից գլուխ մի հատ էլ իրեն զննեց, ու գնաց։ Քայլվածքն էլ էր փոխվել, ավելի էր զգաստացել, կարծես թե իր երկու մետր բոյին մի մետր էլ էր ավելացել…
«Ստե են ասել. շոր տուր՝ շնորհքի գամ…»
Հիմա չգիտեմ՝ ում մեծահոգության վրա ավելի շատ զարմանամ ու ում արարքի համար ավելի շատ ուրախանամ. որ ունևորը չի արհամարհում կարիքավորին, թե՞ կարիքավորն իր ուրախությունից չի մոռանում բաժին հանել իր բախտակիցներին։
Իհարկե, դրանից էս մարդու կենցաղն ու ծանր կարգավիճակը շատ չփոխվեց, բայց գոնե իրեն մի քիչ լավ զգաց, գուցե մի քիչ էլ հո՞ւյս ավելացավ, մարդկանց նկատմամբ էլ հավա՞տ ծնվեց, չգիտեմ։ Միայն թե ուրախ եմ, որ մեր քաղաքում կա մեկը (գուցե մի քանիսը, երանի՜), որի պաշտոնի հետևում մարդ արարածը դեռ ապրում է։
Նրա ամուր ձեռքի մատները նրբորեն փարվել էին վրձնին ու մեղմ սահանքով այս ու այն կողմ էին տանում այն…Նա երիտասարդ նկարիչ էր… Եռանդուն ու երազներով լի մեկը, ով կյանքին նայում էր իր վրձնած նկարների գույներով ու երանգներով: Վրձնի ամեն շարժման հետ իր հոգու մի մասնիկն էր դնում՝ ձուլվելով իր ստեղծածին: Նա իր երազանքները, նպատակները, սերը, գրեթե ամե՜ն-ամեն ինչ դրել էր իր վրձնի մեջ ու դրանք տվել նկարներին… Նա իր ապագան էր դրել այդ արվեստի մեջ:
Կիսամութի մեջ տեսնելով այդ ամենը՝ լուսավոր երիտասարդի ներսում էլ աշխարհը կարծես սկսեց մթնել: Այլևս չկար այն ամենը, ինչով նա ապրում, ինչը ստիպում էր նրան երազել: Մի երկրաշարժ էլ նրա ներսում եղավ ու ամեն ինչ ավերեց, բայց ինչպես իրական երկրաշարժ վերապրածները, այնպես էլ նա, սարսափեց, խենթացավ, բայց սթափվեց ու ողջ ուժով նետվեց օգնության ծանոթին ու անծանոթին, փրկության կարիք ունեցողը դարձավ փրկարար ու ականջը պահեց այս կամ այն տան փլատակների տակից լսվող ձայներին…
Քրոջ մյուս որդուն, որը երկու ամսական չկար, գտան օրորոցի մեջ: Ինչ-որ հրաշքով ծածկի բետոնե սալիկն ընկել էր օրորոցի վրա այն դիրքով, որ ծածկել էր այն և ոչ միայն չէր վնասել, այլ նաև պաշտպանել էր քարաթափումներից…
Պայքարեց… Իր ձեռքերով, ուժերի ներածին չափով սկսեց տուն կառուցել (արտագնա աշխատանքի ընթացքում նուրբ գործի սովոր ձեռքերը վարպետացել էին շինարարական աշխատանքի մեջ), այգի հիմնեց՝ նկարչությունից հետո նոր արվեստ էր դարձրել իր համար, առանձնահատուկ ուշադրությամբ էր խնամում ամեն ծառն ու թուփը, այնպիսի համաչափությամբ, ինչպես իր նկարներում ամեն ինչ: Իր կտավը դարձավ հողը, ներկը՝ շինանյութ-շաղախը, վրձինը՝ բահն ու մուրճը:
Հորս
-Վ~այ, տատ ջան, ինչ սիրուն ես գործել,- միշտ հիանում էի ես նրա հին գործվածքներով:
Այս անգամ ևս մասնակցեցինք «Հայ ասպետ» մրցախաղին՝ ձեռք բերելով հաղթանակ և շատ գիտելիքներ: Բոլորս շատ ուրախ էինք, թեև այդ խաղի ժամանակ մրցույթից դուրս մնաց Երևանի թիմը: Խաղին մասնակցում էին Երևանի, Աբովյանի և Լիճքի թիմերը: Մենք ներկայացնում էինք Լիճքը: Խաղն ընթանում էր հիասքանչ, արդար ձևով և անչափ հետաքրքիր: Բոլոր թիմերն էլ ցուցաբերեցին հարուստ գիտելիքներ, ուղղակի միավորների անբավարար քանակը հիմք դարձավ, որ Երևանի թիմը եզրափակիչ փուլ դուրս չգա: Խաղի մթնոլորտը շատ ընկերական էր և չէր զգացվում միայն հաղթելու տրամադրությունը: Բոլոր թիմերն էլ մեկը մյուսին սատարում էին և ցանկանում էին, որ իրենց հետ մրցակցող թիմն անցներ եզրափակիչ: Երբ ավարտվեց խաղը, մասնագետները հայտարարեցին, որ հաջորդ և վերջնական փուլ են անցել Լիճքի և Աբովյանի թիմերը, իսկ Երևանի թիմը չնչին միավորներով է հետ մնացել: Բոլորը միմյանց ձեռք սեղմեցին, շնորհավորեցին և հաջողություն մաղթեցին հետագա խաղերում: Իսկ ընկեր Արաքս Հոխիկյանը բոլորիս առաջարկեց հաղթանակի առիթով պարել «Ծաղկաձոր» պարը և ուրախ տրամադրությամբ հրաժեշտ տալ մյուսներին:
Դեռ սեպտեմբերից սպասում էինք պատանի քիմիկոսների համահայկական 2016 թվականի մրցաշարին: Քիմիայի ուսուցչի` «Երեխեք, պատանի քիմիկոսի համար թիմ պիտի կազմենք» արտահայտությունը ուրախացրեց բոլորիս: Նոր թիմ էինք կազմում, սակայն թիմի անվանումը այդպես էլ մնաց նույնը՝ «Win» (հաղթանակ):